Κώστα Καρυωτάκη: Ο Μιχαλιός

Το Μιχα­λιό τον πήρα­νε στρατιώτη.
Καμα­ρω­τά ξεκί­νη­σε κι ωραία
με το Μαρή και με τον Παναγιώτη.
Δε μπό­ρε­σε να μάθει καν το «επ’ ώμου».

Όλο εμουρ­μού­ρι­ζε: «Κυρ Δεκανέα,
άσε με να γυρί­σω στο χωριό μου».
Τον άλλο χρό­νο, στο νοσοκομείο,
αμί­λη­τος τον ουρα­νό κοιτούσε.
Εκάρ­φω­νε πέρα, σ’ ένα σημείο,

το βλέμ­μα του νοσταλ­γι­κό και πράο,
σα να ’λεγε, σα να παρακαλούσε:
«Αφή­στε με στο σπί­τι μου να πάω».
Κι ο Μιχα­λιός επέ­θα­νε στρατιώτης.
Τον ξεπρο­βό­δι­σαν κάτι φαντάροι,

μαζί τους ο Μαρής κι ο Παναγιώτης.
Απά­νω του σκε­πά­στη­κεν ο λάκκος,
μα του άφη­σαν απέ­ξω το ποδάρι:
Ήταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος.