“Κόκκινο Χρυσάφι”

Γρά­φει ο Δημή­τρης Κωνσταντόπουλος*

«Με κόκ­κι­νο της φρά­ου­λας τα χέρια τους βαμ­μέ­να…»  στο ποί­η­μα του για τους μετα­νά­στες εργά­τες γης που παρά­γουν τον “κόκ­κι­νο χρυ­σό” και τερά­στιο πλού­το για τους μεγα­λο­τσι­φλι­κά­δες της Μανωλάδας.

Γρά­φει για τα βάσα­νά τους και τη φτώ­χεια για τα παρα­πήγ­μα­τα που μέσα του «τα όνει­ρα κρυώ­νουν». Μιλά­ει για τους εργά­τες γης που ζουν στη λάσπη και «τρα­βούν σιγά σιγά πάνω στην ανη­φό­ρα». Μιλά­ει για τη σιγου­ριά πως «η μάχη αυτή θα είναι νικη­φό­ρα».

Κόκκινο Χρυσάφι

Με κόκ­κι­νο της φρά­ου­λας τα χέρια τους βαμμένα
Τα βάσα­να στο σώμα τους με τέχνη λαξεμένα
Ποια σάπια βάρ­κα έφε­ρε στη γη αυτή ανθρώπους
Που έψα­χναν απ’ τη ζωή το τίμιο μερ­τι­κό τους

Η φτώ­χεια τους ανά­γκα­σε ν’ αφή­σουν την πατρίδα
Και στης αρά­χνης τον ιστό να πέσουν σε παγίδα
Εμπό­ρευ­μα να γίνουν τάχα ήταν επι­λο­γή τους
Κι όσων δεν πνί­γη­καν χαλ­κάς βαραί­νει το κορ­μί τους

Μέσα στα παρα­πήγ­μα­τα τα όνει­ρα κρυώνουν
Κι οι ελπί­δες οι νυχτε­ρι­νές ποτέ δεν ξημερώνουν
Με το μπα­ρού­τι τους χτυ­πούν το δίκιο οι αφεντάδες
Κλά­ψαν γεν­νώ­ντας τέρα­τα οι δύστυ­χες μανάδες;

Ολη­με­ρίς φρο­ντί­ζου­νε το κόκ­κι­νο χρυσάφι
Μα οι ίδιοι ζουν σαν τα ποντί­κια γύρω απ’ το χωράφι
Λάσπη σκου­πί­δια πλα­στι­κό όπου να δει το μάτι
Πόσα καφά­σια φτιά­χνου­νε ένα απα­λό κρεβάτι;

Ο άνθρω­πος με άνθρω­πο την αλλα­γή θα φέρει
Κι έτσι τ’ αδέλ­φια τους σφι­χτά τους κρά­τη­σαν το χέρι
Το χρώ­μα η γλώσ­σα οι θεοί πολ­λούς έχουν χωρίσει
Μα αυτός που βλέ­πει το κοι­νό αυτά θα τα αφήσει

Κι έτσι τρα­βούν σιγά σιγά πάνω στην ανηφόρα
Μα σίγου­ρα η μάχη αυτή θα είναι νικηφόρα
Απ’ τα σκου­λή­κια οι φρά­ου­λες να απελευθερωθούνε
Κι οι Μανω­λά­δες όπου γης να ξαναγεννηθούνε

*Φυσι­κός & μουσικός.
Παί­ζει μουσική
και γρά­φει στί­χους στους black body radiation.

Οι ελληνικές «Φράουλες της Οργής» για τους εργαζόμενους
“Κόκκινος χρυσός» για τους επιχειρηματίες”
ΠΑΜΕ: Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα