Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κώστας Βάρναλης: Όχι με λόγια, μ’ έργα τ’ Άδικο πολέμα!

Τα θύμα­τα χιλιά­δες των πολέ­μων κάτου
σέπο­νται με της πεί­νας, της σκλα­βιάς αντάμα,
με της αρρώ­στιας, του δαρ­μού — δόξα θανάτου!

Όλοι του Παρα­δεί­σου ισάγ­γε­λοι! Μα εγώ,
που ξεψυ­χώ και δεν πεθαί­νω, το ’χω τάμα
να τυραν­νιέ­μαι ακό­μα μόνος. Όσο αργώ,
τόσο και θησαυ­ρί­ζω πιό­τε­ρα στα ύψη!…
Μα νά τος πάλι ο Πει­ρα­σμός, αχώ­ρι­στός μου,

(πιό­τε­ρο εγώ τονε πει­ρά­ζω· κι αν μου λείψει,
θα μου κακο­φα­νεί!) μου ξανα­λέ­ει: — «Κου­νή­σου!
Δε σώζεις την ψυχή σου, τους κυρί­ους του Κόσμου
με τη φυγή, την αρνη­σιά και τη θανή σου.
Όχι με λόγια, μ’ έργα τ’ Άδι­κο πολέμα!

Κι όχι μονά­χος! Με τα πλή­θη συνταιριάσου!
Τ’ άδι­κο μ’ αίμα θρέ­φε­ται! Πνί­ξε το με αίμα.
Κι άμα θα σπά­σουν οι αλυ­σί­δες τ’ αδερφού,
η λευ­τε­ριά η δικιά του θα ’ναι λευ­τε­ριά σου,
κι ανά­γκη πια δε θα ’χεις κανε­νός Θεού».

(Από­σπα­σμα από το ποί­η­μα του Κώστα Βάρ­να­λη «Στυ­λί­της»)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο