ΚΚΕ: Ανακοίνωση για την επέτειο της Επανάστασης του 1821

Σε ανα­κοί­νω­ση για την επέ­τειο της Επα­νά­στα­σης του 1821 το Γρα­φείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Η αστι­κή εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κή Επα­νά­στα­ση του 1821 παρα­μέ­νει εμβλη­μα­τι­κή, για­τί επι­βε­βαιώ­νει ότι το και­νού­ριο, το ανα­γκαίο και το επα­να­στα­τι­κό πάντα επι­κρα­τούν του παλιού. Η σύγκρου­ση με το παλιό δεν έχει μόνο ιστο­ρι­κή αξία, συνε­χί­ζε­ται και σήμε­ρα στη σύγκρου­ση με το ξεπε­ρα­σμέ­νο πλέ­ον καπι­τα­λι­στι­κό σύστημα.

Μαθαί­νου­με από την Επανάσταση:

Οτι όσο ισχυ­ρή και αν φαντά­ζει μια ταξι­κή εξου­σία, όταν δια­μορ­φώ­νο­νται οι υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις, η μετα­βο­λή του κοι­νω­νι­κού και οικο­νο­μι­κού σχη­μα­τι­σμού είναι επι­βε­βλη­μέ­νη. Το 1821, η κρα­ταιά Οθω­μα­νι­κή Αυτο­κρα­το­ρία δεν απέ­τρε­ψε την Επα­νά­στα­ση, παρό­τι η ήττα του Ναπο­λέ­ο­ντα και η συγκρό­τη­ση της “Ιεράς Συμ­μα­χί­ας” δια­μόρ­φω­ναν έναν δυσμε­νή συσχε­τι­σμό για τις επα­να­στα­τι­κές αστι­κές δυνάμεις.

Το 1821, η κυριαρ­χία των καπι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής στα εδά­φη της Οθω­μα­νι­κής Αυτο­κρα­το­ρί­ας, η ανά­γκη για απρό­σκο­πτη ανά­πτυ­ξή τους και για συγκρό­τη­ση ενός συγκε­ντρω­τι­κού αστι­κού έθνους — κρά­τους οδή­γη­σαν στη σύγκρου­ση με το φεου­δαρ­χι­κό εποι­κο­δό­μη­μα και την οθω­μα­νι­κή κυριαρ­χία, προσ­δί­δο­ντας στην Επα­νά­στα­ση και εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό χαρακτήρα.

Σήμε­ρα, η αδυ­να­μία αξιο­ποί­η­σης των σύγ­χρο­νων δυνα­το­τή­των για την κάλυ­ψη των βασι­κών λαϊ­κών ανα­γκών σε υπο­δο­μές, στέ­γη, Υγεία, Παι­δεία ή για την προ­στα­σία της ανθρώ­πι­νης ζωής, όπως έδει­ξε και το πρό­σφα­το έγκλη­μα στα Τέμπη, είναι εμφα­νής. Σε αυτό προ­στί­θε­νται οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί πόλε­μοι, η προ­σφυ­γιά, η ακρί­βεια, η ενί­σχυ­ση της τάσης της σχε­τι­κής και από­λυ­της εξα­θλί­ω­σης, ο κοι­νός αντι­λαϊ­κός παρο­νο­μα­στής των περιο­ρι­στι­κών και επε­κτα­τι­κών πολι­τι­κών ή των φιλε­λεύ­θε­ρων και σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών κυβερ­νή­σε­ων. Τα παρα­πά­νω ανα­δει­κνύ­ουν την όλο και μεγα­λύ­τε­ρη αντί­θε­ση ανά­με­σα στην τερά­στια ανά­πτυ­ξη των παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων και τις κυρί­αρ­χες εκμε­ταλ­λευ­τι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής, την όλο και μεγα­λύ­τε­ρη αντί­θε­ση κεφα­λαί­ου — εργα­σί­ας και τα διο­γκού­με­να αδιέ­ξο­δα από την ανά­πτυ­ξη της παρα­γω­γής με κίνη­τρο το κέρδος.

Φορέ­ας της Επα­νά­στα­σης του 1821 ήταν η ανερ­χό­με­νη τότε αστι­κή τάξη. Το δικό της κοι­νω­νι­κό συμ­φέ­ρον ήταν η κινη­τή­ριος δύνα­μη της επα­να­στα­τι­κής αλλα­γής. Αυτή μετου­σί­ω­σε την αντί­θε­ση στην οθω­μα­νι­κή υπο­τέ­λεια σε εθνι­κή συνεί­δη­ση και σε επα­να­στα­τι­κό πρό­γραμ­μα. Αυτή προ­σέλ­κυ­σε στην Επα­νά­στα­ση ευρύ­τε­ρες κοι­νω­νι­κές δυνά­μεις, όπως τους φτω­χούς αγρό­τες και την ποσο­τι­κά μικρή τότε εργα­τι­κή τάξη, που βίω­ναν τη φυλε­τι­κή — θρη­σκευ­τι­κή κατα­πί­ε­ση. Οι εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις απέρ­ρι­ψαν τις συμ­βου­λές “να κάτσουν ήσυ­χα και να ασχο­λη­θούν με τη δου­λειά τους”, στή­ρι­ξαν το μονα­δι­κό σχέ­διο που προ­έ­βλε­πε την κατάρ­γη­ση της κατα­πί­ε­σής τους και πολέ­μη­σαν ηρω­ι­κά, ανι­διο­τε­λώς και ακα­τά­βλη­τα, απο­τε­λώ­ντας την υλι­κή δύνα­μη της Επανάστασης.

Σήμε­ρα φορέ­ας της ανα­γκαί­ας κοι­νω­νι­κής αλλα­γής είναι η εργα­τι­κή τάξη. Το δικό της κοι­νω­νι­κό συμ­φέ­ρον συμ­βα­δί­ζει με την ανα­γκαιό­τη­τα της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των σύγ­χρο­νων και συγκε­ντρω­μέ­νων μέσων παρα­γω­γής και υπο­δο­μών και του κεντρι­κού — επι­στη­μο­νι­κού σχε­δια­σμού στην παρα­γω­γή και σε όλες τις κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες. Η εργα­τι­κή τάξη, ως πρω­το­πό­ρα κοι­νω­νι­κή δύνα­μη σε συμπό­ρευ­ση με άλλους μισθω­τούς εργα­ζό­με­νους, αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους των πόλε­ων, βιο­πα­λαι­στές αγρό­τες, γυναί­κες, νέους και φοι­τη­τές των λαϊ­κών στρω­μά­των, μπο­ρεί να συγκρο­τή­σει μια κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή — αντι­μο­νο­πω­λια­κή κατεύ­θυν­ση. Συμ­μα­χία που θα ανα­τρέ­ψει την αστι­κή εξου­σία και θα ενα­ντιω­θεί στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές ενώ­σεις (ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.λπ.).

Η Φιλι­κή Εται­ρεία ως πρω­το­πό­ρα επα­να­στα­τι­κή αστι­κή οργά­νω­ση δια­δρα­μά­τι­σε ανα­ντι­κα­τά­στα­το ρόλο: Προ­σα­να­το­λί­στη­κε από τα μακρο­πρό­θε­σμα συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης, δια­μόρ­φω­σε επα­να­στα­τι­κό σχέ­διο ανε­ξάρ­τη­το από τη στά­ση των “Μεγά­λων Δυνά­με­ων”, υπερ­νί­κη­σε ανα­στο­λές και επι­φυ­λά­ξεις και προ­ε­τοί­μα­σε οργα­νω­τι­κά την Επα­νά­στα­ση. Η Φιλι­κή Εται­ρεία επι­βε­βαί­ω­σε όσα είναι ανα­γκαία σε κάθε Επα­νά­στα­ση: Πολι­τι­κή καθο­δή­γη­ση, οργά­νω­ση, προ­ε­τοι­μα­σία, πει­θαρ­χία και προ­σή­λω­ση στον στόχο.

Η “εθνι­κή ενό­τη­τα” ως κοι­νό­τη­τα αντί­πα­λων ταξι­κών συμ­φε­ρό­ντων ήταν και στην περί­πτω­ση της Ελλη­νι­κής Επα­νά­στα­σης ανύ­παρ­κτη. Αυτό απο­δει­κνύ­ουν οι ελλη­νό­φω­νοι χρι­στια­νοί αξιω­μα­τού­χοι που συντά­χθη­καν με την οθω­μα­νι­κή κυριαρ­χία, αλλά και οι εμφύ­λιοι της Επανάστασης.

Εξί­σου πλα­στά είναι και τα σημε­ρι­νά καπι­τα­λι­στι­κά κηρύγ­μα­τα για “εθνι­κή ενό­τη­τα” ή κοι­νω­νι­κή συνο­χή. Στό­χος τους είναι η συγκά­λυ­ψη της ταξι­κής εκμετάλλευσης.

Η στά­ση των “Μεγά­λων Δυνά­με­ων” απέ­να­ντι στην Επα­νά­στα­ση καθο­ρί­στη­κε από το επί­πε­δο της κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κής τους ανά­πτυ­ξης, τα συμ­φέ­ρο­ντα και τους μετα­ξύ τους ανταγωνισμούς.

Και στις μέρες μας, έτσι καθο­ρί­ζε­ται η στά­ση κάθε καπι­τα­λι­στι­κού κρά­τους. Από­δει­ξη είναι οι ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές αντι­θέ­σεις που οδή­γη­σαν στον πόλε­μο στην Ουκρα­νία, η ανο­χή των ΝΑΤΟι­κών και ευρω­ε­νω­σια­κών συμ­μά­χων της Ελλά­δας στην τουρ­κι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα, τα διχο­το­μι­κά σχέ­δια για την Κύπρο, τα σενά­ρια πολέ­μου στο Αιγαίο, όσο και τα σχέ­δια συνεκμετάλλευσης.

Η απε­λευ­θέ­ρω­ση από την οθω­μα­νι­κή κυριαρ­χία, η ίδρυ­ση αστι­κού κρά­τους, η κατάρ­γη­ση της φεου­δαρ­χι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης και η απρό­σκο­πτη ανά­πτυ­ξη των καπι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων ήταν έργο της Επα­νά­στα­σης. Ωστό­σο, η Επα­νά­στα­ση δεν εξά­λει­ψε την ταξι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση, την κοι­νω­νι­κή κατα­πί­ε­ση και τη φτώ­χεια, όχι για­τί προ­δό­θη­κε, αλλά για­τί ως αστι­κή επα­νά­στα­ση δεν ήθε­λε και δεν μπο­ρού­σε. Η κατά­κτη­ση της εξου­σί­ας από την αστι­κή τάξη σήμα­νε και την εξέ­λι­ξή της σε αντι­δρα­στι­κή δύνα­μη, με βασι­κό της αντί­πα­λο την εργα­τι­κή τάξη και τους συμ­μά­χους της.

Σήμε­ρα, οι καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής και τα αστι­κά κρά­τη έχουν μετα­βλη­θεί από συντε­λε­στή προ­ό­δου σε συντε­λε­στή αντί­δρα­σης. Η εργα­τι­κή τάξη σε συμ­μα­χία με τις λαϊ­κές δυνά­μεις καλεί­ται να ανα­λά­βει τον ηγε­τι­κό της ρόλο στο ιστο­ρι­κά ανα­γκαίο σήμε­ρα, δηλα­δή την ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας, ως προ­ϋ­πό­θε­ση για την εργα­τι­κή εξου­σία, τη θεμε­λί­ω­ση των νέων κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων, την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού — κομμουνισμού.

Η σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση στον 20ό αιώ­να έδω­σε πλού­σια θετι­κή και αρνη­τι­κή πεί­ρα. Η κρι­τι­κή και αντι­κει­με­νι­κή απο­τί­μη­ση αυτής της πεί­ρας είναι σήμε­ρα σοβα­ρό πλε­ο­νέ­κτη­μα για την ωρί­μαν­ση του επα­να­στα­τι­κού υπο­κει­μέ­νου, για τη νέα πιο ασφα­λή και στέ­ρεη σύγκρου­ση με το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό παρελ­θόν. Οι προη­γού­με­νες και οι μελ­λού­με­νες καπι­τα­λι­στι­κές οικο­νο­μι­κές κρί­σεις, οι τρα­γι­κές συνέ­πειες των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων, οι κατα­στρο­φές λόγω της καπι­τα­λι­στι­κής λογι­κής “κόστους — οφέ­λους”, κραυ­γά­ζουν για την υλι­κή δυνα­τό­τη­τα και ανα­γκαιό­τη­τα της νέας σοσια­λι­στι­κής οργά­νω­σης της οικο­νο­μί­ας και της κοι­νω­νί­ας. Σε αυτόν τον δρό­μο πάλης ωρι­μά­ζουν η εργα­τι­κή τάξη και οι λαϊ­κές δυνά­μεις μέσα από μικρούς και μεγα­λύ­τε­ρους αγώ­νες και ανα­με­τρή­σεις. Οι επι­κεί­με­νες εκλο­γές δίνουν τη δυνα­τό­τη­τα μιας πιο μαζι­κής και απο­φα­σι­στι­κής συμπό­ρευ­σης με το ΚΚΕ, ώστε να υπάρ­ξει μια ισχυ­ρή λαϊ­κή αντι­πο­λί­τευ­ση απέ­να­ντι στην όποια αντι­λαϊ­κή κυβέρ­νη­ση και το πρό­γραμ­μά της».

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα