Ο Κώστας Μαραγκουδάκης δεν είναι πια μαζί μας: Εφυγε από τη ζωή ο σύντροφος, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ο ΕΛΑΣίτης Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού με τις πολύχρονες φυλακίσεις και εξορίες, ο κομμουνιστής ‑μέλος για περισσότερα από 70 χρόνια και στέλεχος του ΚΚΕ.
Ο σ.φος Μαραγκουδάκης γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών & Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ), εντάχθηκε από τα 18 του χρόνια στο ΚΚΕ στα μαύρα χρόνια της Κατοχής και το υπηρέτησε μέχρι την τελευταία στιγμή με σεμνότητα από θέσεις υπεύθυνες, τόσο κομματικές, όσο και στο μαζικό κίνημα, στη νεολαία.
Την περίοδο της ΕΑΜικής Αντίστασης διετέλεσε γραμματέας του Τομέα Κηφισιάς της ΕΠΟΝ, του Τομέα Προαστίων και του Τομέα Κέντρου Αθήνας της ΕΠΟΝ, ενώ αργότερα έγινε μέλος του Γραφείου Επιτροπής Νέων ΕΔΑ και της Επιτροπής Πολιτικών Νεολαιών.
Για τη δράση του αυτή φυλακίστηκε, βασανίστηκε και εξορίστηκε, συμπληρώνοντας πάνω από 10 χρόνια στις φυλακές και τις εξορίες σε Βούρλα, Αίγινα, Γυάρο, στο Μακρονήσι, όπου παρέμεινε για 1 χρόνο στο Λόχο Απομόνωσης. Στη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών βρέθηκε και πάλι στη Γυάρο και στο Παρθένι της Λέρου.
Ήταν δραστήριο συνδικαλιστικό στέλεχος, διατελώντας γενικός γραμματέας της Ένωσης Επαγγελματιών Λογιστών Πρωτεύουσας (ΕΕΛΠ), μέλος της διοίκησης και πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Λογιστών (ΠΟΛ), γενικός γραμματέας του Εθνικού Αντιδικτατορικού Συμβουλίου Εργαζομένων, γραμματέας και αντιπρόεδρος της ΕΣΑΚ‑Σ.
Από το 13ο Συνέδριο (1991) έως και το 18ο Συνέδριο (2009) εκλεγόταν πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου. Μετά το 19ο Συνέδριο (2013) έως το 2019 υπήρξε πρόεδρος στο “Σπίτι του Αγωνιστή”.
Ο σ.φος Μαραγκουδάκης υπερασπίστηκε το ΚΚΕ και τις αρχές του από την οπορτουνιστική διαλυτική δράση, τόσο στην κρίση του 1968 όσο και σ’ αυτήν του 1991. Το υπηρέτησε ανυποχώρητα μέχρι την τελευταία του πνοή, τιμώντας την ιδιότητα του μέλους και του στελέχους του Κόμματος. Ήταν μέλος της ΚΟΒ Άνω Αμπελοκήπων – Πολυγώνου της ΤΕ Α’ Αθήνας της ΚΟΑ του ΚΚΕ.
«80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΩΝΕΣ για Λευτεριά – Κοινωνική Απελευθέρωση»
80 χρόνια… Μια ζωή ολάκερη, συνυφασμένη με τις θυσίες και τους μόχθους ενός ολόκληρου λαού. Μια ακατάβλητη αγωνιστική πορεία που ξεκίνησε από τα σπλάχνα του λαϊκού κινήματος και ακολούθησε όλες τις καμπές του στο διάβα της Ιστορίας.
Ο Κώστας Μαραγκουδάκης, με σεμνότητα, ακλόνητη συνέπεια και οξύτατο πολιτικό και κοινωνικό κριτήριο, που σμιλεύτηκε στα χαρακώματα της πάλης και στη στράτευση σε ΚΚΕ-ΕΑΜ-ΕΠΟΝ και στις ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, καταθέτει μια βιωματική μαρτυρία για όλες τις κρίσιμες στιγμές του τόπου και του κινήματος, αλλά και πολύτιμες ιστορικές πληροφορίες και σκέψεις, που φωτοδοτούν αθέατες πλευρές της αέναης ταξικής σύγκρουσης. Οι αντιστάσεις στη μεταξική περίοδο, το έπος της Εθνικής Αντίστασης, ο ηρωικός Δεκέμβρης και η συγκλονιστική νίκη των ΕΛΑΣιτών στο Κεφαλάρι, ο εμφύλιος και ο ΔΣΕ, οι φυλακές, η Γιούρα, η Μακρόνησος, οι σκληροί πολιτικοί και συνδικαλιστικοί αγώνες του ’50 και του ’60, η αντιδικτατορική πάλη, οι μάχες για τον εκδημοκρατισμό και τον ταξικό προσανατολισμό του εργατικού κινήματος, η αντιιμπεριαλιστική δράση, η πάλη για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης και την κοινωνική απελευθέρωση παρουσιάζονται με γλαφυρότητα και πιστότητα. Και παράλληλα ένας τεράστιος πλούτος παρεμβάσεων, ομιλιών, άρθρων, που σκιαγραφούν κάθε όψη της πολιτικοϊδεολογικής αναμέτρησης.
Ένα έργο δοσμένο με ανυπόκριτη ανησυχία για τη διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς, αλλά και με βαθύ αίσθημα βεβαιότητας για την ιστορική δικαίωση “της γης των κολασμένων”…
Στη σχετική βιβλιοπαρουσίαση ο Σπύρος Χαλβατζής στέλεχος του ΚΚΕ, εκπροσωπώντας τον Σύνδεσμο Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 – 1974 (ΣΦΕΑ) είπε μεταξύ άλλων:
«Να μιλήσει κάποιος για το έργο του Κώστα Μαραγκουδάκη δεν είναι εύκολο. Κι αυτό γιατί πρέπει να παρακολουθήσει μια πολυτάραχη ζωή 80 χρόνων αγώνων. Μέσα απ’ αυτό το βιβλίο, περνάει η πορεία του εργατικού, λαϊκού, αντιστασιακού κινήματος, ειδικά στην Αθήνα και για το διάστημα της Γερμανικής κατοχής, στην Κηφισιά. Αναφέρονται σοβαρές πτυχές της πάλης του κομμουνιστικού κινήματος, μέσα από την παρουσίαση της δράσης ηγετικών στελεχών του κόμματος στο εργατικό, συνδικαλιστικό κίνημα μιας ταραγμένης περιόδου. Κι είναι πολλά τα 80 χρόνια…
Αν έχει κάποιος το πλεονέκτημα να γνωρίζει τον Κώστα Μαραγκουδάκη θα μιλήσει για τον άνθρωπο, το δημιουργό, τον πρωτοπόρο, αλλά και επίμονο στη λύση προβλημάτων ‑όταν έχει μπροστά του ένα πρόβλημα να αντιμετωπίσει, δεν θα σου πει ποτέ, «άστο, θα το δούμε». Συνήθιζε και συνεχίζει, για κάθε πρόβλημα να λέει: Πώς αυτό πρέπει να λυθεί; Τι κινήσεις πρέπει να γίνουν; Ποιος θα κάνει τι; Πότε θα δοθεί απάντηση; Συγκεκριμένος, σαφής, δημιουργικός. Κάποιες φορές με έντονη φωνή, ακόμα και με απόλυτο τρόπο. Όμως, αυτή η λειτουργία του έχει βοηθήσει πολλούς συνεργάτες του, να σπάσουν την αδράνεια, να πάψουν να αφήνουν προβλήματα να λιμνάζουν.…
Αυτός είναι μια ολάκερη ζωή.
Πάντα έψαχνε, ακόμα ψάχνει για στοιχεία. Με επιχειρήματα, με στοιχεία, με πράξεις.
Ένας αγωνιστής, κομμουνιστής με λόγο γραφτό και προφορικό και κυρίως με έργο. Δεν θα αφήσει ποτέ και τίποτα, άξιο λόγου, να πέσει κάτω. Πολυγραφότατος, σε όλες τις συνθήκες και με ευρύτητα στη θεματολογία του.
Η μονομέρεια καμιά φορά δεν τον απασχόλησε.
Αυστηρός, φωνακλάς κάπου – κάπου, πεισματάρης, αλλά ακριβοδίκαιος.
Σε όλη τη διαδρομή του, με ό,τι καταπιάστηκε, με ό,τι χρεώθηκε από το συνδικαλιστικό κίνημα και από το κόμμα, το ΚΚΕ, σε όποια δημόσια θέση ή λειτούργημα είχε στην ευθύνη του, δεν θα βρεθεί άνθρωπος, πέρα από ιδεολογική ή πολιτική τοποθέτηση, να πει ότι ο Κώστας Μαραγκουδάκης «μου έφαγε το δίκιο».
Κι αυτό έχει μεγάλη ιδεολογική και πολιτική σημασία.
Ειδικά στην περίοδο που διανύουμε, στα τωρινά χρόνια.
Κι αυτό δεν είναι κάτι το αυτονόητο.
Και σε φίλους και σε συντρόφους και σε αγαπημένους, δεν χαρίζεται σε κανέναν. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Δεν δίστασε ποτέ μπροστά στον ταξικό εχθρό. Δεν φοβήθηκε.
Ηταν και είναι πάντα παρών. Χαλκέντερος.
Το ’89-’91 όταν το τσουνάμι των ανατροπών δημιουργούσε πολλά κενά και παράπλευρες απώλειες, στάθηκε κόντρα στον καιρό.
(και καταλήγει ο Σπύρος)
Αγαπητέ σύντροφε και φίλε Κώστα σε ευχαριστούμε».
Όντας στο «σπίτι του Αγωνιστή», σε μια εφ ‘όλης της ύλης συνομιλία στο ερώτημα «Τα ιδανικά για τα οποία πολέμησαν οι αγωνιστές και αγωνίστριες της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ παραμένουν ζωντανά σήμερα;», απάντησε
― Έχω την αίσθηση ότι για να παραμείνει κάτι ζωντανό πρέπει κάποιος να το βλέπει. Όσο κάποιοι το βλέπουν παραμένει ζωντανό. Μη μου πείτε τώρα ότι είναι δυνατό να το δουν αυτό οι άνθρωποι που σήμερα εντάσσονται σε διάφορους χώρους και καλά-καλά δεν ξέρουνε που πάνε. Νομίζω ότι υπάρχει και μια τύφλωση. Τα ιδανικά αυτά στο χώρο το δικό μας είναι ολοφάνερα. Αυτοί που μπαίνουν στο χώρο για να παλέψουν, στον κορμό της Αριστεράς, του ΚΚΕ, μπαίνουν έχοντας πλήρη συναίσθηση και πλήρη γνώση από την ιστορία ποια είναι η προσφορά του κομμουνιστικού κινήματος στη βελτίωση της ζωής του ελληνικού λαού, στην αποφυγή χειροτέρευσης της ζωής του ελληνικού λαού και στην προοπτική καλυτέρευσης και οριστικής λύσης του προβλήματος της ευτυχίας του λαού μας κατά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Άλλος, βέβαια, το ξέρει περισσότερο, άλλος λιγότερο, αλλά η βάση είναι ότι πιστεύεις ότι μπαίνοντας μέσα στον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση αγωνίζεσαι για κάτι καλύτερο για όλους, χωρίς καμιά διάκριση. Αυτό είναι το κίνητρο που φέρνει όλον αυτόν τον κόσμο μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ.
Νομίζω ότι εκφράζεται ποικιλότροπα και από το τι κάνει ο καθένας. Πχ μέσα στο εργατικό κίνημα θα δείτε ότι οι καλύτεροι στους αγώνες, είναι οι κομμουνιστές. Δεν θα δείτε δηλαδή να κατεβαίνουν κάτω και να μην ξέρουν γιατί κατεβαίνουν. Ένας μπορεί να χάσει σήμερα τη δουλειά του. Δεν φτάνει μόνο η περίπτωσή του για να πεις ότι αυτός εντάχτηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ενδεχομένως αυτός θα αφυπνιστεί, με το να χάσει τη δουλειά του, αλλά σημασία έχει όχι να αφυπνιστεί επειδή μόνο χάνει τη δουλειά του αλλά και γιατί και πάρα πολλοί άλλοι χάνουν τη δουλειά τους. Και για να μπορέσει να προχωρήσει στη ζωή είναι αναγκαίο να ενωθεί με τους άλλους για να μπορούν να κάνουν δυνατή την πίεσή τους και να αλλάξει η κατάσταση την οποία βιώνουμε.
- Κύριε Μαραγκουδάκη επιτρέψτε μου μια πιο προσωπική ερώτηση. Βρίσκεστε ήδη δέκα χρόνια στο τιμόνι του Ιδρύματος, ως πρόεδρος του ΔΣ. Ποια ήταν η «ανταμοιβή» από την ενασχόλησή σας αυτή, τι κερδίσατε ως άνθρωπος, ως εν ενεργεία αγωνιστής ο ίδιος;
― Όταν ένας άνθρωπος φτάσει σε μια ηλικία όπως είμαι εγώ, στα 92 μου χρόνια, οπωσδήποτε μειώνονται οι δυνατότητές του να βγει έξω να τρέξει, να έχει μια πιο ενεργό, σωματική κυρίως, δραστηριότητα. Το γεγονός ότι μπόρεσα σ’ αυτά τα χρόνια εδώ να προσφέρω όλες μου τις υπηρεσίες και να είναι επιτυχής η πορεία του ιδρύματος (μέχρι σήμερα δεν έχουμε κανένα αρνητικό στοιχείο στην πορεία μας αυτή), για μένα είναι βαθιά ικανοποίηση ότι και στα γεράματά μου μπορώ να συνεχίσω τον αγώνα που άρχισα στα νιάτα μου (γέλια).