Κορονοϊός: Ουδέν νεώτερον

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Είπα­με να μην χαθού­με. Και όμως χαθή­κα­με. Χαθή­κα­με στη μετά­φρα­ση. Είπα­με να ξανα­ντα­μώ­σου­με, όμως αυτό δεν έγι­νε ποτέ. Είπα­με να ξανα­βρε­θού­με, αλλά συτό είναι όνει­ρο θερι­νής νυκτός.

-Ουδέν νεώ­τε­ρον λοι­πόν από το μέτωπον.

-Με όλο τον μεγά­λο μου σεβα­σμό, μαζεύ­τη­καν και μαζεύ­ο­νται όλο το αρχο­ντο­λόι της διε­θνούς επι­στή­μης προς εξεύ­ρε­ση μιας κάποιας λύσης, κάποιας αποτελεσματικότητας.

-Αλλά προς το παρόν του­λά­χι­στον είναι άνθρα­κας ο θησαυρός!

-Εκεί­νο που είναι από­λυ­τα σίγου­ρο είναι ότι ο Λαός έχει παγι­δευ­τεί. Έχει τρο­μο­κρα­τη­θεί, έχει πανι­κο­βλη­θεί, έχει διλή­μα­τα. Ποια πράγ­μα­τι είναι η αλήθεια;

Οι θάνα­τοι πλη­θαί­νουν και τα κρού­σμα­τα πολλαπλασιάζονται.

-Κάποιες κακές γλώσ­σες λένε πως ο ιός πήγε «φυτευ­τός» από την Αμε­ρι­κή στην Κίνα και ξανα­γύ­ρι­σε μπού­με­ρανγκ σε βάρος της.

Και εκεί­νοι φυσι­κά που την πλη­ρώ­νουν είναι ο  εργα­ζό­με­νος Λαός , με όλες τις συνέπειες .

-Τα μέτρα που έχουν επι­βλη­θεί-με τις ευχές μας- έχουν μέχρι στιγ­μής κάποια απο­τε­λέ­σμα­τα. Χρειά­ζο­νται όμως πολλ­λά. Χρειά­ζο­νται υπο­δο­μές και πολύ προ­σω­πι­κό. Δεν φτάνουν.

……………

Εκεί­νο που δεν με πεί­θει είναι το πρό­στι­μο 150 ε που επι­βάλ­λει η αστυ­νο­μία στους απεί­θαρ­χους. Αν είναι ποτέ δυνα­τόν , εάν κάποιος δεν έχει σοβα­ρούς λόγους, δεν μπο­ρεί να μετα­κι­νεί­ται για να κάνει απλώς το κέφι του και να πλη­ρώ­σει άσκο­πα τη νύφη.

-Υπάρ­χουν άνθρω­ποι που πραγ­μα­τι­κά έχουν σοβα­ρούς λόγους να μετα­κι­νη­θούν κι όμως παρα­μέ­νουν στο σπί­τι τους για­τί φοβούνται!!!

Στις δύσκο­λες στιγ­μές κανείς δεν κάνει τις βόλ­τες του έτσι για το κέφι του.

……………

-Το φίδι διπλώ­νε­ται κι ανα­δι­πλώ­νε­ται με την δηλη­τη­ριώ­δη γλώσ­σα να μολύ­νει οτιδήποτε.

-Σε εμάς, τους μεγα­λύ­τε­ρους, παρα­μέ­νει μόνο μία ευχή:

Να ακού­με. Να μεί­νου­με στα σπί­τια μας. Και να ελπί­ζου­με πως κάπο­τε θα τελειώ­σει κι αυτή η δοκιμασία!!!