Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Καλό φθινόπωρο!

Το φθι­νό­πω­ρο –αυτό το ξέρου­με όλοι, τυπι­κά ξεκι­νά­ει με την φθι­νο­πω­ρι­νή ιση­με­ρία (21–24 Σεπ) και τελειώ­νει με το χει­με­ρι­νό ηλιο­στά­σιο (21 ή 22 Δεκ)
Άπει­ρες οι σχε­τι­κές αναρ­τή­σεις: συνή­θως παρου­σιά­ζε­ται μέσω κάποιου από τα (σε χρό­νο dt) ~18.000.000 απο­τε­λέ­σμα­τα ανα­ζή­τη­σης, από το The Green Leaves of Summer (Alamo Soundtrack του Dimitri Tiomkin) ή από σοφές (και μη) ρήσεις, …

Φθινόπωρο Giuseppe Arcimboldo 1573

Giuseppe Arcimboldo 1573

«Ο χει­μώ­νας είναι χαρα­κτι­κό, η άνοι­ξη ακουα­ρέ­λα, το καλο­καί­ρι ελαιο­γρα­φία και το φθι­νό­πω­ρο μωσαϊ­κό όλων αυτών» – Stanley Horowitz …
«Αν ο χρό­νος ήταν συγκε­ντρω­μέ­νος σε ένα ρολόι, τότε το φθι­νό­πω­ρο θα ήταν η πιο μαγι­κή ώρα» – Victoria Erickson…
«Και ο ήλιος έκα­νε ένα βήμα πίσω, τα φύλ­λα έπε­σαν να κοι­μη­θούν και το φθι­νό­πω­ρο ξύπνη­σε» – Raquel Franco …
«Ο χει­μώ­νας είναι νεκρός, η Άνοι­ξη είναι τρε­λή, το Καλο­καί­ρι είναι χαρού­με­νο και το φθι­νό­πω­ρο είναι σοφό» – Mehmet Murat ildan

Φθινόπωρο φύλλα σφενδάμου αλλάζουν χρώμα σε ένα ρυάκι

Δεν ανα­φέ­ρο­νται ούτε στο αγα­πη­μέ­νο μας
(Πρό­λο­γος «Στὸ φῶς ποὺ καί­ει» του Βάρ­να­λη -Νὰ σ᾿ ἀγνα­ντεύω, θάλασ­σα)

Νά ῾ναι χινο­πω­ριά­τι­κον ἀπο­με­σή­με­ρο, ὄντας
μετ᾿ ἄξαφ­νη νεροποντὴ
χυμά­ει μὲς ἀπ᾿ τὰ σύνε­φα θαμπω­τι­κὰ γελώντας
ἥλιος χωρὶς μαντύ.
(…)
Ξανα­νιω­μέ­να ἀπ᾿ τὸ λου­τρὸ νὰ ροβο­λᾶνε κάτου
τὴν κόκ­κι­νη πλα­γιὰ χορευτικὰ
τὰ πεῦκα, τὰ χρυ­σό­πευ­κα, κι᾿ ἀνθὸς τοῦ μαλαμάτου
νὰ στά­ζουν τὰ μαλ­λιά τους τὰ μυριστικά.

Ballata d’autunno
Η μπαλάντα του Φθινόπωρου

Φθινόπωρο Ballata dautunno Balada de otoño

Θα δια­λέ­ξου­με σήμε­ρα κάτι –λίγο ασυ­νή­θι­στο που έχει να κάνει και με προ­σω­πι­κές μνή­μες, το «Balada de otoño» του Joan Manuel Serrat του 1969 για το άλμπουμ «La Paloma» (Rafael Alberti — Carlos Gustavino) και το αντί­στοι­χο Ballata d’autunno της Mina, της μεγά­λης ιτα­λί­δας τρα­γου­δί­στριας, που εμφα­νί­στη­κε το 1958 και ακό­μη σήμε­ρα μας εκπλήσ­σει, στα 80 της χρό­νια, μετά από 116 album & CD‎

Ο Paolo Limiti μετα­φρά­ζει πιστά το σαφώς πολύ όμορ­φο και μελαγ­χο­λι­κό κεί­με­νο, όπως οι ζοφε­ρές φθι­νο­πω­ρι­νές ημέρες.
Το τρα­γού­δι περι­λαμ­βά­νε­ται στο διπλό άλμπουμ- strenna «Mina 1+1»

Ballata d’autunno
Η μπα­λά­ντα του Φθινόπωρου

Βρέ­χει, εκεί πίσω από το παράθυρο
βρέ­χει, βρέχει …
Πάνω από την κόκ­κι­νη και ραγι­σμέ­νη οροφή,
πάνω από αυτό το διά­σπαρ­το κομ­μέ­νο άχυρο,
πάνω από αυτά τα χωρά­φια βρέχει…

Ο ουρα­νός γκρί­ζος γιγαντώνεται
και το έδα­φος ήδη στά­ζει φύλλα.
Μύρι­σε το φθινόπωρο.

Ο χρό­νος που λαγοκοιμάται
μου μοιάζει
παι­δί στον άνεμο
όπως σε ένα φθι­νο­πω­ρι­νό τραγούδι.

Μια φθι­νο­πω­ρι­νή μπαλάντα,
ένα λυπη­μέ­νο μελαγ­χο­λι­κό τραγούδι
έρχε­ται μετά την μέρα που δύει.

Μια μπα­λά­ντα του φθινόπωρου,
Σαν προ­σευ­χή με θαμπή-σβη­σμέ­νη φωνή,
σαν φύση­μα θρήνου
που τρα­γου­δά τον άνεμο.

Βρέ­χει πίσω από το παράθυρο
βρέ­χει, βρέχει …
Πάνω από την κόκ­κι­νη και ραγι­σμέ­νη στέγη,
πάνω από αυτό το διά­σπαρ­το κομ­μέ­νο άχυρο,
πάνω από αυτούς τους αγρούς βρέχει.

θα μπο­ρού­σα να σου διηγηθώ
πως καί­ει το τελευ­ταίο ξύλο στη φωτιά και τότε
από πως η φτώ­χεια μου
είναι επί­σης ένα χαμό­γε­λο, για­τί είμαι μόνη τώρα,
αλλά εγώ μόνη μου είμαι τελειωμένη

Και θα σου έλεγα
ότι τα νιά­τα είναι νιά­τα για­τί ποτέ δεν έμαθαν
ότι όχι! δεν είν’ η ζωή
εκεί­νο το όμορ­φο πράγ­μα που σκέφτονται,
Το ξέρω καλά αυτό.

Μακά­ρι να μπορούσαν
το αύριο και το χτες
να πουν αυτό που ονειρεύτηκα.

Αλλά ο χρό­νος περνά
και σου τρα­γου­δά αργά,
με μια ολο­έ­να και πιο κου­ρα­σμέ­νη φωνή
μια φθι­νο­πω­ρι­νή μπαλάντα.

Βρέ­χει, εκεί πίσω από το παράθυρο
βρέ­χει, βρέχει …
Πάνω από την κόκ­κι­νη και ραγι­σμέ­νη οροφή,
πάνω από αυτό το κομ­μέ­νο σανό,
πάνω από αυτούς τους αγρούς βρέχει
(…)


Το τρα­γού­δι «Les Feuilles Mortes» γρά­φτη­κε από τον Jacques Prévert.
Το 1945, ο Prévert έγρα­ψε το σενά­ριο ται­νί­ας «Les Portes de la Nuit» (ται­νία του Marcel Carné — 1946), από ένα μπα­λέ­το (το «Le Rendez-Vous» του Roland Petit ‑1945).
Οι δύο πρώ­τοι στί­χοι ενός τρα­γου­διού δίνουν τον τίτλο: «Les enfants qui s’aiment s’embrassent debout / contre les Portes de la Nuit».
Ο Jean Gabin και η Marlene Dietrich ξεκί­νη­σαν να παί­ξουν τους δύο χαρα­κτή­ρες, αλλά άλλα­ξαν γνώ­μη όταν απο­φά­σι­σαν να πάρουν μέρος σε άλλη ται­νία (Martin Roumagnac).
Τότε ένας νεα­ρός άση­μος τρα­γου­δι­στής παρου­σιά­στη­κε από τον Edith Piaf: ήταν ο Yves Montand που τρα­γού­δη­σε το θλυ­λι­κό πλέ­ον «Les Feuilles Mortes».
Το ποί­η­μα δημο­σιεύ­θη­κε, μετά το θάνα­το του Jacques Prévert, στο βιβλίο «Soleil de Nuit» το 1980.

Ω, ελπί­ζω να θυμάσαι
Τις χαρού­με­νες μέρες όταν ήμα­σταν φίλοι
Εκεί­νη την επο­χή η ζωή ήταν πιο όμορφη
Και ο ήλιος είναι πιο ζεστός από σήμερα.

Τα πεσμέ­να φύλ­λα μαζεύ­ο­νταν με φτυαριές
Βλέ­πεις, δεν το ξεχνάω
Ανα­μνή­σεις και λύπες ανάκατες.

Και ο βοριάς τα πάει μακριά,
Στην κρύα νύχτα της λήθης.
Βλέ­πεις, δεν το ξεχνάω

Το τρα­γού­δι που μου τραγούδησες …
Ανα­μνή­σεις και λύπη,
(Ήσουν) η σιω­πη­λή και πιστή μου αγάπη
Πάντα χαμο­γε­λα­στή και ευχα­ρι­στώ τη ζωή γι αυτό.

Σε αγα­πού­σα τόσο πολύ, ήσουν τόσο όμορφη,
Πώς θες να σε ξεχάσω;
Εκεί­νη την επο­χή η ζωή ήταν πιο όμορφη
Και ο ήλιος είναι πιο ζεστός από σήμερα.

Ήσουν η πιο γλυ­κιά μου φιλενάδα
Αλλά δεν μετανιώνω.
Και το τρα­γού­δι που τραγουδήσατε
Πάντα, πάντα θα το ακούω.

Αυτό το τρα­γού­δι μου θυμί­ζει, πως
Με αγά­πη­σες και σ’ αγαπούσα
Και ζού­σα­με έτσι και οι δύο, αλλά…

Αλλά η ζωή χωρί­ζει αυτούς που αγαπιούνται
Σιγά-σιγά, αθόρυβα
Και η θάλασ­σα σβή­νει στην άμμο
Τα βήμα­τα των χαμέ­νων εραστών.

Αυτό το τρα­γού­δι μου θυμίζει…


Το “Ατέχνως” εύχεται 🍁🍂  καλό Φθινόπωρο και αντοχές …
🆘  Καραδοκούν Πομπέοι!

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο