Καμία έκπληξη από τη δήλωση Μητσοτάκη. Δυστυχώς, δεν είναι για χλεύη.…

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης  //

Η έννοια του παι­διού πολι­τι­κού κρα­τού­με­νου στην Ελλά­δα έχει ζωγρα­φι­στεί  ανε­ξί­τη­λα στους τοί­χους των φυλα­κών Αβέ­ρωφ από εκα­το­ντά­δες παι­διά. Εχουν αφή­σει τις πατη­μα­σιές τους στην ιστο­ρία εκα­το­ντά­δες παι­διά στο Τρί­κε­ρι. Το γέλιο και το κλά­μα τους ακού­στη­κε σχε­δόν σε όλους τους τόπους όπου είχα­με γυναί­κες πολι­τι­κούς κρα­τού­με­νους. Στη Χίο, στο Τρί­κε­ρι, στη Μακρό­νη­σο… Τα απα­θα­νά­τι­σαν τόσο η Τέχνη όσο και η ιστορία.

Πολ­λές νέες γυναί­κες σύρ­θη­καν στα ξερο­νή­σια ή στη φυλα­κή είτε σε κατά­στα­ση εγκυ­μο­σύ­νης είτε με τα νεο­γέν­νη­τα μωρά τους. Μητέ­ρες και παι­διά έδι­ναν αγώ­να σωμα­τι­κής και ψυχι­κής επι­βί­ω­σης. «(…) είναι περιτ­τό ν’ ανα­φέ­ρου­με πως τα μεγά­λα παι­διά έμε­ναν δίχως καμιά εκπαί­δευ­ση ή παι­δα­γω­γι­κή φρο­ντί­δα, κι όλη μέρα τρι­γύ­ρι­ζαν στα χωρά­φια και στις από­το­μες ακρο­για­λιές ή έμε­ναν ζαρω­μέ­να μέσα στα μου­χλια­σμέ­να κελιά και στις σκο­τει­νές σκη­νές χωρίς να παίζουν.

Τα βρέ­φη υπέ­φε­ραν περισ­σό­τε­ρο για­τί γάλα δεν υπήρ­χε, κι αν ακό­μα οι μητέ­ρες τους είχαν να τα θηλά­σουν οι καθη­με­ρι­νές αγγα­ρεί­ες δεν τις άφηναν».

Στην αυλή του στρα­τώ­να Χίου εξό­ρι­στες με τα παι­διά τους

Γυναί­κες κομ­μου­νί­στριες, αγρό­τισ­σες, επι­στη­μό­νισ­σες, εργά­τριες, δια­νο­ού­με­νες. Ολες αλύ­γι­στες της ταξι­κής πάλης.

Η δήλω­ση του Κυριά­κου Μητσο­τά­κη αν γινό­ταν από οποιον­δή­πο­τε άλλο θα μπο­ρού­σε να χαρα­κτη­ρι­στεί ως ατυ­χής ή λαϊ­κι­σμός κατά τα πρό­τυ­πα του μακα­ρί­τη του Γιαννόπουλου.

Γυναί­κες στον ‘Αη-Στρά­τη, μαζί με κάποια από τα παι­διά τους, μετά την απο­χώ­ρη­ση από το Τρίκερι

Στην προ­κει­μέ­νη περί­πτω­ση όμως, είναι κάτι περισ­σό­τε­ρο, κάτι πιο ύπου­λο. Από τον αρχη­γό της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης και αυρια­νό πρω­θυ­πουρ­γό, είναι η συμ­βο­λή του στο ξανα­γρά­ψι­μο της ιστο­ρί­ας. Εξ ου και η προ­σπά­θεια να επέλ­θει σύγ­χυ­ση σε έννοιες όπως αντί­στα­ση, πολι­τι­κός κρα­τού­με­νος. Ξέρει πολύ καλά τη δια­φο­ρά της «αντί­στα­σης» αστών πολι­τι­κών στη χού­ντα, με αυτή των κομ­μου­νι­στών στα Γυού­ρα, στον Ωρω­πό κ.ά. Εσκεμ­μέ­νη η εξί­σω­ση. Στα Παρί­σια το πολι­τι­κό σύστη­μα είχε τις εφε­δρεί­ες του για τη «μετα­πο­λί­τευ­ση». Στους τόπους εξο­ρί­ας και στις φυλα­κές έστελ­νε αυτούς που το αμφι­σβη­τού­σαν και αυτούς που πάλευαν για τα δημο­κρα­τι­κά δικαιώ­μα­τα του λαού.

Η προ­σβο­λή προς τα παι­διά που μεγά­λω­σαν σε φυλα­κές και εξο­ρί­ες, και στις μάνες που ανα­γκά­στη­καν να αφή­σουν τα παι­διά τους, δεδο­μέ­νη μα έξω από την πολι­τι­κή ηθι­κή του πολι­τι­κού προ­σω­πι­κού της άρχου­σας τάξης. Πολ­λοί και με πολ­λούς τρό­πους προ­σέ­βαλ­λαν τις αγω­νι­στι­κές παρα­κα­τα­θή­κες τού­του του λαού.

Εξό­ρι­στοι στον ‘Αϊ ‑Στρά­τη. Ανά­με­σά τους του­λά­χι­στον 5 παιδιά

Οσο και να θέλουν να τα αμβλύ­νουν έννοιες ή να δια­στρε­βλώ­σουν την ιστο­ρία το τόπου, τα ιστο­ρι­κά τεκ­μή­ρια θα ορθώ­νο­νται μπρο­στά τους.

Για τα παι­διά στις φυλα­κές Αβέ­ρωφ δια­βά­στε ΕΔΩ

Για τα παι­διά στο Τρί­κε­ρι δια­βά­στε ΕΔΩ