Καλήν ημέρα άρχοντες…

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Ήρθαν πάλι τα Χρι­στού­γεν­να. Τρι­γύ­ρω όλα ζοφερά.

Χρι­στός γεν­νά­ται σήμε­ρον εν Βηθλε­έμ τη πόλει, οι ουρα­νοί αγάλ­λο­νται, χαί­ρει η φύσις όλη… Μα οι και­ροί είναι Χαλεπ(ο)ι.

Χρι­στού­γεν­να. Μέρες γιορ­τής και ξενοιασιάς…

Μα πώς να νιώ­σεις την ξενοια­σιά της γιορ­τής όταν σε δέρ­νει η ανερ­γία, η φτώ­χεια; Είναι δύσκο­λο αυτές τις ημέ­ρες να ζεις στη φτώχεια.

Μέρες θαύ­μα­τος και αγάπης…

Κι όμως. Το «θαύ­μα» της Βηθλε­έμ δε ζέστα­νε όλες τις ψυχές. Στα περισ­σό­τε­ρα σπί­τια δεν έφτα­σε η λάμ­ψη από το χρι­στου­γεν­νιά­τι­κο αστέ­ρι.  Οι τρεις μάγοι δεν έφτα­σαν ποτέ στη φάτ­νη των λαϊ­κών σπιτιών.

Το «εν ανθρώ­ποις ευδο­κία» ηχεί ειρω­νι­κά. Η φτώ­χεια, η ανέ­χεια δεν πασπα­λί­ζο­νται με ευχές. Λεί­πουν πολ­λά από το τρα­πέ­ζι. Το ίδιο φτω­χι­κό, όπως τις άλλες μέρες της χρονιάς.

Οι λέξεις, οι ευχές κρύ­βουν ένα δρά­μα. Το δρά­μα εκα­το­ντά­δων χιλιά­δων ανέρ­γων και υπο­α­πα­σχο­λού­με­νων. Το δρά­μα εκα­τομ­μυ­ρί­ων ξεριζωμένων.

Τι νόη­μα μπο­ρεί να έχει η αγά­πη χωρίς μίσος για τ’ άδι­κο; Και το «επί γης ειρή­νη» αν δε συνο­δεύ­ε­ται από αντί­στα­ση σε μεσ­σί­ες και κατα­πιε­στές  που τσα­κί­ζουν τον άνθρω­πο και ματώ­νουν τους λαούς;

Τι νόη­μα έχουν οι ευχές χωρίς τη διά­θε­ση και το πεί­σμα τα χρό­νια πολ­λά να γίνουν και χρό­νια καλά και ανθρώπινα;

Το θαύ­μα το κάνει ο άνθρω­πος, αυτός ο γίγας… Χωρίς μεσ­σί­ες. Το μέγα θαύ­μα θα γίνει στο δρό­μο. Εκεί που των ποι­μέ­νων κρί­νε­ται το δίκιο και αμφι­σβη­τού­νται όσα προ­ε­τοι­μά­ζου­νε ξανά οι «εν υψίστοις».

Οι μέρες που λαχτα­ρί­σα­με θα ‘ρθουν… Κι αν δε βρί­σκουν το δρό­μο, ας τους τον δεί­ξου­με εμείς ακο­λου­θώ­ντας …άστρο λαμπρό.

Αστρο λαμπρό για το λαό είναι η οργά­νω­ση και η πάλη για μια άλλη κοινωνία

(Το χαρα­κτι­κό είναι του Σπύ­ρου Βασιλείου)