Βρέχει αβίαστα σαν νιότη που τολμά τα πάντα
σαν νιότη που κατακτά τα θέλω.
Βρέχει μετάνοια για τους αμετάκλητους
μα και ελπίδα για τους πονεμένους.
Βρέχει στιγμές καθώς κλαίει στιγμιαία
καθώς την κοιτάμε με μορφές του χτες και ήχους του αύριο.
Βρέχει στους ώμους των φτωχών σαν συμπαράσταση,
μα και στα ξερά χείλη των νεκρών σαν ανάσταση.
Είναι το ημερολόγιο πολλών δακρύων, πολλών χρόνων που θάψαμε ζωντανά σε έναν άψυχο χορό.
Είναι τα ορφανά μάτια που βλέπουν τους περαστικούς σε τρένα με προορισμό.
Είναι η αγάπη που απλόχερα δέχτηκες και τώρα απαρνείσαι
γιατί αγάπη που σε έκανε να πονάς , τώρα την πονάς ?
Είναι η βροχή , πονεμένη μελωδία από την ζωή ανθρώπων, κραυγές που αφήνουν λευτερες για να λυτρωθούν.