Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΚΚ Μεξικού: Καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση Ομπραδόρ!

Ανα­κοί­νω­ση-κατα­πέλ­τη με την οποία ανα­δει­κνύ­ει την αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή της κυβέρ­νη­σης του σοσιαλ­δη­μο­κρά­τη προ­έ­δρου Λόπες Ομπρα­δόρ εξέ­δω­σε το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Μεξι­κού. Η ανα­κοί­νω­ση ανα­φέ­ρε­ται στην ραγδαία επι­δεί­νω­ση των συν­θη­κών ζωής της εργα­τι­κής τάξης και επι­ση­μαί­νει την ανά­γκη οργά­νω­σης της λαϊ­κής αντε­πί­θε­σης απέ­να­ντι στην εξου­σία του κεφα­λαί­ου και την σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή κυβέρ­νη­ση Ομπραδόρ.

Το ΚΚ Μεξι­κού υπο­γραμ­μί­ζει την άνο­δο του κόστους ζωής που έχει επηρ­ρε­ά­σει εκα­τομ­μύ­ρια εργα­ζό­με­νους στη χώρα, προ­σθέ­το­ντας ότι οι όποιες δια­κη­ρύ­ξεις της κυβέρ­νη­σης για αυξή­σεις μισθών δεν έφε­ραν απτέ­λε­σμα. Υπάρ­χουν ακό­μη εργα­ζό­με­νοι που δεν έχουν δει καμία αύξη­ση στον μισθό τους, ανα­φέ­ρει η ανα­κοί­νω­ση, ενώ στη μέση της χρο­νιάς παρα­τη­ρή­θη­κε αύξη­ση του πλη­θω­ρι­σμού που σήμε­ρα έχει φτά­σει το 7,5%, με τους υπο­λο­γι­σμούς να κάνουν λόγο για 10% μέχρι τέλος του έτους.

Στην ανα­κοί­νω­σή του, το ΚΚ Μεξι­κού ανα­φέ­ρει ότι όλες οι προ­σπά­θειες αντι­με­τώ­πι­σης αυτών των ζητη­μά­των από την κυβέρ­νη­ση Ομπρα­δόρ ακο­λού­θη­σαν την πεπα­τη­μέ­νη όλων των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων: Εκκλη­σεις για «εθνι­κή ενό­τη­τα», ταξι­κή συμ­φι­λί­ω­ση, συμ­φω­νί­ες εργο­δο­τών και εργα­ζό­με­νων, κλπ.

Αυτό που είναι εμφα­νές, σημειώ­νει το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, είναι ότι η παρού­σα κατά­στα­ση φανε­ρώ­νει την αδυ­να­μία όλων των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων να αντι­με­τω­πί­σουν τα βασι­κά προ­βλή­μα­τα που αφο­ρούν την εργα­τι­κή τάξη. Και αυτό διό­τι, όποια αστι­κή κυβέρ­νη­ση κι’ αν βρί­σκε­ται στην εξου­σία, κοι­τά­ζει να εξυ­πη­ρε­τή­σει πρω­τί­στως τα συμ­φέ­ρο­ντα του κεφα­λαί­ου και να εξα­σφα­λί­σει την κερ­δο­φο­ρία των μονοπωλίων.

Το ΚΚ Μεξι­κού επι­ση­μαί­νει ότι, μπρο­στά στην απο­τυ­χία της παρού­σας κυβέρ­νη­σης, μεγα­λώ­νει ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο η ανά­γκη οργά­νω­σης της εργα­τι­κής τάξης, των άνερ­γων, της νεο­λαί­ας, των εργα­ζό­με­νων γυναι­κών, των αγρο­τών σε κατεύ­θυν­ση αντε­πί­θε­σης και ρήξης με τις πολι­τι­κές της κυβέρ­νη­σης αλλά κυρί­ως το ίδιο το σύστη­μα των μονοπωλίων.

Πηγή: idcommunism.com

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο