Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κοιμηθείτε ήσυχα, ο «Ιαβέρης» έκανε ξανά το καθήκον του…

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Σε βίντεο που δημο­σιεύ­θη­κε στο δια­δί­κτυο απει­κο­νί­ζε­ται αστυ­νο­μι­κός να επι­χει­ρεί να συλ­λά­βει μετα­νά­στη μικρο­πω­λη­τή (που­λού­σε ομπρέ­λες) στο μετρό του Συντάγ­μα­τος. Τι κι’ αν ο μικρο­πω­λη­τής εκλι­πα­ρεί το όργα­νο της τάξης να τον αφή­σει, αυτός συνε­χί­ζει, καλεί ενι­σχύ­σεις και ο «κακο­ποιός» συλλαμβάνεται.

Ο «Ιαβέ­ρης» του αστι­κού κρά­τους ξανα­χτύ­πη­σε. Ο «ένο­χος» Γιάν­νης Αγιάν­νης του Συντάγ­μα­τος συνε­λή­φθη. Το έργο το ‘χου­με ξανα­δεί, πολ­λές φορές, κατά το παρελθόν.

Ο καστα­νάς στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, η για­γιά με τα τερ­λί­κια, η καθα­ρί­στρια με το πλα­στό απο­λυ­τή­ριο και τόσοι άλλοι, σαν ήρω­ες βγαλ­μέ­νοι από το μυθι­στό­ρη­μα του Βίκτω­ρος Ουγκώ, έζη­σαν στο πετσί τους τη βαθιά υπο­κρι­σία της αστι­κής δικαιοσύνης.

Πρό­κει­ται για εκεί­νη τη «δικαιο­σύ­νη» που έρχε­ται να περι­φρου­ρή­σει το «νόμο» των εκμε­ταλ­λευ­τών και την «τάξη» των χορ­τα­σμέ­νων. Είναι το αστι­κό δίκαιο, η «βού­λη­ση της αστι­κής τάξης που έχει ανα­χθεί σε νόμο» όπως σημεί­ω­νε ο Λένιν.

Αυτή, λοι­πόν, η «δικαιο­σύ­νη», του κρά­τους των κεφα­λαιο­κρα­τών, των μεγα­λο­βιο­μη­χά­νων, των εφο­πλι­στών, της μεγα­λο­ερ­γο­δο­σί­ας, είναι που εξα­ντλεί την αυστη­ρό­τη­τα της απέ­να­ντι στους «άθλιους» Αγιάν­νη­δες της επο­χής μας, τους φτω­χούς, τους εξα­θλιω­μέ­νους, τους μετα­νά­στες, τους βιο­πα­λαι­στές, τους ανή­μπο­ρους να αντιδράσουν.

Απέ­να­ντι σε αυτήν τη «δικαιο­σύ­νη» των «Ιαβέ­ρη­δων», που περ­νά χει­ρο­πέ­δες το μικρο­πω­λη­τή αλλά αθω­ώ­νει σκαν­δα­λω­δώς τον μεγα­λο­ε­φο­πλι­στή και το ναρ­κέ­μπο­ρο, που σέρ­νει στα δικα­στή­ρια συν­δι­κα­λι­στές και απερ­γούς αλλά, απ’ την άλλη, κάνει τα στρα­βά μάτια στην εργο­δο­τι­κή ασυ­δο­σία, που φυλα­κί­ζει ανθρώ­πους ως «εν δυνά­μει τρο­μο­κρά­τες» χωρίς σοβα­ρά απο­δει­κτι­κά στοι­χεία (βλέ­πε Ηριάν­να) και την ίδια στιγ­μή απο­φυ­λα­κί­ζει τους μαχαι­ρο­βγάλ­τες «Ρου­πα­κιά­δες», οι εργα­ζό­με­νοι, η νεο­λαία δε μπο­ρούν και δεν πρέ­πει να μεί­νουν θεατές.

Διό­τι, σε τελι­κή ανά­λυ­ση, το δίκιο του ο εργα­ζό­με­νος λαός, οι άνθρω­ποι του μόχθου, δεν πρό­κει­ται ποτέ να το βρουν εντός των τει­χών της «άθλιας» αστι­κής δημο­κρα­τί­ας των «Ιαβέ­ρη­δων», παρά μόνο μέσα από τον αγώ­να για μια άλλη κοι­νω­νία και εξουσία.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο