Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΚΚΕ: Να αποσυρθεί τώρα το κατάπτυστο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις

Να απο­συρ­θεί τώρα το κατά­πτυ­στο νομο­σχέ­διο για τις δια­δη­λώ­σεις, σημειώ­νε­ται σε ανα­κοί­νω­ση του Πολι­τι­κού Γρα­φεί­ου της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ανα­λυ­τι­κά:

«Το ΚΚΕ καλεί σε μαζι­κό λαϊ­κό ξεση­κω­μό για να απο­συρ­θεί τώρα το νομο­σχέ­διο της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ, που προ­σπα­θεί να “βάλει στο γύψο” το δικαί­ω­μα στην εργα­τι­κή λαϊ­κή κινη­το­ποί­η­ση, για το οποίο χύθη­καν ποτα­μοί αίματος.

Ο ισχυ­ρι­σμός της κυβέρ­νη­σης ότι με το νομο­σχέ­διο “μπαί­νει τάξη” στην ταλαι­πω­ρία του λαού, εξαι­τί­ας δια­δη­λώ­σε­ων “μικρών και ολι­γά­ριθ­μων ομά­δων”, δεν είναι παρά ένα άθλιο “προ­πέ­τα­σμα καπνού”. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, με τις ρυθ­μί­σεις, μπαί­νει στο στό­χα­στρο κάθε λαϊ­κή δια­μαρ­τυ­ρία. Για τα συγκοι­νω­νια­κά προ­βλή­μα­τα, τις καθυ­στε­ρή­σεις και τις ελλεί­ψεις στα Μέσα Μετα­φο­ράς, την ανα­δου­λειά στα εμπο­ρο­μά­γα­ζα δε φταί­νε οι συγκε­ντρώ­σεις αλλά η ίδια αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή, που αυξά­νει τα προ­βλή­μα­τα του λαού και τον βγά­ζει στο δρό­μο για να διεκ­δι­κή­σει το δίκιο του.

Το νομο­σχέ­διο απο­τε­λεί έναν επι­πλέ­ον σημα­ντι­κό κρί­κο στην αλυ­σί­δα μέτρων έντα­σης της κρα­τι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας, του αυταρ­χι­σμού και της κατα­στο­λής, που προ­ώ­θη­σαν και όλες οι προη­γού­με­νες κυβερ­νή­σεις –με τη σημε­ρι­νή να προ­χω­ρά­ει παρα­πέ­ρα– για να στη­ρί­ξουν την επί­θε­ση του κεφα­λαί­ου σε βάρος των εργα­τι­κών λαϊ­κών αναγκών.

Το νομο­θε­τι­κό αυτό τερα­τούρ­γη­μα κάνει ξεκά­θα­ρο ότι στο­χεύ­ει κάθε ριζο­σπα­στι­κή, προ­ο­δευ­τι­κή ιδε­ο­λο­γία και πρά­ξη, αφού προ­βλέ­πε­ται η δημιουρ­γία “Διεύ­θυν­σης Πρό­λη­ψης της Βίας” στο Υπουρ­γείο Προ­στα­σί­ας του Πολί­τη, με στό­χο την αντι­με­τώ­πι­ση της “ιδε­ο­λο­γί­ας της βίας”, “την πρό­λη­ψη των δια­φό­ρων μορ­φών και εκφάν­σε­ων της βίας, όπως ιδί­ως, η ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση και ο βίαιος εξτρε­μι­σμός, η ενδο­οι­κο­γε­νεια­κή και η έμφυ­λη βία κλπ”. Συνει­δη­τά δηλα­δή “τσου­βα­λιά­ζε­ται” ο ριζο­σπα­στι­σμός και η πολι­τι­κή ενα­ντί­ω­σης στη δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου με υπαρ­κτές μορ­φές βίας (όπως η ενδο­οι­κο­γε­νεια­κή, ενδο­σχο­λι­κή βία κλπ).

Δεν πρό­κει­ται όμως για “πρω­το­τυ­πία” της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ. Μόλις πριν 6 μήνες η ΕΕ, σε έκθε­σή της, κατέ­γρα­φε ρητά ως κίν­δυ­νο για την ασφά­λεια τις “λαϊ­κές δια­δη­λώ­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας”. Η ποι­νι­κο­ποί­η­ση της ριζο­σπα­στι­κής ‑και κατ’ επέ­κτα­ση της κομ­μου­νι­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας και πρά­ξης- απο­τε­λεί επί­ση­μη πολι­τι­κή της ΕΕ. Η ΕΕ όλα αυτά τα χρό­νια στο όνο­μα της δήθεν κατα­πο­λέ­μη­σης της “τρο­μο­κρα­τί­ας”, στα­θε­ρά διευ­ρύ­νει το περιε­χό­με­νό της με κάθε ριζο­σπα­στι­κή, ανα­τρε­πτι­κή ιδε­ο­λο­γία και πρα­κτι­κή, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας τη «ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση» και τον «εξτρε­μι­σμό» ως κύριες πηγές της «τρο­μο­κρα­τί­ας». Επί­σης, με την ταυ­τό­χρο­νη προ­σπά­θεια εξί­σω­σης του ναζι­σμού με τον κομ­μου­νι­σμό, στο όνο­μα του “ολο­κλη­ρω­τι­σμού”, απο­δει­κνύ­ε­ται ότι στο στό­χα­στρο τίθε­ται η κομ­μου­νι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία και δρά­ση που κατευ­θύ­νε­ται στην ανα­τρο­πή ενός σάπιου και βάρ­βα­ρου συστήματος.

Το νομο­σχέ­διο επι­διώ­κει να συκο­φα­ντή­σει τους λαϊ­κούς αγώ­νες και να θέσει υπό απα­γό­ρευ­ση και περιο­ρι­σμό κάθε κινη­το­ποί­η­ση, μέσα από δια­τά­ξεις – λάστι­χο, που θα τις ερμη­νεύ­ουν οι αστυ­νο­μι­κές αρχές και οι άλλοι μηχα­νι­σμοί κατα­στο­λής. Έχει στό­χο να χει­ρα­γω­γή­σει τις συνει­δή­σεις, ειδι­κά της νεο­λαί­ας, εμφα­νί­ζο­ντας τη συμ­με­το­χή στις κινη­το­ποι­ή­σεις ως κάτι εν δυνά­μει “εγκλη­μα­τι­κό” και “επι­κίν­δυ­νο”.

Εισά­γει προ­κλη­τι­κούς αντι­δρα­στι­κούς περιο­ρι­σμούς, ξεπερ­νώ­ντας ακό­μα και αυτούς που θέτει το ίδιο το αστι­κό Σύνταγ­μα! Το νομο­σχέ­διο ορί­ζει σημεία που εξ αρχής απα­γο­ρεύ­ο­νται συγκε­ντρώ­σεις (όπως δημό­σιες υπη­ρε­σί­ες, υπουρ­γεία κλπ), ενώ μπο­ρεί να απα­γο­ρευ­θούν και σε άλλες περι­πτώ­σεις, όπως όταν πραγ­μα­το­ποιού­νται χωρίς γνω­στο­ποί­η­ση στις αρχές ή αν δεν συμ­μορ­φώ­νο­νται οι δια­δη­λω­τές στους περιορισμούς.

Προ­χω­ρά­ει, όχι μόνο στην απα­γό­ρευ­ση και τον περιο­ρι­σμό των δια­δη­λώ­σε­ων, αλλά και γενι­κά των συγκε­ντρώ­σε­ων. Και μάλι­στα ανα­γνω­ρί­ζει τη δυνα­τό­τη­τα πραγ­μα­το­ποί­η­σης αυθόρ­μη­των δημό­σιων συνα­θροί­σε­ων μόνο για γεγο­νό­τα “κοι­νω­νι­κής σημα­σί­ας”, προ­ϋ­πό­θε­ση που μπο­ρεί να ερμη­νευ­θεί κατά το δοκούν κι αυθαίρετα.

Ανα­θέ­τει στην αστυ­νο­μία υπε­ρε­ξου­σί­ες και διευ­ρύ­νει τον κατα­σταλ­τι­κό ρόλο του λιμε­νι­κού σώμα­τος, καθώς νομι­μο­ποιεί­ται η χρη­σι­μο­ποί­η­σή του ενά­ντια στις εργα­τι­κές – λαϊ­κές κινητοποιήσεις.

Ανά­γει σε ιδιώ­νυ­μο αδί­κη­μα τη συμ­με­το­χή σε απα­γο­ρευ­μέ­νη συγκέ­ντρω­ση – διαδήλωση!

Εισά­γει απα­γο­ρεύ­σεις με βάση το “σκο­πό” της συγκέ­ντρω­σης, σε συν­δυα­σμό με τη συνε­κτί­μη­ση του αριθ­μού των συμ­με­τε­χό­ντων. Αντί­στοι­χα, θέτει προ­λη­πτι­κούς περιο­ρι­σμούς κατά παρά­βα­ση ακό­μα και στοι­χειω­δών αρχών του ποι­νι­κού κώδι­κα, αφού ανα­φέ­ρε­ται ότι η αστυ­νο­μι­κή αρχή μπο­ρεί να λαμ­βά­νει μέτρα και στην περί­πτω­ση αξιό­ποι­νων πρά­ξε­ων “που η τέλε­σή τους πιθα­νο­λο­γεί­ται σοβαρά”.

Δίνει τη δυνα­τό­τη­τα να μπο­ρεί να απο­φα­σι­στεί η απα­γό­ρευ­ση μέχρι και την τελευ­ταία στιγ­μή, αφού δεν ορί­ζε­ται σαφής χρό­νος γνω­στο­ποί­η­σης από τον οργα­νω­τή, ούτε σαφής χρό­νος ενη­μέ­ρω­σης από τις αστυ­νο­μι­κές αρχές για το αν απα­γο­ρεύ­ε­ται ή όχι μια συγκέ­ντρω­ση — δια­δή­λω­ση. Απ’ την άλλη μεριά, κατά την υπο­χρε­ω­τι­κή γνω­στο­ποί­η­ση στις αρχές, απαι­τού­νται τα στοι­χεία ταυ­τό­τη­τας του οργα­νω­τή και σαφή πρό­βλε­ψη για την έναρ­ξη – λήξη – δια­δρο­μή της συγκέντρωσης.

Ανοί­γει το δρό­μο για προ­βο­κα­τό­ρι­κες ενέρ­γειες, στοι­χεί­ων που μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σουν επει­σό­δια σε μια συγκέ­ντρω­ση, με σκο­πό είτε τη διά­λυ­σή της είτε και την οικο­νο­μι­κή εξό­ντω­ση των φορέ­ων, σωμα­τεί­ων κ.λπ. που τη διορ­γα­νώ­νουν και που φέρουν ‑με βάση το νομο­σχέ­διο- αντι­κει­με­νι­κή ευθύ­νη για ενέρ­γειες τέτοιων προ­βο­κα­τό­ρων, τη στιγ­μή που είναι “κοι­νό μυστι­κό” ότι αυτοί καθο­δη­γού­νται άμε­σα από κρα­τι­κούς και “παρα­κρα­τι­κούς” μηχανισμούς.

Η κυβερ­νη­τι­κή προ­πα­γάν­δα που βρί­σκε­ται σε εξέ­λι­ξη αυτές τις μέρες, ότι τάχα το αντι­δρα­στι­κό νομο­σχέ­διο και οι δια­τά­ξεις του “δεν αφο­ρούν τις οργα­νω­μέ­νες, περι­φρου­ρη­μέ­νες πορεί­ες και δια­δη­λώ­σεις” του ταξι­κού κινή­μα­τος, είναι στά­χτη στα μάτια της εργα­τι­κής τάξης, όλων των προ­ο­δευ­τι­κών ανθρώ­πων. Η επί δεκα­ε­τί­ες πεί­ρα του εργα­τι­κού – λαϊ­κού κινή­μα­τος απο­δει­κνύ­ει ότι βασι­κός στό­χος τέτοιων αυταρ­χι­κών κατα­σταλ­τι­κών μέτρων είναι το ίδιο το εργα­τι­κό, ταξι­κό κίνη­μα, το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, όσο κι αν ακο­λου­θεί­ται συγκε­κρι­μέ­νη κλι­μά­κω­ση έως την τελι­κή εφαρ­μο­γή του.

Αυτό το κίνη­μα είναι όμως που τελι­κά θα ανα­τρέ­ψει ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα αυτή τη φορά τέτοιες αντι­δρα­στι­κές πρα­κτι­κές, τέτοιους αντι­λαϊ­κούς νόμους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατη­γο­ρεί την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ για αντι­δη­μο­κρα­τι­κή πρα­κτι­κή, έχει μεγά­λο μερί­διο ευθύ­νης, αφού ως κυβέρ­νη­ση ακο­λού­θη­σε παρό­μοιες πρα­κτι­κές. Παρα­μέ­νει σε ισχύ η άθλια διά­τα­ξη για απα­γό­ρευ­ση των κινη­το­ποι­ή­σε­ων κατά των πλει­στη­ρια­σμών, που θεσπί­στη­κε απ’ την κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ ως ιδιώ­νυ­μο αδί­κη­μα. Κυρί­ως, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύ­νε­ται για­τί έρι­ξε “νερό στο μύλο” της θεω­ρί­ας περί “μειο­ψη­φιών που ταλαι­πω­ρούν”, πάνω στην οποία στή­ρι­ξε το δικό του νόμο για τον περιο­ρι­σμό του δικαιώ­μα­τος στην απερ­γία και που σήμε­ρα αξιο­ποιεί η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, ενώ αρνή­θη­κε την κατάρ­γη­ση των τρο­μο­νό­μων, όπως επα­νει­λημ­μέ­νως πρό­τει­νε το ΚΚΕ, που απο­τε­λούν τη νομο­θε­τι­κή μήτρα των ρυθ­μί­σε­ων περί “ριζο­σπα­στι­κής” βίας.

Το νομο­σχέ­διο, που κατα­τί­θε­ται κατ’ απαί­τη­ση του κεφα­λαί­ου, απο­τε­λεί κυβερ­νη­τι­κή ομο­λο­γία για την κλι­μά­κω­ση της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής και δρα προ­λη­πτι­κά σε βάρος του εργα­τι­κού – λαϊ­κού κινή­μα­τος. Είναι, όμως, βαθιά γελα­σμέ­νη και ανι­στό­ρη­τη η κυβέρ­νη­ση αν νομί­ζει ότι αυτό το τερα­τούρ­γη­μα θα εφαρ­μο­στεί στη ζωή και θα νομι­μο­ποι­η­θεί στη συνεί­δη­ση του λαού και της νεολαίας.

Ο λαός με την πάλη του και με την “οργα­νω­μέ­νη απει­θαρ­χία” του δεν θα “συμ­μορ­φω­θεί προς τας υπο­δεί­ξεις”. Θα το ακυ­ρώ­σει στην πρά­ξη, όπως έκα­νε με τόσους άλλους παρό­μοιους νόμους στο παρελθόν.»

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο