Γρά­φει ο \\ Σπύ­ρος Τζό­κας “Κάπο­τε θ’ αντα­μώ­σου­με στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περ­πά­τα”, τον καλού­σε ο ποι­η­τής. Και εκεί­νος απο­φά­σι­σε: Δεν θα γίνει απλά ο άνθρω­πος που θα βλέ­πει τα τρέ­να να περ­νούν. Θα συνε­χί­σει όσο μπο­ρεί να σερ­για­νά­ει. Και έτσι έκα­νε. Με τους δικούς του ανθρώ­πους. Εκεί­νους που ομορ­φαί­νουν τον κόσμο ή … Συνε­χί­στε να δια­βά­ζε­τε το “Και να που φτά­σα­με εδώ _Χωρίς απο­σκευ­ές”.