Καταδικάστε μας, δεν έχει σημασία! 🇨🇺 Οι λαοί θα πουν την τελευταία λέξη!

Τιμού­με τα 67 χρό­νια της έναρ­ξης ενός μακρό­χρο­νου αγώ­να –που,
«Δεν ήταν το τέλος, αλλά η αρχή», όπως είπε ο Φιδέλ Κάστρο.
Η 26^η Ιού­λη είναι και θα παρα­μέ­νει μία από τις πιο σημα­ντι­κές σελί­δες στην ιστο­ρία της Κού­βας.
Η επί­θε­ση ενα­ντί­ον των στρα­τώ­νων της Moncada (Μον­κά­δα) και Carlos Manuel de Céspedes (Κάρ­λος Μανου­έλ ντε Σέσπε­δες) — υπό την ηγε­σία του Φιδέλ ταρα­κού­νη­σε τα θεμέ­λια της δικτα­το­ρί­ας του Μπατίστα.

Εκεί­νη την ημέ­ρα, όταν όλοι ήταν έτοι­μοι, δια­βά­στη­κε το μανι­φέ­στο της Moncada, γραμ­μέ­νο από τον νεα­ρό ποι­η­τή Raúl Gómez García (Ραούλ Γκό­μεζ Γκαρ­σία) υπό την καθο­δή­γη­ση του Φιντέλ.
Ο Γκό­μεζ Γκαρ­σία διά­βα­σε τους στί­χους του «Είμα­στε ήδη σε μάχη» και ο Φιδέλ απηύ­θυ­νε αυτή τη σύντο­μη προ­τρο­πή σε όλους:
«Σύντρο­φοι:
Μπο­ρεί να λήξουν όλα σε λίγες ώρες ή να νικηθούμε.
Ωστό­σο, ακού­στε, σύντροφοι!
Σε κάθε περί­πτω­ση, το κίνη­μα θα θριαμβεύσει.
Αν κερ­δί­σου­με αύριο, αυτό που φιλο­δο­ξού­σε ο Μαρ­τί θα γίνει νωρίτερα.
Εάν συμ­βεί το αντί­θε­το, η χει­ρο­νο­μία θα χρη­σι­μεύ­σει ως παρά­δειγ­μα στον λαό της Κού­βας, για να πάρει τη σημαία και να προ­χω­ρή­σει μπρο­στά»

Η νίκη θα έρθει λίγα χρό­νια αργό­τε­ρα με τους barbudos (ΣΣ |> γενειο­φό­ρους), όταν –πάλι  με επι­κε­φα­λής τον Φιντέλ, κατέ­βη­καν νικη­φό­ροι από τη Σιέ­ρα Μαέ­στρα την 1η Ιανουα­ρί­ου 1959.
Δεί­τε |> Movimiento 26 de Julio

Το Cubadebate και ο ιστό­το­πος Fidel Soldado de las Ideas προ­τεί­νουν σήμε­ρα να ακο­λου­θή­σου­με το μονο­πά­τι αυτής της ιστο­ρι­κής ημε­ρο­μη­νί­ας, μέσω των ομι­λιών του Comandante en Jefe (ΣΣ |> προ­σω­νύ­μιο του Φιδέλ) τις 26^ες Ιουλίου.

Ακρι­βώς όταν νίκη­σε η Επα­νά­στα­ση, ο Φιδέλ σε μια συγκέ­ντρω­ση αγρο­τών, στις 26 Ιου­λί­ου 1959 είπε:
«Με τη σημε­ρι­νή ματιά, βλέ­πο­ντας πόσο ψηλά έχου­με βάλει τη σημαία μας, αισθά­νο­μαι τόσο ευτυ­χι­σμέ­νος που βλέ­πω σε εκεί­νη τη στιγ­μή να αντα­μεί­βο­νται όλες οι θυσί­ες που κάνα­με και όλες όσε θα χρεια­στεί να κάνου­με στο μέλλον».

Ένα χρό­νο αργό­τε­ρα, θυμά­ται την ίδια μέρα, στη Mercedes, στους πρό­πο­δες της Sierra Maestra, ως εξής:
«(…) 26 Ιου­λί­ου και Sierra Maestra. είναι δύο ονό­μα­τα που πρέ­πει να ζυγί­ζουν πολύ βαθιά στις καρ­διές του καθε­νός μας».
«Και έτσι, εκεί­νη η 26^η Ιού­λη δεν ήταν παρά μια στιγ­μή για μας, όταν μια προ­σπά­θεια φάνη­κε να σβή­νει, όταν μια προ­σπά­θεια να ξεκι­νή­σου­με τη μάχη για την απε­λευ­θέ­ρω­ση του λαού μας φάνη­κε να τελειώ­νει, δεν ήταν το τέλος, αλλά η αρχή»
«Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι και αντί­θε­τα, οι ανα­μνή­σεις εκεί­νης της πρώ­της 26 Ιού­λη, εκεί­νο το από­γευ­μα όταν όλα ήταν πίκρα και πόνος, στον οποίο η θλί­ψη για τους νεκρούς συντρό­φους που και ο πόνος για την ήττα που ανά­γκα­σε τη χώρα να περι­μέ­νει, των οποί­ων τα όρια ήταν αδύ­να­το να φαντα­στεί κανείς εκεί­νη τη στιγμή»

(ΣΣ |> Η Μάχη της Las Mercedes (29 Ιουλίου‑8 Αυγού­στου 1958) ήταν η τελευ­ταία μάχη κατά τη διάρ­κεια της επι­χεί­ρη­σης Verano, κατά τη διάρ­κεια της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης στους λόφους της Σιέ­ρα Μαέστρα.
Μια πύρ­ρεια νίκη και αρχή του τέλους του δικτά­το­ρα Batista, αφού οι barbudos  (με επί κεφα­λής τους Fidel Castro, René Ramos Latour και Che Guevara) κατά­φε­ραν να ανα­δι­πλω­θούν και να εξα­φα­νι­στούν κυριο­λε­κτι­κά, απο­φεύ­γο­ντας την παγί­δα του Eulogio Cantillo που προ­σπά­θη­σε να τους περι­κυ­κλώ­σει –έχο­ντας 10πλάσιες+ δυνά­μεις (1500+ άνδρες άρι­στα εξοπλισμένους).
Πρό­κει­ται για μια μάχη –ο χώρος δεν επι­τρέ­πει περισ­σό­τε­ρα, όπου έλαμ­ψε –από πλευ­ράς πολε­μι­κής τακτι­κής το άστρο των Τσε και Φιδέλ με την εκε­χει­ρία που πρό­τει­νε ο Κάστρο και την οποία δέχτη­κε ο στρα­τη­γός του Batista  Eulogio Cantillo. Κατά τη διάρ­κεια της κατά­παυ­σης του πυρός, οι επα­να­στα­τι­κές δυνά­μεις διέ­φυ­γαν πίσω στους λόφους.
Όταν ο Cantillo κάλε­σε ακό­μη περισ­σό­τε­ρες δυνά­μεις ήταν πλέ­ον αργά
Στις 8 Αυγού­στου, όταν ο στρα­τός επα­νέ­λα­βε την επί­θε­σή του, δεν βρή­καν κανέ­ναν να πολε­μή­σει και η Επι­χεί­ρη­ση (Verano = καλο­καί­ρι) είχε ουσια­στι­κά κατα­λή­ξει σε απο­τυ­χία για την κυβέρ­νη­ση Μπατίστα.

(συνε­χί­ζει ο Φιδέλ)
«Και έτσι ο λαός ανα­δεί­χτη­κε σε έναν από αυτούς τους λαούς που δε φοβή­θη­καν ποτέ τη θυσία, απο­τε­λεί ένα λαό που δεν τρέ­μει ποτέ μπρο­στά στο τίμη­μα που ανα­γκά­στη­κε να πλη­ρώ­σει για την αξιο­πρέ­πεια και την ελευ­θε­ρία του.
Ένας λαός που δεν τρέ­μει ούτε φοβή­θη­κε ποτέ μπρο­στά στο τίμη­μα που θα χρεια­στεί να πλη­ρώ­νει μέχρι το αίσιο τέλος»

Στα 30χρονα, στο Santiago de Cuba (Σαντιά­γο ντε Κού­βα, στις 26 Ιου­λί­ου 1983, ο Comandante είπε:
«Σε ένα πράγ­μα είμα­στε ακρι­βώς το ίδιο με την 26^η  Ιού­λη 1953: 
Έχου­με την ίδια πίστη στα πεπρω­μέ­να της πατρί­δας, την ίδια εμπι­στο­σύ­νη στις αρε­τές του λαού μας, την ίδια βεβαιό­τη­τα στη νίκη, την ίδια ικα­νό­τη­τα να ονει­ρευό­μα­στε την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του αύριο σε σχέ­ση με τα χθε­σι­νά όνει­ρα που έχουν ήδη πραγ­μα­το­ποι­η­θεί».

Πολύ αργό­τε­ρα, στις 26 Ιού­λη 1987 θα μιλού­σε για την (ΣΣ |> σοσια­λι­στι­κή) επα­νά­στα­ση και την από­φα­ση επι­και­ρο­ποί­η­σης (ΣΣ |> χρη­σι­μο­ποιεί­ται ο όρος «rectificar», που σημαί­νει και διορ­θώ­νω, απο­κα­θι­στώ, προ­σαρ­μό­ζω ‑αλλά σίγου­ρα το πνεύ­μα των λόγων του Φιδέλ, καμιά σχέ­ση δεν έχει με την οπορ­του­νι­στι­κή αναθεώρηση)
«“Rectificar” ήταν, στις 26 Ιού­λη του 1953, να αγω­νι­ζό­μα­στε για να δια­γρά­φου­με το παλιό, να ανοί­ξου­με μια δίαυ­λο, να κάνου­με μια επα­νά­στα­ση, να δημιουρ­γή­σου­με μια νέα ζωή.
Σήμε­ρα είμα­στε επί­σης στο “Rectificar”.
Αυτό εμπε­ριέ­χει μια πολύ ευρεία αίσθη­ση, και στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μπο­ρώ να πω πως είμαι ικα­νο­ποι­η­μέ­νος, ενθου­σια­σμέ­νος από αυτό που βλέ­πω, από τα απο­τε­λέ­σμα­τα που βλέ­πω, παρό­λο που όλοι γνω­ρί­ζου­με ότι απέ­χου­με πολύ από όλες τις δυνα­τό­τη­τές μας, ότι υπάρ­χουν πολ­λές ακό­μη μπρο­στά μας»

Πιο πρό­σφα­τα, μετά από αρκε­τά χρό­νια με την επα­νά­στα­ση στη εξου­σία, στην κεντρι­κή εκδή­λω­ση για την 45η επέ­τειο της επί­θε­σης κατά των στρα­τώ­νων της Moncada και Carlos Manuel de Céspedes, που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στο Σαντιά­γο της Κού­βας, το 1998, αναγνώρισε:
«Πιστεύ­ου­με ότι έχου­με εκπλη­ρώ­σει το καθή­κον μας, μια ολό­κλη­ρη γενιά, που αγω­νί­στη­κε αστα­μά­τη­τα χωρίς ούτε μια στιγ­μή να ξαπο­στά­σει για 45 ολό­κλη­ρα χρό­νια από εκεί­νη την 26η Ιου­λί­ου 1953, στέ­κε­ται στα­θε­ρά στα χαρα­κώ­μα­τά μας, στις αρχές μας, με τις ίδιες ιδέ­ες που μας ενέ­πνευ­σαν εκεί­νη την ημέρα.

Και αργό­τε­ρα στην 49η επέ­τειο, το 2002, στο Ciego de Ávila, δήλωνε:
«(…) Τι είναι αυτή η 26 Ιούλη;
Ο άφθαρ­τος δρό­μος που δένει τη σκέ­ψη, τον ηρω­ι­σμό και τη βού­λη­ση να πολε­μή­σου­με από τον ανε­ξά­ντλη­το προ­μα­χώ­να απ’ όπου ξεκί­νη­σε ο Μαρ­τί για την ανε­ξαρ­τη­σία, θέλο­ντας να απο­τρέ­ψει και να εμπο­δί­σει τον ισχυ­ρό και επε­κτα­τι­κό γεί­το­να του Βορ­ρά να εξα­πλω­θεί στις Αντίλ­λες και να αλώ­σει, σαν μεγά­λη δύνα­μη, τη χώρα μας».

Την επι­και­ρό­τη­τα της επα­να­στα­τι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας και την επί­δρα­σή της στους λαούς, θύμι­σε στην 50ή επέτειο:
«Το πρό­γραμ­μα Moncada εκπλη­ρώ­θη­κε και ξεπεράστηκε.
Εδώ και πολύ και­ρό πηγαί­νου­με για πολύ υψη­λό­τε­ρα και αδια­νό­η­τα όνειρα.
Σήμε­ρα, μεγά­λες μάχες διε­ξά­γο­νται στον τομέα των ιδε­ών και αντι­με­τω­πί­ζου­με προ­βλή­μα­τα που σχε­τί­ζο­νται με την παγκό­σμια κατά­στα­ση, ίσως το πιο κρί­σι­μο που έχει βιώ­σει ποτέ η ανθρωπότητα».
«Θέλω να σας δια­βε­βαιώ­σω για κάτι παρό­μοιο με αυτό που είπα ενώ­πιον του ψευ­το­δι­κα­στη­ρί­ου που με έκρι­νε και κατα­δί­κα­σε για τον αγώ­να που ξεκι­νή­σα­με πριν από πέντε δεκα­ε­τί­ες σήμε­ρα, αλλά αυτή τη φορά δεν θα είμαι αυτός που θα το πω.
Ένας λαός που πραγ­μα­το­ποί­η­σε μια βαθιά, υπερ­βα­τι­κή και ιστο­ρι­κή Επα­νά­στα­ση, που την σχε­δί­α­σε, την επι­βε­βαί­ω­σε και ήξε­ρε πώς να την υπερασπιστεί:
¡Condenadme, no importa! ¡Los pueblos dirán la última palabra!
Κατα­δι­κά­στε με, δεν έχει σημα­σία! Οι λαοί θα πουν την τελευ­ταία λέξη!»

ℹ️ «Κατα­δι­κά­στε με, δεν έχει σημα­σία, η Ιστο­ρία θα με δικαιώσει»!
Όλο το αρχείο ομι­λιών του Fidel Castro εδώ