Κρίθηκε συνταγματική η κατάργηση των Δώρων στους συνταξιούχους!

Μετά από 10 χρό­νια(!) το Ανώ­τα­το Δημο­σιο­νο­μι­κό Δικα­στή­ριο έκρι­νε συνταγ­μα­τι­κή την περι­κο­πή-κατάρ­γη­ση των Δώρων με τον ν. 3847/2010 (άρθρο μόνο παρ.1). Στο ΑΕΔ θα οδη­γη­θεί πιθα­νόν η δια­φο­ρά ανά­με­σα στα δύο Ανώ­τα­τα Δικαστήρια.

Συνταγ­μα­τι­κή και σύμ­φω­νη με το Πρώ­το Πρό­σθε­το Πρω­τό­κολ­λο της ΕΣΔΑ και τον Χάρ­τη Θεμε­λιω­δών Δικαιω­μά­των της ΕΕ, που δεσμεύ­ουν τη χώρα μας, έκρι­νε η Ολο­μέ­λεια του Ελεγ­κτι­κού Συνε­δρί­ου την περι­κο­πή-κατάρ­γη­ση των Δώρων με την υπ’αριθ. 1388/2018 από­φα­σή του, μετά από σχε­τι­κό αίτη­μα συντα­ξιού­χου στρατιωτικού.

Με καθυ­στέ­ρη­ση δέκα (10) ολό­κλη­ρων ετών, το Ανώ­τα­το Δημο­σιο­νο­μι­κό Δικα­στή­ριο της χώρας δέχτη­κε ότι ο ν. 3847/2010 (άρθρο μόνο παρ. 1), που μεί­ω­σε δρα­στι­κά τα Δώρα και τα κατήρ­γη­σε ολο­σχε­ρώς για όσους είχαν συντά­ξι­μες απο­δο­χές πάνω από 2.500 ευρώ, είναι σύμ­φω­νος με το Σύνταγ­μα, το Πρώ­το Πρό­σθε­το Πρω­τό­κολ­λο της ΕΣΔΑ και τον Χάρ­τη Θεμε­λιω­δών Δικαιω­μά­των της ΕΕ.

Θυμί­ζου­με ότι με τους μνη­μο­νια­κούς νόμους του 2010, η 13η και 14η σύντα­ξη προσ­διο­ρί­στη­καν σε 400 ευρώ και 200 ευρώ αντί­στοι­χα για όσους ελάμ­βα­ναν συντά­ξι­μες απο­δο­χές κάτω από 2.500 ευρώ, ενώ για όσους συντα­ξιού­χους λάμ­βα­ναν πάνω από 2.500 ευρώ καταρ­γή­θη­καν ολοσχερώς.

Η εξέ­λι­ξη αυτή είναι πολύ σημα­ντι­κή αφού αφο­ρά όλους τους συντα­ξιού­χους της χώρας μας. Έρχε­ται μάλι­στα σε μία συγκυ­ρία όπου κορυ­φώ­νο­νται οι παρεμ­βά­σεις της κυβέρ­νη­σης και των δανει­στών προς την Ελλη­νι­κή Δικαιο­σύ­νη, με την απει­λή «δημο­σιο­νο­μι­κού κινδύνου».

Ιδιαί­τε­ρα η από­φα­ση αυτή έρχε­ται μετά από την έκδο­ση των υπ’αριθ. 2287–2290/2015 απο­φά­σε­ων της ΟλΣτΕ, οι οποί­ες έκρι­ναν ότι όλες οι μνη­μο­νια­κές δια­τά­ξεις που περιέ­κο­ψαν ή κατήρ­γη­σαν τα Δώρα είναι ευθέ­ως αντι­συ­νταγ­μα­τι­κές. Πιθα­νό­τα­τα η διέ­νε­ξη μετα­ξύ των δύο αντι­φα­τι­κών απο­φά­σε­ων των Ανω­τά­των Δικα­στη­ρί­ων επί του ιδί­ου θέμα­τος, έστω με καθυ­στέ­ρη­ση πολ­λών ετών, θα οδη­γη­θεί στο Ανώ­τα­το Ειδι­κό Δικα­στή­ριο (ΑΕΔ).

Σύμ­φω­να με το Ανώ­τα­το Δημο­σιο­νο­μι­κό Δικα­στή­ριο της χώρας «… η άνευ εξαι­ρέ­σε­ων ολο­σχε­ρής κατάρ­γη­ση των συγκε­κρι­μέ­νων επι­δο­μά­των για το σύνο­λο των συντα­ξιού­χων του Δημο­σί­ου που επα­κο­λού­θη­σε (βλ. την υπο­πα­ρα­γρ. Β.4. της παρα­γρά­φου Β του άρθρου πρώ­του του ν. 4093/2012, Α΄ 222), κατα­δει­κνύ­ει άνευ ετέ­ρου ότι η επί­μα­χη περι­κο­πή ήταν απο­λύ­τως ανα­γκαία για την αντι­με­τώ­πι­ση της ως άνω έκτα­κτης κατά­στα­σης, στην οποία περι­ήλ­θε η Χώρα κατά τον κρί­σι­μο εν προ­κει­μέ­νω χρό­νο. Περαι­τέ­ρω, η περι­κο­πή αυτή δεν δύνα­ται να θεω­ρη­θεί stricto sensu δυσα­νά­λο­γη, υπό την έννοια ότι επι­βάλ­λει στη συγκε­κρι­μέ­νη κατη­γο­ρία συντα­ξιού­χων ένα ιδιαί­τε­ρα επα­χθές βάρος, που υπε­ρα­κο­ντί­ζει τον επι­διω­κό­με­νο ως άνω σκο­πό. Και τού­το, ενό­ψει αφε­νός του σχε­τι­κά μικρού ύψους των πρό­σθε­των παρο­χών, στις οποί­ες αφο­ρά η περι­κο­πή, αφε­τέ­ρου του γεγο­νό­τος ότι μέσω του μέτρου αυτού δια­σφα­λί­ζε­ται τελι­κώς, έστω και εμμέ­σως, η εξα­κο­λού­θη­ση κατα­βο­λής σε αυτούς κύριας σύνταξης.».

Εξάλ­λου, σε άλλο σημείο η επί­μα­χη από­φα­ση ανα­φέ­ρει ότι: «Άλλω­στε, η επί­μα­χη περι­κο­πή απο­τε­λεί ένα από τα πρώ­τα περιο­ρι­στι­κά μέτρα που ελή­φθη­σαν σε σχέ­ση με τις συντά­ξεις, οι προ­βαλ­λό­με­νοι δε με το υπό­μνη­μα του ενά­γο­ντος ισχυ­ρι­σμοί που αφο­ρούν στις περαι­τέ­ρω μειώ­σεις που επι­βλή­θη­καν στις απο­δο­χές των στρα­τιω­τι­κών με βάση τις δια­τά­ξεις των νόμων 3865/2010, 3986/2011, 4024/2011, 4051/2012 και 4093/2012, παρί­στα­νται αλυ­σι­τε­λείς, καθό­σον ανά­γο­νται σε μετα­γε­νέ­στε­ρο του κρί­σι­μου εν προ­κει­μέ­νω χρό­νο και, ως εκ τού­του, δεν δύνα­νται να συνε­κτι­μη­θούν, στο πλαί­σιο εξέ­τα­σης, από άπο­ψη επι­πτώ­σε­ων, της επί­μα­χης περικοπής.».

Τέλος στο δια­τα­κτι­κό ανα­φέ­ρει ότι: «…οι δια­τά­ξεις της παρ. 1 του άρθρου μόνου του ν. 3847/2010 , κατ’ εφαρ­μο­γή των οποί­ων στα­μά­τη­σε, από 1.6.2010 και εφε­ξής, να κατα­βάλ­λο­νται στον ενά­γο­ντα, στρα­τιω­τι­κό συντα­ξιού­χο, τα επι­δό­μα­τα εορ­τών Χρι­στου­γέν­νων και Πάσχα καθώς και το επί­δο­μα αδεί­ας, δεν αντί­κει­νται στα άρθρα 2 παρ. 1, 4 παρ. 1 και 5, 17, 22, 25 παρ. 1 και 3, 28 παρ. 1 και 2 και 36 παρ. 2 του Συντάγ­μα­τος, ούτε στο άρθρο 1 του Πρώ­του Πρό­σθε­του Πρω­το­κόλ­λου της Ευρω­παϊ­κής Σύμ­βα­σης του Δικαιω­μά­των του Ανθρώ­που και στην αρχή της ανα­λο­γι­κό­τη­τας ούτε δε στα άρθρα 15 παρ. 1, 17 και 31 παρ. 1 του Χάρ­τη των Θεμε­λιω­δών Δικαιω­μά­των της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης, σύμ­φω­να με τα ανα­φε­ρό­με­να στο ανω­τέ­ρω σκεπτικό.».