Κομμουνιστικό Κόμμα Σουηδίας: Χτίζουμε στα θεμέλια του μαρξισμού — λενινισμού, για την ανατροπή της ταξικής κυριαρχίας

Η τοπο­θέ­τη­ση του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Σου­η­δί­ας (SKP) στην 22η Διε­θνή συνά­ντη­ση Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των έχει ως εξής:

«Οι ιμπε­ρια­λι­στές δεν μπο­ρούν να επι­τρέ­ψουν σε κανέ­ναν τόπο, με καμία μορ­φή και σχή­μα, την απε­λευ­θέ­ρω­ση από την εκμε­τάλ­λευ­ση που φέρ­νει ο σοσια­λι­σμός στους λαούς. Ο ιμπε­ρια­λι­σμός, ως ανώ­τα­το στά­διο του καπι­τα­λι­σμού, δεν έχει τίπο­τα να δώσει στους λαούς εκτός από εκμε­τάλ­λευ­ση και αλλη­λο­σπα­ραγ­μό στο όνο­μα του καπι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους. Η φύση αυτού του συστή­μα­τος, που βάζει το κέρ­δος πάνω από όλα, είναι τέτοια που κάθε περί­ο­δος ειρή­νης είναι προ­σω­ρι­νή, για να αντι­κα­τα­στα­θεί από την αιμα­το­χυ­σία του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου όταν οι αγο­ρές, οι πόροι και οι δρό­μοι μετα­φο­ράς δεν μπο­ρούν να εξα­σφα­λι­στούν με άλλα μέσα.

Αυτή είναι αναμ­φί­βο­λα και η φύση του εξε­λισ­σό­με­νου πολέ­μου στην Ουκρα­νία, όπου η ουκρα­νι­κή αστι­κή τάξη επέ­λε­ξε το δυτι­κό στρα­τό­πε­δο των ΗΠΑ — ΕΕ — ΝΑΤΟ σε βάρος του ρωσι­κού κεφα­λαί­ου. Ο πόλε­μος στην Ουκρα­νία είναι μια εκδή­λω­ση της όξυν­σης του ιμπε­ρια­λι­στι­κού ανταγωνισμού.

Ενα από τα απο­τε­λέ­σμα­τα αυτής της όξυν­σης είναι και η αίτη­ση της Σου­η­δί­ας να εντα­χθεί στο ΝΑΤΟ. Το προ­σω­πείο της ουδε­τε­ρό­τη­τας δεν είναι πλέ­ον επι­κερ­δής τοπο­θέ­τη­ση για το σου­η­δι­κό μονο­πω­λια­κό κεφά­λαιο. Μην κάνε­τε το λάθος να νομί­σε­τε ότι η αίτη­ση της Σου­η­δί­ας για έντα­ξη στο ΝΑΤΟ είναι απο­τέ­λε­σμα της εξα­πά­τη­σης των Σου­η­δών πολι­τι­κών από το ΝΑΤΟ. Το Σου­η­δι­κό Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα έδρα­σε, ως συνή­θως, εκ μέρους του σου­η­δι­κού κεφα­λαί­ου όταν έβα­λε τη Σου­η­δία στο μονο­πά­τι της έντα­ξης στο ΝΑΤΟ και, μέσω αυτού, στον δρό­μο της περαι­τέ­ρω κλιμάκωσης. (…)

Μόνο το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Σου­η­δί­ας έχει αντι­τα­χθεί στην έντα­ξη στο ΝΑΤΟ με επι­χει­ρή­μα­τα που την τοπο­θε­τούν στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό της πλαί­σιο. Κατά τ’ άλλα, τα επι­χει­ρή­μα­τα ήταν αστι­κής φύσης, επι­χει­ρή­μα­τα που εμπνέ­ουν ψευ­δαι­σθή­σεις ειρή­νης χωρίς αγώ­να ενά­ντια στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα. Εδώ έγκει­ται το πρό­βλη­μα των λεγό­με­νων προ­ο­δευ­τι­κών, οι οποί­οι στε­ρού­νται ή απορ­ρί­πτουν τη μαρ­ξι­στι­κή αντί­λη­ψη και καλ­λιερ­γούν ψευ­δαι­σθή­σεις στους λαούς σχε­τι­κά με τη φύση του κόσμου, με τον τρό­πο κατα­πο­λέ­μη­σης των συμ­πτω­μά­των του ιμπεριαλισμού.

Δεν πρέ­πει να υπάρ­χει καμία αμφι­βο­λία ότι οι λεγό­με­νοι προ­ο­δευ­τι­κοί είναι από θέσεις αρχών χρή­σι­μοι για την αστι­κή τάξη, ότι πρώ­τα και κύρια είναι σε θέση να διο­χε­τεύ­ουν ριζο­σπα­στι­κές παρορ­μή­σεις σε δρό­μους που δεν απει­λούν τη θέση της αστι­κής τάξης. Ακό­μα κι αν αυτοί οι προ­ο­δευ­τι­κοί δεν εκφρά­ζουν ανοι­χτά τον αντι­κομ­μου­νι­σμό τους, εξα­κο­λου­θούν να υπη­ρε­τούν το αστι­κό κρά­τος, είτε το θέλουν είτε όχι.

Η Ιστο­ρία έχει απο­δεί­ξει περί­τρα­να ότι οι συμ­μα­χί­ες με τα λεγό­με­να προ­ο­δευ­τι­κά στοι­χεία της αστι­κής τάξης ή τα λαϊ­κά μέτω­πα δεν προ­ω­θούν την επα­να­στα­τι­κή ατζέ­ντα και ότι δεν υπάρ­χει διέ­ξο­δος από την καπι­τα­λι­στι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση των λαών χωρίς επα­να­στα­τι­κή ατζέ­ντα. Ο κοι­νός σκο­πός πρέ­πει να είναι αυτός που χτί­ζε­ται πάνω στα γερά θεμέ­λια του μαρ­ξι­σμού — λενι­νι­σμού, ένας επα­να­στα­τι­κός κοι­νός σκο­πός για την ανα­τρο­πή της σημε­ρι­νής ταξι­κής κυριαρ­χί­ας και την αντι­κα­τά­στα­σή της από την προ­λε­τα­ρια­κή εξου­σία και την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού. Δεν μπο­ρού­με να έχου­με κοι­νό σκο­πό με εκεί­νους που είναι ενά­ντια στον πρω­ταρ­χι­κό μας στό­χο, αλλά αντί­θε­τα πρέ­πει να κερ­δί­σου­με τις μάζες στο πλευ­ρό μας, για να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν τα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα. Αυτό είναι το ιστο­ρι­κό μας καθήκον».

902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα