Κύπελλο υποκρισίας

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Διέ­κο­ψαν το Κύπελλο
Και τι με νοιά­ζει εμένα
Δεν είμαι με κανένα

Σου λέω καλά τους κάνανε
για­τί μας τα ‘χαν πρήξει
Καλύ­τε­ρα να λήξει

Χτες ο υφυ­πουρ­γός Αθλη­τι­σμού της κυβέρ­νη­σης προ­χώ­ρη­σε σε μια φαι­νο­με­νι­κά δρα­στι­κή κίνη­ση πυγ­μής για την κατα­πο­λέ­μη­ση των παθο­γε­νειών του ελλη­νι­κού ποδο­σφαί­ρου, δια­κό­πτο­ντας ορι­στι­κά τη φετι­νή διορ­γά­νω­ση του Κυπέλ­λου, με τη ματαί­ω­ση των αγώ­νων που εκκρε­μού­σαν για την ημι­τε­λι­κή φάση και του μεγά­λου τελι­κού. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ωστό­σο απέ­χει αρκε­τά από αυτό το απλοϊ­κό, επι­φα­νεια­κό σχήμα.

Καταρ­χάς δεν είναι ακό­μα σίγου­ρη και ορι­στι­κή η από­φα­ση. Μπο­ρεί το ελλη­νι­κό ποδό­σφαι­ρο να είναι πλή­ρως απα­ξιω­μέ­νο στα μάτια μεγά­λου τμή­μα­τος της φίλα­θλης κοι­νής γνώ­μης, που έχει μπου­χτί­σει από όσα βιώ­νει και βλέ­πει μάλ­λον θετι­κά μια τέτοια κίνη­ση, αλλά πρέ­πει να περι­μέ­νου­με να δού­με αν θα καμ­φθούν κι οι αντι­δρά­σεις των άμε­σα εμπλε­κό­με­νων. Υπάρ­χει η δεδο­μέ­νη αντίρ­ρη­ση κάποιων ΠΑΕ που θεω­ρούν πως θίγο­νται τα συμ­φέ­ρο­ντά τους, οι παχυ­λές ρήτρες απο­ζη­μί­ω­σης που προ­βλέ­πει το συμ­βό­λαιο με το συν­δρο­μη­τι­κό που έχει τα τηλε­ο­πτι­κά δικαιώ­μα­τα του Κυπέλ­λου, και φυσι­κά η ΕΠΟ, ως διορ­γα­νώ­τρια αρχή.

Σε κάθε περί­πτω­ση πάντως, η λογι­κή “πονά­ει κεφά­λι, κόψει κεφά­λι” έχει περιο­ρι­σμέ­να όρια. Κι αν υπο­θέ­σου­με πως το ψάρι βρω­μά­ει όντως από το κεφά­λι, τα μεγά­λα κεφά­λια του ποδο­σφαί­ρου παρα­μέ­νουν άθι­κτα στη θέση τους. Κι αν κόψει κανείς ένα για κάθαρ­ση, φυτρώ­νουν στη θέση του άλλα δύο, όσο μένει στο απυ­ρό­βλη­το η ρίζα του κακού κι η Λερ­ναία Ύδρα του κέρ­δους. Κι αν το Κύπελ­λο θεω­ρεί­ται ανα­ξιό­πι­στη και χρε­ο­κο­πη­μέ­νη διορ­γά­νω­ση, ανα­ρω­τιέ­ται κανείς για­τί δεν ισχύ­ει το ίδιο για το πρω­τά­θλη­μα, όπου κάνουν κου­μά­ντο οι ίδιοι ακρι­βώς πρω­τα­γω­νι­στές: η ΕΠΟ, οι ΠΑΕ κι η διαιτησία.

Σε αυτό το πλαί­σιο, η συγκε­κρι­μέ­νη κίνη­ση μοιά­ζει με παρη­γο­ριά στο άρρω­στο ελλη­νι­κό ποδό­σφαι­ρο, μέχρι να βγει η ψυχή του. Κι είναι μάλ­λον μια εντυ­πω­σια­κή δήλω­ση αδυ­να­μί­ας να αντι­με­τω­πι­στεί ουσια­στι­κά το πρό­βλη­μα, παρά επί­δει­ξη δύνα­μης κι αποφασιστικότητας.

Αδυ­να­μία της κυβέρ­νη­σης να ελέγ­ξει την ΕΠΟ, που έχει εξα­σφα­λί­σει το περι­βό­η­το αυτο­διοί­κη­το. Το οποίο σημί­α­νει πως οποια­δή­πο­τε παρέμ­βα­ση της Πολι­τεί­ας στο θεά­ρε­στο έργο της, θα επέ­φε­ρε την ποδο­σφαι­ρι­κή εκδο­χή του GRexit κι απο­βο­λή από τους κόλ­πους της ΟΥΕΦΑ, που εκμε­ταλ­λεύ­ε­ται τη δύνα­μη του προ­ϊ­ό­ντος της, για να επι­βά­λει τους δικούς της όρους.

Αδυ­να­μία να εξα­σφα­λί­σει στοι­χειω­δώς τη βιτρί­να του ποδο­σφαί­ρου, την αξιο­πι­στία του, να δια­σκε­δά­σει τη γενι­κή αίσθη­ση πως το παι­χνί­δι είναι στη­μέ­νο, με σημα­δε­μέ­νη τρά­που­λα και προ­κα­θο­ρι­σμέ­νο νικητή.

Αδυ­να­μία να εγγυ­η­θεί την ομα­λή διε­ξα­γω­γή του τελι­κού του Κυπέλ­λου, ιδί­ως αν εκεί συνα­ντιό­νταν ο Ολυ­μπια­κός κι η ΑΕΚ, μετά τον επει­σο­δια­κό μετα­ξύ τους αγώ­να για το πρω­τά­θλη­μα στο ΟΑΚΑ. Και να χτυ­πή­σει γενι­κό­τε­ρα τη βία στα γήπε­δα, κόβο­ντας τον ομφά­λιο λώρο μετα­ξύ οπα­δι­κών συν­δέ­σμων και ΠΑΕ. Εξάλ­λου η πάγια δια­χρο­νι­κή (αν κι ανο­μο­λό­γη­τη) θέση της Πολι­τεί­ας είναι πως προ­τι­μά να διο­χε­τεύ­ει στο χου­λι­γκα­νι­σμό την οργή και τις ανη­συ­χί­ες της νεο­λαί­ας, παρά να τις βρει μπρο­στά της να εκδη­λώ­νο­νται με πιο δημιουρ­γι­κό κι επι­κίν­δυ­νο για την εξου­σία της τρόπο.

Αδυ­να­μία τέλος να εξα­σφα­λί­σει ότι ο ανε­λέ­η­τος πόλε­μος επι­χει­ρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων με φόντο το ποδό­σφαι­ρο δε θα πάρει ανε­ξέ­λεγ­κτες δια­στά­σεις, θυμί­ζο­ντας περισ­σό­τε­ρο μαφιό­ζι­κο ξεκα­θά­ρι­σμα λογα­ρια­σμών, με έντο­νο άρω­μα υπόκοσμου.

Εάν η ΔΦΑ ήθε­λε να χτυ­πή­σει εξάλ­λου αυτά τα συμ­φέ­ρο­ντα, δε θα χρη­μα­το­δο­τού­σε τα γήπε­δα των ΠΑΕ μέσα από τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό της περι­φέ­ρειας Αττι­κής (όπου προ­ΐ­στα­ται η Δού­ρου), θα είχε καταγ­γεί­λει την παρα­χώ­ρη­ση του ΟΠΑΠ στο Μελισ­σα­νί­δη, δε θα συν­δια­λε­γό­ταν με το Μαρι­νά­κη ή ακό­μα και με τον Αλα­φού­ζο, που χρη­σι­μο­ποιούν μετα­ξύ άλλων τους ιδιω­τι­κούς τους στρα­τούς, για να εξα­σφα­λί­σουν τηλε­ο­πτι­κή άδεια, δε θα συζη­τού­σε τα σχέ­δια του Ιβάν Σαβ­βί­δη για τη ρωσι­κή οικο­νο­μι­κή διείσ­δυ­ση, κοκ.

Από τη στιγ­μή λοι­πόν που καλύ­πτει και πρι­μο­δο­τεί τους πρω­τα­θλη­τές κερ­δών, κερ­δί­ζει επά­ξια για τον εαυ­τό της το Κύπελ­λο της υποκρισίας.

Κύπελ­λο, κύπελ­λο εμείς, κι εσύ λαέ του Ολυ­μπια­κού, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, του Πανα­θη­ναϊ­κού, λαέ της Ελλά­δας γενι­κώς, φίλα­θλοι και μη, να-να-να-να…, που λέει και το γηπε­δι­κό σύνθημα;

Κι εσύ λαέ κυρ-Μέντιο, μπο­ρείς να οργα­νω­θείς, για να τους ανα­τρέ­ψεις ‑είναι μια εναλ­λα­κτι­κή ρίμα για το σύν­θη­μα. Αλλιώς θα ανα­κα­λύ­πτου­με κάθε χρό­νο νέο πάτο σε αυτό το βαρέ­λι, και θα παί­ζου­με με τις τάπες του, περι­μέ­νο­ντας τα πράγ­μα­τα να αλλά­ξουν από μόνα τους, με κάποιο μαγι­κό τρό­πο. Ως την επό­με­νη κατρα­κύ­λα, για να ξανα­βγού­με με το ίδιο ευχο­λό­γιο ενά­ντια στη βία και τις παθο­γέ­νειες του ελλη­νι­κού ποδοσφαίρου…