Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κεμάλ Οκουγιάν (ΚΚ Τουρκίας): «Ο μαρξισμός-λενινισμός είναι ισχυρός και δημιουργικός»

Η ειση­γη­τι­κή ομι­λία του Κεμάλ Οκου­γιάν, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Τουρ­κί­ας στην τετρα­με­ρή συνά­ντη­ση ΚΚΕ, ΚΚ Εργα­ζο­μέ­νων Ισπα­νί­ας, ΚΚ Μεξι­κού και ΚΚ Τουρ­κί­ας στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ.

Αγα­πη­τοί σύντροφοι,

Επι­κε­φα­λής των αδελ­φών κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των, του ΚΚΕ, του ΚΚ Εργα­ζο­μέ­νων Ισπα­νί­ας και του ΚΚ Μεξικού,

Εκ μέρους του ΚΚ Τουρ­κί­ας, σας χαι­ρε­τί­ζω με τα πιο ειλι­κρι­νή συντρο­φι­κά αισθή­μα­τα. Είμα­στε πολύ χαρού­με­νοι που σας ξανα­βλέ­που­με δια ζώσης και που έχου­με την ευκαι­ρία να συμ­με­τέ­χου­με σε αυτή την συνά­ντη­ση. Επι­τρέψ­τε μου να εκφρά­σω την ιδιαί­τε­ρη ευγνω­μο­σύ­νη μας στους Έλλη­νες συντρό­φους για τη φιλο­ξε­νία αυτής της συνά­ντη­σης, την οποία θεω­ρού­με πολύ σημαντική.

Σύντρο­φοι,

Πρώ­τα απ’ όλα, επι­τρέψ­τε μου να σας ενη­με­ρώ­σω για την πρό­σφα­τη Συν­διά­σκε­ψη του κόμ­μα­τος που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στις 26 Ιου­νί­ου. Θα θυμά­στε ότι είχα­με πραγ­μα­το­ποι­ή­σει Συν­διά­σκε­ψη και νωρί­τε­ρα τον Ιανουά­ριο, ωστό­σο, η Συν­διά­σκε­ψη του Ιου­νί­ου οργα­νώ­θη­κε γύρω από τις επεί­γου­σες πολι­τι­κές ανά­γκες του Κόμ­μα­τος. Μπο­ρώ με χαρά να σας πω ότι αυτή η Συν­διά­σκε­ψη, με τίτλο «Οι Εργα­ζό­με­νοι προ­ε­τοι­μά­ζο­νται για την Επα­νά­στα­ση και τον Σοσια­λι­σμό» είχε μια πολύ δυνα­τή και φιλό­δο­ξη ατμό­σφαι­ρα, δημιουρ­γώ­ντας μεγά­λη ελπί­δα και ενθου­σια­σμό στις τάξεις του κόμματος.

Η πολι­τι­κή εισή­γη­ση της Συν­διά­σκε­ψης κατέ­γρα­φε μια πολύ σκλη­ρή στά­ση απέ­να­ντι στις εθνι­κι­στι­κές και φιλε­λεύ­θε­ρες ιδε­ο­λο­γί­ες που εξα­κο­λου­θούν να έχουν μεγά­λη επιρ­ροή στα φτω­χά στρώ­μα­τα. Η από­φα­ση να οξύ­νου­με την ιδε­ο­λο­γι­κή δια­πά­λη ενά­ντια στην άρχου­σα τάξη είναι απο­τέ­λε­σμα των αντι­κει­με­νι­κών ανα­γκών του επα­να­στα­τι­κού αγώ­να που προ­σπα­θού­με να φέρου­με σε πέρας. Το ΚΚ Τουρ­κί­ας δεν καθο­ρί­ζει τις κινή­σεις του με βάση τον υπάρ­χο­ντα συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων, αντί­θε­τα κατα­βάλ­λου­με προ­σπά­θειες να παρέμ­βου­με στον συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων καθο­ρί­ζο­ντας τους στό­χους μας. Με τη συμ­με­το­χή 320 γραμ­μα­τέ­ων δια­φό­ρων οργα­νώ­σε­ων και παραρ­τη­μά­των του Κόμ­μα­τος σε όλη την Τουρ­κία, ατσα­λώ­σα­με τη θέλη­σή μας.

Για­τί το ΚΚ Τουρ­κί­ας δεν καθο­ρί­ζει τη δρά­ση του με βάση τον συσχε­τι­σμό των δυνάμεων;

Η απά­ντη­ση είναι απλή. Επει­δή το ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα βρί­σκε­ται σε ένα πολύ βαθύ και ιστο­ρι­κό αδιέ­ξο­δο, το οποίο είναι πολύ δύσκο­λο να ξεπε­ρα­στεί στο εγγύς μέλ­λον, ούτε σε διε­θνή κλί­μα­κα ούτε στις μεμο­νω­μέ­νες χώρες. Αυτό το αδιέ­ξο­δο είναι διτ­τό: Από τη μια πλευ­ρά, η κρί­ση ηγε­μο­νί­ας στο εσω­τε­ρι­κό του ιμπε­ρια­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού αυξά­νε­ται αδιά­κο­πα. Οι ΗΠΑ, που κατά­φε­ραν να κρα­τή­σουν την ηγε­μο­νία στα χέρια τους μετά τη δυστυ­χία της διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, δεν μπο­ρούν να συνε­χί­σουν να δια­τη­ρούν αυτή την κυριαρ­χία όπως πριν. Παρό­λο που άλλες μεγά­λες χώρες έχουν αρχί­σει να αμφι­σβη­τούν και να αντα­γω­νί­ζο­νται την ηγε­μο­νία των ΗΠΑ, δεν έχουν κατα­φέ­ρει να αλλά­ξουν την ιεραρ­χία μέσα στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστημα.

Η ηγε­μο­νία του δολα­ρί­ου ως νομί­σμα­τος υπο­χώ­ρη­σε. Τα εγκλή­μα­τα των αμε­ρι­κα­νι­κών κυβερ­νή­σε­ων ενα­ντί­ον άλλων λαών συσ­σω­ρεύ­τη­καν, υπο­νο­μεύ­ο­ντας σε μεγά­λο βαθ­μό τη νομι­μο­ποί­η­σή τους. Επι­πλέ­ον, η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ δεν μπο­ρεί επί­σης να εξα­σφα­λί­σει τη στή­ρι­ξη των μαζών στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας όπως πριν. Το ίδιο μπο­ρεί να ειπω­θεί για όλες τις καπι­τα­λι­στι­κές χώρες.

Από την άλλη πλευ­ρά, μια περί­ο­δος σχε­τι­κής στα­θε­ρό­τη­τας δεν έχει παρα­τη­ρη­θεί εδώ και πολύ και­ρό, δεδο­μέ­νων των μεγά­λων οικο­νο­μι­κών κρί­σε­ων που δια­δέ­χο­νται η μία την άλλη, ιδί­ως από το 2008 και μετά. Ενώ μια μερί­δα καπι­τα­λι­στών επω­φε­λή­θη­κε από αυτή την κατά­στα­ση προς την κατεύ­θυν­ση της μεγα­λύ­τε­ρης μονο­πώ­λη­σης, εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι έπε­σαν στη φτώ­χεια εκτός από τις μάζες που ήδη ζού­σαν κάτω από άθλιες συν­θή­κες. Μετά την παν­δη­μία του Covid-19 και την αντι­λαϊ­κή δια­χεί­ρι­ση της αστι­κής τάξης με σκο­πό να εκμε­ταλ­λευ­τεί τις συν­θή­κες της παν­δη­μί­ας, δημιουρ­γή­θη­κε ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρο επί­πε­δο φτώ­χειας, ανερ­γί­ας και από­γνω­σης. Τους τελευ­ταί­ους μήνες παρα­τη­ρού­νται τα υψη­λό­τε­ρα ποσο­στά πλη­θω­ρι­σμού σε πολ­λές χώρες. Αυτή η κατά­στα­ση κρί­σης, αυτό το αδιέ­ξο­δο συγκε­κρι­με­νο­ποιεί­ται και στην απώ­λεια κάθε αξιο­πι­στί­ας της αστι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας και στο γενι­κευ­μέ­νο αίσθη­μα φόβου για το μέλ­λον σε πλα­τιές μάζες της κοι­νω­νί­ας. Σε πολ­λές χώρες, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και εκεί­νων που συγκα­τα­λέ­γο­νταν στα λεγό­με­να πλού­σια και ανε­πτυγ­μέ­να κρά­τη, οι άνθρω­ποι είναι απελ­πι­σμέ­νοι, φοβού­νται μήπως χάσουν τη δου­λειά τους, τα σπί­τια τους, βιώ­νουν την επι­δεί­νω­ση των συν­θη­κών διαβίωσης.

Σύντρο­φοι,

Ο κίν­δυ­νος του φασι­σμού, του αυταρ­χι­σμού και τάσε­ων όπως ο ρατσι­σμός δεν σημα­το­δο­τούν μόνο ένα πρό­βλη­μα δια­χεί­ρι­σης, αλλά απο­τε­λούν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα προ­λη­πτι­κά μέτρα που παίρ­νει η αστι­κή τάξη ενά­ντια στην αυξα­νό­με­νη οργή των φτω­χών ανθρώ­πων. Για παρά­δειγ­μα, η πρό­σφα­τη αναί­ρε­ση του δικαιώ­μα­τος των αμβλώ­σε­ων στις ΗΠΑ δεν μπο­ρεί να θεω­ρη­θεί ως μια απλή κίνη­ση του συντη­ρη­τι­σμού. Οι ελευ­θε­ρί­ες αναι­ρού­νται, μέσω τέτοιων μέτρων, ώστε να κρύ­βο­νται κάτω από το χαλί οι δυσκο­λί­ες που προ­κα­λεί η οικο­νο­μι­κή κρί­ση. Με παρό­μοιο τρό­πο αξιο­ποιού­νται ζητή­μα­τα γύρω από τον Covid-19 ή την τρο­μο­κρα­τία κλπ. Και σχε­τί­ζε­ται με το γεγο­νός ότι η κοι­νω­νι­κή αδι­κία έχει φτά­σει σε σημείο έκρη­ξης, σε σημείο κορύφωσης.

Μια αμυ­ντι­κή στά­ση απέ­να­ντι σε αυτές τις εξε­λί­ξεις δεν έχει καμία πιθα­νό­τη­τα να κερ­δί­σει. Απέ­να­ντι στην αστι­κή τάξη, η οποία φοβά­ται μια ανα­τα­ρα­χή, μια έκρη­ξη στην κοι­νω­νία, κανείς μπο­ρεί να κινη­θεί μόνο προς τα εμπρός και σε καμία περί­πτω­ση προς τα πίσω.

Και ακρι­βώς σε αυτό το σημείο, ο κομ­μου­νι­σμός πρέ­πει να προ­χω­ρή­σει σε μια ανα­διορ­γά­νω­ση σύμ­φω­να με τις ανά­γκες της περιόδου.

Η έλλει­ψη στρα­τη­γι­κής, η οποία είναι προ­ϊ­όν της στα­σι­μό­τη­τας κατά τη διάρ­κεια του Ψυχρού Πολέ­μου και των περιό­δων υπο­χώ­ρη­σης, έχει κατα­στή­σει τους κομ­μου­νι­στές πλέ­ον μη σημα­ντι­κό παρά­γο­ντα. Η από­λυ­τη ρήξη με τις επι­λο­γές και τις θέσεις που έγι­ναν μετά τον Δεύ­τε­ρο Παγκό­σμιο Πόλε­μο, ιδιαί­τε­ρα στην Ευρώ­πη, είναι επι­τα­κτι­κή. Πρέ­πει να ανα­γνω­ρι­στεί ότι κάθε στρα­τη­γι­κή που ανα­βάλ­λει τη σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση ισο­δυ­να­μεί με έλλει­ψη στρατηγικής.

Και πάλι, οι προ­σπά­θειες πρέ­πει να αυξη­θούν, ώστε η εναλ­λα­κτι­κή λύση να απο­κτή­σει βάρος, η εναλ­λα­κτι­κή λύση να είναι άλλη από τις δύο φαι­νο­με­νι­κά αντί­θε­τες τάσεις που παρα­τη­ρή­θη­καν μετά το τραύ­μα που δημιούρ­γη­σε η δια­δι­κα­σία που κατέ­λη­ξε στη διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ. Η πρώ­τη από αυτές τις τάσεις είναι η αντι­με­τώ­πι­ση της αντε­πα­νά­στα­σης από θέσεις που δεν έρχο­νται σε ρήξη με τη σημε­ρι­νή κοι­νω­νι­κή οργά­νω­ση, η υπο­τι­θέ­με­νη «προ­στα­σία» του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος μέσα από τον κοι­νο­βου­λευ­τι­σμό και η πλή­ρης ή μερι­κή εγκα­τά­λει­ψη της επα­να­στα­τι­κής δρά­σης. Αυτοί που επέ­λε­ξαν αυτή τη μη επα­να­στα­τι­κή γραμ­μή δεν κέρ­δι­σαν ούτε την ασυ­λία όπως υπέ­θε­ταν, ούτε οι μάζες επι­βρά­βευ­σαν αυτή την οπι­σθο­δρο­μι­κή γραμ­μή όπως περίμεναν.

Η άλλη τάση είναι να θεω­ρεί­ται ότι ο κομ­μου­νι­σμός μπο­ρεί να δια­τη­ρη­θεί ζωντα­νός με μια εξπρε­σιο­νι­στι­κή, μηχα­νι­στι­κή, υπο­τί­θε­ται «ορθό­δο­ξη» στά­ση χωρίς να δίνε­ται προ­σο­χή στην πραγ­μα­τι­κή πορεία της ζωής. Αν και αυτή η δεύ­τε­ρη τάση δεν είναι τόσο επι­βλα­βής όσο η προ­α­να­φερ­θεί­σα ρεφορ­μι­στι­κή, σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή δια­δρο­μή, μια τέτοια στά­ση απο­δυ­να­μώ­νει το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, ανοί­γει χώρο στον δεξιό οπορ­του­νι­σμό, εμπο­δί­ζει τον κομ­μου­νι­σμό να γίνει μια πραγ­μα­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή λύση και δημιουρ­γεί μια καρι­κα­τού­ρα της κλη­ρο­νο­μιάς του μπολ­σε­βι­κι­σμού, της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και της Κομιντέρν.

Το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα πρέ­πει να έχει αρχές, απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, δημιουρ­γι­κό­τη­τα, να βασί­ζε­ται στις παρα­δό­σεις και ταυ­τό­χρο­να να είναι και καινοτόμο.

Ο συνε­χι­ζό­με­νος πόλε­μος στην Ουκρα­νία μας υπεν­θυ­μί­ζει ότι δεν έχου­με πολύ χρό­νο. Σύντρο­φοι, είναι επι­κίν­δυ­νο να λέει κάποιος ότι αυτός ο πόλε­μος είναι ένας πόλε­μος άμυ­νας ή εθνι­κής αντί­στα­σης ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό ή το φασι­σμό, όχι μόνο για­τί αυτό σημαί­νει ότι έχει αυτα­πά­τες για τον χαρα­κτή­ρα της κυρί­αρ­χης τάξης στη Ρωσία, αλλά και για­τί σημαί­νει ότι δεν αντι­λαμ­βά­νε­ται τους κλυ­δω­νι­σμούς που συντε­λού­νται στην εσω­τε­ρι­κή ισορ­ρο­πία του ιμπε­ρια­λι­στι­κού συστή­μα­τος. Αυτοί οι κλυ­δω­νι­σμοί ενι­σχύ­ουν τη δυνα­τό­τη­τα μιας ευρύ­τε­ρης επί­θε­σης της αστι­κής τάξης ενά­ντια στις εργα­ζό­με­νες μάζες. Η αυθαί­ρε­τη χρή­ση της έννοιας του φασι­σμού αφο­πλί­ζει το επα­να­στα­τι­κό κίνη­μα μπρο­στά στις διά­φο­ρες μορ­φές που μπο­ρεί να πάρουν αυτές οι επι­θέ­σεις στο μέλ­λον, οι οποί­ες μπο­ρεί πράγ­μα­τι να περι­λαμ­βά­νουν το φασι­σμό. Επι­πλέ­ον, η ξεπε­ρα­σμέ­νη προ­σέγ­γι­ση ότι στην περί­πτω­ση του φασι­σμού και παρό­μοιων αντε­πα­να­στα­τι­κών δια­δι­κα­σιών πρέ­πει να μπαί­νουν στην άκρη οι θεμε­λιώ­δεις νόμοι της ταξι­κής πάλης και η επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή δεν πρέ­πει να επι­τρα­πεί να γίνει και πάλι η κυρί­αρ­χη προσέγγιση.

Ο τρό­πος για να γίνει αυτό είναι να ανα­γνω­ρί­σου­με ότι οι κλυ­δω­νι­σμοί μέσα στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα ανοί­γουν επί­σης τον δρό­μο σε δυνα­τό­τη­τες για την επα­νά­στα­ση. Οι κομ­μου­νι­στές πρέ­πει να επι­κε­ντρω­θούν στη γεμά­τη πλευ­ρά του ποτη­ριού, φυσι­κά χωρίς να ονει­ρο­πο­λούν, και να στα­μα­τή­σουν να παρα­πο­νιού­νται ότι το άλλο μισό ποτή­ρι είναι άδειο.

Υπό αυτή την έννοια, απο­δί­δου­με μεγά­λη σημα­σία στη συνά­ντη­ση αυτή στην Αθή­να. Εδώ και χρό­νια, το κόμ­μα που μας φιλο­ξε­νεί, το ΚΚΕ, κατα­βάλ­λει μια τερά­στια προ­σπά­θεια, με στό­χο το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα να επι­στρέ­ψει στις επα­να­στα­τι­κές του παρα­δό­σεις. Αυτή και τις προ­σπά­θειες των άλλων αδελ­φών κομ­μά­των εδώ, τις παρα­κο­λου­θού­με όλες με μεγά­λο ενδια­φέ­ρον και ενθουσιασμό.

Σύντρο­φοι, πρέ­πει να εντεί­νου­με τις προ­σπά­θειές μας.

Είμα­στε κόμ­μα­τα που αγω­νί­ζο­νται στους σχε­τι­κά ασθε­νέ­στε­ρους κρί­κους της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αλυ­σί­δας. Αλλά και η ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα δεν έχει πλέ­ον ισχυ­ρούς κρί­κους. Με αυτή την έννοια, πρέ­πει να ξεδι­πλώ­σου­με νέα κανά­λια για να ακου­στεί καλύ­τε­ρα και πιο δυνα­τά η φωνή του κομ­μου­νι­σμού στα ισχυ­ρά ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα.

Ο δρό­μος για την αλλα­γή των ισορ­ρο­πιών μέσα στο παγκό­σμιο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα περ­νά­ει μέσα από τη δια­τή­ρη­ση των διαύ­λων συζή­τη­σης, εκτι­μή­σε­ων και αλλη­λε­πί­δρα­σης, χωρίς να απο­λυ­το­ποιού­νται οι δια­χω­ρι­σμοί και τα σημεία διάκρισης.

Πρέ­πει να δρά­σου­με με αυτο­πε­ποί­θη­ση, χωρίς να παρα­βλέ­που­με το γεγο­νός ότι ο ρεφορ­μι­σμός έχει χάσει πολ­λή ενέρ­γεια και έχει περιέλ­θει σε μεγά­λη ύφε­ση, παρά τον μεγά­λο χώρο που κατα­λαμ­βά­νει στο εσω­τε­ρι­κό της Αριστεράς.

Έχο­ντας κατά νου ότι υπάρ­χουν δια­φο­ρε­τι­κές συν­θή­κες σε κάθε χώρα, πρέ­πει να πραγ­μα­το­ποι­ή­σου­με μια θεω­ρη­τι­κή και πολι­τι­κή εργα­σία που θα κατα­στή­σει τις αλή­θειες των αρχών μας ανθε­κτι­κές σε αυτές τις ιδιαιτερότητες.

Πρέ­πει να βρού­με τρό­πους να επι­τρέ­ψου­με τη συντρο­φι­κή και εποι­κο­δο­μη­τι­κή συμ­βο­λή στις δια­δι­κα­σί­ες λήψης των απο­φά­σε­ών μας, δια­σφα­λί­ζο­ντας παράλ­λη­λα την αρχή της μη ανά­μει­ξης στις εσω­τε­ρι­κές υπο­θέ­σεις των κομ­μά­των και σεβό­με­νοι την ανε­ξαρ­τη­σία τους.

Σύντρο­φοι,

Δεν έχου­με άλλη επι­λο­γή από το να ανα­λά­βου­με και­νο­τό­μες αλλά καλά θεμε­λιω­μέ­νες δρά­σεις στον τομέα του Τύπου και των εκδόσεων.

Τα καθή­κο­ντά μας είναι δύσκο­λα, αλλά έχου­με εμπι­στο­σύ­νη σε εσάς, τους συντρό­φους μας και στους εαυ­τούς μας.

Ο μαρ­ξι­σμός-λενι­νι­σμός είναι ισχυ­ρός και δημιουργικός.

Δεν έχου­με καμία αμφι­βο­λία ότι ο κομ­μου­νι­σμός θα επικρατήσει!

Σύντρο­φοι, ζήτω ο κοι­νός μας αγώνας! 

902.gr

Δ. Κου­τσού­μπας: Εισα­γω­γι­κή ομι­λία στην τετρα­με­ρή συνά­ντη­ση των ΚΚ Ελλά­δας, Ισπα­νί­ας, Μεξι­κού και Τουρκίας

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο