Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κούβα: «Η επανάσταση δεν είναι ένα στρώμα από ροδοπέταλα»

Διδάγ­μα­τα της 60χρονης πλού­σιας ιστο­ρί­ας της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης μοι­ρά­στη­καν όσοι ‑την 1η μέρα του 45ου Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «ΟΔΗΓΗΤΗ» παρα­κο­λού­θη­σαν την εκδή­λω­ση με τίτλο «Η επα­νά­στα­ση δεν είναι ένα στρώ­μα από ροδο­πέ­τα­λα. Είναι μια μάχη ανά­με­σα στο μέλ­λον και το παρελ­θόν» στο χώρο της Διε­θνού­πο­λης, που γέμι­σε από θεα­τές κάθε ηλικίας.

45ο Φεστιβάλ ΚΝΕ ΟΔΗΓΗΤΗ Κούβα «Η επανάσταση δεν είναι ένα στρώμα από ροδοπέταλα»

«Φέτος συμπλη­ρώ­νο­νται 60 χρό­νια αγώ­νων, νικών, θυσιών και αντί­στα­σης ενός ηρω­ι­κού λαού. Δεν είναι εύκο­λη υπό­θε­ση, είναι μια διαρ­κής πάλη για να οικο­δο­μη­θεί ένα καλύ­τε­ρο μέλ­λον και για να αφή­σου­με πίσω το παρελ­θόν όταν ήμα­σταν κι εμείς υπό την κατο­χή των ΗΠΑ» τόνι­σε παίρ­νο­ντας το λόγο η πρέ­σβει­ρα της Κού­βας Μαρία Ντο­μίν­γκεζ Κορ­τί­να. Ανα­φέρ­θη­κε ανα­λυ­τι­κά στις πολύ­μορ­φες προ­σπά­θειες των ιμπε­ρια­λι­στών για να ανα­τρα­πεί η επα­νά­στα­ση και μετα­ξύ άλλων υπο­γράμ­μι­σε: «Η ιμπε­ρια­λι­στι­κή τους στρα­τη­γι­κή δεν είναι και­νούρ­για, όπως δεν είναι και­νούρ­για και η δικιά μας απά­ντη­ση αντί­στα­σης και αξιο­πρέ­πειας στα­θε­ρά σε αυτά τα 60 χρό­νια επα­νά­στα­σης. Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση πάντα ήταν και πάντα θα είναι αλλη­λέγ­γυα με τους λαούς του κόσμου και μόνι­μη έμπνευ­ση για όλους εκεί­νους που θέλουν έναν καλύ­τε­ρο κόσμο».kke

Άρης Ευαγγελίδης

Από τη μεριά του, ο Άρης Ευαγ­γε­λί­δης, μέλος του Τμή­μα­τος Διε­θνών Σχέ­σε­ων της ΚΕ του ΚΚΕ, τόνι­σε ότι «η κου­βα­νι­κή επα­νά­στα­ση επι­βε­βαί­ω­σε την επι­και­ρό­τη­τα και την ουσία του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού, δηλα­δή πως η μεγα­λύ­τε­ρη συμ­βο­λή ενός λαού και ενός κινή­μα­τος στην υπό­θε­ση της ταξι­κής πάλης διε­θνώς δεν είναι παρά η νίκη στη χώρα του. Με τη νίκη της ενέ­πνευ­σε την πάλη των κατα­πιε­σμέ­νων και εκμε­ταλ­λευο­μέ­νων σε όλο τον κόσμο, έδω­σε απά­ντη­ση στη μοι­ρο­λα­τρία, στο συμ­βι­βα­σμό με την καπι­τα­λι­στι­κή τάξη πραγ­μά­των, ανέ­δει­ξε την αδιαμ­φι­σβή­τη­τη αλή­θεια που λέει πως ο ιμπε­ρια­λι­σμός δεν είναι ανί­κη­τος, πως οι λαοί μπο­ρούν να νική­σουν, να επι­λέ­ξουν τον δικό τους δρό­μο ανά­πτυ­ξης με βάση τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα και όχι τα κέρ­δη των μονο­πω­λί­ων». Και ανα­δει­κνύ­ο­ντας συμπε­ρά­σμα­τα χρή­σι­μα για το παρόν και το μέλ­λον, επι­σή­μα­νε: «Σήμε­ρα σε μια περί­ο­δο που σημα­δεύ­ε­ται από τα σημά­δια της αντε­πα­νά­στα­σης και της ανα­τρο­πής του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ και άλλες χώρες, όπου το κομ­μου­νι­στι­κό και επα­να­στα­τι­κό κίνη­μα συνε­χί­ζει να αντι­με­τω­πί­ζει σοβα­ρές δυσκο­λί­ες, δέχε­ται ισχυ­ρή πίε­ση από την αστι­κή τάξη και τον οπορ­του­νι­σμό, η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση είναι ένα από τα ορό­ση­μα για την υπε­ρά­σπι­ση της ιστο­ρί­ας και της προ­σφο­ράς του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, για την ενί­σχυ­ση του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού, την πάλη για το σοσια­λι­σμό. Για αυτό το λόγο οι ΗΠΑ και οι άλλοι ιμπε­ρια­λι­στές λυσ­σά­νε εδώ και 60 χρό­νια για να την ανα­τρέ­ψουν».Νίκος Καρανδρέας πρόεδρος Ελληνοκουβανικού

Ο Νίκος Καραν­δρέ­ας, πρό­ε­δρος του Ελλη­νο­κου­βα­νι­κού Συν­δέ­σμου Φιλί­ας και Αλλη­λεγ­γύ­ης, επι­σή­μα­νε μετα­ξύ άλλων ότι «η επα­να­στα­τι­κή ιστο­ρία της Κού­βας μας δίνει το δικαί­ω­μα να είμα­στε αισιό­δο­ξοι». Ενώ, καλώ­ντας σε ολό­πλευ­ρη στή­ρι­ξη του κου­βα­νι­κού λαού, τόνι­σε: «Απαι­τού­με την άμε­ση κατάρ­γη­ση του απο­κλει­σμού και στη­ρί­ζου­με με όλες μας τις δυνά­μεις την Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση».

  • Παρα­θέ­του­με στη συνέ­χεια όλη την ‑πολύ ενδια­φέ­ρου­σα, ομι­λία του (Φεστι­βάλ ΚΝΕ 19.09.2019):

Η νίκη της κου­βα­νι­κής επα­νά­στα­σης πριν από 60 χρό­νια ήταν το επι­στέ­γα­σμα μιας μονα­δι­κής στα ιστο­ρι­κά χρο­νι­κά συνε­χούς 90χρονης επα­να­στα­τι­κής πορεί­ας που ξεκί­νη­σε με τον δεκα­ε­τή πόλε­μο 1868–1878 γιά την απε­λευ­θέ­ρω­ση από τα απο­κιο­κρα­τι­κά δεσμά της Ισπα­νί­ας και συνε­χί­στη­κε σε κάθε κατο­πι­νή γενιά. Το 1895 με την απε­λευ­θε­ρω­τι­κή, αλλά με σαφή αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κά – αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά χαρα­κτη­ρι­στι-κά, επα­νά­στα­ση που οργά­νω­σε ο εθνι­κός ήρω­ας της Κού­βας Χοσέ Μαρ­τί, με την επα­νά­στα­ση του 1933 και τη αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή — σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση 1956 – 1959.

Τα πρώ­τα οικο­νο­μι­κο­κοι­νω­νι­κά μέτρα της Επα­να­στα­τι­κής κυβέρ­νη­σης δεν ξεπερ­νού­σαν πολύ τα πλαί­σια μιας προ­ο­δευ­τι­κής αστι­κής δημο­κρα­τί­ας. Ήταν όμως ασυμ­βί­βα­στα με τα συμ­φέ­ρο­ντα της ντό­πιας ολι­γαρ­χί­ας και κύρια των βορειο­α­με­ρι­κά­νι­κων μονο­πω­λί­ων και της Αμε­ρι­κα­νι­κής κυβέρ­νη­σης που αντέ­δρα­σαν βίαια. Η ταξι­κή πάλη συν­δυά­στη­κε από­λυ­τα με την από­κρου­ση των επι­θέ­σε­ων του ιμπε­ρια­λι­σμού. Η Επα­νά­στα­ση μπό­ρε­σε να αντι­με­τω­πί­σει με επι­τυ­χία τη ντό­πια και εξω­τε­ρι­κή οικο­νο­μι­κή και στρα­τιω­τι­κή αντί­δρα­ση, με απο­κο­ρύ­φω­μα τη νίκη στον κόλ­πο των Χοί­ρων, για­τί είχε ήδη κατα­στρέ­ψει τα βασι­κά πολι­τι­κά και στρα­τιω­τι­κά θεμέ­λια της δικτα­το­ρί­ας και της ξενό­δου­λης άρχου­σας τάξης.

Σε 3 μόλις χρόνια, χτυπήθηκαν αποφασιστικά οι πολιτικές και οικονομικές δομές του ιμπεριαλιστικού και ντόπιου κεφαλαίου στην πόλη και την ύπαιθρο και πάρθηκαν τα πρώτα μέτρα για τη βελτίωση του πολιτιστικού και βιοτικού επιπέδου του λαού.

Μέσα στο καμί­νι της πάλης τέθη­καν και λύθη­καν μεγά­λα θεω­ρη­τι­κά ζητή­μα­τα της επο­χής: ουσία και ταξι­κό­τη­τα του αστι­κού κρά­τους, δυνα­τό­τη­τα ειρη­νι­κής μετά­βα­σης στο σοσια­λι­σμό, φύση της εκμε­τάλ­λευ­σης στις συν­θή­κες της νεο­α­ποι­κιο­κρα­τί­ας και εξάρ­τη­σης, σύν­δε­ση εθνι­κο-απε­λευ­θε­ρω­τι­κού — αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού αγώ­να και σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης και οι φορείς τους καθώς και οι πολι­τι­κές και επα­να­στα­τι­κές πρα­κτι­κές που τα παρα­πά­νω συνεπάγονται.

Αυτά βρή­καν την έκφρα­σή τους στις 2 δια­κη­ρύ­ξεις της Αβά­νας (Σεπτέμ­βρης 1960, Φλε­βά­ρης 1962) όπου απο­τυ­πώ­νε­ται η δια­δι­κα­σία της πρώ­της απε­λευ­θε­ρω­τι­κής – αντι­ϊ­μπε­ρια­λι­στι­κής φάσης της επα­νά­στα­σης, και δηλώ­νε­ται πως η πραγ­μα­τι­κή χει­ρα­φέ­τη­ση των λαών στην επο­χή μας, δεν μπο­ρεί παρά να παίρ­νει το χαρα­κτή­ρα της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης, με ηγε­τι­κή δύνα­μη την εργα­τι­κή τάξη και του κόμ­μα της.

Η οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού στην Κού­βα ξεκί­νη­σε μέσα στην έντα­ση του ψυχρού πολέ­μου, με σημα­ντι­κές νίκες του απε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώ­να στο Βιετ­νάμ και στις χώρες του Τρί­του κόσμου, αλλά και μέσα σε συν­θή­κες διά­σπα­σης του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος και έντο­νης δια­μά­χης για τις μεθό­δους οργά­νω­σης της σοσια­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας και του κρά­τους, για το ρόλο της εθνι­κής αστι­κής τάξης και τον «ειρη­νι­κό δρό­μο μετά­βα­σης στο σοσιαλισμό».

Η οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού είχε να αντι­με­τω­πί­σει την τερά­στια απει­λή στρα­τιω­τι­κή, πολι­τι­κή, οικο­νο­μι­κή του ιμπε­ρια­λι­σμού και κύρια βέβαια των ΗΠΑ που θεω­ρούν ολό­κλη­ρη τη Λ. Αμε­ρι­κή τσι­φλί­κι τους, αλλά και τις δομι­κές αδυ­να­μί­ες της κου­βα­νι­κής οικο­νο­μί­ας (π.χ. μονο­καλ­λιέρ­γεια, πλή­ρης τεχνο­λο­γι­κή εξάρ­τη­ση από τις ΗΠΑ), και την  καθυ­στε­ρη­μέ­νη κοι­νω­νι­κή συνείδηση.

Η ιμπεριαλιστική απειλή και ο οικονομικός αποκλεισμός, αντιμετωπίστηκαν μέ τη συνεχή επαναστατική εγρήγορση του λαού και του και την βοήθεια της ΣΕ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών.

Η ανά­πτυ­ξη της οικο­νο­μί­ας συν­δυά­στη­κε από την αρχή με την προ­σπά­θεια ανά­πτυ­ξης της συνει­δη­τής συμ­με­το­χής, πρω­το­βου­λί­ας και πει­θαρ­χί­ας των εργα­ζό­με­νων. Η σχέ­ση της σχε­δια­σμέ­νης οικο­νο­μί­ας με την κοι­νω­νι­κή συνεί­δη­ση απο­τέ­λε­σε από τα πρώ­τα χρό­νια της επα­νά­στα­σης ένα κομ­βι­κό θεω­ρη­τι­κό και πρα­κτι­κό ζήτη­μα, παρό­μοιο με τη δια­λε­κτι­κή σχέ­ση της δικτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του με τη μεγα­λύ­τε­ρη δυνα­τή ανά­πτυ­ξη της δημο­κρα­τί­ας για τη μεγά­λη πλειο­ψη­φία και τη συνει­δη­τή συμ­με­το­χή του λαού στη δια­μόρ­φω­ση και λήψη των απο­φά­σε­ων, στον ουσια­στι­κό έλεγ­χο του κόμ­μα­τος και της κυβέρνησης.

Σε αντί­θε­ση με τον καπι­τα­λι­σμό όπου τρό­πος και σχέ­σεις παρα­γω­γής είχαν ήδη ανα­πτυ­χθεί μέσα στα πλαί­σια της φεου­δαρ­χί­ας, οι σοσια­λι­στι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής αρχί­ζουν να εγκα­θί­στα­νται μετά την κατά­λη­ψη της εξου­σί­ας από την εργα­τι­κή τάξη και τους συμ­μά­χους της. Κατά συνέ­πεια, η κοι­νω­νι­κή συνεί­δη­ση, ακό­μα και των επα­να­στα­τών είναι, σε μεγά­λο του­λά­χι­στον βαθ­μό, δια­μορ­φω­μέ­νη στη βάση της ατο­μι­κής καπι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας, της απο­ξέ­νω­σης των παρα­γω­γών από τα μέσα παρα­γω­γής και από το προ­ϊ­όν της εργα­σί­ας τους, του εμπο­ρευ­μα­τι­κού χαρα­κτή­ρα της παρα­γω­γής και των αντα­γω­νι­στι­κών σχέ­σε­ων. Άρα προ­κύ­πτει μια αντί­θε­ση ανά­με­σα στις νέες σχέ­σεις παρα­γω­γής και στη κοι­νω­νι­κή συνεί­δη­ση  του λαού, που επι­τεί­νε­ται από τις οικο­νο­μι­κές δυσκο­λί­ες και την δια­τή­ρη­ση σε μικρό­τε­ρο ή μεγα­λύ­τε­ρο βαθ­μό καπι­τα­λι­στι­κών δομών σε τομείς της οικο­νο­μί­ας καθώς και των εμπο­ρευ­μα­τι­κών σχέσεων.

  • Μέσα στην έντα­ση της επα­νά­στα­σης, στην από­λυ­τη όξυν­ση της ταξι­κής πάλης και στον επα­να­στα­τι­κό ενθου­σια­σμό που δια­χέ­ε­ται στη μεγά­λη πλειο­ψη­φία του λαού, είναι φυσι­κό να χαλα­ρώ­σουν και να παρα­με­ρι­στούν οι παλιές αντι­λή­ψεις και ιδε­ο­λη­ψί­ες καθώς και τα φανε­ρά και τα αθέ­α­τα κοι­νω­νι­κά δεσμά που τον κρα­τού­σαν δέσμιο μιας καθη­με­ρι­νό­τη­τας που χαρα­κτη­ρι­ζό­ταν από την εκμε­τάλ­λευ­ση και την υπο­τα­γή, την ανη­θι­κό­τη­τα και την αποξένωση.

Η επα­νά­στα­ση σπά­ζο­ντας τα δεσμά αυτά προ­ω­θεί την εμφά­νι­ση χαρα­κτη­ρι­στι­κών όπως η αυτο­θυ­σία, η αδελ­φό­τη­τα, η αλλη­λεγ­γύη, ο αλτρου­ϊ­σμός και η θέλη­ση για συμ­με­το­χή σε μιά κοι­νή προ­σπά­θεια για κοι­νω­νι­κή αλλα­γή και εξέ­λι­ξη, όσο κι αν αυτό το τελευ­ταίο παρα­μέ­νει ασα­φές και απροσ­διό­ρι­στο για τους περισσότερους.

Η κατά­στα­ση αυτή, όπως δυστυ­χώς ξέρου­με μπο­ρεί εύκο­λα να ανα­στρα­φεί, αν η επα­νά­στα­ση δεν είναι συνε­χής, αν η ρήξη με το παρελ­θόν, με τον παλιό τρό­πο και τις σχέ­σεις παρα­γω­γής, με τις παλιές κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις και τρό­πο ζωής δεν συνε­χί­σει να πραγ­μα­το­ποιεί­ται, αν ο κάθε άνθρω­πος δεν νοιώ­θει μέρα με τη μέρα, χρό­νο με το χρό­νο περισ­σό­τε­ρο ενερ­γός πολί­της – όχι μόνο στον τόπο του, αλλά ενερ­γός πολί­της του κόσμου, αν δεν νοιώ­θει πως είναι, όπως λέει ο ποι­η­τής, «ο πλα­στουρ­γός της νιάς ζωής».

Η ανάστροφη αυτή πορεία, που οδήγησε στην ανατροπή του σοσιαλισμού στη ΣΕ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες δεν συνέβη στην Κούβα.

Η εξή­γη­ση γι αυτό μπο­ρεί να βρί­σκε­ται στη μακρό­χρο­νη επα­να­στα­τι­κή της ιστο­ρία που είχε σαν συνέ­πεια την συσ­σώ­ρευ­ση αγω­νι­στι­κής εμπει­ρί­ας,  στη επί­δρα­ση των φιλε­λεύ­θε­ρων, πανα­με­ρι­κα­νι­κών και αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κών ιδε­ών του Χοσέ Μαρ­τί, στην πρω­το­φα­νή διε­θνι­στι­κή πρα­κτι­κή τη συν­δυα­σμέ­νη με την πεποί­θη­ση οτι η κου­βα­νι­κή επα­νά­στα­ση είναι τμή­μα της παγκό­σμιας επα­να­στα­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας, στην επα­να­στα­τι­κή εγρή­γορ­ση και πολι­τι­κή ωρι­μό­τη­τα του λαού και της ηγε­σί­ας του.

Ακό­μα, η συμ­βο­λή της δημιουρ­γι­κής και ασυμ­βί­βα­στης προ­σω­πι­κό­τη­τας του Τσε Γκε­βά­ρα και κύρια εκεί­νης του Φιντέλ Κάστρο, που πραγ­μα­το­ποί­η­σε – ίσως με τον καλ­λί­τε­ρο μέχρι τώρα τρό­πο – τη δια­λε­κτι­κή σύν­θε­ση του επα­να­στα­τι­κού πάθους και της λογι­κής, ήταν κατα­λυ­τι­κές για την απο­φυ­γή των γρα­φειο­κρα­τι­κών και ανα­θε­ω­ρη­τι­κών στρε­βλώ­σε­ων που χαρα­κτή­ρι­ζαν τις άλλες χώρες του σοσια­λι­στι­κού στρατοπέδου.

Θα ανα­φέ­ρω μόνο δύο, αλλά πολύ σημα­ντι­κά παραδείγματα.

Την «Εκστρα­τεία Απο­κα­τά­στα­σης» που ξεκί­νη­σε το 1986 για την αντι­με­τώ­πι­ση των λαθών και των αρνη­τι­κών τάσε­ων στην οικο­νο­μία και στην κοι­νω­νία της Κού­βας που είχαν προ­κύ­ψει από την αντι­γρα­φή του οικο­νο­μι­κού μοντέλ­λου των σοσια­λι­στι­κών χωρών.

Και δεύ­τε­ρο, την απο­φα­σι­στι­κή, στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση στην Αγκό­λα και τη μεγά­λη νίκη του 1987–1988 ενά­ντια στην Νοτιο­α­φρι­κα­νι­κή Ένω­ση, με την οποία ολο­κλη­ρώ­θη­κε η απε­λευ­θέ­ρω­ση της Αγκό­λα, απε­λευ­θε­ρώ­θη­κε η Ναμί­μπια και κατα­λύ­θη­κε το καθε­στώς του απαρτ­χάιντ της Νοτιο­α­φρι­κα­νι­κής Ένω­σης, δρά­ση που βρι­σκό­ταν σε πλή­ρη αντί­θε­ση με την εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή της παρα­παί­ου­σας τότε Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, που είχε συν­θη­κο­λο­γή­σει ιδε­ο­λο­γι­κά και πολι­τι­κά με τον ιμπεριαλισμό.

Και τα δύο απο­τέ­λε­σαν τη βάση για να αντι­με­τω­πι­στεί το τερά­στιο χτύ­πη­μα του 1989, με τη διά­λυ­ση του σοσια­λι­στι­κού στρα­το­πέ­δου. Ήταν ένα είδος «επα­νά­στα­σης μέσα στην επα­νά­στα­ση» που εξα­σφά­λι­σε το λαϊ­κό συνα­γερ­μό, τη λαϊ­κή ενερ­γή συμ­με­το­χή και δυνά­μω­σε την κοι­νω­νι­κή συνο­χή, έτσι ώστε η Κού­βα να μπο­ρέ­σει ​να ξεπε­ρά­σει την πολύ δύσκο­λη δεκα­ε­τία που ακο­λού­θη­σε μετά τη διά­λυ­ση του σοσια­λι­στι­κού στρατόπεδου.

Η σοσια­λι­στι­κή Κού­βα κατορ­θώ­νει να μένει όρθια 30 χρό­νια, αντι­πα­λεύ­ο­ντας την άγρια επί­θε­ση του ιμπε­ρια­λι­σμού. Οι κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις και το πρω­το­φα­νές για τη Λ. Αμε­ρι­κή βιο­τι­κό και πολι­τι­σμι­κό επί­πε­δο του Κου­βα­νι­κού λαού που είχαν επι­τευ­χθεί τα προη­γού­με­να 30 χρό­νια δια­τη­ρού­νται σε μεγά­λο βαθ­μό. Η διε­θνι­στι­κή της δρά­ση συνεχίζεται.

Ο ιμπεριαλισμός δεν κατόρθωσε να καταβάλλει την επανάσταση, κατορθώνει όμως να την τραυματίζει συνέχεια.

Παράλ­λη­λα, δυνα­μώ­νει την επί­θε­σή του ενά­ντια στη Βενε­ζου­έ­λα και τη Νικα­ρά­γουα, με παρά­πλευ­ρο στό­χο  την πλή­ρη οικο­νο­μι­κή και πολι­τι­κή απο­μό­νω­ση της Κού­βας, και άρα, τη μεγα­λύ­τε­ρη απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα του αποκλεισμού.

Η πολι­τι­κή των ΗΠΑ είναι μακρό­χρο­νη, στα­θε­ρή και επί­μο­νη. Στό­χος της, η νεο­α­ποι­κια­κή πολι­τι­κή και οικο­νο­μι­κή υπο­δού­λω­ση της Κού­βας. Μέθο­δος, ο στραγ­γα­λι­σμός της σοσια­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, η μεί­ω­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου του λαού, η μεί­ω­ση της εμπι­στο­σύ­νης του στις οικο­νο­μι­κές, κοι­νω­νι­κές και πολι­τι­κές δομές του σοσια­λι­σμού. Οι πρό­σφα­τες ανα­γκαί­ες αλλά επι­κίν­δυ­νες οικο­νο­μι­κές αλλα­γές, με τον κοι­νω­νι­κό τους αντί­κτυ­πο, είναι άμε­σα απο­τε­λέ­σμα­τα του αποκλεισμού.

Ο κουβανικός λαός, η κυβέρνηση του και το ΚΚΚ δίνουν, σε άνισες συνθήκες, κρίσιμη μάχη για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού που ισοδυναμεί με την υπεράσπιση της ελευθερίας της Κούβας. Η επαναστατική ιστορία της Κούβας μας δίνει το δικαίωμα να είμαστε αισιόδοξοι. Απαιτούμε την άμεση κατάργηση του αποκλεισμού και στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις την Κουβανική επανάσταση.

ΣΣ |>
✔️   Ο Νίκος Καραν­δρέ­ας Πρό­ε­δρος του Ελλη­νο­κου­βα­νι­κού Συν­δέ­σμου Φιλί­ας και Αλλη­λεγ­γύ­ης είναι Ομό­τι­μος Καθη­γη­τής Νευ­ρο­λο­γί­ας και Κλι­νι­κής Νευ­ρο­φυ­σιο­λο­γί­ας ΕΚΠΑ
✔️   Οι επι­ση­μάν­σεις στο κεί­με­νο είναι δικές μας

 

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο