ΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ: Σε εξέλιξη η εκδήλωση για το Δεκέμβρη του 1944 στο γήπεδο «Σπόρτινγκ»

«Φίλες και φίλοι, συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Σας καλω­σο­ρί­ζου­με στην απο­ψι­νή μας εκδή­λω­ση. Με τις μελω­δί­ες της αντί­στα­σης, με τα επα­να­στα­τι­κά μας τρα­γού­δια, θα τιμή­σου­με τα 75 χρό­νια από την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Αθή­νας και τον δικό μας Δεκέμ­βρη του ’44. Προη­γή­θη­κε η ημε­ρί­δα της ΚΟΑ με θέμα: “1940–1949, δεκα­ε­τία όξυν­σης της ταξι­κής πάλης στην Ελλά­δα”, τα υλι­κά της οποί­ας σύντο­μα θα κυκλο­φο­ρή­σουν από τις εκδό­σεις της “Σύγ­χρο­νης Επο­χής”. Σε εξέ­λι­ξη βρί­σκε­ται η έκθε­ση πρω­τό­τυ­που υλι­κού από το Αρχείο της ΚΕ, στα Γρα­φεία της ΚΟΑ και στο βιβλιο­πω­λείο της “Σύγ­χρο­νης Επο­χής”, για την 100χρονη εκδο­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα του Κόμ­μα­τος. Ήδη κυκλο­φο­ρεί το Λεύ­κω­μά μας για το οποίο είμα­στε περή­φα­νοι και που βίντεο παρου­σί­α­σης του περιε­χο­μέ­νου του θα παρα­κο­λου­θή­σε­τε αμέ­σως μετά.

Η πολύ­μορ­φη εκδο­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα που καλ­λιερ­γεί και τρο­φο­δο­τεί τη γνώ­ση είναι για τους κομ­μου­νι­στές οξυ­γό­νο και πηγή άντλη­σης δύνα­μης για ταξι­κό αγώ­να, στους σημε­ρι­νούς δύσκο­λους και­ρούς. Είναι οργα­νι­κό στοι­χείο της ιδε­ο­λο­γι­κής, της πολι­τι­κής, της μορ­φω­τι­κής και της πολι­τι­στι­κής ενδυ­νά­μω­σης του λαϊ­κού παρά­γο­ντα μέσα σε συν­θή­κες που απο­θε­ώ­νε­ται από το σύστη­μα ο ανορ­θο­λο­γι­σμός, η μετα­φυ­σι­κή, η ανα­θε­ώ­ρη­ση και δια­στρέ­βλω­ση της ιστο­ρί­ας. Ειδι­κό­τε­ρα για την τελευ­ταία, ανα­ντι­κα­τά­στα­το εργα­λείο αντι­με­τώ­πι­σης της είναι οι τόμοι του Δοκι­μί­ου Ιστο­ρί­ας του Κόμ­μα­τος, που το περιε­χό­με­νο τους πιά­νει πλευ­ρές της ιστο­ρί­ας από την δια­μόρ­φω­ση του ελλη­νι­κού κρά­τους, αλλά και της ιστο­ρί­ας του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Η τρο­φο­δό­τη­ση του μορ­φω­τι­κού ρεύ­μα­τος, η διά­δο­ση των συμπε­ρα­σμά­των από την πεί­ρα των εργα­τι­κών-λαϊ­κών κινη­το­ποι­ή­σε­ων, από τις μεγά­λες ταξι­κές συγκρού­σεις, μέσα στην εργα­τι­κή τάξη και στη νεο­λαία θέτει εμπό­δια στην προ­σπά­θεια των εκπρο­σώ­πων της αστι­κής τάξης να καθη­λώ­σουν και να κρα­τούν δέσμιες των συμ­φε­ρό­ντων τους πλα­τιές λαϊ­κές δυνά­μεις. Η ανω­τε­ρό­τη­τα των κομ­μου­νι­στι­κών ιδε­ών θα λάμ­ψει και πάλι μπρο­στά στα μεγά­λα αδιέ­ξο­δα και τις αντι­φά­σεις του καπι­τα­λι­σμού, που για αυτές πλη­ρώ­νουν βαρύ τίμη­μα οι λαοί και ο δικός μας.

Αυτή η επα­να­στα­τι­κή μας αισιο­δο­ξία πηγά­ζει από τη κατε­κτη­μέ­νη ικα­νό­τη­τα του Κόμ­μα­τος μας ‑ικα­νό­τη­τα που δεν κατα­κτή­θη­κε εύκο­λα- να βλέ­πει με επι­στη­μο­νι­κό­τη­τα και με κομ­μα­τι­κό­τη­τα, με οδη­γό τη μαρ­ξι­στι­κή-λενι­νι­στι­κή θεω­ρία τα σύγ­χρο­να προ­βλή­μα­τα της ταξι­κής πάλης και να χαρά­ζει τη στρα­τη­γι­κή του.

Η ιστο­ρία του ΚΚΕ είναι μια διαρ­κής προ­σφο­ρά στην εργα­τι­κή τάξη και στο σκο­πό της. Τα πρώ­τα βήμα­τα και οι πρώ­τες μάχες, από την ίδρυ­ση του στο Πει­ραιά ως κάθε ξεχω­ρι­στή δεκα­ε­τία που σημα­δεύ­ο­νταν από τις συγκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες της επο­χής, ανα­δει­κνύ­ουν τις ιδιαί­τε­ρες απαι­τή­σεις διε­ξα­γω­γής της ταξι­κής πάλης. Μέσα σε αυτή τη δια­δρο­μή η δεκα­ε­τία 1940–49 και πιο ειδι­κά η περί­ο­δος από την απε­λευ­θέ­ρω­ση και κυρί­ως το Δεκέμ­βρη του ’44, συνι­στά για το Κόμ­μα μας μια από τις μεγα­λύ­τε­ρες και ηρω­ι­κό­τε­ρες στιγ­μές του λαϊ­κού μας κινήματος.

Εκεί­νες τις μέρες του Δεκέμ­βρη στις γει­το­νιές της Αθή­νας και του Πει­ραιά ανα­δεί­χτη­καν η μαζι­κή, λαϊ­κή οργά­νω­ση και αυτε­νέρ­γεια, η συλ­λο­γι­κό­τη­τα, η αλλη­λεγ­γύη και η πολι­τι­κή επα­γρύ­πνη­ση, μαζί με την αυτο­θυ­σία σ’ έναν αγώ­να που δόθη­κε με πρω­τα­γω­νι­στή την εργα­τι­κή τάξη και το Κόμ­μα της, το ΚΚΕ.

Η έκβα­ση του Δεκέμ­βρη και η απα­ρά­δε­κτη συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας που ακο­λού­θη­σε δεν δικαιώ­νει όσους πίσω από την σκλη­ρό­τη­τα ταξι­κών ανα­με­τρή­σε­ων και υπό το βάρος του αρνη­τι­κού συσχε­τι­σμού δυνά­με­ων κηρύσ­σουν τον συμ­βι­βα­σμό και την υπο­χώ­ρη­ση. Όσους λένε ότι ο Δεκέμ­βρης ήταν ένα λάθος που οδή­γη­σε στο επό­με­νο λάθος αυτό της τρί­χρο­νης επο­ποι­ί­ας του ΔΣΕ. Όσους κάνουν μαθή­μα­τα νομι­μο­φρο­σύ­νης στο ΚΚΕ ότι δεν έπρε­πε να εγκα­τα­λεί­ψει το δρό­μο των “ομα­λών δημο­κρα­τι­κών εξε­λί­ξε­ων”, αλλά και όσους τυχο­διω­κτι­κά και εκ του ασφα­λούς σεί­ουν τη σημαία της συκο­φά­ντη­σης του ΚΚΕ.

Απέ­να­ντι σε όλες τις εκδο­χές του αστι­κού και του οπορ­του­νι­στι­κού ρεύ­μα­τος, η κρι­τι­κή προ­σέγ­γι­ση της ιστο­ρί­ας από τους πρω­τα­γω­νι­στές, από το Κόμ­μα μας, αφο­ρά στο μεγά­λο καθή­κον κάτω από όλες τις συν­θή­κες να κρα­τη­θεί η φλό­γα της επα­να­στα­τι­κής ανα­τρο­πής της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας για την οικο­δό­μη­ση μιας κοι­νω­νί­ας απαλ­λαγ­μέ­νης από την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής.

Θέλου­με να συμ­βάλ­λου­με στη νικη­φό­ρα έκβα­ση της υπό­θε­σης της εργα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της και από αυτή την άπο­ψη είμα­στε υπο­χρε­ω­μέ­νοι να βγά­ζου­με συμπε­ρά­σμα­τα από την ιστο­ρία για να δυνα­μώ­νου­με τους παρά­γο­ντες και τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να νικήσουμε.

Μας γεμί­ζει περη­φά­νια η ιστο­ρι­κή μας δια­δρο­μή και με σεμνό­τη­τα στε­κό­μα­στε απέ­να­ντι στις ανεί­πω­τες θυσί­ες των συντρό­φων μας και του λαού μας.

Σε αυτή τη κατεύ­θυν­ση είναι ενταγ­μέ­νη και η έκδο­ση του φετι­νού λευ­κώ­μα­τος της ΚΟΑ για τα 75 χρό­νια από την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Αθή­νας και τον ηρω­ι­κό Δεκέμ­βρη του ’44, προ­ϊ­όν πολύ­μη­νης εθε­λο­ντι­κής δου­λειάς μελών του Κόμ­μα­τος, της ΚΝΕ και φίλων του Κόμ­μα­τος με την στή­ρι­ξη των τμη­μά­των Αρχεί­ου και Ιστο­ρί­ας της ΚΕ.

Στο βίντεο που ακο­λου­θεί και παρου­σιά­ζει το περιε­χό­με­νο της συγκε­κρι­μέ­νης έκδο­σης, ανά­με­σα στο πρω­τό­τυ­πα και σπά­νιο φωτο­γρα­φι­κό υλι­κό, περι­λαμ­βά­νο­νται ασφα­λώς και τα σημα­ντι­κά πολι­τι­κά συμπε­ρά­σμα­τα της περιό­δου, όπως τα έχου­με συλ­λο­γι­κά επε­ξερ­γα­στεί. Και επει­δή βρι­σκό­μα­στε στη καρ­διά του Δεκέμ­βρη και τέτοιες μέρες οι μάχες μαί­νο­νταν γει­το­νιά τη γει­το­νιά, σε Αθή­να και Πει­ραιά και τα οδο­φράγ­μα­τα στή­νο­νταν προ­κει­μέ­νου να ανα­χαι­τι­στούν οι επι­θέ­σεις των μπου­ρα­ντά­δων της αστι­κής τάξης και των αγγλι­κών στρα­τευ­μά­των, οφεί­λου­με σαν ελά­χι­στο χρέ­ος απέ­να­ντι στα χιλιά­δες νεκρά μέλη της ΚΟΑ της περιό­δου, να ανα­με­τρη­θού­με με πνεύ­μα μαχη­τι­κό απέ­να­ντι στα ψέμα­τα των αστών, των αντι­κομ­μου­νι­στών και των οπορτουνιστών.

Τα 1944 σημα­δεύ­τη­κε από την κορύ­φω­ση της ταξι­κής πάλης. Ήταν τότε που πρό­βαλ­λαν στο προ­σκή­νιο της ιστο­ρί­ας οι λαϊ­κές δυνά­μεις και η πρω­το­πό­ρα δύνα­μη της εργα­τι­κής τάξης έπρε­πε να σπρώ­ξει προς τα μπρος τις εξε­λί­ξεις. Μέσα στις συν­θή­κες της ναζι­στι­κής κατο­χής, του β ’ ιμπε­ρια­λι­στι­κού παγκο­σμί­ου πολέ­μου, οξύ­νο­νταν όλες οι κοι­νω­νι­κές-ταξι­κές αντι­θέ­σεις, ανε­βά­ζο­ντας την επα­να­στα­τι­κή δρά­ση των εργα­τι­κών λαϊ­κών μαζών, που ήταν ολο­φά­νε­ρο ότι δεν ήθε­λαν να ζήσουν όπως πριν το πόλε­μο. Είναι η περί­ο­δος που λίγο πριν από αυτή και για ένα διά­στη­μα μετά, είχε δια­μορ­φω­θεί επα­να­στα­τι­κή κατά­στα­ση και έπρε­πε να λυθεί το ζήτη­μα της εξου­σί­ας προς όφε­λος της εργα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της.

Τις μέρες της απε­λευ­θέ­ρω­σης, με την απο­χώ­ρη­ση των κατο­χι­κών δυνά­με­ων, κορυ­φώ­θη­καν όλα τα στοι­χεία που συνι­στούν την επα­να­στα­τι­κή κατά­στα­ση. Ο ΕΛΑΣ πέρ­να­γε απε­λευ­θε­ρω­τής από όλες τις πόλεις της Ελλά­δας, ενώ παρέ­λαυ­νε στις γει­το­νιές της Αθή­νας μέρες πριν από τις 12 Οκτώ­βρη όπου και τελευ­ταία γερ­μα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα την εγκα­τέ­λει­παν. Οι λει­τουρ­γί­ες του αστι­κού κρά­τους είχαν απο­διαρ­θρω­θεί, ενώ το κύρος των αστι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων στο λαό βρι­σκό­ταν στο κατώ­τα­το σημείο. Η κυβέρ­νη­ση Γ. Παπαν­δρέ­ου που βρι­σκό­ταν στο Κάι­ρο δεν μπο­ρού­σε να απο­βι­βα­στεί στο Πει­ραιά, δίχως την έγκρι­ση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Επί­σης χιλιά­δες στρα­τιω­τι­κοί που βρί­σκο­νταν στη Μ. Ανα­το­λή είχαν περά­σει με το μέρος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ταυ­τό­χρο­να η οργα­νω­μέ­νη δύνα­μη του ΚΚΕ μεγά­λω­νε με ταχύ­τα­τους ρυθ­μούς, στοι­χείο που σε μεγά­λο βαθ­μό ήταν έκφρα­ση των ανε­βα­σμέ­νων εργα­τι­κών-λαϊ­κών δια­θέ­σε­ων και ανα­γνώ­ρι­σης του ηγε­τι­κού καθο­δη­γη­τι­κού ρόλου του Κόμ­μα­τος μέσα στις συν­θή­κες της κατοχής.

Κάτω από αυτές τις συν­θή­κες ήταν δυνα­τή η είσο­δος μεγά­λων στρα­τιω­τι­κών δυνά­με­ων στην Αθή­να. Να ακο­λου­θή­σει η κατά­λη­ψη των εργο­στα­σί­ων και η δημιουρ­γία εργα­τι­κών συμ­βου­λί­ων με τη συγκρό­τη­ση εργα­τι­κής κυβέρνησης.

Τα πράγ­μα­τα όμως δεν εξε­λί­χθη­καν έτσι. Η ηγε­σία του Κόμ­μα­τος δεν δρο­μο­λό­γη­σε της ρήξη έστω και την ύστα­τη στιγ­μή. Οι απα­ρά­δε­κτες συμ­φω­νί­ες του Λιβά­νου και της Καζέρ­τας, που είχαν προη­γη­θεί, όπως και η συμ­με­το­χή στη κυβέρ­νη­ση εθνι­κής ενό­τη­τας, για την οποία είχε συμ­φω­νή­σει το Κόμ­μα, φέρουν την σφρα­γί­δα μιας στρα­τη­γι­κής με το βαρύ απο­τύ­πω­μα των λαθε­μέ­νων επε­ξερ­γα­σιών του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος που αφο­ρού­σαν το χαρα­κτή­ρα του πολέ­μου, της αντι­φα­σι­στι­κής συμμαχίας.

Αυτή η προ­βλη­μα­τι­κή στρα­τη­γι­κή, δια­περ­νά όλες τις κρί­σι­μες καμπές του αντι­στα­σια­κού αγώ­να, την ιδε­ο­λο­γι­κή και πολι­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία και την επι­χει­ρη­σια­κή στρα­τιω­τι­κή ετοι­μό­τη­τα, ώστε να μετα­τρα­πεί ο απε­λευ­θε­ρω­τι­κός αγώ­νας ενά­ντια στη ξένη κατο­χή σε πάλη για την κατά­κτη­ση της εξουσίας.

Όταν στη πλα­τεία Συντάγ­μα­τος, στις 4 Δεκέμ­βρη, ο λαός της Αθή­νας κηδεύ­ο­ντας τους νεκρούς του δια­δή­λω­σε κάτω από το εμβλη­μα­τι­κό σύν­θη­μα: “Όταν ο λαός βρί­σκε­ται μπρο­στά στο κίν­δυ­νο της τυραν­νί­ας, δια­λέ­γει ή τις αλυ­σί­δες ή τα όπλα”, οι αστι­κές δυνά­μεις προ­χώ­ρη­σαν σε νέα σφα­γή. Έτσι ξεκί­νη­σε ο νέος ένο­πλος αγώ­νας στη καρ­διά, του αστι­κού κρά­τους, στην Αθή­να, όπου οι εργα­τι­κές λαϊ­κές δυνά­μεις βρέ­θη­καν μπρο­στά σε έναν αντί­πα­λο που ανα­συ­γκρο­τού­νταν και είχε συνα­σπι­στεί, με την πλή­ρη στή­ρι­ξη του εγγλέ­ζι­κου ιμπε­ρια­λι­σμού, που είχε τα δικά του σχέ­δια για το ρόλο της Ελλά­δας στο νέο συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων μετά τη λήξη του πολέμου.

Ο αγώ­νας του Δεκέμ­βρη έλη­ξε με στρα­τιω­τι­κή ήττα, αφού άλλω­στε δεν ήταν εκ των προ­τέ­ρων σχε­δια­σμέ­νος ως μια απο­φα­σι­στι­κή σύγκρου­ση για την εξου­σία. Το δολο­φο­νι­κό όργιο που ακο­λού­θη­σε, δεν πέτυ­χε το στό­χο του. Το ΚΚΕ και το λαϊ­κό κίνη­μα επέ­λε­ξε το δρό­μο της αντε­πί­θε­σης, επέ­λε­ξε να δώσει τη μάχη παρά να παρα­δο­θεί. Η συγκρό­τη­ση του ΔΣΕ και ο ηρω­ι­κός αγώ­νας του, είναι η πιο τρα­νή από­δει­ξη ότι οι κοι­νω­νι­κές αντι­θέ­σεις δεν χωρά­νε στα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα της λεγό­με­νης “εθνι­κής ενό­τη­τας ή ομο­ψυ­χί­ας” και της κατάρ­γη­σης των ταξι­κών δια­χω­ρι­στι­κών γραμμών.

Σήμε­ρα το ΚΚΕ πορεύ­ε­ται το δύσκο­λο δρό­μο της συγκέ­ντρω­σης δυνά­με­ων, καλ­λιερ­γώ­ντας το έδα­φος της ανά­καμ­ψης της εργα­τι­κής λαϊ­κής πάλης σε συν­θή­κες που η προ­ο­πτι­κή της κοι­νω­νι­κής ανα­τρο­πής έχει κατα­συ­κο­φα­ντη­θεί, ή προ­βάλ­λε­ται σαν μια μακρι­νή ακα­τόρ­θω­τη εξέ­λι­ξη. Η ιστο­ρι­κή πεί­ρα μας δεί­χνει ότι η επα­να­στα­τι­κή ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή — αγω­νι­στι­κή — οργα­νω­τι­κή ετοι­μό­τη­τα δεν είναι μια υπό­θε­ση που θα κρι­θεί όταν στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη Θα τεθούν τα “μεγά­λα καθή­κο­ντα”. Αντί­θε­τα ο πρω­το­πό­ρος ρόλος του ΚΚ είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­τος, όπως και η ανά­γκη να δρα κάτω από οποιεσ­δή­πο­τε συν­θή­κες, σε νομι­μό­τη­τα ή παρα­νο­μία, με αυτο­τέ­λεια, με συνέ­πεια, με συγκρο­τη­μέ­νες κομ­μα­τι­κές οργα­νώ­σεις εκεί που χτυ­πά η καρ­διά της εργα­τι­κής τάξης, να μην απο­μα­κρύ­νε­ται από το στρα­τη­γι­κό στό­χο κατά­κτη­σης της εργα­τι­κής εξου­σί­ας, να επε­ξερ­γά­ζε­ται την τακτι­κή του ώστε σε επα­να­στα­τι­κές συν­θή­κες να οδη­γή­σει σε νίκη την εργα­τι­κή τάξη και τους συμ­μά­χους της.

Σήμε­ρα το ΚΚΕ, τιμά την ηρω­ι­κή του ιστο­ρία, τις θυσί­ες του λαού μας, αρνού­με­νο να υπο­γρά­ψει δήλω­ση μετα­νοί­ας στον ιμπε­ρια­λι­σμό και στις συμ­μα­χί­ες του. Πορευό­μα­στε με την ακλό­νη­τη πεποί­θη­ση ότι είχα­με και έχου­με δίκιο και παρά το αντε­πα­να­στα­τι­κό ρεύ­μα των και­ρών, από όλες τις ήττες “θα πυρ­γώ­σει νίκη περή­φα­νη τρανή”.

Τότε θα βρουν δικαί­ω­ση και οι στί­χοι του Γιάν­νη Ρίτσου από τις Γει­το­νιές του Κόσμου, που ανα­φέ­ρο­νται στο Δεκέμ­βρη του ’44:

Θα την φτιάξουμε πάλι την Αθήνα μας, έλα λοιπόν μην κάνεις έτσι.
Θα την πάρουμε. Θα χτίσουμε την σοσιαλιστική Αθήνα.
Σκούπισε τα μάτια σου και εκείνα τα γράμματα θα τα γράψουμε.
Ναι τ’ ορκιζόμαστε, μπάρμπα Στάθη.
Κόκκινα, κατακόκκινα, ναι, στη βρυσούλα σου και σ’ όλες τις μάντρες, 
σ’ όλους τούς τοίχους, σ’ όλο τον ουρανό ΚΚΕ, ΚΚΕ.
Σκούπισε τα μάτια σου.
ΚΚΕ.
Τ’ ορκιζόμαστε!