Κράτος, οι… χειρότεροι, οι αυθαιρετούχοι και τα… ψάρια του Αιγαίου

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Με αφορ­μή την μαζι­κή δολο­φο­νία στο Μάτι, εκτός των άλλων, προ­έ­κυ­ψε και μια σει­ρά από ερω­τη­μα­τι­κά. Τελι­κά, υπάρ­χει κρά­τος; Είναι αυτοί εδώ (οι κυβερ­νη­τι­κοί δολο­φό­νοι), χει­ρό­τε­ροι από τους προη­γού­με­νους (κυβερ­νη­τι­κούς δολο­φό­νους); Φταί­νε οι αυθαι­ρε­τού­χοι για το κακό και πόσο; Τελι­κά το Αιγαίο, ανή­κει στα ψάρια του ή όχι;

Όσο για το κρά­τος, τι λέτε; Υπάρ­χει ή όχι; Κι αν όχι, ποιος μηχα­νι­σμός είναι αυτός που λει­τουρ­γεί την αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή… δημο­κρα­τία (δικτα­το­ρία της αστι­κής τάξης, αλλά τα θύμα­τα αγνο­ούν τον όρο και την ουσία); Ποιος μηχα­νι­σμός δια­βρώ­νει συνει­δή­σεις τόσα χρό­νια; Ποιος μηχα­νι­σμός εκβαρ­βα­ρώ­νει τους λαούς, εκπη­θι­κί­ζει τις μάζες, απο­κοι­μί­ζει και εκμαυ­λί­ζει ανθρώ­πι­να χαρα­κτη­ρι­στι­κά και ικα­νό­τη­τες; Ποιος μηχα­νι­σμός στη­ρί­ζει τον απο­λύ­τως παρά­λο­γο καπι­τα­λι­σμό, προ­σφέ­ρο­ντας στους βιο­μή­χα­νους, στους εφο­πλι­στές και στους τρα­πε­ζί­τες τον πλού­το που παρά­γουν οι εργα­ζό­με­νοι και αφαι­ρεί από τους παρα­γω­γούς του πλού­του τα δικαιώ­μα­τά τους; Με ποιον μηχα­νι­σμό οι καπι­τα­λι­στές (τι να κάνου­με, έτσι είναι ο όρος) ξεπου­λά­νε τη λαϊ­κή περιου­σία, απο­κοι­νω­νι­κο­ποιούν το λαό, τον αυτο­κτο­νούν, εκπα­ρα­θυ­ρώ­νουν, πνί­γουν, καί­γουν, δολο­φο­νούν με κάθε τρό­πο, στε­ρώ­ντας του ακό­μη και την πρό­σβα­ση σε στοι­χειώ­δεις υπη­ρε­σί­ες υγεί­ας, πρό­λη­ψης και πρόνοιας;

Η ολι­γω­ρία ή και ανυ­παρ­ξία του κρά­τους όταν πρό­κει­ται για τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα σερ­βί­ρε­ται από το ίδιο και εκλαμ­βά­νε­ται από πολ­λούς δυστυ­χείς ως ανη­μπο­ριά και αδυ­να­μία του. Ξεχνά­με όμως πόσο απο­τε­λε­σμα­τι­κό κατα­δει­κνύ­ε­ται όταν πρό­κει­ται να υπε­ρα­σπι­στεί τις ανά­γκες του κεφαλαίου.

Είναι το κρά­τος που, την ώρα που δολο­φο­νεί κατα­καί­γο­ντας μαζι­κά, παίρ­νει εύση­μα από το κεφά­λαιο, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ για την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τά του. 

Υπάρ­χει το κρά­τος, αγα­πη­τοί, και είναι απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τα­το για αυτούς και τα συμ­φέ­ρο­ντα αυτών που το δημιούρ­γη­σαν. Είναι αυτό που στέ­κε­ται ένο­πλο απέ­να­ντί μας, όταν διεκ­δι­κού­με τα αυτο­νό­η­τα. Είναι κρά­τος καπι­τα­λι­στι­κό και τέτοιο ήταν και χτες και προ­χτές και στον προη­γού­με­νο αιώ­να. Άρα ψευ­δε­πί­γρα­φο, αφε­λές, ανό­η­το και εκ του πονη­ρού, σε πολ­λές περι­πτώ­σεις, το ερώ­τη­μα – ειδι­κά στη προ­σπά­θεια ορι­σμέ­νων χαμερ­πών, να απο­ε­νο­χο­ποι­ή­σουν τους σημε­ρι­νούς κρα­τι­κούς δολο­φό­νους των Συριζανέλ.

Όσο για την ευθύ­νη των… αυθαι­ρε­τού­χων – το είδα να ενδη­μεί και σε γρα­φό­με­να αφε­λών «προ­ο­δευ­τι­κών» και ευρι­σκο­μέ­νων εν τρι­κυ­μία κρα­νί­ου (εφ’ όσον δεχτού­με πως εντός του κρα­νί­ου τους κάτι κινεί­ται), τι να πει κανείς; Κάποιοι ανό­η­τοι και χτυ­πη­μέ­νοι ήδη από το σύστη­μα, συγ­χέ­ουν, συγκρί­νουν και ενο­χο­ποιούν, την ανά­γκη του κάθε φου­κα­ρά για ένα κερα­μί­δι – παναν­θρώ­πι­νο δικαί­ω­μα, έτσι κι αλλιώς, που το στε­ρεί και αυτό ο καπι­τα­λι­σμός (το λέτε μερι­κοί δημο­κρα­τία, αλλά πρό­κει­ται για την αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημο­κρα­τία κατ’ ευφη­μι­σμόν και την δικτα­το­ρία των λίγων αστών επί των πολ­λών εργα­ζο­μέ­νων, κατ’ ουσί­αν), με την ύπαρ­ξη παλα­τιών χτι­σμέ­νων όπου τους καπνί­σει, χωρίς κανέ­ναν σεβα­σμό προς το περι­βάλ­λον και κανέ­να μέτρο πρό­νοιας και ασφά­λειας. Και μ’ ένα κακέ­κτυ­πο και κακό­γου­στο εκκλη­σά­κι για να ιερο­ποιεί και να οριο­θε­τεί τελε­σι­δί­κως την αυθαι­ρε­σία τους.

Αλλά κι αυτό το κρά­τος (που υπάρ­χει και είναι καπι­τα­λι­στι­κό) πού ήταν τόσα χρό­νια για να πάρει μέτρα, να δημιουρ­γή­σει υπο­δο­μές, να κατε­δα­φί­σει, να διευ­θε­τή­σει οδούς δια­φυ­γής, να βάλει μια τάξη, βρε αδερφέ!

Κι όσο για το Αιγαίο, δεν ανή­κει στα ψάρια του, όπως απο­λί­τι­κα γρά­φε­ται και ανα­πα­ρά­γε­ται προ­σφά­τως, σε ένδει­ξη αλλη­λεγ­γύ­ης (καλή αυτή αλλά…). Προς ώρας, ανή­κει στους νεκρούς του, στους χιλιά­δες πνιγ­μέ­νους από την πολι­τι­κή αυτού του κρά­τους και άλλων ομοει­δών. Θα αργή­σει πολύ να ανή­κει στους λαούς του, ειδι­κά αν αυτοί παρα­μεί­νουν άπραγοι.

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ