Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Καλή επιτυχία

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Ο παλιός πρό­ε­δρος της ΕΣΗΕΑ έγρα­ψε ένα ειρω­νι­κό αρθρά­κι για την ιδε­ο­λο­γι­κή καθα­ρό­τη­τα του ΚΚΕ, ενο­χλη­μέ­νος από μια απο­στρο­φή της ομι­λί­ας της Παπα­ρή­γα στη Βου­λή, στη συζή­τη­ση για τις προ­γραμ­μα­τι­κές δηλώ­σεις, όπου ευχό­ταν να απο­τύ­χει η κυβέρ­νη­ση στην εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νια­κών προ­α­παι­τού­με­νων και της αντι­λαϊ­κής της πολι­τι­κής. Το ωραίο της υπό­θε­σης είναι πως επι­κα­λέ­στη­κε, προς επίρ­ρω­ση της θέσης του, ένα από­σπα­σμα από μια πρό­σφα­τη έκδο­ση για τον «κοι­νο­βου­λευ­τι­κό Κάπ­πο» και μια δική του παλιό­τε­ρη ομι­λία, στο πνεύ­μα της επο­χής. Υπο­θέ­τω πως το συμπέ­ρα­σμα που βγαί­νει απ’ όλα αυτά, αν και δεν ανα­φέ­ρε­ται ρητά, είναι ότι εφό­σον ο Κάπ­πος και το ΚΚΕ της δεκα­ε­τί­ας του 80’ χρη­σι­μο­ποιού­σαν στον πολι­τι­κό τους λόγο το σύν­θη­μα μιας κυβέρ­νη­σης με αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό, το σημε­ρι­νό ΚΚΕ (για­τί δυστυ­χώς ο Κάπ­πος δε ζει κι έτσι μπο­ρεί ο κάθε Τρίμ­μης να χρη­σι­μο­ποιεί το όνο­μά του), θα έπρε­πε να εύχε­ται ολό­ψυ­χα να πετύ­χουν οι προ­γραμ­μα­τι­κές δηλώ­σεις, που είναι πολύ πιο πίσω και από εκεί­νο το μετριο­πα­θές πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης, του περα­σμέ­νου Γενά­ρη, ου μην να συνερ­γα­στεί και σε κυβερ­νη­τι­κό επί­πε­δο για την επι­τυ­χία τους! Ποιος έχα­σε εξάλ­λου την τσί­πα στην κυβερ­νώ­σα αρι­στε­ρά, για να τη βρει ο Τρίμμης;

Η ομι­λία της Αλέ­κας λοι­πόν θα έπρε­πε να είναι κάπως σαν εκεί­νο το παλιό σου­ξέ της Πωλί­νας, που το είχε αφιε­ρώ­σει μάλι­στα σε μια απο­κριά­τι­κη εμφά­νι­σή της στην «πρώ­τη φορά Αριστερά».

Σε αυτούς που σκί­ζουν τα μνη­μό­νια, σε αυτούς που σπέρ­νουν αυταπάτες
Σε αυτούς που στα μεγά­λα αφε­ντι­κά κλεί­νουν ματά­κι, κάνουν πλάτες

Σε αυτούς που ετοι­μά­ζο­νται να τσα­κί­σουν μισθούς, συντά­ξεις και γενι­κώς ό,τι απέ­μει­νε όρθιο. Σε αυτούς που που­λά­νε εθνι­κά περή­φα­νη δια­πραγ­μά­τευ­ση, για να χρυ­σώ­σουν το χάπι. Σε αυτούς που πίνουν νερό στη μεγά­λη, ευρω­παϊ­κή ιδέα και το αφή­γη­μά της. Σε όσους εφαρ­μό­ζουν τα μνη­μό­νια, παρά τη θέλη­σή τους, με πόνο ψυχής και ιδε­ο­λο­γι­κές τύψεις. Σε αυτούς που υπό­σχο­νται πιο ήπια προ­σαρ­μο­γή και περισ­σό­τε­ρη βαζελίνη.

Σε αυτούς που προ­σκυ­νούν στην άλλη όχθη του Ατλα­ντι­κού κι ας μη γνω­ρί­ζουν πολύ καλά Αγγλι­κά –η γλώσ­σα της υπο­τέ­λειας, του σώμα­τος και του χρή­μα­τος είναι διε­θνής εξάλ­λου. Σε αυτούς που ψηφί­ζουν λευτ­κό για την παλαι­στι­νια­κή σημαία στον ΟΗΕ και τρα­γου­δά­νε “We are the world” με τους φονιά­δες των λαών Σε αυτούς που στή­νουν χου­ντι­κές παρά­τες για τις αρχαί­ες μάχες, ενώ δίνουν γη και ύδωρ στους σύγ­χρο­νους κυρίαχους.

Καλή επι­τυ­χία, καλή επιτυχία
Καλή επι­τυ­χία σε όλους παιδιά.
Με λίγη τύχη όλα θα πάνε καλά.

Μήπως όμως είναι πλε­ο­να­σμός αυτό το «καλή επι­τυ­χία», λες και υπάρ­χει κακή;
Κι όμως υπάρ­χει. Σαν αυτό που λέμε «η εγχεί­ρι­ση πέτυ­χε, ο ασθε­νής πέθα­νε». Καλή ώρα, όπως με την πετυ­χη­μέ­νη συντα­γή των μνη­μο­νί­ων (που υπήρ­χαν και θα υπάρ­χουν και μετά από τα μνη­μό­νια, όσο παρα­μέ­νου­με σε αυτό το πλαίσιο).

Κι οι επι­τυ­χί­ες (διά­βα­ζε «σαξές στό­ρι») συνεχίζονται…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο