Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κώστας Βουτσάς: Τρία χρόνια χωρίς τον αγαπημένο ηθοποιό

Τρία χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται σήμε­ρα, 26 Φλε­βά­ρη, από τον θάνα­το του αγα­πη­μέ­νου ηθο­ποιού του κινη­μα­το­γρά­φου, του θεά­τρου και της τηλε­ό­ρα­σης, του σπου­δαί­ου Κώστα Βουτσά.

Ο Κώστας Βου­τσάς γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να στις 31 Δεκέμ­βρη 1931 από γονείς πρό­σφυ­γες, με κατα­γω­γή από τους Επι­βά­τες της Ανα­το­λι­κής Θρά­κης. Το οικο­γε­νεια­κό του επί­θε­το ήταν Σαβ­βό­που­λος, αλλά το «Βου­τσάς» επι­κρά­τη­σε από τον παπ­πού του, που έφτια­χνε βαρέ­λια (βου­τσιά). Οι συν­θή­κες μέσα στις οποί­ες έζη­σε τα παι­δι­κά του χρό­νια ήταν δύσκο­λες και σκλη­ρές. Ζού­σαν σε ένα μικρό άδειο μαγα­ζί, στον Βύρω­να, του οποί­ου τη βιτρί­να είχαν καλύ­ψει με χαρ­τιά για να μην τους βλέ­πουν οι περαστικοί.

Οταν ο Κώστας ήταν μικρός μετα­κό­μι­σαν στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, εκεί όπου πέρα­σε τα παι­δι­κά και εφη­βι­κά του χρό­νια. Ο πατέ­ρας του ήταν εργά­της οδο­ποιός και η μητέ­ρα του φρό­ντι­ζε το σπί­τι. Τα παι­διά της οικο­γέ­νειας βοη­θού­σαν να συμπλη­ρω­θεί το οικο­γε­νεια­κό εισό­δη­μα κάνο­ντας διά­φο­ρες μικροδουλειές.

Ο πατέ­ρας του, Από­στο­λος, ήταν μέλος του ΚΚΕ και ο μικρός τότε Κώστας έζη­σε από πρώ­το χέρι τις διώ­ξεις και τα κυνη­γη­τά. Την περί­ο­δο της Κατο­χής ο Κώστας Βου­τσάς ήταν Αετό­που­λο και μοί­ρα­ζε προ­κη­ρύ­ξεις της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ.

Η πρώ­τη του γνω­ρι­μία με το θέα­τρο έγι­νε κατά τύχη, όπως έλε­γε. «Βρέ­θη­κα τυχαία σε μια κατα­σκή­νω­ση όπου έπαι­ζαν θέα­τρο και άρχι­σα να παί­ζω μαζί τους. Και το βρά­δυ στη Μηχα­νιώ­να έγι­νε χαμός από τα γέλια». Σπού­δα­σε στη Δρα­μα­τι­κή Σχο­λή Τρια­ντα­φυλ­λί­δη «Μακε­δο­νι­κό Ωδείο» της Θεσ­σα­λο­νί­κης, από όπου απο­φοί­τη­σε το 1952. Συμ­με­τεί­χε ως ηθο­ποιός σε μπου­λού­κια, για τα οποία είχε πει χαρα­κτη­ρι­στι­κά ότι με την πει­θαρ­χία τους «με κάνα­νε θεα­τρί­νο». Η πρώ­τη του επαγ­γελ­μα­τι­κή εμφά­νι­ση στη σκη­νή ήταν το 1953 στο «Στρα­τιω­τι­κό Θέα­τρο Θεσ­σα­λο­νί­κης», με το έργο «Ανθος του Για­λού». Την ίδια χρο­νιά έκα­νε και την πρώ­τη κινη­μα­το­γρα­φι­κή του εμφά­νι­ση, ως κομπάρ­σος στην ται­νία «Ο μπα­μπάς εκπαι­δεύ­ε­ται». Ο πρώ­τος του κινη­μα­το­γρα­φι­κός ρόλος ήταν στο «Η κυρά μας η μαμή».

Στην Αθή­να ήρθε για μόνι­μη εγκα­τά­στα­ση το 1958, ύστε­ρα από προ­τρο­πή της πρω­τα­γω­νί­στριας του μου­σι­κού θεά­τρου Καλής Καλό, και μαζί της εμφα­νί­στη­κε στην επι­θε­ώ­ρη­ση «Πάρε Κόσμε», στο Θέα­τρο «Περο­κέ». Την περί­ο­δο 1964 — 1972 είναι συν­θια­σάρ­χης με μεγά­λα ονό­μα­τα της κωμω­δί­ας, ενώ από το 1972 και μετά συγκρο­τεί δικούς του θιά­σους. Στην 70χρονη καριέ­ρα του έπαι­ξε σε πάνω από 90 ται­νί­ες, μετα­ξύ τους: «Ο Κατή­φο­ρος» (1961), «Μερι­κοί το προ­τι­μούν κρύο» (1962), «Ο φίλος μου ο Λευ­τε­ρά­κης» (1963), «Οι κλη­ρο­νό­μοι» (1964), «Ραντε­βού στον αέρα» (1965), «Κορί­τσια για φίλη­μα» (1965), «Νύχτα γάμου» (1967). Τη δεκα­ε­τία του ’80 συμ­με­τέ­χει σε πολ­λές βιντε­ο­ται­νί­ες, ενώ από το 1973 και μετά εμφα­νί­ζε­ται και σε δεκά­δες τηλε­ο­πτι­κές σει­ρές. Δεν στα­μά­τη­σε ποτέ του να δου­λεύ­ει. Φέτος έπαι­ζε στην παι­δι­κή παρά­στα­ση «Στα­χτο­πού­τα», στην Παι­δι­κή Σκη­νή του Θεά­τρου «Broadway».

Αει­κί­νη­τος και ευρη­μα­τι­κός, δοτι­κός και πάντα άνθρω­πος με όλη τη σημα­σία της λέξης, χάρι­ζε το γέλιο, γοή­τευε το κοι­νό και τους γύρω του. Ατά­κες του όπως το «έχω και κότε­ρο, πάμε μια βόλ­τα;», «Κατί­να, σαλα­μά­κι» ή το δικό του εύρη­μα «φστ μπόινγκ» πέρα­σαν και επα­να­λαμ­βά­νο­νται από γενιά σε γενιά.

Η σχέ­ση του με το ΚΚΕ, που ξεκί­νη­σε από τα παι­δι­κά του χρό­νια, κρά­τη­σε μια ζωή. Οι οικο­γε­νεια­κές του κατα­βο­λές, οι αγώ­νες του πατέ­ρα του, οι μνή­μες του, ο σεβα­σμός στους αγώ­νες του λαού μας, τον οδη­γού­σαν να στη­ρί­ζει πάντα το Κόμ­μα. «Ψηφί­ζω ΚΚΕ για­τί είναι το μόνο κόμ­μα που λέει αλή­θειες, αλλά και για­τί ο λαός μας θα ησυ­χά­σει μόνο με την εξου­σία που προ­τεί­νει το ΚΚΕ», είχε δηλώ­σει στον «Ριζο­σπά­στη» στις τελευ­ταί­ες εκλο­γές του 2019. Ανα­γνώ­ρι­ζε στο ΚΚΕ τη δύνα­μη και το δίκιο του λαού, γι’ αυτό και δεν έλει­ψε ποτέ από το πλευ­ρό του Κόμ­μα­τος: «Δεν είμαι κομ­μου­νι­στής με την ουσια­στι­κή έννοια του όρου, για­τί για να είναι κανείς κομ­μου­νι­στής χρειά­ζε­ται μεγά­λη αφο­σί­ω­ση, αλλά από τότε που θυμά­μαι τον εαυ­τό μου, από την πρώ­τη φορά μέχρι τώρα με περη­φά­νια ψηφί­ζω ΚΚΕ».

Ο Κώστας Βου­τσάς «έφυ­γε» από την ζωή στις 26 Φλε­βά­ρη 2020 σκορ­πώ­ντας θλί­ψη σε συγ­γε­νείς, φίλους και συνα­δέλ­φους, μα και σε σ’ έναν λαό που τον αγά­πη­σε μέσα από τις ερμη­νεί­ες του στον κινη­μα­το­γρά­φο και το θέατρο.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο