Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας: «Πρόεδρε Μαδούρο, είσαι με την εργατική τάξη ή με τους καπιταλιστές;»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Οι κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές που διε­ξή­χθη­σαν στη Βενε­ζου­έ­λα τον περα­σμέ­νο Δεκέμ­βρη πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν μέσα σε συν­θή­κες έντα­σης της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας αλλά και κλι­μά­κω­σης της φιλο­μο­νο­πω­λια­κής πολι­τι­κής εκ μέρους της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής κυβέρ­νη­σης του Νικο­λάς Μαδού­ρο. Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Βενε­ζου­έ­λας και ο συνα­σπι­σμός «Λαϊ­κή Επα­να­στα­τι­κή Εναλ­λα­κτι­κή» (Alternativa Popular Revolucionaria) έδω­σαν έναν πολύ δύσκο­λο αγώ­να, έχο­ντας να αντι­με­τω­πί­σουν πρω­τό­γνω­ρες διώ­ξεις, απο­κλει­σμούς και φίμω­ση από τα κυρί­αρ­χα κρα­τι­κά και ιδιω­τι­κά ΜΜΕ.

Από τις ανα­κοι­νώ­σεις και την αρθρο­γρα­φία του ΚΚ Βενε­ζου­έ­λας τους τελευ­ταί­ους μήνες προ­κύ­πτει πως βρί­σκε­ται σε εξέ­λι­ξη μια συντο­νι­σμέ­νη προ­σπά­θεια της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής κυβέρ­νη­σης να περι­θω­ριο­ποι­ή­σει και να απα­ξιώ­σει πολι­τι­κά το Κόμ­μα, βάζο­ντας ταυ­τό­χρο­να εμπό­δια στη δρά­ση του ταξι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος. Για­τί όμως συμ­βαί­νει αυτό;

Σε πρό­σφα­τη ανα­κοί­νω­ση του, μετα­ξύ άλλων, το ΚΚ Βενε­ζου­έ­λας επι­ση­μαί­νει πως τους τελευ­ταί­ους μήνες η στά­ση της κυβέρ­νη­σης Μαδού­ρο απέ­να­ντι στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα έχει πάρει πιο επι­θε­τι­κή μορ­φή, εξαι­τί­ας της από­φα­σης του τελευ­ταί­ου να δημιουρ­γή­σει, από κοι­νού με άλλες δυνά­μεις του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος, την «Λαϊ­κή Επα­να­στα­τι­κή Εναλ­λα­κτι­κή», δια­τη­ρώ­ντας έντο­να κρι­τι­κή στά­ση απέ­να­ντι στην κυβερ­νη­τι­κή πολιτική.

«Η ποι­νι­κο­ποί­η­ση της πολι­τι­κής είναι και πάλι στην ατζέ­ντα», σημειώ­νει η ανα­κοί­νω­ση, «και ενδέ­χε­ται να εξε­λι­χθεί σε προ­σω­πι­κές επι­θέ­σεις ή ακό­μη και σε φυσι­κή εξό­ντω­ση κομ­μου­νι­στών οργα­νώ­σε­ων και μελών. Αυτή η ποι­νι­κο­ποί­η­ση μπο­ρεί επί­σης να στο­χο­ποι­ή­σει το επα­να­στα­τι­κό λαϊ­κό κίνη­μα, όλους εμάς που δια­φω­νού­με με τις φιλο­μο­νο­πω­λια­κές πολι­τι­κές της κυβέρ­νη­σης του προ­έ­δρου Μαδού­ρο και που απαι­τού­με την εφαρ­μο­γή πολι­τι­κών υπέρ της εργα­τι­κής τάξης, των εργα­ζό­με­νων της πόλης και της υπαί­θρου» (Tribuna Popular, 30/1/2021).

Χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα της – ανοι­χτής και δημό­σιας πλέ­ον- εχθρό­τη­τας με την οποία ο Νικο­λάς Μαδού­ρο αντι­με­τω­πί­ζει τους κομ­μου­νι­στές είναι οι χαρα­κτη­ρι­σμοί που ο πρό­ε­δρος χρη­σι­μο­ποιεί ανα­φε­ρό­με­νος στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα. «Είναι πολύ λυπη­ρό ότι ο πρό­ε­δρος Μαδού­ρο έχει ξεθά­ψει παλιούς χαρα­κτη­ρι­σμούς (όπως, για παρά­δειγ­μα, η φρά­ση “απαρ­χαιω­μέ­νη αρι­στε­ρά”), που χρη­σι­μο­ποιού­σε η Δεξιά τη δεκα­ε­τία του ’60, προ­κει­μέ­νου να στιγ­μα­τί­σει και να γελοιο­ποι­ή­σει όλους εμάς που δεν έχου­με εγκα­τα­λεί­ψει τις στα­θε­ρές, αντι-ιμπε­ρια­λι­στές και ταξι­κά συνει­δη­τές θέσεις μας, που αγω­νι­ζό­μα­στε για εθνι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση και τον σοσια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό», σημειώ­νει το ΚΚ Βενεζουέλας.

Ιδιαί­τε­ρο ενδια­φέ­ρον, ωστό­σο, παρου­σιά­ζει η αινιγ­μα­τι­κή, αντι­κομ­μου­νι­στι­κής υφής, δήλω­ση του προ­έ­δρου Μαδού­ρο κατά τη διάρ­κεια ομι­λί­ας του που μετα­δό­θη­κε από την κρα­τι­κή τηλε­ό­ρα­ση. Πιο συγκε­κρι­μέ­να είπε: «Να προ­σέ­χε­τε αυτούς που προ­σπα­θούν να μας διχά­σουν, αυτούς που απο­κα­λούν τους εαυ­τούς τους Μαρ­ξι­στές-Λενι­νι­στές […] Να είστε προ­σε­κτι­κοί επει­δή το χέρι του Αμε­ρι­κά­νι­κου ιμπε­ρια­λι­σμού βρί­σκε­ται από πίσω τους […] Σας ενη­με­ρώ­νω για πρώ­τη φορά. Έχω πολ­λές πλη­ρο­φο­ρί­ες».

Ο Νίκο­λας Μαδού­ρο δεν ανα­φέρ­θη­κε στο τι είδους «πλη­ρο­φο­ρί­ες» έχει, ούτε σε ποιούς ακρι­βώς ανα­φέ­ρο­νταν. Είναι όμως ξεκά­θα­ρο ότι οι δηλώ­σεις του αυτές σημα­το­δο­τούν όξυν­ση της επι­θε­τι­κής του στά­σης απέ­να­ντι στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα και τις εργα­τι­κές-λαϊ­κές δυνά­μεις που συσπει­ρώ­νο­νται γύρω απ’ αυτό.

Το ΚΚ Βενε­ζου­έ­λας σημειώ­νει στην ανα­κοί­νω­ση του:

«Η ευθεία ανα­φο­ρά σε Μαρ­ξι­στές-Λενι­νι­στές μας ανα­γκά­ζει να ζητή­σου­με από τον πρό­ε­δρο Νικο­λάς Μαδού­ρο τα εξής: 1) Να ξεκα­θα­ρί­σει ανοι­χτά, στη χώρα και σε όλον τον κόσμο, εάν οι κατη­γο­ρί­ες του αυτές περι­λαμ­βά­νουν το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα της Βενε­ζου­έ­λας. 2) Να δημο­σιο­ποι­ή­σει άμε­σα τις απο­δεί­ξεις που ισχυ­ρί­ζε­ται ότι έχει, για “Μαρ­ξι­στές-Λενι­νι­στές” τους οποί­ους κατήγ­γει­λε ότι έχουν σχέ­σεις, δεσμεύ­σεις ή άλλου είδους δοσο­λη­ψί­ες με τον ιμπε­ρια­λι­σμό. Το ΚΚ Βενε­ζου­έ­λας θεω­ρεί πολύ σοβα­ρό το γεγο­νός ότι στή­νε­ται προ­βο­κά­τσια ενά­ντια σε αγω­νι­στές και επα­να­στά­τες. 3) Να δημο­σιο­ποι­ή­σει στο λαό της Βενε­ζου­έ­λας τις “πολ­λές πλη­ρο­φο­ρί­ες”, που ισχυ­ρί­ζε­ται πως κατέ­χει. Επί­σης, να εγγυ­η­θεί ότι οι οργα­νώ­σεις και τα πρό­σω­πα που κατο­νο­μά­ζο­νται θα έχουν το δικαί­ω­μα να υπε­ρα­σπι­στούν τους εαυ­τούς τους στα ίδια μέσα ενη­μέ­ρω­σης μέσω των οποί­ων ο ίδιος παρου­σιά­ζει τέτοιες “πλη­ρο­φο­ρί­ες”».

Στην ίδια ανα­κοί­νω­ση, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα περ­νά στην αντε­πί­θε­ση με πολι­τι­κά επι­χει­ρή­μα­τα, θέτο­ντας την κυβέρ­νη­ση και τον ίδιο τον πρό­ε­δρο Μαδού­ρο υπό­λο­γους για την πολι­τι­κή την οποία ακο­λου­θούν. Πιο συγκε­κρι­μέ­να, η ανα­κοί­νω­ση υπογραμμίζει:

«Να αλλά­ξει την πολι­τι­κή του που ευνο­εί το κεφά­λαιο και να επα­να­φέ­ρει τα δικαιώ­μα­τα του εργα­ζό­με­νου λαού ως βασι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για να υπάρ­ξει επα­να­στα­τι­κή, αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή και λαϊ­κή ενό­τη­τα […] Είναι η πολι­τι­κή της κυβέρ­νη­σης που διχά­ζει τις πατριω­τι­κές δυνά­μεις και απο­μα­κρύ­νει το επα­να­στα­τι­κό λαϊ­κό κίνη­μα και τις Μαρ­ξι­στι­κές-Λενι­νι­στι­κές πολι­τι­κές οργα­νώ­σεις όπως το ΚΚ Βενε­ζου­έ­λας».

Το ΚΚ Βενε­ζου­έ­λας καλεί επί­σης την κυβέρ­νη­ση Μαδού­ρο να αλλά­ξει την πολι­τι­κή της «αδιαλ­λα­ξί­ας, του μίσους, των διώ­ξε­ων και της έλλει­ψης σεβα­σμού» — όπως την απο­κα­λεί – απέ­να­ντι στα πολι­τι­κά και δημο­κρα­τι­κά δικαιώ­μα­τα των κομ­μου­νι­στών, όπως ορί­ζει το Σύνταγ­μα της Μπο­λι­βα­ρια­νής Δημο­κρα­τί­ας της Βενε­ζου­έ­λας. Θυμί­ζει δε ότι τέτοιες πρα­κτι­κές ενά­ντια στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα δεν απέ­χουν πολύ από τις αντί­στοι­χες που εφάρ­μο­σε ο αντι­κομ­μου­νι­στής πρό­ε­δρος Ρομού­λο Μπε­ταν­κούρ τη δεκα­ε­τία του 1960.

Ή με τον Μαδούρο ή με τη Δεξιά

Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα ανα­δει­κνύ­ει την ύπαρ­ξη ενός ιδιό­τυ­που διπο­λι­σμού που εκφρά­ζε­ται στα πλαί­σια της Εθνι­κής Συνέ­λευ­σης, όπου κυριαρ­χούν δύο πολι­τι­κές ομά­δες: Ο Μεγά­λος Πατριω­τι­κός Πόλος (Μαδού­ρο) με συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία 253 βου­λευ­τών και, από την άλλη η Δεξιά αντι­πο­λί­τευ­ση (Δημο­κρα­τι­κή Συμ­μα­χία) με 18. Στο πλαί­σιο αυτό, η ηγε­σία της Εθνι­κής Συνέ­λευ­σης θέτει ως προ­ϋ­πό­θε­ση για να δώσει βήμα ομι­λί­ας στους εκπρο­σώ­πους του ΚΚ Βενε­ζου­έ­λας και της «Λαϊ­κής Επα­να­στα­τι­κής Εναλ­λα­κτι­κής» την έντα­ξη τους σε μια απ’ τις δύο κοι­νο­βου­λευ­τι­κές ομά­δες! Με λίγα λόγια τίθε­ται εκβια­στι­κά το δίλημ­μα: Ή με τον Μαδού­ρο ή με τη Δεξιά!

Σε αυτόν τον εκβια­σμό, η βου­λευ­τής του ΚΚ Βενεζουέλας/Λαϊκή Επα­να­στα­τι­κή Εναλ­λα­κτι­κή Λουί­σα Γκον­ζά­λες απαντά:

«Το ΚΚ επα­να­λαμ­βά­νει ότι απορ­ρί­πτει αυτήν την ιδε­ο­λο­γι­κή και πολι­τι­κή χει­ρα­γώ­γη­ση η οποία επι­διώ­κει να εξα­πα­τή­σει τους εργα­ζό­με­νους κάτω απ’ τον ψευ­δε­πί­γρα­φο διπο­λι­σμό μιας επι­φα­νεια­κής πολι­τι­κής πόλω­σης απο­κομ­μέ­νης από την ταξι­κή πάλη. Στην πολι­τι­κή, δεδο­μέ­νου ότι η κοι­νω­νία χωρί­ζε­ται ιστο­ρι­κά σε αντα­γω­νι­στι­κές τάξεις, η καρ­διά του ζητή­μα­τος είναι πάντα μία: είτε είσαι με την εργα­τι­κή τάξη, είτε με τους καπι­τα­λι­στές. Τα πολι­τι­κά κόμ­μα­τα υπάρ­χουν ως έκφρα­ση των συμ­φε­ρό­ντων των κοι­νω­νι­κών τάξε­ων. Ως τέτοια, οι πολι­τι­κές τους ενέρ­γειες ωφε­λούν είτε τον εργα­ζό­με­νο λαό, είτε τα συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης και των μεγα­λοι­διο­κτη­τών […] Το ΚΚ Βενε­ζου­έ­λας διευ­κρι­νί­ζει στους προ­ε­δρεύ­ο­ντες του Κοι­νο­βου­λί­ου ότι δεν ανή­κει σε κανέ­να από τα δύο φαι­νο­με­νι­κά “αντα­γω­νι­στι­κά” μπλοκ. Και αυτό διό­τι οι πολι­τι­κές που εκφρά­ζουν αυτές οι δύο ομά­δες των αστών πολι­τι­κών δεν ταυ­τί­ζο­νται με τα συμ­φέ­ρο­ντα της εργα­τι­κής τάξης της Βενε­ζου­έ­λας. Δεν θα επι­τρέ­ψου­με την χρή­ση τέτοιου είδους ελιγ­μών προ­κει­μέ­νου να απο­κλει­στεί το νόμι­μο δικαί­ω­μα της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ομά­δας του “ΚΚ/ Λαϊ­κή Επα­να­στα­τι­κή Εναλ­λα­κτι­κή” να πάρει το λόγο και να τοπο­θε­τη­θεί για όλα τα θέμα­τα των συνε­δριά­σε­ων».

Η βου­λευ­τής του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος προσθέτει:

«Οι πολι­τι­κές της κυβέρ­νη­σης και της αντι­πο­λί­τευ­σης εξυ­πη­ρε­τούν μονά­χα τα συμ­φέ­ρο­ντα του ιδιω­τι­κού, εγχώ­ριου και διε­θνούς, κεφα­λαί­ου. Και οι δύο είναι ευθυ­γραμ­μι­σμέ­νες στην υπε­ρά­σπι­ση και ενδυ­νά­μω­ση μιας αστι­κής-φιλε­λεύ­θε­ρης οικο­νο­μι­κής πολι­τι­κής που μετα­το­πί­ζει το βάρος της καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης και των παρά­νο­μων ιμπε­ρια­λι­στών κυρώ­σε­ων στους ώμους της εργα­τι­κής τάξης και συνο­λι­κά του λαού. Όπως έχει γίνει δημό­σια εμφα­νές, κανέ­νας εκπρό­σω­πος των δύο πλευ­ρών (Σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες-Δεξιά) δεν έχει δεί­ξει ενδια­φέ­ρον να συζη­τή­σει τα σοβα­ρά προ­βλή­μα­τα που ταλαι­πω­ρούν το λαό της Βενε­ζου­έ­λας, όπως η διά­λυ­ση των μισθών, των συντά­ξε­ων, της κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας και άλλων δικαιω­μά­των της εργα­τι­κής τάξης. Παρο­μοί­ως έχουν αγνο­ή­σει την κατά­στα­ση των αγρο­τι­κών οικο­γε­νειών της Βενε­ζου­έ­λας και της εθνι­κής παρα­γω­γής».

Μέσω της Γκον­ζά­λες, το ΚΚ Βενε­ζου­έ­λας υπο­γραμ­μί­ζει ότι η κυβέρ­νη­ση εξα­πο­λύ­ει διώ­ξεις και θέτει εμπό­δια στη δρά­ση των κομ­μου­νι­στών, ενώ έχει αφή­σει στο απυ­ρό­βλη­το την φιλο­α­με­ρι­κα­νι­κή ακρο­δε­ξιά αντι­πο­λί­τευ­ση και μια σει­ρά συνερ­γούς του πρα­ξι­κο­πη­μα­τία Γκουαϊ­δό: «Κάποιος οφεί­λει να ρωτή­σει, για­τί αυτή η εχθρι­κή πρα­κτι­κή δεν χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ενά­ντια στους αχυ­ραν­θρώ­πους της δεξιάς και τους πρά­κτο­ρες του ιμπε­ρια­λι­σμού το 2014 και το 2017, που ενορ­χή­στρω­σαν τον οικο­νο­μι­κό απο­κλει­σμό, έκλε­ψαν περιου­σια­κά στοι­χεία απ’ το κρά­τος και προ­ώ­θη­σαν επι­θέ­σεις απ’ το εξω­τε­ρι­κό; Για­τί σε αυτούς τους ανθρώ­πους δίνε­ται χάρη, επι­τρέ­πο­ντας τους να συνω­μο­τούν ανοι­χτά ενά­ντιον του λαού της Βενε­ζου­έ­λας;».

Το ΚΚ Βενε­ζου­έ­λας ενη­με­ρώ­νει τους εργα­ζό­με­νους της χώρας, τα κομ­μου­νι­στι­κά και εργα­τι­κά κόμ­μα­τα, τις προ­ο­δευ­τι­κές και αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυνά­μεις στη Βενε­ζου­έ­λα και σε όλον τον κόσμο για την πιθα­νό­τη­τα να υπάρ­ξουν διώ­ξεις και επι­θέ­σεις ενά­ντια κομ­μου­νι­στών με στη­μέ­νες κατηγορίες.

Συμπερασματικά

Δυστυ­χώς, για πολ­λο­στή φορά, απο­δει­κνύ­ο­νται τα μεγά­λα αδιέ­ξο­δα της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής δια­χεί­ρι­σης και οι αυτα­πά­τες περί δήθεν «φιλο­λαϊ­κής» δια­χεί­ρι­σης του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος. Τα πει­ρά­μα­τα περί «Σοσια­λι­σμού του 21ου αιώ­να», που επι­χει­ρή­θη­καν στη βάση της καπι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας στα μέσα παρα­γω­γής και στο πλαί­σιο της καπι­τα­λι­στι­κής αναρ­χί­ας, χρε­ο­κώ­πη­σαν, με βαριές συνέ­πειες για την εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Αυτό μας διδά­σκει η περί­πτω­ση της Βενε­ζου­έ­λας και άλλων χωρών της Λατι­νι­κής Αμερικής.

Αυτό είναι και η ουσία των όσων ανα­φέ­ρει το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα της Βενε­ζου­έ­λας που έχει απο­δεί­ξει, στην πρά­ξη και χωρίς περι­στρο­φές, ότι βρί­σκε­ται ατα­λά­ντευ­το στο πλευ­ρό των εργα­ζό­με­νων, των αγρο­τών, της νεο­λαί­ας. Το κυρί­αρ­χο πλέ­ον ερώ­τη­μα, που θα κρί­νει και τις εξε­λί­ξεις, είναι αυτό που η ανα­κοί­νω­ση του κόμ­μα­τος θέτει επι­τα­κτι­κά προς τον εκλεγ­μέ­νο ηγέ­τη της χώρας;

«Πρό­ε­δρε Μαδού­ρο, το πραγ­μα­τι­κό δίλημ­μα είναι ένα: Είσαι με την εργα­τι­κή τάξη ή με τους καπιταλιστές;»