Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Κρατικοποιούνται» πάλι οι σιδηρόδρομοι στην Αγγλία με το λαό να πληρώνει το μάρμαρο

Η βρετανική συντηρητική κυβέρνηση ανακοίνωσε την κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων στη βόρεια Αγγλία –που διαχειριζόταν η ιδιωτική εταιρία Northern Rail — και που παρουσιάζουν πολλές «δυσλειτουργίες».
Το υπουργείο Μεταφορών θα αποσύρει από την Northern την εκμετάλλευση αυτών σιδηροδρόμων που θα περάσουν στη «διαχείριση του δημοσίου» από 1ης Μαρτίου.

Θα είναι η 2η κρα­τι­κο­ποί­η­ση σιδη­ρο­δρο­μι­κού δικτύ­ου σε διά­στη­μα δύο ετών και μάλι­στα από μια συντη­ρη­τι­κή κυβέρ­νη­ση, έπει­τα από αυτήν των γραμ­μών στην ανα­το­λι­κή Αγγλία το 2018 με τη λήξη της σύμ­βα­σης εκμε­τάλ­λευ­σης της Virgin Trains East Coast.
Το υπουρ­γείο εξη­γεί ότι «θέλει να εξα­σφα­λί­σει μια ήπια μετά­βα­ση μετά τη Northern και να απο­κα­τα­στή­σει την αξιο­πι­στία του σιδη­ρο­δρο­μι­κού δικτύ­ου για τους ταξι­διώ­τες».
Ο υπουρ­γός Μετα­φο­ρών Grant Shapps είχε χαρα­κτη­ρί­σει στις αρχές Ιανουα­ρί­ου την υπη­ρε­σία για αυτές τις γραμ­μές «πράγ­μα­τι κακή» και «εφιαλ­τι­κή από το 2016», ημε­ρο­μη­νία κατά την οποία ανα­τέ­θη­κε στη Northern αυτό το franchise.
H Northern, ιδιω­τι­κή εται­ρία που ανή­κει στη γερ­μα­νι­κή Arriva, θυγα­τρι­κή η ίδια της Deutsche Bahn (Εται­ρία Γερ­μα­νι­κών Σιδη­ρο­δρό­μων), δια­τη­ρού­σε το δικαί­ω­μα εκμε­τάλ­λευ­σης αυτών των γραμ­μών έως το 2025.

Σε ανα­κοί­νω­ση η Arriva ανα­φέ­ρει ότι «κατα­νο­εί» την από­φα­ση της κυβέρ­νη­σης, απο­δί­δο­ντας τα προ­βλή­μα­τα των γραμ­μών αυτών σε «εξω­τε­ρι­κούς παρά­γο­ντες» όπως οι απαρ­χαιω­μέ­νες υπο­δο­μές και οι απερ­γί­ες.
Αυτό το πολυ­σύ­χνα­στο δίκτυο της βόρειας Αγγλί­ας που συν­δέ­ει μεγά­λες πόλεις όπως το Μάν­τσε­στερ, το Λιντς, το Λίβερ­πουλ και το Νιού­κα­σλ, παρου­σιά­ζει συνε­χείς καθυ­στε­ρή­σεις και ακυ­ρώ­σεις δρομολογίων.

Τα συν­δι­κά­τα χαι­ρέ­τι­σαν αμέ­σως την από­φα­ση της κυβέρ­νη­σης, όπως το συν­δι­κά­το των μηχα­νο­δη­γών, το ASLEF, που καλεί την κυβέρ­νη­ση να έχει «μακρο­πρό­θε­σμο όραμα».
«Δεν θα έχου­με άμε­ση βελ­τί­ω­ση λόγω των πολ­λών προ­βλη­μά­των της Northern», προει­δο­ποιεί ωστό­σο ο γενι­κός του γραμ­μα­τέ­ας Μικ Ουί­λαν, επι­κα­λού­με­νος την καθυ­στέ­ρη­ση της παρά­δο­σης τρο­χαί­ου υλι­κού και την απου­σία βελ­τί­ω­σης των υπο­δο­μών από την κυβέρνηση.
Η επι­στρο­φή αυτή στο δημό­σιο συνι­στά σημα­ντι­κή πολι­τι­κή κίνη­ση του πρω­θυ­πουρ­γού Μπό­ρις Τζόν­σον, ο οποί­ος υπο­σχέ­θη­κε να αυξή­σει τις δημό­σιες δαπά­νες στις μη προ­νο­μιού­χες περιο­χές και παλιά προ­πύρ­για των Εργα­τι­κών όπως αυτές στη βόρεια Αγγλία όπου οι Συντη­ρη­τι­κοί κέρ­δι­σαν έδα­φος στις εκλο­γές του Δεκεμβρίου.

Η εκμε­τάλ­λευ­ση των σιδη­ρο­δρό­μων ιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­κε τη δεκα­ε­τία του 1990 στη Βρε­τα­νία από την κυβέρ­νη­ση του Τζον Μέιτζορ.
Τα απο­τε­λέ­σμα­τά της ήταν ιδιαί­τε­ρα αμφι­σβη­τού­με­να, τα συν­δι­κά­τα επι­σή­μα­ναν από τότε τις δαπά­νες, τις καθυ­στε­ρή­σεις και τα προ­βλή­μα­τα που συν­δέ­ο­νται με τον κατα­με­ρι­σμό της εκμε­τάλ­λευ­σης σε πλή­θος ιδιω­τι­κών εται­ριών, ενώ τελευ­ταία μπή­καν στο παι­χνί­δι και οι Εργα­τι­κοί (ως αντιπολίτευση).

Northern Rail

(για την Ιστορία)
ℹ️  [2009] Για 2η φορά σε τρία χρό­νια, η μεγα­λύ­τε­ρη σε επι­βα­τι­κή κίνη­ση σιδη­ρο­δρο­μι­κή γραμ­μή της Βρε­τα­νί­ας, που συν­δέ­ει το Λον­δί­νο με το Εδιμ­βούρ­γο, εγκα­τα­λεί­πε­ται από την εται­ρεία που τη λει­τουρ­γού­σε και η κυβέρ­νη­ση του Γκόρ­ντον Μπρά­ουν απο­φά­σι­σε να την κρα­τι­κο­ποι­ή­σει (ΣΣ |> η εται­ρεία είχε κερ­δί­σει τον δια­γω­νι­σμό το 2007- και το συμ­βό­λαιο που είχε υπο­γρά­ψει προ­έ­βλε­πε την εκμε­τάλ­λευ­σή της ως το 2015).
Η «επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση» ανα­ζω­πύ­ρω­σε τη συζή­τη­ση για το ιδιο­κτη­σια­κό καθε­στώς των ‑λεγό­με­νων «εται­ρειών κοι­νής ωφέ­λειας» (ΣΣ |> η Μάρ­γκα­ρετ Θάτσερ ήταν αυτή που, εισά­γο­ντας τα νέα πολι­τι­κά ήθη τότε ‑ξεπου­λώ­ντας τα πάντα, ξεκί­νη­σε τη δια­δι­κα­σία των ιδιωτικοποιήσεων)
ℹ️  Την ημέ­ρα που ο επι­κε­φα­λής της Νational Εxpress Ρίτσαρντ Μπά­ου­ντερ υπέ­γρα­ψε τη συμ­φω­νία για την εκμε­τάλ­λευ­ση της σιδη­ρο­δρο­μι­κής γραμ­μής με 8ετή εκμε­τάλ­λευ­ση της ραχο­κο­κα­λιάς του βρε­τα­νι­κού σιδη­ρο­δρο­μι­κού δικτύ­ου, είχε δηλώ­σει στους «Sunday Τimes»: «Αν υπο­γρά­ψα­με κάτι, θα το εκτε­λέ­σου­με. Η συμ­φω­νία είναι επι­κερ­δής τόσο για τους μετό­χους μας όσο και για τους φορο­λο­γου­μέ­νους. Άλλω­στε δεν θέλα­με να κερ­δί­σου­με με οποιο­δή­πο­τε αντί­τι­μο και αυτό ήταν που καθό­ρι­σε τη στρα­τη­γι­κή μας στην υπο­βο­λή προ­τά­σε­ων στον δια­γω­νι­σμό». (ΣΣ |> η ίδια εται­ρεία είχε και δύο άλλες γραμ­μές την «Ανα­το­λι­κή Αγγλία» και C2C = «Ακτή με ακτή»)

💥  Και όπως κλα­σι­κά συμ­βαί­νει σε τέτοιες περι­πτώ­σεις, η εται­ρεία τα φόρ­τω­σε στον κόκο­ρα, … έσερ­νε ‑λέει και ένα πρό­σθε­το βάρος από χρέη που της άφη­σε η εξα­γο­ρά μιας ισπα­νι­κής εται­ρεί­ας λεω­φο­ρεί­ων και χρεια­ζό­ταν επει­γό­ντως χρή­μα­τα και παρου­σιά­στη­κε στο βρε­τα­νι­κό υπουρ­γείο μετα­φο­ρών λέγο­ντας πως «δεν μπο­ρεί άλλο».

Τραινο δυστύχημα

Θυμί­ζου­με ότι, μετά την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση, στη δεκα­ε­τία του 1990, το άλλο­τε θαυ­μα­στό σιδη­ρο­δρο­μι­κό βρε­τα­νι­κό δίκτυο απα­ξιώ­θη­κε πλή­ρως σε χρό­νο dt. Μετά και τα δυστυ­χή­μα­τα (19-Σεπ-1997 Σάουθ­χολ -7 νεκροί, 5‑Οκτ-1999 Λάντ­μπρουκ Γκρό­ουβ -30 νεκροί, 17-Οκτ-2000 Χάτ­φιλντ -4 νεκροί κλπ) οδή­γη­σαν στην επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση των σιδη­ρο­δρο­μι­κών δικτύ­ων. Η ιδιω­τι­κή εται­ρεία Railtrack παρέ­δω­σε τον έλεγ­χο του δικτύ­ου σε έναν άμε­σα ελεγ­χό­με­νο από το κρά­τος φορέα, τη Νetwork Rail, αλλά έμει­νε η (χρυ­σο­φό­ρα) λει­τουρ­γία — συντή­ρη­ση, που εξα­κο­λού­θη­σε να δίδε­ται εργο­λα­βι­κά σε ιδιω­τι­κές εται­ρεί­ες.
ℹ️  Η ιστο­ρία της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης των βρε­τα­νι­κών σιδη­ρο­δρό­μων ήταν εξαρ­χής και επί τού­του δαι­δα­λώ­δης, με τρο­μα­κτι­κές συνέ­πειες στη ζωή των εργα­ζο­μέ­νων, αλλά και των όλων των Βρετανών.

Ken Loach

🎬 Παρα­στα­τι­κά όσο δεν παίρ­νει, παρου­σιά­ζα­τε οι κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κές δια­στά­σεις των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων από το γνω­στό μας ανα­τρε­πτι­κός σκη­νο­θέ­της 📽️ Ken Loach (Κεν Λόουτς) σε σενά­ριο γραμ­μέ­νο από σιδη­ρο­δρο­μι­κό, στην ται­νία του «Ο Πολ, ο Μικ και οι άλλοι» (πρω­τό­τυ­πος τίτλος 🎞️ «The Navigators» από την ονο­μα­σία που έδι­ναν το 19ο αιώ­να οι Ιρλαν­δοί εργά­τες στους σιδη­ρο­δρό­μους) — όπου η παρέα εργα­ζό­ταν για χρό­νια στη συντή­ρη­ση των βρε­τα­νι­κών σιδη­ρο­δρό­μων και μέχρι το 1995, όταν με την ιδιω­τι­κο­ποί­η­σή τους οι συν­θή­κες εργα­σί­ας αλλά­ζουν ριζικά.

🎬  Οι σιδη­ρό­δρο­μοι στην Αγγλία ιδιω­τι­κο­ποιού­νται. Οι νέες συν­θή­κες εργα­σί­ας θα στρα­φούν πλέ­ον προς τα πρό­τυ­πα των ιδιω­τι­κών εταιριών.
Αρχι­κά οι νέες συν­θή­κες φαντά­ζουν στα μάτια των εργα­τών σαν ένα μικρό διά­λειμ­μα από τη σκλη­ρή δου­λειά της μέρας.
Σύντο­μα, όμως, τα αρνη­τι­κά σημά­δια της νέας πραγ­μα­τι­κό­τη­τας γίνο­νται τόσο έντο­να, που οι εργά­τες είναι ανα­γκα­σμέ­νοι είτε να συμ­βι­βα­στούν με τους νέους απάν­θρω­πους όρους εργα­σί­ας ή να αλλά­ξουν επάγ­γελ­μα, με την ελπί­δα να βρουν κάτι καλύτερο.
Οι εργά­τες διχάζονται.
Από τη μια αυτοί που αντι­δρούν, και από την άλλη αυτοί που υπο­μέ­νουν.
Τα πράγ­μα­τα χειροτερεύουν.
Οι κανό­νες ασφα­λεί­ας τηρού­νται όλο και λιγό­τε­ρο.
Νέοι ανει­δί­κευ­τοι εργά­τες προ­σλαμ­βά­νο­νται με στό­χο να αντι­κα­τα­στή­σουν σύντο­μα τους παλιούς ένα­ντι χαμη­λό­τε­ρων μισθών.
Οι συνέ­πειες της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης σύντο­μα διεισ­δύ­ουν και στις σχέ­σεις μετα­ξύ των εργατών.
Εκεί που παλιό­τε­ρα υπήρ­χε ένα αίσθη­μα αλλη­λεγ­γύ­ης, τώρα ο καθέ­νας λει­τουρ­γεί προ­σω­πι­κά, με απο­τέ­λε­σμα το σωμα­τείο να χάσει ολο­κλη­ρω­τι­κά τη δύνα­μή του.

Σπά­νια πια στον και­ρό μας κάποιος σκη­νο­θέ­της κατα­πιά­νε­ται με μια ται­νία πολι­τι­κο­κοι­νω­νι­κού περιε­χο­μέ­νου και μάλι­στα ταγ­μέ­νος με την πλευ­ρά των εργατών.

Ο Ken Loach κινεί­ται μέσα στο στα­θε­ρό πλαί­σιο των πολι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών προ­βλη­μά­των, που προ­κύ­πτουν από τη σύγ­χρο­νη καπι­τα­λι­στι­κή κοι­νω­νία χωρίς ενδοιασμούς.
Με την ται­νία του κατα­δι­κά­ζει τις νέες συν­θή­κες εργα­σί­ας ως απο­τέ­λε­σμα μιας ανθρω­πο­φά­γου κοι­νω­νί­ας, που σκο­πό έχει μόνο το συμ­φέ­ρον των μεγά­λων πολυ­ε­θνι­κών και ανα­δει­κνύ­ει προ­βλή­μα­τα καθη­με­ρι­νών ανθρώ­πων που παλεύ­ουν για την επι­βί­ω­ση και όχι για την ίδια την ουσία της ζωής, αφού είναι ανα­γκα­σμέ­νοι να βρί­σκο­νται με την πλά­τη στον τοί­χο.
Καθα­ρά ανθρω­πο­κε­ντρι­κή ται­νία, με αρκε­τό χιού­μορ, ρεα­λι­στι­κή σκη­νο­θε­σία και ηθο­ποιούς με ελά­χι­στη κινη­μα­το­γρα­φι­κή εμπει­ρία, ται­νία προ­βλη­μα­τι­σμού, προ­ερ­χό­με­νη από μια συντη­ρη­τι­κή κοι­νω­νία όπως αυτή της Αγγλί­ας, με ένα τέλος που τα αφή­νει όλα στο θεατή.

Τεμαχισμός και ξεπούλημα

ℹ️  Τα σχέ­δια ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης των Βρε­τα­νι­κών Σιδη­ρο­δρό­μων, που είχαν εθνι­κο­ποι­η­θεί το 1948, τέθη­καν επί τάπη­τος μετά την προ­σφυ­γή της Βρε­τα­νί­ας στο ΔΝΤ το 1976 για τη χορή­γη­ση δανεί­ου 3,9 δισ.$ και ενό­σω στην κυβέρ­νη­ση ήταν οι Εργα­τι­κοί με πρω­θυ­πουρ­γό τον Τζέιμς Κάλαχαν.
Η ιδιω­τι­κο­ποί­η­σή τους ωστό­σο δεν επι­τεύ­χθη­κε εξαι­τί­ας των λαϊ­κών αντι­δρά­σε­ων, ενώ και μετά την άνο­δο των Συντη­ρη­τι­κών στη Βρε­τα­νία, με πρω­θυ­πουρ­γό τη «σιδη­ρά κυρία» Μάρ­γκα­ρετ Θάτσερ, που προ­ώ­θη­σε με ταχύ­τα­τους ρυθ­μούς τις σαρω­τι­κές καπι­τα­λι­στι­κές ανα­διαρ­θρώ­σεις μέσω και της επι­βε­βλη­μέ­νης εξαι­ρε­τι­κά βίαι­ης κατα­στο­λής των λαϊ­κών και εργα­τι­κών κινη­το­ποι­ή­σε­ων, η άμε­ση ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των σιδη­ρο­δρό­μων «απορ­ρί­φθη­κε» (αρχι­κά) ως «εξαι­ρε­τι­κά δύσκο­λος στό­χος».
ℹ️  «Δύσκο­λος στό­χος» για μία κυβέρ­νη­ση όπου το ξεπού­λη­μα του δημό­σιου τομέα έλα­βε ‑δια­χρο­νι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κό υπό­βα­θρο και μαζι­κές δια­στά­σεις: «Βritish Telecom» το 1984, τα λεω­φο­ρεία το 1985, το φυσι­κό αέριο το 1986, η «British Airways», οι αρχές των αερο­δρο­μί­ων το 1987, η εται­ρεία παρο­χής ύδρευ­σης και η ηλε­κτρι­κή εται­ρεία το 1990. Ακο­λού­θη­σε η βιο­μη­χα­νία άνθρα­κα, αφού προη­γή­θη­κε η σύγκρου­ση με τους ανθρα­κω­ρύ­χους (1983–84) που τους συνέ­θλι­ψε στην κυριο­λε­ξία και τελι­κά άνοι­ξε ο δρό­μος για την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση, μέσω της διά­σπα­σης του σιδη­ρο­δρο­μι­κού δικτύ­ου. Άρχι­σε να πραγ­μα­τώ­νε­ται με το νόμο της 19ης Γενά­ρη του 1993 («British Coal and British Rail Act» 1993) επί πρω­θυ­πουρ­γί­ας Τζον Μέιτζορ.
ℹ️  Το νομο­σχέ­διο, η εφαρ­μο­γή του οποί­ου διήρ­κε­σε περί­που μία 3ετία, προ­έ­βλε­πε τη διά­σπα­ση του σιδη­ρο­δρο­μι­κού δικτύ­ου σε «100 ανε­ξάρ­τη­τες εται­ρεί­ες και τμή­μα­τα», ενώ συμ­βό­λαια με διά­φο­ρες εται­ρεί­ες συνή­φθη­καν που προ­έ­βλε­παν την πλή­ρη πώλη­ση του εμπο­ρι­κού δικτύ­ου, των υπη­ρε­σιών, απο­θη­κών, συντή­ρη­σης αλλά και του δικτύ­ου υψη­λής ταχύ­τη­τας («Eurostar»), ενώ το δίκτυο μετα­φο­ράς επι­βα­τών και μέρος των υπη­ρε­σιών για το επι­βα­τι­κό κοι­νό ιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­κε μέσω αναθέσεων.
Λίγο αργό­τε­ρα η διοί­κη­ση του Σιδη­ρο­δρο­μι­κού Δικτύ­ου «Railtrack» που είχε τον έλεγ­χο των υπο­δο­μών και ανέ­λα­βε το συντο­νι­σμό και τον έλεγ­χο όλων των υπο­λοί­πων ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων υπη­ρε­σιών και υπο­δο­μών του σιδη­ρο­δρό­μου από το 1994 μέχρι και το 1996, μπή­κε στο Χρηματιστήριο.
Χαρα­κτη­ρι­στι­κό είναι, όπως ανέ­φε­ρε σε ενδε­λε­χή έρευ­να του σου­η­δι­κού περιο­δι­κού TAG, ότι όλες οι υπη­ρε­σί­ες και το δίκτυο για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του επι­βα­τι­κού κοι­νού, είχαν κατα­τμη­θεί με τέτοιο τρό­πο, ώστε να διευ­κο­λύ­νουν την «είσο­δο και την έξο­δο των επι­χει­ρή­σε­ων ώστε να ενι­σχυ­θεί ο αντα­γω­νι­σμός», ενώ ως προ­ϋ­πό­θε­ση είχε τεθεί να είναι ανά πάσα στιγ­μή δια­θέ­σι­μοι οι συρμοί.
Για να επι­τευ­χθεί ο στό­χος της δια­θε­σι­μό­τη­τας είχαν δημιουρ­γη­θεί τρεις εται­ρεί­ες οι ROSCOs («Rolling Stock Operating Company») που «ενοι­κί­α­ζαν» τους συρ­μούς και τα βαγό­νια σε εται­ρεί­ες που τα λει­τουρ­γού­σαν, οι TOCs («Train Operating Companies»), ενώ το δίκτυο (ράγες) ήταν υπό την επί­βλε­ψη της «Railtrack».
Αξί­ζει να σημειω­θεί ότι λει­τουρ­γούν ακό­μη περί­που 2.000 εται­ρεί­ες σ’ όλο το δίκτυο της Μ. Βρε­τα­νί­ας, και μόνο στο Λον­δί­νο λει­τουρ­γούν περί τις 28 TOCS. Μετα­ξύ αυτών και το «Eurostar Poy» εξα­γο­ρά­στη­κε από την «London & Continental Railways», της οποί­ας από τους βασι­κούς μετό­χους είναι η «Virgin plc» — του πολυ­ε­κα­τομ­μυ­ριού­χου Ρίτσαρντ Μπράν­σον — που επί­σης έχει και την εται­ρεία «Virgin Rail» κ.ά.
ℹ️  Τα απο­τε­λέ­σμα­τα της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης δεν άργη­σαν να φανούν: Ραγδαία αύξη­ση της τιμής των εισι­τη­ρί­ων, μεί­ω­ση δρο­μο­λο­γί­ων, ελλι­πής συντή­ρη­ση κά. (χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι τον τελευ­ταίο χρό­νο πριν την ιδιω­τι­κο­ποί­η­σή τους, το κόστος των Βρε­τα­νι­κών Σιδη­ρο­δρό­μων ήταν 431 εκατ. λίρες, ενώ μία 10ετία μετά, το 2006, το κόστος είχε ανέλ­θει στα 6 δις λίρες, σύμ­φω­να με μελέ­τη της ASLEF, της ένω­σης εργο­δη­γών. Όσο για το κόστος των εισι­τη­ρί­ων, ήταν ‑σύμ­φω­να με έκθε­ση της UBS- «τα ακρι­βό­τε­ρα στον πλα­νή­τη».
Μια μελέ­τη «Transport for Quality of Life» που δημο­σί­ευ­σε το 2012 η εφη­με­ρί­δα «Γκάρ­ντιαν», ανα­φέ­ρει ότι 1,2 δισ. λίρες χάνο­νται κάθε χρό­νο από τα κρα­τι­κά ταμεία, εξαι­τί­ας της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης και του τεμα­χι­σμού των βρε­τα­νι­κών σιδη­ρο­δρό­μων, χρή­μα­τα τα οποία θα μπο­ρού­σαν να επι­φέ­ρουν μειώ­σεις στα εισι­τή­ρια κατά 18%.
Επί­σης, το υψη­λό κόστος δια­χεί­ρι­σης των τρέ­νων από τους ιδιώ­τες, και η απου­σία λογο­δο­σί­ας, κοστί­ζει στους επι­βά­τες γύρω στα 4 δις λίρες ετη­σί­ως, ποσό που αντα­να­κλά­ται στο υψη­λό κόστος μεταφοράς.
Οι Βρε­τα­νοί επι­βά­τες συμ­βάλ­λουν στην κερ­δο­φο­ρία και μονο­πω­λια­κών ομί­λων άλλων χωρών που εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται τους Βρε­τα­νι­κούς Σιδη­ρο­δρό­μους, όπως ο γαλ­λι­κός (SNCF), ο γερ­μα­νι­κός («Deutsche Bahn») και άλλοι, που είναι κρα­τι­κές εταιρείες.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο