Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΚΟ Ηλιούπολης του ΚΚΕ: Για την σεξουαλική εκμετάλλευση και κακοποίηση της 19χρονης

Μια ακό­μα φρι­χτή υπό­θε­ση σεξουα­λι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης και κακο­ποί­η­σης απο­κα­λύ­φθη­κε τις προη­γού­με­νες μέρες. Αυτή την φορά ήταν μια 19χρονη κοπέ­λα από την πόλη μας. Βασα­νι­στές της ένας αστυ­νο­μι­κός και ο πατέ­ρας της και ένα ολό­κλη­ρο κύκλω­μα trafficking και ναρ­κω­τι­κών, που την εξα­νά­γκα­σαν σε απο­τρό­παιες πράξεις.

Χρειά­στη­κε υπε­ράν­θρω­πο θάρ­ρος ώστε η νεα­ρή αυτή γυναί­κα να δια­φύ­γει από τον εγκλει­σμό της και να καταγ­γεί­λει τους δρά­στες. Χρειά­στη­κε τόλ­μη για­τί ήξε­ρε ότι ενώ βιά­ζο­νταν από τα 11 της χρό­νια όντας μαθή­τρια, ποτέ δεν υπήρ­ξε μια κρα­τι­κή υπη­ρε­σία, μια κοι­νω­νι­κή δομή, να δει στα παι­δι­κά της μάτια την από­γνω­ση και να την σώσει από την βαρβαρότητα.

Τι θα είχε συμ­βεί αν δεν είχε την τύχη να βρει προ­στα­σία από εργα­ζό­με­νη σε συνοι­κια­κή καφε­τέ­ρια, που την βοή­θη­σε τις πρώ­τες κρί­σι­μες ώρες?

Είναι εξορ­γι­στι­κό ότι αυτή η νεα­ρή γυναί­κα, η πολ­λα­πλά κακο­ποι­η­μέ­νη που σήκω­σε ανά­στη­μα, ήρθε αντι­μέ­τω­πη με την δρα­μα­τι­κή έλλει­ψη στοι­χειω­δών κρα­τι­κών υπη­ρε­σιών για την πρό­λη­ψη και την αντι­με­τώ­πι­ση της βίας και της κακο­ποί­η­σης των γυναι­κών, υπέ­στη την αστυ­νο­μι­κή αυθαι­ρε­σία και τον εξευ­τε­λι­σμό, την ταλαι­πω­ρία από την υπο­στε­λέ­χω­ση των ιατρο­δι­κα­στι­κών υπη­ρε­σιών και στε­ρή­θη­κε των νομι­κών συμ­βου­λών της δικη­γό­ρου της.

Οι αντι­δρά­σεις του απλού κόσμου, των ανθρώ­πων του μόχθου, των δικη­γό­ρων της υπήρ­ξε ένα καθο­ρι­στι­κό δίκτυ ασφα­λεί­ας, που πρέ­πει να συνε­χί­σει να υπάρ­χει και την επό­με­νη μέρα.

Όταν θα ανα­με­τρη­θεί με έναν νομι­κό Γολ­γο­θά, δοσμέ­νου του ποι­νι­κού κώδι­κα που ψηφί­στη­κε επί ΣΥΡΙΖΑ. Όταν θα χρεια­στεί να ανα­με­τρη­θεί με τους εφιάλ­τες της, όταν θα πρέ­πει να φτιά­ξει την ζωή της από την αρχή και να στα­θεί στα πόδια της την ώρα που οι υπη­ρε­σί­ες για την στή­ρι­ξη των θυμά­των, νομι­κή, συμ­βου­λευ­τι­κή, ψυχο­λο­γι­κή παρα­μέ­νουν εντε­λώς υποστελεχωμενες.

ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Προ­φα­νώς και η συγκε­κρι­μέ­νη υπό­θε­ση δεν είναι ούτε μεμο­νω­μέ­νη, ούτε τυχαία!

Εκτός από την οργή που ξεχει­λί­ζει χρειά­ζε­ται κάθε καλο­προ­αί­ρε­τος άνθρω­πος να αναρωτηθεί:

— Τι γεν­νά αυτά τα περι­στα­τι­κά και για­τί πλη­θαί­νουν αντί να μειώ­νο­νται στις σύγ­χρο­νες κοινωνίες?

— Για­τί οι γυναί­κες πέφτουν πιο συχνά θύμα­τα κάθε μορ­φής κακο­ποί­η­σης παρά τις ακρι­βο­πλη­ρω­μέ­νες καμπά­νιες των ΜΚΟ και τις δια­κη­ρύ­ξεις «περί μηδε­νι­κή ανο­χής» της ΕΕ?

— Πρό­κει­ται για μεμο­νω­μέ­να περι­στα­τι­κά βίας που οι θύτες είναι «προ­βλη­μα­τι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες»? Πώς γίνε­ται και σε πολ­λά περι­στα­τι­κά συνυ­πάρ­χει η χρή­ση ουσιών ή και τα κυκλώ­μα­τα εμπο­ρί­ας με νομι­μο­φα­νή δραστηριότητα?

— Με ποιο τρό­πο απα­ντώ­νται πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά τέτοια κοι­νω­νι­κά φαινόμενα?

— Τελι­κά ποιες είναι οι συν­θή­κες που απο­τε­λούν το υπό­βα­θρο τέτοιων φαινομένων?

Είναι κοινω­νι­κοί και οικο­νο­μι­κοί κατα­να­γκα­σμοί που γεν­νούν τα τέρα­τα και φιμώ­νουν τα θύματα.

Είναι η γενι­κευ­μέ­νη ανα­σφά­λεια για μια αξιο­πρε­πή δια­βί­ω­ση που απο­τε­λεί ατο­μι­κή υπό­θε­ση και μετα­τρέ­πε­ται σε Γολ­γο­θά ακό­μα και σε κόλα­ση για πολ­λούς που υφί­στα­νται την εκμε­τάλ­λευ­ση και την κατα­πί­ε­ση άλλων.

Είναι η ελλι­πής κοι­νω­νι­κή προ­στα­σία των θυμάτων.

Είναι η ίδια η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση ακό­μα και της σεξουα­λι­κό­τη­τας του ανθρώ­που. Αυτό το κοι­νω­νι­κο-οικο­νο­μι­κό σύστη­μα κάνει εμπό­ριο την ανθρώ­πι­νη σάρ­κα, στο όνο­μα της «αυτο­διά­θε­σης του σώμα­τος» νομι­μο­ποιώ­ντας ειδε­χθή κοι­νω­νι­κά εγκλήματα.

Είναι τελι­κά ότι η κοι­νω­νία που ζού­με σαπί­ζει κάτω από το φαντα­χτε­ρό της περιτύλιγμα!

Δεν μπο­ρεί όχι μόνο να καλύ­ψει τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες, παρά την επι­στη­μο­νι­κή και τεχνο­λο­γι­κή ανά­πτυ­ξη, παρά τον τερά­στιο πλού­το που συσ­σω­ρεύ­ει αυτή η ανά­πτυ­ξη, που κατα­λή­γει στα χέρια των λίγων ενώ είναι απο­τέ­λε­σμα της δου­λειάς των πολλών.

Αυτό το σύστη­μα, ο καπι­τα­λι­σμός σπέρ­νει αξί­ες όπως ο ατο­μι­σμός, ο αντα­γω­νι­σμός, η λογι­κή του «πατώ επί πτω­μά­των», «ο θάνα­τός σου η ζωή μου» και μετά χύνει κρο­κο­δεί­λια δάκρυα όταν ξεσκεπάζεται.

Οι κομ­μου­νι­στές καλού­με κάθε λαϊ­κό άνθρω­πο, όλους τους εργα­ζό­με­νους, τις γυναί­κες να βρουν την στή­ρι­ξη, την δύνα­μή τους στο συλ­λο­γι­κό αγώ­να, στα σωμα­τεία τους και στην ζωντα­νή τους δρά­ση, εκεί που γίνο­νται πρά­ξη οι αξί­ες της αλλη­λεγ­γύ­ης, της συντρο­φι­κό­τη­τας, της ανθρω­πιάς, το μίσος για κάθε αδι­κία, η αγά­πη για τους κοι­νω­νι­κά ευά­λω­τους ανθρώπους.

Καλού­με κάθε λαϊ­κό άνθρω­πο στον αγώ­να για μια κοι­νω­νία που δεν θα χωρά­ει ούτε το φόβο, ούτε το σεξι­σμό, ούτε το ρατσι­σμό, ούτε τη βία, μια κοι­νω­νία πραγ­μα­τι­κά απαλ­λαγ­μέ­νη από την εκμε­τάλ­λευ­ση και από κάθε κοι­νω­νι­κή ανισότητα.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο