Και ξαφνικά… γέμισε ο αστικός τύπος ΚΟΥΒΑ!

Γρά­φει ο Βαγ­γέ­λης Γονα­τάς //

Πριν λίγο και­ρό οι ανα­φο­ρές στο νησί της Επα­νά­στα­σης ήταν ελά­χι­στες στον αστι­κό τύπο. Η πλειο­ψη­φία αυτών των ανα­φο­ρών ανα­πα­ρή­γα­γαν τα “τηλε­γρα­φή­μα­τα των διε­θνών ειδη­σε­ο­γρα­φι­κών πρα­κτο­ρεί­ων”, τα οποία ανα­με­τέ­δι­δαν αμά­ση­τη την ιμπε­ρια­λι­στι­κή προ­πα­γάν­δα των μιντια­κών αντι­κου­βα­νι­κών κέντρων, που χάλ­κευαν τα γνω­στά παρα­μύ­θια της Χαλι­μάς σε version Καραϊ­βι­κής, χωρίς να τηρούν ούτε τα υπο­τυ­πώ­δη προ­σχή­μα­τα μιας στοι­χειώ­δους αλη­θο­φά­νειας και μιας ελά­χι­στης δημο­σιο­γρα­φι­κής δεοντολογίας.

Ηταν περισ­σό­τε­ρο από φανε­ρό ότι η αμοι­βή αυτής της ειδη­σε­ο­γρα­φί­ας ήταν “με το κομ­μά­τι” (ανα­πα­ρα­γω­γή και κλι­κά­ρι­σμα) γι αυτό και “η είδη­ση έπρε­πε να διεκ­πε­ραιω­θεί ταχύ­τα­τα για να τρέ­ξει η επό­με­νη παραγ­γε­λία”, καθώς οι εγκε­κρι­μέ­νοι σχε­τι­κοί πρου­πο­λο­γι­σμοί υπήρ­χε κίν­δυ­νος να μην απορ­ρο­φη­θούν πριν πέσουν τα νέα πακέτα.

Οι γνω­ρί­ζο­ντες έστω και ελά­χι­στα το νησί, βιώ­σα­με απί­στευ­τα ανέκ­δο­τα αυτού του είδους, σε βαθ­μό που η συνε­χής απο­κά­λυ­ψή τους κατα­ντού­σε βαρε­τή. Πέρα από το γεγο­νός ότι η απο­κά­λυ­ψη ανα­πα­ρή­γα­γε ανα­γκα­στι­κά την υπο­τι­θέ­με­νη είδη­ση, κι έτσι βοη­θού­σα­με κι εμείς το μερο­κά­μα­το των παιδιών.

Εδώ και λίγα χρό­νια η δου­λειά άρχι­σε να διεκ­πε­ραιώ­νε­ται με λίγο περισ­σό­τε­ρη σοβα­ρό­τη­τα, καθώς η ιδε­ο­λο­γι­κή πάλη έγι­νε λίγο πιο σύν­θε­τη, ιδιαί­τε­ρα μετά τις εξαγ­γελ­θεί­σες μεταρ­ρυθ­μί­σεις στο προη­γού­με­νο συνέ­δριο του κου­βα­νι­κού κόμματος.

Το στό­ρυ μεταλ­λά­χτη­κε σε μια ελα­φριά δόση μελαγ­χο­λί­ας για την “επα­να­στα­τι­κή Κού­βα που χάνε­ται” και μια ρεβαν­σι­στι­κή βεβαιό­τη­τα για τη νίκη του καπι­τα­λι­σμού και την πτώ­ση του τελευ­ταί­ου κομ­μου­νι­στι­κού κρά­τους, σε συν­δυα­σμό με μία κρι­τι­κή στην ατολ­μία των κου­βα­νών να κάνουν μεγά­λες αλλα­γές. Κάτι σαν την ελλα­δι­κή κρι­τι­κή στην κυβέρ­νη­ση “καλώς ήρθα­τε στο ρεα­λι­σμό” και “οδη­γεί­τε τη χώρα στα βρά­χια” (καμία σχέση).

Ένα χαρα­κτη­ρι­στι­κό δείγ­μα τέτοιας δημο­σιο­γρα­φί­ας είναι το άρθρο της έγκρι­της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ (25/4) στη στή­λη ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ με τίτλο “Οι Αμε­ρι­κα­νοί επεν­δύ­ουν στην Κού­βα”, το οποίο αφού μου υφάρ­πα­ξε το κλι­κα­ρι­σμα­τά­κι, δια­πί­στω­σα ότι ήταν και ανυ­πό­γρα­φο και δεν ανέ­φε­ρε την πηγή (ειδη­σε­ο­γρα­φι­κό πρακτορείο).

Στη συνέ­χεια και ενώ ανα­μέ­νω τους πίνα­κες με τα οικο­νο­μι­κά στοι­χεία, τα ονό­μα­τα των εται­ρειών και το ύψος των επεν­δύ­σε­ων, διαβάζω:

Καται­γι­στι­κό είναι το ενδια­φέ­ρον που εκδη­λώ­νουν για την αγο­ρά ακι­νή­των στην Κού­βα οι Αμε­ρι­κα­νοί, καθώς όσο εξε­λίσ­σε­ται η προ­σέγ­γι­ση με τις ΗΠΑ, προ­σβλέ­πουν σε αλλα­γή της νομο­θε­σί­ας που εδώ και 54 χρό­νια απα­γο­ρεύ­ει στους ξένους να κατέ­χουν ακί­νη­τα στο νησί. Από το 2011 έχει επι­τρα­πεί στους ίδιους τους Κου­βα­νούς να αγο­ρά­ζουν και να πωλούν σπί­τια, και το απο­τέ­λε­σμα είναι μια μεγά­λη κινη­τι­κό­τη­τα στην αγο­ρά ακι­νή­των. Η απα­γό­ρευ­ση για τους ξένους δεν έχει, άλλω­στε, απο­θαρ­ρύ­νει τους ενδια­φε­ρό­με­νους, συχνά κου­βα­νι­κής κατα­γω­γής Αμε­ρι­κα­νούς, από την προ­σπά­θεια να εκμε­ταλ­λευ­θούν τα «παρα­θυ­ρά­κια» του νόμου ή να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν το όνο­μα συγ­γε­νών τους για να απο­κτή­σουν ακί­νη­τα που ευελ­πι­στούν πως θα τους κάνουν πλού­σιους. Κου­βα­νοί που διέ­φυ­γαν στις ΗΠΑ το 1959 επι­σκέ­πτο­νται τώρα συγ­γε­νείς τους που έχουν παρα­μεί­νει στη χώρα και τους χορη­γούν χρή­μα­τα για να απο­κα­τα­στή­σουν τις κατοι­κί­ες τους ή τις αγο­ρά­ζουν μέσω κάποιου συγγενή.

Μάλι­στα! Οι επερ­χό­με­νες επεν­δύ­σεις αφο­ρούν λοι­πόν αγο­ρά και επι­σκευή παλαιών κατοι­κιών. Επει­δή όμως η νομο­θε­σία δεν επι­τρέ­πει στους ξένους να αγο­ρά­σουν ακί­νη­τα, θα τα αγο­ρά­σουν στο όνο­μα των συγ­γε­νών τους, οι οποί­οι συγ­γε­νείς τους – κου­βα­νοί πολί­τες – έχουν ιδιο­κτη­σία μόνο τη χρή­ση του ακι­νή­του (κάτι σαν τη δική του επι­καρ­πία) αφού ως γνω­στό στην Κού­βα η κρα­τι­κή ιδιο­κτη­σία της γης κατο­χυ­ρώ­νε­ται από το Σύνταγ­μα της χώρας.

Η αγο­ρα­πω­λη­σία ακι­νή­των (2011) μετα­ξύ των κου­βα­νών, αντι­κα­τέ­στη­σε το μέχρι τότε σύστη­μα ανταλ­λα­γής κατοι­κιών, στο οποίο βέβαια, η όποια δια­φο­ρά αξί­ας των ανταλ­λασ­σό­με­νων κατοι­κιών καλύ­πτο­νταν σε χρή­μα, ήταν δηλα­δή κι αυτό ένα είδος αγοραπωλησίας.

Στην συνέ­χεια παρα­τί­θε­νται ως σοβα­ρά στοι­χεία τεκ­μη­ρί­ω­σης του πονή­μα­τος, το σχε­τι­κό ρεπορ­τάζ της Wall Street Journal που εμφα­νί­ζει δηλώ­σεις του Ούγκο Κάν­σιο, κου­βα­νο­α­με­ρι­κα­νού επι­χει­ρη­μα­τία, που τονί­ζει πως «πολ­λοί Κου­βα­νοί από το Μαϊ­ά­μι έρχο­νται εδώ και αγο­ρά­ζουν ακί­νη­τα με τις 300.000 ή 400.000 δολά­ρια ή ακό­μη και ένα εκατ. δολά­ρια που έχουν κάτω από το στρώ­μα τους».

Τελι­κά, το κάψα­νε τελεί­ως όσοι πήγαν στο Μαιά­μι το 1959; Έγι­ναν καπι­τα­λι­στές που απο­τα­μιεύ­ουν το χρή­μα κάτω από το στρώ­μα και το επεν­δύ­ουν σε ακί­νη­τα στο όνο­μα άλλου;

Και σαν να μην φτά­νουν όλα αυτά (συνε­χί­ζει η Wall Street Journal, τώρα) ο ίδιος βορειο­α­με­ρι­κα­νο­κου­βα­νός επι­χει­ρη­μα­τί­ας πλη­σί­α­σε τη Νερέι­ντα Μαρ­γκα­ρί­τα Αλβα­ρεζ, που δια­χει­ρί­ζε­ται κρα­τι­κή παν­σιόν και της προ­σέ­φε­ρε 400.000 δολά­ρια για να αγο­ρά­σει την επι­χεί­ρη­ση. Όμως αυτή αρνή­θη­κε καθώς δεν γνώ­ρι­ζε την προ­έ­λευ­ση των χρη­μά­των και όπως τόνι­σε στη WSJ, «κανείς Κου­βα­νός δεν έχει τόσα χρήματα».

Εάν δηλα­δή γνώ­ρι­ζε την προ­έ­λευ­ση των χρη­μά­των, θα που­λού­σε χαλα­ρά την κρα­τι­κή παν­σιόν στο βορειο­α­με­ρι­κά­νο επενδυτή!

Και από αυτά προ­κύ­πτει ο βαρύ­γδου­πος τίτλος της σοβα­ρής εφη­με­ρί­δας ότι “Οι Αμε­ρι­κα­νοί επεν­δύ­ουν στην Κού­βα”!

Και επει­δή πρέ­πει να σοβα­ρευ­τεί κάπο­τε, ακό­μα και ένα τέτοιο σοβα­ρό άρθρο σε μια σοβα­ρή εφη­με­ρί­δα σαν την Καθη­με­ρι­νή, κατα­λή­γει στους ευσε­βείς πόθους που οφεί­λει να εκφράσει:

Παρα­μέ­νει πάντως αβέ­βαιο, κατά πόσον θα μπο­ρέ­σει η Κού­βα να ακο­λου­θή­σει ένα δρό­μο παρό­μοιο με της Κίνας και να οδη­γη­θεί στην ευη­με­ρία. Οι μονα­δι­κές αλλα­γές που έχουν γίνει έως τώρα στη χώρα ήταν σε μεμο­νω­μέ­νους τομείς της αγο­ράς, αλλά και κάποιες περι­κο­πές στις επι­δο­τή­σεις τη δεκα­ε­τία του 1990, μετά την κατάρ­ρευ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένωσης.

Κατα­λά­βα­τε τώρα;

Εγώ κατά­λα­βα: τα βορειο­α­με­ρι­κά­νι­κα κεφά­λαια έρχο­νται στην Κού­βα κρυμ­μέ­να σε στρώ­μα­τα! Χαιρετίσματα.