ΚΚΕ — 28η Οκτωβρίου 1940: Στηριγμένος στην ιστορική πείρα ο λαός να αποκτήσει εμπιστοσύνη και δύναμη στην πάλη του για το δίκιο και τη νίκη

Τα δια­χρο­νι­κά συμπε­ρά­σμα­τα της δεκα­ε­τί­ας του ’40, αλλά και της περιό­δου που προη­γή­θη­κε του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, απο­κτούν ακό­μη μεγα­λύ­τε­ρη σημα­σία, καθώς οι σημε­ρι­νές αντι­θέ­σεις και τα αδιέ­ξο­δα στο παγκό­σμιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα εγκυ­μο­νούν μεγά­λους κιν­δύ­νους για τους λαούς.

Και τότε ο Δεύ­τε­ρος Παγκό­σμιος Πόλε­μος, όπως και ο Πρώ­τος, ήταν προ­ϊ­όν των μεγά­λων αντι­θέ­σε­ων που συγκλό­νι­ζαν το παγκό­σμιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, ήταν πόλε­μος ιμπε­ρια­λι­στι­κός. Απο­τέ­λε­σμα των ανα­κα­τα­τά­ξε­ων που επέ­φε­ραν η καπι­τα­λι­στι­κή ανι­σο­με­τρία και η μεγά­λη οικο­νο­μι­κή καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση, η ανά­γκη για το ξανα­μοί­ρα­σμα των αγο­ρών και των σφαι­ρών επιρροής.

Κοι­νός στό­χος και των δύο αντι­μα­χό­με­νων ιμπε­ρια­λι­στι­κών μπλοκ, τόσο του Αξο­να (Γερ­μα­νί­ας — Ιτα­λί­ας — Ιαπω­νί­ας) όσο και των ΗΠΑ — Μ. Βρε­τα­νί­ας και των συμ­μά­χων τους — παρό­τι αυτό συσκο­τι­ζό­ταν για ένα μεγά­λο διά­στη­μα, στο πλαί­σιο της “αντι­χι­τλε­ρι­κής” συνερ­γα­σί­ας — ήταν η συντρι­βή της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, του πρώ­του εργα­τι­κού — σοσια­λι­στι­κού κρά­τους στην Ιστο­ρία, που ενέ­πνεε τους λαούς σε όλες τις χώρες και είχε την καθο­ρι­στι­κή συμ­βο­λή στη συντρι­βή του ναζισμού.

Σήμε­ρα δυνα­μώ­νουν οι αντα­γω­νι­σμοί για τα μερί­δια των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών, των αγο­ρών και των δρό­μων μετα­φο­ράς. Οξύ­νε­ται η αντι­πα­ρά­θε­ση ανά­με­σα σε ΗΠΑ και Κίνα για την πρω­το­κα­θε­δρία στο παγκό­σμιο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα, ενώ είναι σε εξέ­λι­ξη τάσεις ανα­διά­τα­ξης διε­θνών οικο­νο­μι­κών — πολι­τι­κών — στρα­τιω­τι­κών συμμαχιών.

Η Ιστο­ρία διδά­σκει ότι αυτές οι αντι­θέ­σεις δεν ξεπερ­νιού­νται με προ­σω­ρι­νούς και εύθραυ­στους συμ­βι­βα­σμούς, αλλά περι­κλεί­ουν τον κίν­δυ­νο γενι­κευ­μέ­νων πολε­μι­κών συγκρούσεων.

Μέρος αυτών των αντα­γω­νι­σμών είναι και οι αντι­θέ­σεις των αστι­κών τάξε­ων Ελλά­δας — Τουρ­κί­ας. Οι ελλη­νι­κές κυβερ­νή­σεις, τόσο η σημε­ρι­νή της ΝΔ όσο και οι προη­γού­με­νες, εμπλέ­κουν τη χώρα ακό­μη πιο βαθιά στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ και στα σχέ­δια περι­κύ­κλω­σης Ρωσί­ας και Κίνας, μετα­τρέ­πουν την Ελλά­δα σε ιμπε­ρια­λι­στι­κό ορμη­τή­ριο γεμά­το από αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κές βάσεις. Αυτόν τον χαρα­κτή­ρα έχουν και οι πρό­σφα­τες Συμ­φω­νί­ες με Γαλ­λία και ΗΠΑ, υπη­ρε­τώ­ντας τη συμ­με­το­χή του ελλη­νι­κού κεφα­λαί­ου στη “ληστεία” σε βάρος των λαών. Το επι­χεί­ρη­μα των κυβερ­νή­σε­ων ότι μ’ αυτόν τον τρό­πο θωρα­κί­ζο­νται η άμυ­να και τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της χώρας είναι σαθρό και ανι­στό­ρη­το. Ολα τα παρα­πά­νω δεν απο­κλεί­ουν, αντί­θε­τα συνυ­πάρ­χουν με επι­κίν­δυ­νες διευ­θε­τή­σεις για τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της χώρας, με όχη­μα τη συνεκ­με­τάλ­λευ­ση και με στό­χο τη δια­τή­ρη­ση της ΝΑΤΟι­κής συνοχής.

Σε τέτοιες περιό­δους, όξυν­σης των αντα­γω­νι­σμών και έντα­σης της εκμε­τάλ­λευ­σης, που πάνε χέρι χέρι με την υπο­νό­μευ­ση και το χτύ­πη­μα του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος, επι­στρα­τεύ­ε­ται και ο φασι­σμός — ναζι­σμός, που απο­τε­λεί παι­δί του σάπιου καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος.

Η φασι­στι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση στη­ρί­χτη­κε από τους μονο­πω­λια­κούς ομί­λους, όχι μόνο της Γερ­μα­νί­ας, στή­ρι­ξε την αστι­κή εξου­σία και την καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­κτη­σία. Απο­γεί­ω­σε την εκμε­τάλ­λευ­ση της εργα­τι­κής τάξης. Απο­λάμ­βα­νε την ανο­χή από όλες τις άλλες αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυνά­μεις της περιό­δου που έστρω­σαν το έδα­φος στη ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία με την πολι­τι­κή τους (π.χ. Συμ­φω­νία του Μονά­χου, 1938) για να επι­τε­θεί στη Σοβιε­τι­κή Ενωση.

Τελι­κά, χάρη στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση και στον Κόκ­κι­νο Στρα­τό, χάρη στα απε­λευ­θε­ρω­τι­κά κινή­μα­τα των χωρών της Ευρώ­πης, που ψυχή τους είχαν τα Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα, γρά­φτη­κε το έπος της μεγά­λης Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης των Λαών. Αυτήν την ιστο­ρι­κή αλή­θεια δεν θα κατα­φέ­ρουν να τη δια­γρά­ψουν από τη συλ­λο­γι­κή μνή­μη των λαών, όσο βρώ­μι­κο μελά­νι κι αν χυθεί, όσα εκα­τομ­μύ­ρια κι αν δαπα­νή­σει η ΕΕ, που είναι ένας βασι­κός παρα­χα­ρά­κτης της Ιστορίας.

Σήμε­ρα ανα­ζω­πυ­ρώ­νο­νται η φασι­στι­κή βία, οι επι­θέ­σεις σε κομ­μου­νι­στές και άλλους αγω­νι­στές, επι­στρα­τεύ­ε­ται ξανά το ανι­στό­ρη­το κατα­σκεύ­α­σμα των “δύο άκρων”, της εξί­σω­σης φασι­σμού — κομ­μου­νι­σμού, της ταύ­τι­σης των μορ­φών πάλης του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος με τη φασι­στι­κή εγκλη­μα­τι­κή βία. Μέσα σε αυτό το πλαί­σιο, από τη μια εκτρέ­φε­ται ο φασι­σμός και από την άλλη χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως μέσο ωραιο­ποί­η­σης των λεγό­με­νων δημο­κρα­τι­κών αστι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων, που είτε από θέση κυβέρ­νη­σης, είτε αντι­πο­λί­τευ­σης, στη­ρί­ζουν την αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή υπέρ του κεφαλαίου.

Η Ιστο­ρία και της δεκα­ε­τί­ας του 1940 διδά­σκει ότι ο αντι­κομ­μου­νι­σμός απο­τε­λεί κοι­νό δομι­κό χαρα­κτη­ρι­στι­κό του συνό­λου του αστι­κού πολι­τι­κού κόσμου, που δεν διστά­ζει να συνερ­γα­στεί ανοι­χτά ή συγκα­λυμ­μέ­να με φασι­στι­κές δυνά­μεις όταν η όξυν­ση της ταξι­κής πάλης οδη­γή­σει σε αμφι­σβή­τη­ση της καπι­τα­λι­στι­κής εξουσίας.

ι’ αυτό επι­βε­βαιώ­νε­ται ότι η δικα­στι­κή από­φα­ση κατα­δί­κης της εγκλη­μα­τι­κής Χρυ­σής Αυγής πριν έναν χρό­νο, παρό­τι ανα­γκαία, δεν αρκεί για να ηττη­θεί ο φασι­σμός.
Το σύστη­μα που τον θρέ­φει είναι εδώ, όπως είναι εδώ και οι πολύ­μορ­φες δια­συν­δέ­σεις του με τμή­μα­τα του κρα­τι­κού μηχα­νι­σμού και της εργο­δο­σί­ας, αλλά και η ανο­χή από δυνά­μεις του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος. Ανο­χή τόσο από εκεί­νες τις δυνά­μεις που προ­βάλ­λουν το αστι­κό ιδε­ο­λό­γη­μα των “δύο άκρων”, όσο και από αυτές που συσκο­τί­ζουν την ταξι­κή ουσία του φασι­σμού, απο­κό­πτο­ντάς τον από την καπι­τα­λι­στι­κή μήτρα που τον γεννά.

Οι εξε­λί­ξεις καθι­στούν εξαι­ρε­τι­κά επί­και­ρο το ιστο­ρι­κό δίδαγ­μα από την πάλη της δεκα­ε­τί­ας του 1940, ότι η μαζι­κή εργα­τι­κή — λαϊ­κή πάλη μπο­ρεί να ανα­τρέ­ψει και τον αρνη­τι­κό­τε­ρο συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων, ότι ο αγώ­νας ενά­ντια στην ξένη κατο­χή και τον φασι­σμό μπο­ρεί να είναι απο­φα­σι­στι­κός και νικη­φό­ρος μόνο όταν συν­δέ­ε­ται με την πάλη για την ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής εξουσίας.

Σήμε­ρα η υπε­ρά­σπι­ση των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των, της εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας, των συνό­ρων, από τη σκο­πιά των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων απο­κτά πραγ­μα­τι­κό νόη­μα μόνο όταν συμ­βα­δί­ζει με την πάλη:

Για την απε­μπλο­κή της χώρας μας από τα επι­κίν­δυ­να σχέ­δια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ.

Για να κλεί­σουν οι ξένες στρα­τιω­τι­κές βάσεις στην Ελλά­δα.

Για την απο­δέ­σμευ­ση από αυτούς τους οργα­νι­σμούς, με τον λαό στην εξου­σία, ιδιο­κτή­τη του πλού­του που παράγει.

Στηριγμένος στην ιστορική πείρα, ο λαός χρειάζεται να αποκτήσει εμπιστοσύνη και δύναμη στην πάλη του για το δίκιο και τη νίκη, να εμπιστευτεί το ΚΚΕ. Για να χαράξει τον δικό του δρόμο για τη δική του εξουσία. Σε κάθε ιστορική στιγμή “μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό”, βαδίζοντας τον δρόμο της σύγκρουσης και της ανατροπής, να γίνει ο ίδιος αφέντης του πλούτου που παράγει, σε μια κοινωνία με πραγματική λαϊκή ευημερία: Τον σοσιαλισμό — κομμουνισμό.