Και  τι  να  πω…!

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Και τι να πω για τους χορ­τά­τους που δεν ένιω­σαν ποτέ την από­γνω­ση του άδειου τρα­πε­ζιού. Τι να πω για τους αδί­ψα­στους που δεν έζη­σαν την οδύ­νη του στραγ­γι­σμέ­νου παγου­ριού. Για κεί­νους που δεν πόνε­σαν και δεν έκλα­ψαν στο κιβού­ρι αγα­πη­μέ­νου τους προ­σώ­που. Και τι να πω για κεί­νους  που δεν σήκω­σαν σκα­πά­νη, που δεν δρε­πά­νι­σαν, δεν θέρι­σαν, δεν αλώ­νι­σαν και δεν τρύ­γη­σαν. Για κεί­νους που δεν σκά­ψα­νε στην πέτρα και δεν αναρ­ρι­χή­θη­καν στην σκα­λω­σιά, για κεί­νους που δεν μπλέ­χτη­καν στ’ αδρά­χτι του αργαλειού…

Και τι να πω για κεί­νους που δεν σήκω­σαν κεφά­λι στον ήλιο και δεν σκού­πι­σαν με την άκρη του μανι­κιού τους καυ­τούς κόμπους ιδρώ­τα. Και τι να πω για κεί­νους που δεν ένιω­σαν τη φλό­γα τ’ ανα­μέ­νου λυχνα­ριού, δεν πήρα­νε την πένα και δεν σκύ­ψα­νε με αγά­πη πάνω στο γρα­φτό της δημιουργίας.

Για τους υπο­κρι­τές και φαρι­σαί­ους τι να πω;

Τι να πω για εκεί­νους που δεν στή­θη­καν απερ­γώ­ντας σε κλει­στές αμπά­ρες; Και τι να πω γι’ αυτούς που δεν είδα­νε ποτέ κατά­μου­τρα το μαύ­ρο χαρ­τί της από­λυ­σης και την από­γνω­ση να τους πνί­γει μπρο­στά στα βουρ­κω­μέ­να μάτια των παι­διών τους.

Τι να πω για κεί­νους που δεν φοβή­θη­καν, δεν πανι­κο­βλή­θη­καν, δεν πήρα­νε τους δρό­μους κυνη­γη­μέ­νοι. Για κεί­νους που δεν κοι­τά­ξα­νε κατά­μα­τα τον Ήλιο, που δεν τρό­μα­ξαν, δεν αδι­κή­θη­καν, δεν οργί­στη­καν και δεν είδαν το χάρο με τα μάτια τους.

…………………….

Τι να πω για κεί­νους που δεν έπαι­ξαν αμά­δες και ξυλό­κου­τα και δεν έτρε­ξαν ξυπό­λη­τοι στ’ αγκά­θια και φρύ­γα­να κυνη­γώ­ντας πετα­λού­δες και χίμαιρες.

Για κεί­νους που δεν παρα­πλα­νή­θη­καν στα χερ­σο­χώ­ρα­φα, μαζεύ­ο­ντας σαλι­γκά­ρια, μανι­τά­ρια κι’ άγρια χόρ­τα του βουνού.

Και τι να πω για κεί­νους που δεν ταπει­νώ­θη­καν, δεν παρα­κά­λε­σαν, δεν σκύ­ψαν με λυγ­μό και πίκρα το κεφά­λι. Που δεν πλη­γώ­θη­καν από ανάρ­μο­στες συμπε­ρι­φο­ρές και δεν περι­φρο­νή­θη­καν από ανά­ξιους και απο­τυ­χη­μέ­νους έρωτες.

Γι’ αυτούς που δεν ένιω­σαν στο πετσί τους την εκμετάλλευση.

Τι να πω για κεί­νους που δεν σφι­χτα­γκά­λια­σαν θλι­μέ­νους μισε­μούς και δεν ύψω­σαν μαντή­λι αποχαιρετισμού.

Για κεί­νους που δεν έδω­σαν φιλί αγά­πης και δεν απά­ντη­σαν στην καλη­μέ­ρα του διπλα­νού. Για κεί­νους που άδεια­σαν από συναι­σθή­μα­τα και δεν ονει­ρεύ­τη­καν ποτέ. Για κεί­νους που δεν κατήγ­γει­λαν, δεν δια­μαρ­τυ­ρή­θη­καν και δεν έκρα­ξαν κραυ­γή αγωνίας.

……………………..

Για τους βολε­μέ­νους, τους συμ­βι­βα­σμέ­νους, τους ατσα­λά­κω­τους και τους άκα­πνους τι να πώ;

Και τι λογα­ρια­σμό να ζητή­σω μια και πέρα­σε η ζωή από μπρο­στά τους χωρίς να την αγγίξουν;

-Και ποια τρα­γω­δία όταν ετοι­μο­θά­να­τοι ανα­κα­λύ­ψουν πως δεν υπήρ­ξαν! Πως δεν γεν­νή­θη­καν και δεν έζη­σαν ποτέ!!

Και τι να πω…!