Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κώστας Κάππος: Προσηλωμένος στα ιδανικά της εργατικής τάξης

Το Ίδρυ­μα της Βου­λής «για τον Κοι­νο­βου­λευ­τι­σμό και τη Δημο­κρα­τία» και η Βιβλιο­θή­κη της Βου­λής, με την ευκαι­ρία της συμπλή­ρω­σης 12 χρό­νων από το θάνα­το του Κώστα Κάπ­που, πρώ­ην βου­λευ­τή και κοι­νο­βου­λευ­τι­κού εκπρο­σώ­που του ΚΚΕ, διορ­γά­νω­σαν από­ψε εκδή­λω­ση αφιε­ρω­μέ­νη στη μνή­μη του. Στην εκδή­λω­ση παρου­σιά­στη­κε έκθε­ση με σπά­νια τεκ­μή­ρια από τη ζωή και τη δρά­ση του. Παρα­βρέ­θη­κε ο πρό­ε­δρος της Βου­λής Νίκος Βού­τσης.

Στον «ηθι­κό αγω­νι­στή και ιδε­ο­λό­γο» όπως τον γνώ­ρι­σε, που είχε μορ­φω­θεί στη μαρ­ξι­στι­κή κοσμο­θε­ω­ρία την οποία δεν ξεχώ­ρι­ζε από την εφαρ­μο­γή της, αυτών των αξιών και αρχών για τις οποί­ες χιλιά­δες και εκα­τομ­μύ­ρια πλή­ρω­σαν με την ίδια τους τη ζωή τους, ανα­φέρ­θη­κε μετα­ξύ άλλων ο πρώ­ην πρό­ε­δρος της Βου­λής Νική­τας Κακλα­μά­νης.

Η πρώ­ην υπουρ­γός Νάντια Βαλα­βά­νη ανέ­φε­ρε ότι ήταν ταγ­μέ­νος στην υπό­θε­ση της απε­λευ­θέ­ρω­σης της κοι­νω­νί­ας του ανθρώ­που από τα δεσμά της εκμε­τάλ­λευ­σης, προ­σθέ­το­ντας ότι υπο­στή­ρι­ξε την κοσμο­θε­ω­ρία του με συνέ­πεια, με πίστη στην εργα­τι­κή τάξη και το λαό και πως ο ίδιος έλε­γε ότι ο σοσια­λι­σμός είναι ρεα­λι­στι­κός στόχος.

Στην αντι­δι­κτα­το­ρι­κή δρά­ση «για την οποία βασα­νί­στη­κε απάν­θρω­πα», αλλά και στην αφο­σί­ω­ση στις θέσεις του Κόμ­μα­τός του ανα­φέρ­θη­κε ο πρώ­ην υπουρ­γός Βασί­λης Κοντο­γιαν­νό­που­λος.

Ο Φοί­βος Προύν­τζος, επί­κου­ρος καθη­γη­τής του Πανε­πι­στη­μί­ου Αθη­νών, σημεί­ω­σε για τον Κ. Κάπ­πο ότι ήταν «αγω­νι­στής κατα­ξιω­μέ­νος στη συνεί­δη­ση του λαού» και πως «αγω­νι­ζό­ταν για έναν κόσμο δικαιότερο».

Προσηλωμένος στα ιδανικά της εργατικής τάξης

Από την πλευ­ρά του ΚΚΕ μίλη­σε ο βου­λευ­τής του Κόμ­μα­τος και ΣΤ’ αντι­πρό­ε­δρος της Βου­λής Γιώρ­γος Λαμπρού­λης. Όπως ανέ­φε­ρε, η ζωή του Κ. Κάπ­που «ήταν συν­δε­δε­μέ­νη με τους αγώ­νες του λαού μας σε συν­θή­κες που απαι­τού­σαν ανε­βα­σμέ­νο πνεύ­μα αυτο­θυ­σί­ας και προ­σφο­ράς, ιδιαί­τε­ρα μάλι­στα την επο­χή της δικτατορίας».

«Από τα νεα­νι­κά του χρό­νια πήρε μέρος στη λαϊ­κή πάλη, οργα­νώ­θη­κε στην ΕΔΑ πριν τη δικτα­το­ρία του 1967 και στη συνέ­χεια στο ΚΚΕ. Με την επι­βο­λή της δικτα­το­ρί­ας η ζωή του ακο­λού­θη­σε την πορεία χιλιά­δων αγω­νι­στών. Μετά τη σύλ­λη­ψή του εξο­ρί­στη­κε στη Γυά­ρο και τη Λέρο. Μετά την απε­λευ­θέ­ρω­σή του συνέ­χι­σε τον αγώ­να στις γραμ­μές της ΚΝΕ, σε συν­θή­κες βαθιάς παρα­νο­μί­ας, ως μέλος του Γρα­φεί­ου του Κεντρι­κού Συμ­βου­λί­ου της, για να συλ­λη­φθεί ξανά το Φλε­βά­ρη του 1974 και να υπο­στεί φρι­κτά βασα­νι­στή­ρια στο ΕΑΤ — ΕΣΑ, δίχως να λυγί­σει. Στο 9ο Συνέ­δριο του Νοέμ­βρη του 1973 εκλέ­χθη­κε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ που παρέ­μει­νε έως το 1989. Στο διά­στη­μα αυτό εκλέ­χθη­κε επα­νει­λημ­μέ­να βου­λευ­τής του, ενώ τα τελευ­ταία χρό­νια της ζωής του αρθρο­γρα­φού­σε συχνά στον “Ριζο­σπά­στη”».

Στη συνέ­χεια ανα­φέρ­θη­κε στη δρά­ση του Κ. Κάπ­που ως βου­λευ­τή του ΚΚΕ μέσα και έξω από τη Βου­λή, στο αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό κίνη­μα και τόνι­σε: «Αυτό που χαρα­κτή­ρι­ζε τον Κώστα Κάπ­πο ήταν η προ­σή­λω­σή του στα ιδα­νι­κά της εργα­τι­κής τάξης, η μαχη­τι­κό­τη­τα και η εντι­μό­τη­τα στον αγώ­να για την κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο, για το σοσιαλισμό».

«Δεν μπο­ρεί να εκτι­μη­θεί ‑πρό­σθε­σε- η προ­σω­πι­κό­τη­τα του Κώστα Κάπ­που, όπως και χιλιά­δων επώ­νυ­μων και ανώ­νυ­μων αγω­νι­στών, μακριά και έξω από την πάλη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος και του Κόμ­μα­τος στο οποίο ανή­καν, το ΚΚΕ, άσχε­τα από επι­μέ­ρους ή άλλες σκέ­ψεις και από­ψεις που είχε ο Κ. Κάπ­πος και που τον οδή­γη­σαν να απο­μα­κρυν­θεί από το Κόμ­μα το 1989», για­τί «μέσα στη συλ­λο­γι­κή δρά­ση και την οργα­νω­μέ­νη πάλη, για μια ανώ­τε­ρη κοι­νω­νία χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, το σοσια­λι­σμό — κομ­μου­νι­σμό, είναι που δια­μορ­φώ­νο­νται κι αυτές οι αρε­τές του αγω­νι­στή που συν­θέ­τουν την προ­σω­πι­κό­τη­τά του: Την ανι­διο­τέ­λεια, την αφο­σί­ω­ση στην υπό­θε­ση της εργα­τι­κής τάξης, που οπλί­ζει τον άνθρω­πο με δύνα­μη και αντο­χή, καλ­λιερ­γεί το αίσθη­μα της ευθύ­νης απέ­να­ντι στο λαό, κάνο­ντας πρά­ξη το σύν­θη­μα: Όλοι για έναν κι ένας για όλους».

Συντο­νι­στής της εκδή­λω­σης ήταν Τ. Σακελ­λα­ρό­που­λος, υπεύ­θυ­νος των Ιστο­ρι­κών Αρχεί­ων του Μου­σεί­ου Μπενάκη.

Πηγή: 902.gr

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο