Κούβα: Έξι δεκαετίες αντίστασης και αξιοπρέπειας σε πείσμα των ιμπεριαλιστών

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Σήμε­ρα, 7 Φλε­βά­ρη, συμπλη­ρώ­νο­νται 58 χρό­νια από τη μέρα που ο πρό­ε­δρος των ΗΠΑ Τζον Φ. Κένε­ντι υπέ­γρα­ψε το προ­ε­δρι­κό διά­ταγ­μα 3447 με το οποίο επε­κτεί­νο­νταν ο εμπο­ρι­κός απο­κλει­σμός της Κού­βας, καλύ­πτο­ντας το σύνο­λο σχε­δόν των εισα­γω­γών της χώρας. 

Έκτο­τε πέρα­σαν σχε­δόν έξι δεκα­ε­τί­ες και δώδε­κα αμε­ρι­κα­νι­κές κυβερ­νή­σεις. Ο εμπο­ρι­κός, οικο­νο­μι­κός και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κός απο­κλει­σμός της Κού­βας ενι­σχύ­θη­κε, εμπλου­τί­στη­κε με νέες νομο­θε­τι­κές ρυθ­μί­σεις, απο­τε­λώ­ντας την προ­με­τω­πί­δα του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού ενά­ντια στην Κου­βα­νι­κή Επανάσταση.

Το βάρος του απο­κλει­σμού υπήρ­ξε – και συνε­χί­ζει να είναι — τερά­στιο για τον κου­βα­νι­κό λαό. Ανυ­πο­λό­γι­στο το κόστος σε ανθρώ­πι­νες ζωές, που χάθη­καν εξαι­τί­ας της έλλει­ψης βασι­κών ειδών. Πάνω από 1 τρι­σε­κα­τομ­μύ­ριο δολά­ρια η συνο­λι­κή οικο­νο­μι­κή ζημιά για την Κού­βα. Μονά­χα η λέξη «γενο­κτο­νία» είναι ικα­νή να απο­δώ­σει το πραγ­μα­τι­κό νόη­μα του αμε­ρι­κα­νι­κού εμπάρ­γκο στο νησί της Επανάστασης.

Στις 6 Απρί­λη 1960, σε έκθε­ση του προς τον πρό­ε­δρο Άϊζεν­χά­ου­ερ και το State Department, o τότε ανα­πλη­ρω­τής υπουρ­γός εξω­τε­ρι­κών των ΗΠΑ Λέστερ Μάλ­λο­ρι ανέ­φε­ρε: «Η πλειο­ψη­φία των κου­βα­νών στη­ρί­ζει τον Κάστρο… Τα μόνα εφι­κτά μέσα για την απο­δό­μη­ση (αυτής) της εσω­τε­ρι­κής στή­ρι­ξης είναι η δημιουρ­γία απο­γο­ή­τευ­σης και δυσα­ρέ­σκειας, στη βάση των οικο­νο­μι­κών δυσχε­ρειών… μια δρά­ση, κατά το δυνα­τόν επι­δέ­ξια και δια­κρι­τι­κή, που θα κόβει χρή­μα και παρο­χές στην Κού­βα, θα μειώ­νει μισθούς και θα φέρει πεί­να, από­γνω­ση και ανα­τρο­πή της κυβέρνησης».

Οι ΗΠΑ, κατά τη γνώ­ρι­μη τακτι­κή τους, ποδο­πα­τούν και κου­ρε­λιά­ζουν το διε­θνές δίκαιο. Αδια­φο­ρούν για το γεγο­νός ότι ο απο­κλει­σμός που έχουν επι­βάλ­λει στην Κού­βα απο­τε­λεί παρα­βί­α­ση, μετα­ξύ άλλων, του Χάρ­τη των Ηνω­μέ­νων Εθνών και της Σύμ­βα­σης για την Πρό­λη­ψη και Κατα­στο­λή του Εγκλή­μα­τος της Γενο­κτο­νί­ας (Άρθρο 2) του 1948. Αγνο­ούν επι­δει­κτι­κά τις, επί 27 συνα­πτά έτη, εκκλή­σεις της διε­θνούς κοι­νό­τη­τας, στο πλαί­σιο της Γενι­κής Συνέ­λευ­σης του ΟΗΕ, για άρση του αποκλεισμού. 

Την τελευ­ταία τριε­τία, η κυβέρ­νη­ση Τραμπ προ­χώ­ρη­σε στην υιο­θέ­τη­ση 85 επι­πλέ­ον μέτρων αυστη­ρο­ποί­η­σης του απο­κλει­σμού, με σκο­πό να προ­κα­λέ­σει περαι­τέ­ρω ζημιά στον τομέα του εμπο­ρί­ου και ευρύ­τε­ρα της κου­βα­νι­κής οικονομίας. 

Στα 60 χρό­νια εφαρ­μο­γής του εμπο­ρι­κού, οικο­νο­μι­κού και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού απο­κλει­σμού, η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση κατά­φε­ρε να στα­θεί όρθια, σε πεί­σμα των βορειο­α­με­ρι­κα­νών ιμπε­ρια­λι­στών και των συμ­μά­χων τους. Στο στό­χα­στρο, άλλω­στε, όλων των κυβερ­νή­σε­ων των ΗΠΑ από την επο­χή του Κένε­ντι ήταν και παρα­μέ­νει ο σοσια­λι­στι­κός χαρα­κτή­ρας της Κου­βα­νι­κής Επανάστασης. 

Παρά τις δυσα­νά­λο­γα μεγά­λες δυσκο­λί­ες, τις απει­λές και τα εμπό­δια των αμε­ρι­κα­νών, η Κού­βα και ο λαός της προ­ό­δευ­σαν. Κόντρα στις τερά­στιες ελλεί­ψεις σε υλι­κο­τε­χνι­κή υπο­δο­μή, η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­σης δημιούρ­γη­σε ένα από τα καλύ­τε­ρα δημό­σια συστή­μα­τα Υγεί­ας παγκο­σμί­ως. Το ίδιο ισχύ­ει και για το κου­βα­νι­κό εκπαι­δευ­τι­κό σύστη­μα, το οποίο έχει θεω­ρη­θεί από διε­θνείς οργα­νι­σμούς (Παγκό­σμια Τρά­πε­ζα, UNESCO) ως το καλύ­τε­ρο στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή. Θα χρειά­ζο­νταν ατέ­λειω­τες σελί­δες για να ανα­λυ­θούν τα επι­τεύγ­μα­τα της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην Κούβα. 

Η ουσία βρί­σκε­ται στο γεγο­νός ότι ο απο­κλει­σμός των ΗΠΑ ενά­ντια στην Κού­βα απέ­τυ­χε τον σκο­πό του. Εδώ και έξι δεκα­ε­τί­ες η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση άντε­ξε στους κρα­δα­σμούς του εμπάρ­γκο. Ο κου­βα­νι­κός λαός, ηρω­ϊ­κός και περή­φα­νος, δίδα­ξε τι σημαί­νει αντί­στα­ση, αντο­χή και αξιο­πρέ­πεια, φτύ­νο­ντας στα μού­τρα τους ιμπεριαλιστές. 

Ο αλη­σμό­νη­τος Φιντέλ Κάστρο το ήξε­ρε πιο καλά απ’ τον καθέ­να, όταν πριν 18 χρό­νια έλε­γε: «Ο εγκλη­μα­τι­κός απο­κλει­σμός αυξά­νει την τιμή και τη δόξα του λαού μας. Τα γενο­κτο­νι­κά σχέ­δια θα απο­τύ­χουν. Σας δια­βε­βαιώ­νω γι’ αυτό».

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.