ΚΚΕ, ΚΝΕ τίμησαν την επέτειο θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη

Συμπλη­ρώ­νο­νται σήμε­ρα 46 χρό­νια από το θάνα­το του Νίκου Ζαχα­ριά­δη, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Τιμώ­ντας τη μνή­μη του, αντι­προ­σω­πεί­ες των Οργα­νώ­σε­ων Αττι­κής του ΚΚΕ και της ΚΝΕ από­θε­σαν λου­λού­δια στον τάφο του, στο Α’ Νεκρο­τα­φείο. Εκ μέρους του ΚΚΕ, τα λου­λού­δια απέ­θε­σε ο Θοδω­ρής Χιώ­νης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, εκ μέρους της ΚΝΕ ο Άρης Πλω­μα­ρί­της, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, ενώ λου­λού­δια απέ­θε­σε και ο γιος του Ν. Ζαχα­ριά­δη, Σήφης.

«Τιμά­με τη μνή­μη του αφο­σιω­μέ­νου, ασυμ­βί­βα­στου, πρω­το­πό­ρου και μαχη­τι­κού λαϊ­κού ηγέ­τη στην υπό­θε­ση της εργα­τι­κής τάξης, στον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό, στην πάλη για κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση», σημεί­ω­σε μετα­ξύ άλλων η Βιβή Δάγκα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, στην ομι­λία της στην εκδή­λω­ση τιμής στη μνή­μη του Ν. Ζαχαριάδη.

Η ομιλία της Βιβής Δάγκα

Στην ομι­λία της η Βιβή Δάγκα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ανέφερε:

«Η ΚΟ Αττι­κής, τα μέλη του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ, για άλλη μία φορά, τιμά­με τη μνή­μη του Νίκου Ζαχα­ριά­δη, που σήμε­ρα συμπλη­ρώ­νο­νται 46 χρό­νια από το θάνα­τό του. Τιμά­με τη μνή­μη του αφο­σιω­μέ­νου, ασυμ­βί­βα­στου, πρω­το­πό­ρου και μαχη­τι­κού λαϊ­κού ηγέ­τη στην υπό­θε­ση της εργα­τι­κής τάξης, στον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό, στην πάλη για κοι­νω­νι­κή απελευθέρωση.

Γεν­νη­μέ­νος στην Αδρια­νού­πο­λη, το 1903, ατσα­λώ­θη­κε ως μέλος του ΠΚΚ (Μπ.), απέ­κτη­σε κομ­μου­νι­στι­κή μόρ­φω­ση σε κομ­μα­τι­κή σχο­λή της ΚΔ. Το 1923 έγι­νε μέλος και του ΚΚ Τουρκίας.

Το 1924 ήρθε στην Ελλά­δα. Δού­λε­ψε στην ΟΚΝΕ Αθή­νας και στη συνέ­χεια ως καθο­δη­γη­τι­κό στέ­λε­χος στην ΟΚΝΕ Θεσ­σα­λο­νί­κης και στην Κομ­μα­τι­κή Οργάνωση.

Το 1926 φυλα­κί­στη­κε στο Γεντί Κου­λέ, από όπου απέ­δρα­σε. Το ίδιο διά­στη­μα, έγι­νε μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ και έπει­τα ήρθε ως καθο­δη­γη­τής στην ΚΟ Πει­ραιά. Το 1927 έγι­νε Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΟ Θεσσαλίας.

Το 1929 συνε­λή­φθη, δρα­πέ­τευ­σε εκ νέου και φυγα­δεύ­τη­κε από το ΚΚΕ στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, από όπου επέ­στρε­ψε στην Ελλά­δα το 1931 με από­φα­ση της ΚΔ.

Ανα­δεί­χτη­κε Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931 — 1935 και Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της έως το 1956.

Έζη­σε κρα­τού­με­νος στα κάτερ­γα της 4ης Αυγού­στου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση τον παρέ­δω­σε στους Γερ­μα­νούς κατα­κτη­τές. Στη συνέ­χεια, μετα­φέρ­θη­κε στη Γκε­στά­πο της Βιέν­νης και από εκεί στο στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης Ντα­χά­ου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρα­σε την εννιά­χρο­νη δοκι­μα­σία αλύγιστος.

Ο Νίκος Ζαχα­ριά­δης ηγή­θη­κε του Κόμ­μα­τος σε συν­θή­κες σκλη­ρής ταξι­κής πάλης, διώ­ξε­ων, εκτε­λέ­σε­ων, δρά­σης των κρα­τι­κών, εγχώ­ριων και ξένων μυστι­κών υπη­ρε­σιών κατά του ΚΚΕ, ακό­μα και διά­βρω­σης των Κομ­μα­τι­κών του Οργα­νώ­σε­ων στα χρό­νια της δικτα­το­ρί­ας του Μεταξά.

Είχε σημα­ντι­κή συμ­βο­λή στην ανά­πτυ­ξη του ΚΚΕ στα χρό­νια 1931 — 1936, ενώ πρω­το­στά­τη­σε στη δημιουρ­γία και στην ηρω­ι­κή πάλη του ΔΣΕ (1946 — 1949), της κορυ­φαί­ας ‑ως τότε- εκδή­λω­σης της ταξι­κής πάλης στην Ελλά­δα κατά τον 20ό αιώνα.

Στην προ­σφο­ρά του Ν. Ζαχα­ριά­δη, επί­σης, ανή­κει η ατα­λά­ντευ­τη στά­ση του στη δημιουρ­γία και ανά­πτυ­ξη των Κομ­μα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων του ΚΚΕ στην Ελλά­δα σε οποιεσ­δή­πο­τε συν­θή­κες, ο συν­δυα­σμός της νόμι­μης και παρά­νο­μης δου­λειάς του Κόμ­μα­τος. Αυτή η προ­σή­λω­σή του δεν υπο­χώ­ρη­σε, παρά τα φοβε­ρά μέτρα κατα­στο­λής του αστι­κού κράτους.

Η καθαί­ρε­ση του Ν. Ζαχα­ριά­δη από ΓΓ και το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην 6η πλα­τιά Ολο­μέ­λεια της ΚΕ στις 11 και 12 Μάρ­τη του 1956, που συγκά­λε­σε η Επι­τρο­πή των 6 Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των και στη συνέ­χεια, η δια­γρα­φή του στην 7η πλα­τιά Ολο­μέ­λεια της ΚΕ το Φλε­βά­ρη του 1957, ήταν πρά­ξεις άδικες.

Η κατη­γο­ρία ενα­ντί­ον του, για συνερ­γα­σία με τον εχθρό, ήταν πρά­ξη συκο­φα­ντι­κή, ενώ οι κατη­γο­ρί­ες για καλ­λιέρ­γεια της προ­σω­πο­λα­τρί­ας και για την εγκα­θί­δρυ­ση στο ΚΚΕ ανώ­μα­λου εσω­κομ­μα­τι­κού καθε­στώ­τος, απο­τε­λού­σαν προ­πέ­τα­σμα καπνού και πρό­σχη­μα για να περά­σει στην πλειο­ψη­φία των μελών της ΚΕ και του Κόμ­μα­τος η δεξιά οπορ­του­νι­στι­κή στροφή.

Το ΚΚΕ επί της ουσί­ας, εδώ και πολ­λά χρό­νια, έχει απο­κα­τα­στή­σει τον Νίκο Ζαχα­ριά­δη. Η Πανελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη τον Ιού­νη του 2011 απο­φά­σι­σε την πλή­ρη απο­κα­τά­στα­σή του στο ΚΚΕ. Ακυ­ρώ­νει όλες τις απο­φά­σεις της 6ης και 7ης Ολο­μέ­λειας της ΚΕ του 1956 και 1957 σε βάρος του Νίκου Ζαχα­ριά­δη, καθώς και τα πορί­σμα­τα της 7ης Ολο­μέ­λειας της ΚΕ το 1964, που άφη­νε ερω­τη­μα­τι­κά για το πρό­σω­πό του ως ύπο­πτου, εχθρι­κού και επι­κίν­δυ­νου για το Κόμ­μα και το λαϊ­κό κίνη­μα και της 11ης Ολο­μέ­λειας του 1967, που, ενώ έχει απα­λεί­ψει την κατη­γο­ρία του πρά­κτο­ρα, άφη­νε να αιω­ρεί­ται η υποψία.

Η από­φα­ση απο­κα­τά­στα­σής του, ως καρ­πός συλ­λο­γι­κής και μακρό­χρο­νης ιστο­ρι­κής έρευ­νας, είναι από­λυ­τα δεμέ­νη με την Ιστο­ρία του Κόμ­μα­τος, όπως από­λυ­τα δεμέ­νη ήταν η ζωή του Ζαχα­ριά­δη με το ΚΚΕ και το Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνημα.

Η μελέ­τη της ιστο­ρι­κής πεί­ρας μιας μεγά­λης και ηρω­ι­κής πορεί­ας του Κόμ­μα­τός μας, μας εξο­πλί­ζει με γνώ­ση. Απο­τε­λεί πηγή ωρι­μό­τη­τας, έμπνευ­σης και διδαγ­μά­των στην πάλη για την ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος, την προ­ώ­θη­ση της Κοι­νω­νι­κής Συμ­μα­χί­ας. Μας εξο­πλί­ζει με συμπε­ρά­σμα­τα που δυνα­μώ­νουν ιδε­ο­λο­γι­κά και πολι­τι­κά την πάλη για το σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό.

Τέτοια διδάγ­μα­τα αντλού­με από την προ­σφο­ρά του Νίκου Ζαχα­ριά­δη. Τέτοια διδάγ­μα­τα προ­σφέ­ρει η απο­κα­τά­στα­σή του».