«Και όταν πρέπει να τον διασωληνώσεις; Έχεις σωλήνα, αλλά δεν έχεις αναπνευστήρα. Οπότε;»

«Είμα­στε γεμά­τοι οργή. Δεν έχου­με όσα χρεια­ζό­μα­στε για να μπο­ρέ­σου­με να βοη­θή­σου­με όλον τον κόσμο, αλλά και για να προ­στα­τευ­τού­με. Ο ασθε­νής παθαί­νει ανα­κο­πή και ξεκι­νάς αμέ­σως ανά­νη­ψη, για­τί σαν για­τρός δεν μπορείς
να τον αφή­σεις να πεθά­νει. Εκεί­νος σε κοι­τά­ει. Και όταν πρέ­πει να τον δια­σω­λη­νώ­σεις; Έχεις σωλή­να, αλλά δεν έχεις ανα­πνευ­στή­ρα. Οπό­τε; Ηλι­κία και κατά­στα­ση της υγεί­ας παί­ζουν βασι­κό ρόλο στην επι­λο­γή. Θα δια­σω­λη­νώ­σου­με έναν 40άρη. Αν πάω, όμως, εγώ στο νοσο­κο­μείο και είμαι δια­βη­τι­κή, προη­γεί­ται αυτός. Αν είχα­με όσα χρεια­ζό­μα­στε, θα κατά­φερ­ναν να ζήσουν».

Αυτή η συγκλο­νι­στι­κή μαρ­τυ­ρία δημο­σιεύ­τη­κε στην ιτα­λι­κή «Corriere della Sera» και προ­έρ­χε­ται από μια 50χρονη για­τρό στο νοσο­κο­μείο της πόλης Τρεβίλιο.

Τα νού­με­ρα μιλά­νε από μόνα τους… Μέσα σε δέκα χρό­νια, στον τομέα της Υγεί­ας έγι­ναν περι­κο­πές 37 δισ. ευρώ στη γει­το­νι­κή χώρα προ­κει­μέ­νου να φορ­τω­θούν στα λαϊ­κά στρώ­μα­τα οι συνέ­πειες της κρί­σης. Λόγω αυτών των περι­κο­πών χάθη­καν 70.000 κλί­νες και έκλει­σαν 359 τμή­μα­τα νοσοκομείων.

Πηγή: Χαραυ­γή