Κλοντ Μονέ, ο κατ’ εξοχήν ζωγράφος του φωτός

Ο ζωγρά­φος με το καπέ­λο
Ο Μονέ γεν­νή­θη­κε στο Παρί­σι το 1840. Από μικρός άρχι­σε να πει­ρα­μα­τί­ζε­ται με το χρώ­μα και τις φωτο­σκιά­σεις. Μαζί με άλλους εικα­στι­κούς της επο­χής του αγα­πού­σε να ζωγρα­φί­ζει στη φύση. Παρου­σί­α­σε την πρώ­τη του έκθε­ση στη γαλ­λι­κή πρω­τεύ­ου­σα το 1865.

Ιδιαί­τε­ρη ατμό­σφαι­ρα
Ο Κλοντ Μονέ ζωγρά­φι­σε αρκε­τές φορές τους βρά­χους στις ακτές της Νορ­μαν­δί­ας. Αυτός ο πίνα­κας του 1884 δεί­χνει την άμπω­τη και έναν βρά­χο που γέρ­νει. Οι αντι­κα­το­πτρι­σμοί στο νερό είναι ένα από τα αγα­πη­μέ­να θέμα­τα των ιμπρεσιονιστών.

Ο πίνα­κας του 1885 έχει τίτλο “Πάχνη στο Ζιβαν­σί”. Ο Κλοντ Μονέ είναι ένας από τους κατ’ εξο­χήν ζωγρά­φους του φωτός. Και όπως και οι άλλοι συνά­δελ­φοί του ιμπρε­σιο­νι­στές προ­σπά­θη­σε να ‘κρα­τή­σει’ τη στιγ­μή και να την απο­τυ­πώ­σει στον καμβά.

Η απο­θέ­ω­ση της θάλασ­σας
Η «Καλύ­βα του Τελω­νεια­κού» του Κλωντ Μονέ φιλο­τε­χνή­θη­κε το 1882. Στον πίνα­κα αυτό μπο­ρεί κανείς να εντο­πί­σει βασι­κά στοι­χεία της ιμπρε­σιο­νι­στι­κής τεχνι­κής αλλά και κλα­σι­κά μοτί­βα του σπου­δαί­ου Γάλ­λου ζωγρά­φου. Το υγρό στοι­χείο κυριαρ­χεί, όπως και το πρά­σι­νο χρώ­μα. Το φως λού­ζει το τοπίο δημιουρ­γώ­ντας υπέ­ρο­χους ιρι­δι­σμούς. Ο πίνα­κας ανή­κει στη Συλ­λο­γή του Πανε­πι­στη­μί­ου Χάρβαρντ.

Λατρεία για τη Μεσό­γειο
Η παρα­θα­λάσ­σια πόλη Μπορ­ντι­γκέ­ρα στη Λιγου­ρία ήταν κατά τον 19ο αιώ­να ιδιαί­τε­ρα προ­σφι­λής στους Ευρω­παί­ους καλ­λι­τέ­χνες. Ο Κλοντ Μονέ ταξί­δε­ψε εδώ το 1884 και λάτρε­ψε τις ιτα­λι­κές ακτές της Μεσο­γεί­ου. Έμει­νε στην περιο­χή πάνω από τρεις μήνες και φιλο­τέ­χνη­σε σπου­δαία έργα όπως την «Θέα στη Μπορντιγκέρα».

Χει­μω­νιά­τι­κο ηλιο­βα­σί­λε­μα στον Σηκουά­να
Το ηλιο­βα­σί­λε­μα και ο αντι­κα­το­πτρι­σμός του στον Σηκουά­να είναι απα­ρά­μιλ­λης ομορ­φιάς. Ο ήλιος μοιά­ζει με μια πορ­το­κα­λί μπά­λα κάπου στον ορί­ζο­ντα. Τα χρώ­μα­τα είναι εκθαμ­βω­τι­κά. Τα παι­χνί­δια του φωτός και του νερού δημιουρ­γούν μια μονα­δι­κή εικό­να, πρό­τυ­πο για την μετέ­πει­τα ιμπρε­σιο­νι­στι­κή ζωγραφική.

Οι τρεις κόρες
Zερ­μέν, Σου­ζάν και Μπλανς ήταν οι τρεις θετές κόρες του Μονέ. Στο συγκε­κρι­μέ­νο πίνα­κα τις ζωγρά­φι­σε εν ώρα βόλ­τας με μια ξύλι­νη νορ­βη­γι­κή βάρ­κα, που ήταν εκεί­νη την επο­χή της μόδας. Τα χρώ­μα­τα χάνο­νται στο νερό, ενώ οι αντα­να­κλά­σεις των κορι­τσιών είναι υπο­δειγ­μα­τι­κές από άπο­ψη τεχνι­κής αρτιότητας.

Το Αγγλι­κό Κοι­νο­βού­λιο
Σε μια λον­δρέ­ζι­κη σει­ρά έργων ο Κλοντ Μονέ παρου­σιά­ζει το εντυ­πω­σια­κό κτή­ριο της Βου­λής των Κοι­νο­τή­των σε πολ­λές παραλ­λα­γές. Και εδώ παί­ζει με το φως, τα χρώ­μα­τα του ουρα­νού και τις αντα­να­κλά­σεις τους στα νερά του Τάμεση.

Το Ζιβερ­νί λου­σμέ­νο στο μωβ
Το τοπίο είναι θολό, η γραμ­μή του ορί­ζο­ντα δυσ­διά­κρι­τη, ο ουρα­νός χάνε­ται στο νερό. Είναι ένας από τους πάμπο­λους πίνα­κες που ζωγρά­φι­σε ο Μονέ στο σπί­τι του στο Ζιβερ­νί, έξω από το Παρί­σι. Ο ίδιος έκα­νε ατε­λεί­ω­τες βόλ­τες με τη βάρ­κα του στον Σηκουά­να ενώ ζωγρά­φι­ζε ταυ­τό­χρο­να πολ­λούς πίνα­κες, κάνο­ντας «εικα­στι­κή μελέ­τη» των επο­χών και των χρω­μά­των τους με φόντο πάντα το ίδιο τοπίο.

Ο δρό­μος προς το μοντερ­νι­σμό
Ο Κλοντ Μονέ φιλο­τέ­χνη­σε το 1865 τον “Δρό­μο στο δάσος”. Οι πινε­λιές του είναι φαρ­διές. Οι φυλ­λω­σιές των δέντρων φωτί­ζο­νται απα­λά. Ο γάλ­λος ζωγρά­φος θεω­ρεί­ται πρό­δρο­μος του μοντερνισμού

Κλοντ Μονέ, Η Γέφυ­ρα του Βατερ­λώ, 1903
Το έργο του διά­ση­μου ιμπρε­σιο­νι­στή ζωγρά­φου ενδέ­χε­ται να εκλά­πη από τους Ναζί. Που­λή­θη­κε το 1907 από τον ίδιο τον καλ­λι­τέ­χνη στην γκα­λε­ρί Durand Ruel. Ο Εβραί­ος έμπο­ρος και εκδό­της Πάουλ Κασί­ρερ φέρε­ται να το δώρι­σε στη Μαρί Γκούρ­λιτ, η οποία το δώρη­σε με τη σει­ρά της το 1923 στον γιο της Χίλντεμπραντ.

Ο Κλοντ Μονέ δεν ζωγρά­φι­ζε μόνο έργα με νού­φα­ρα αλλά είχε φιλο­τε­χνή­σει και μια σει­ρά με δεμά­τια από στά­χυα. Το έργο του “Δεμά­τι από στά­χυα, χιό­νι, φως του ήλιου” το ζωγρά­φι­σε το 1891 και είναι ένα από τα κεντρι­κά εκθέ­μα­τα στα εγκαί­νια του νέου μου­σεί­ου στο Πότσδαμ.