Κονταλή Μαρία: Η σκούφια της ελπίδας

Η Κοντα­λή Α. Μαρία γεν­νή­θη­κε στην Πάτρα το 1971. Παι­δι­κά και μαθη­τι­κά χρό­νια Πάτρα και Αμα­λιά­δα. Στα­θε­ρές απο­σκευ­ές της η ποί­η­ση και ο αθλη­τι­σμός. Η πρώ­τη θερ­μή κι αδή­λω­τη, ο δεύ­τε­ρος ζωη­ρός κι έκδη­λος. Το 1990, φλερ­τά­ρο­ντας επαγ­γελ­μα­τι­κά με την καλα­θο­σφαί­ρι­ση, βρέ­θη­κε στην Αθή­να. Έχει απο­συρ­θεί πλέ­ον ενώ ασχο­λεί­ται ερα­σι­τε­χνι­κά με το θέατρο.

Εργογραφία

Το πρώ­το ποι­η­τι­κό χνά­ρι ήταν το 2000 στο περιο­δι­κό «Φώτα – Φωτο­γρα­φί­ζο­ντας» με το ποί­η­μα : «…να δεί­χνα­με το δέντρο μας». Το Γενά­ρη του 2011 ήρθε η πρώ­τη ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή με τίτλο: «τρία κανά­λια έρω­τα», (αυτο­έκ­δο­ση). Το 2012 ακο­λού­θη­σε η δεύ­τε­ρη με τίτλο: «…νερό στο κου­πί» (εκδό­σεις Βερ­γί­να) και η συμ­με­το­χή στον 26ο τόμο της Μεγά­λης Εγκυ­κλο­παί­δειας Της Νεο­ελ­λη­νι­κής Λογο­τε­χνί­ας» (εκδό­σεις Χάρη Πάτση). Ως συνέ­χεια της προη­γού­με­νης –με άλλο ύφος- το 2013 έδω­σε την τρί­τη ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή με τίτλο: «κου­πί στο νερό…» (εκδό­σεις Γαβριηλίδης).

Η σκού­φια της ελπίδας

Τίμιος.
Ένας άγου­ρος κομιστής
της ελπίδας
αχο­λο­γού­σε την κουβέντα
με αλήθεια.
Ήταν σε πέλα­γο βαθύ
καρά­βι ξέπνοο…
δεν είχε σκο­πό να κρυφτεί
μα ούτε λόγος για στοργή.
«…Αν βγω μπροστά
και ’ρθει στα μάτια θησαυρός,
θα είμαι ενά­ρε­τος και δυνατός;
Να μην αγγί­ξω, να μη φιλήσω,
να μη σακατευτώ –
να μην επα­να­λά­βω το σενάριο
του σκε­λε­τού του αδύναμου,
το τραγικό»…
Σα μάνα αυστηρή
η μοί­ρα στέκει,
δε γρά­φει, καιροφυλακτεί.
Την εντι­μό­τη­τα της νιότης
που διασώζεται,
απει­λεί η παρθενία
που μάχε­ται την εμπειρία.
Μες σε πηγά­δι βαθύ
σαν ουτο­πία το παλικάρι,
διψώ­ντας για νερό
αρνεί­ται να πνιγεί.
( του Χρή­στου Χ. )
17:10 19 / 06 /12 Αμαλιάδα

«άλο­γον ζώον» 

Σε ποια χαρά και σε ποια λύπη
ο φίλος έκλα­ψε και γέλασε;
Η σει­ρά δεί­χνει τον φίλο
μηδέ η επιλογή.
Φύλ­λο ο φίλος και στα δυο
πριν να τελιώ­σει ο αέρας
δεν πάυ­ει το χορό –
ό,τι αέρας.
Το φύλ­λο που δε σείεται
δεν είν’ από το δέντρο –
ως μπα­λα­ντέρ του δάσους
κρε­μιέ­ται στα κλαδιά.
Άκαρ­δε φίλε άκουσε…
σαν σε φιλέ­ψω χάδι και στοργή
έμπα και βγες ανάλαφρα,
μην αμαυ­ρώ­σεις ολά­κε­ρη ζωή.
Φίλε…
φιλώ τις ρίζες μου
τον ίσκιο, το βωμό μου
αν είσαι φίλος ζύγωσε
έχεις το σεβα­σμό μου.
Αν είσαι φίλος…
είμαι δικός σου ήδη –
στην ειρή­νη και στον πόλεμο
στο γλέ­ντι και στην ανάγκη∙
αν είσαι τέτοιος,
όλα
τα μοι­ραία πρόσωπα
της ζωής μου,
είσαι…!
Άνω Χώρα Χανιά
12:18 06 /08 /12

Σμύρ­νη

Πάντα η Σμύρ­νη δίπλα…
Ενε­νή­ντα χρό­νια τώρα
μοιά­ζει τόσο μακρυά.
Πώς έγινε…
Τι απέγινε…
Άρα­γε θε ν’ αλλάξει;…
Κάτι λίγοι καταυλισμοί
έχου­νε ξεμείνει
στις σελί­δες της Ιστορίας,
στις ανα­μνή­σεις του μπάρ­μπα Λια
στο κάδρο του κυρ Μιχάλη,
στην καρδιά
της εγγο­νής της Μαρίκας.
Δε λιποτάκτησαν
κι αν ίσως δε γύρι­σαν πίσω
μήτε οι καταυλισμοί
μήτε οι άνθρωποι,
η Πατρίδα
λάμπει πάντα στις καρ­διές τους.
Αυτή είναι το μαγκά­λι τους
το λάδι της βάφτισης
της ζωής ολάκερης.
19:31 28 / 09 /12

0 από μηδέν

Δε μου ‘δωκες…
Δε μου την έδω­κες Θε μου
τη δύναμη,
να σέβο­μαι τη ζωή μου.
Αυτό δεν είν’ δικαίωμα
είναι η οφει­λή μου∙
μα ίσως και δική σου –
για να βρεις λόγους
να συγχωρέσεις
το δού­λο σου…
17:16 24 / 01 / 13