Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Θλίψη, παγωμάρα και ένα κενό στο στομάχι. Μια δυσάρεστη μείξη συναισθημάτων που είναι αδύνατο να εκφραστεί με λόγια επικράτησε στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Θόδωρου Ιγνατιάδη, του συντρόφου Θόδωρου, που «έφυγε» πρόωρα από τη ζωή σε ηλικία μόλις 57 ετών.
Από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα μπαίνοντας στο κίνημα, ο Θόδωρος ανήκε σε εκείνη την κατηγορία των συντρόφων που, από την πρώτη στιγμή, κατακτούν μια θέση στην καρδιά σου.
Έξυπνος, εργατικός, φιλότιμος, διαβασμένος, άνθρωπος χαμηλών τόνων μα ταυτόχρονα και μαχητικός όταν και όπου χρειάζονταν, ο Θ. Ιγνατιάδης ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα «ήρεμης δύναμης». Αν ήσουν σύντροφός και φίλος του δεν μπορούσες παρά να τον αγαπάς. Αν ήσουν πολιτικός του αντίπαλος δεν μπορούσες παρά να τον σέβεσαι.
Αταλάντευτος κομμουνιστής, πρωτοπόρος αγωνιστής, αγαπητός στο λαό της Θέρμης την οποία υπηρέτησε από την θέση του δημοτικού συμβούλου με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», ο Θόδωρος εκπροσώπησε μέσα από το προσωπικό του παράδειγμα τις αξίες και τα ιδανικά του ΚΚΕ.
Σύντροφε Θόδωρε, το χαρακτηριστικό σου χαμόγελο, η στεντόρεια φωνή σου στις διαδηλώσεις που έκανε τον τηλεβόα να μοιάζει περιττός, μα πάνω απ’ όλα το καθαρό σου βλέμμα στο οποίο αντικατοπτρίζονταν η αγνότητα ενός άξιου κομμουνιστή, ενός λαϊκού ανθρώπου και αγωνιστή της ζωής, θα μας συντροφεύει στους αγώνες του μέλλοντος.
«Τσε Γκεβάρα, πρεσβευτής της Επανάστασης», του Νίκου Μόττα
