Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Καλύτερα ανεργία παρά ημιαπασχόληση

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Πανα­γιώ­της Ζαφεί­ρης //

Στην Ελλά­δα συνη­θί­ζε­ται όταν ακού­με ότι κάποιος δεν έχει δου­λειά να τον ρωτά­με αν του­λά­χι­στον είναι στο ταμείο ανερ­γί­ας. Κάτι που μας δια­φεύ­γει ωστό­σο είναι ότι είναι σε πολ­λές εργα­σια­κές σχέ­σεις η αμοι­βή των εργα­ζο­μέ­νων είναι μικρό­τε­ρη από το επί­δο­μα ανεργίας.

Το ταμείο ανερ­γί­ας δίνει 360 ευρώ. Ένας εργα­ζό­με­νος κάτω των 25 που εργά­ζε­ται 4 ώρες την ημέ­ρα, 5 μέρες την εβδο­μά­δα παίρ­νει 195 ευρώ. Αν είναι άνω των 25 παίρ­νει 235. Στην περί­πτω­ση του εξαη­μέ­ρου είναι 280 και 307 αντί­στοι­χα. Στην περί­πτω­ση του εξα­ώ­ρου είναι κοντά στα 390 με 400, δηλα­δή 30 με 40 ευρώ παρα­πά­νω από το ταμείο που ωστό­σο τα ξοδεύ­εις στην βεν­ζί­νη , τα εισι­τή­ρια και ό,τι ξοδεύ­ει κανείς στην δου­λειά του. Μόνο δηλα­δή αν εργά­ζε­σαι 8ωρο φτά­νεις κοντά στα 500 ευρώ. Τα δώρο συχνά δεν μπαί­νουν στο ΙΚΑ. Από αυτό προ­κύ­πτει ότι για 6 μήνες με ένα χρό­νο συμ­φέ­ρει κάποιον οικο­νο­μι­κά να μην εργά­ζε­ται και να είναι στο ταμείο ανεργίας.

Το τελευ­ταίο επι­χεί­ρη­μα σε αυτό είναι ότι στε­ρεί­σαι τα ένση­μα. Ωστό­σο η σύντα­ξη έχει φτά­σει στα 67, επο­μέ­νως είναι ένα μακρι­νό ενδε­χό­με­νο. Υπάρ­χουν και αρκε­τές περι­πτώ­σεις όπου εργά­ζε­σαι με ποσο­στό μόνο, σε περι­πτώ­σεις πωλή­σε­ων, λες και οι πωλη­τές είναι μηχα­νές που μετα­φέ­ρουν χρή­μα­τα και τους πλη­ρώ­νεις μόνο την συντήρηση.

Το συμπέ­ρα­σμα που βγαί­νει είναι ότι η Ελλά­δα είναι μία χώρα που έχει νόμι­μους μισθούς μικρό­τε­ρους από το ταμείο ανερ­γί­ας. Αυτό είναι άλλο ένα προ­ϊ­όν καπι­τα­λι­σμού, εργα­σια­κής εκμε­τάλ­λευ­σης και ανε­παρ­κούς συν­δι­κα­λι­στι­κής κινητοποίησης.

___________________________________________________________________________________________

Ένα κεί­με­νο, με τον ειρω­νι­κό και τρα­γι­κό τίτλο «Καλύ­τε­ρα ανερ­γία παρά ημια­πα­σχό­λη­ση» χαρα­κτη­ρι­στι­κό της εργα­σια­κής ανα­σφά­λειας που επι­κρα­τεί μέσα στις τάξεις της εργα­ζό­με­νης και σπου­δά­ζου­σας νεο­λαί­ας αλλά και των παρά­λο­γων διλημ­μά­των που καλού­νται να αντι­με­τω­πί­σουν οι νέοι εργα­ζό­με­νοι φιλο­ξε­νού­με σήμε­ρα στο Ατέ­χνως. Οι παρα­τη­ρή­σεις που ακο­λου­θούν είναι πολύ σημα­ντι­κές για να τις προ­σπε­ρά­σει κανείς και απο­τε­λούν τρα­ντα­χτή από­δει­ξη ότι η μάχη για να μην περά­σει η ορι­στι­κή ισο­πέ­δω­ση των εργα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών κατα­κτή­σε­ων αλλά και για­τί βάζουν με τη σει­ρά τους ένα ακό­μα λιθα­ρά­κι στην απο­δό­μη­ση της κυβερ­νη­τι­κής προ­πα­γάν­δας περί εξό­δου από τα Μνη­μό­νια. Η μόνη δυνα­τή απά­ντη­ση σε όλα αυτά που προ­στα­τεύ­ουν και ενι­σχύ­ουν την κερ­δο­φο­ρία και την ασυ­δο­σία του κεφα­λαί­ου, είναι η εργα­τι­κή, απερ­για­κή αντί­στα­ση – που βρί­σκε­ται ήδη σε εξέ­λι­ξη – ενά­ντια σε κάθε συμ­βι­βα­σμό, ξεπού­λη­μα και υπο­τα­γή. Ας το έχου­με αυτό ξεκά­θα­ρο εν όψει της απερ­γί­ας στις 12 του Γενάρη.
Ειρη­ναί­ος Μαράκης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο