Κ. Οκουγιάν: Οι κομμουνιστές της Ελλάδας και της Τουρκίας αντλούν δύναμη ο ένας από τον άλλο και θα νικήσουν

Στο χαι­ρε­τι­σμό του στη μεγά­λη συγκέ­ντρω­ση στην πλα­τεία Σαπ­φούς, στο πλαί­σιο του 30ού Αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού Διη­μέ­ρου της ΚΝΕ, ο Κεμάλ Οκου­γιάν, Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Τουρ­κί­ας, ανέ­φε­ρε τα εξής:

«Αγα­πη­τοί σύντροφοι,

Πετά­ξα­με πάνω από τα γαλα­νά νερά του Αιγαί­ου Πελά­γους για να αγκα­λιά­σου­με τους αγα­πη­τούς μας φίλους στην πάλη, τους συντρό­φους μας. Αυτά τα γαλα­νά νερά είναι μια γέφυ­ρα φιλί­ας για εμάς, η μελω­δία της συντρο­φι­κό­τη­τας, η φωνή της ελευ­θε­ρί­ας. Τους εργά­τες της Ελλά­δας και της Τουρ­κί­ας δεν τους χωρί­ζουν αυτά τα νερά αλλά οι εκμε­ταλ­λεύ­τριες τάξεις των δύο χωρών. Είναι τα άπλη­στα διε­θνή μονο­πώ­λια που προ­σπα­θούν να μας χωρί­σουν. Είναι οι ρατσι­στι­κές, σοβι­νι­στι­κές δυνά­μεις που υπη­ρε­τούν το κεφά­λαιο που προ­σπα­θούν να μας χωρί­σουν. Είναι ο ιμπε­ρια­λι­σμός και το ΝΑΤΟ που προ­σπα­θούν να μας χωρί­σουν. Είναι οι κυβερ­νώ­ντες της ΕΕ που προ­σπα­θούν να μας χωρί­σουν, που σέρ­νουν τους λαούς στον θάνα­τό τους σε αυτά τα γαλά­ζια νερά, των οποί­ων οι χώρες δια­λύ­ο­νται από τον πόλε­μο και την κατοχή.

Ενώ προ­σπα­θούν να διαι­ρέ­σουν και να σπεί­ρουν τη διχό­νοια ανά­με­σα στους εργά­τες των δύο χωρών, οι κομ­μου­νι­στές της Ελλά­δας και της Τουρ­κί­ας συνερ­γά­ζο­νται και αντλούν δύνα­μη ο ένας από τον άλλο.

Δεχτεί­τε τους συντρο­φι­κούς χαι­ρε­τι­σμούς και την αλλη­λεγ­γύη που απευ­θύ­νουν όλοι οι αγω­νι­στές του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Τουρ­κί­ας στα μέλη και τους φίλους του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ελλά­δας, στους νέους και τις νέες της Κομ­μου­νι­στι­κής Νεο­λαί­ας Ελλά­δας. Ξέρου­με ότι τελι­κά θα κερ­δί­σου­με, θα νική­σου­με τον κοι­νό μας εχθρό.

Σύντρο­φοι,

Αυτό το παρά­λο­γο σύστη­μα που ονο­μά­ζε­ται καπι­τα­λι­σμός έχει αφή­σει τον τελευ­ταίο ενά­μι­ση χρό­νο την ανθρω­πό­τη­τα αβο­ή­θη­τη μπρο­στά σε μία παν­δη­μία. Επι­πλέ­ον, οι καπι­τα­λι­στές εκμε­ταλ­λεύ­τη­καν την παν­δη­μία για να εξα­πο­λύ­σουν μια νέα επί­θε­ση στην εργα­τι­κή τάξη και τις φτω­χές μάζες. Τόσο που, εμείς οι κομ­μου­νι­στές, δεν χρειά­ζε­ται καν να εξη­γή­σου­με την ανοη­σία του καπι­τα­λι­σμού και πόσο σκλη­ρή και ανή­θι­κη είναι η αστι­κή τάξη. Ωστό­σο, η γυμνή αλή­θεια είναι εδώ και μας υπο­χρε­ώ­νει να κάνου­με ό,τι είναι απαραίτητο.

Η απο­κά­λυ­ψη της σαπί­λας του καπι­τα­λι­σμού είναι πάντα ένα σημα­ντι­κό καθή­κον. Ωστό­σο, ο καπι­τα­λι­σμός τώρα εκθέ­τει την αλη­θι­νή του φύση απρο­κά­λυ­πτα. Επο­μέ­νως, το κύριο καθή­κον του σήμε­ρα δεν είναι να εξη­γή­σου­με ότι ο καπι­τα­λι­σμός είναι ένα κακό κοι­νω­νι­κό σύστη­μα, αλλά να ανα­δεί­ξου­με ότι ο καπι­τα­λι­σμός μπο­ρεί να γκρε­μι­στεί, καθώς και τον τρό­πο που μπο­ρεί αυτό να επι­τευ­χθεί. Αυτό που ενώ­νει το ΚΚΕ και το ΤΚΡ δεν είναι μόνο η γεω­γρα­φι­κή εγγύ­τη­τα. Το ΚΚΕ και το ΤΚΡ ενώ­νο­νται με την ιδέα της επα­νά­στα­σης, με την ιδέα ότι η επα­νά­στα­ση είναι μια επί­και­ρη επι­λο­γή και από την ακλό­νη­τη απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα να τονί­σου­με ότι η σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση είναι ένα καθή­κον που δεν μπο­ρεί να αναβληθεί.

Σύντρο­φοι,

Για πολ­λές δεκα­ε­τί­ες, γινό­ταν προ­σπά­θεια από ρεβι­ζιο­νι­στές και συμ­βι­βα­σμέ­νους να ανα­βλη­θεί η πάλη για το σοσια­λι­σμό, με το επι­χεί­ρη­μα “τώρα δεν είναι η ώρα”. Αλλά, εμείς εδώ και τώρα λέμε ότι ο σοσια­λι­σμός πρέ­πει να αντι­κα­τα­στή­σει τον καπι­τα­λι­σμό, ο οποί­ος έχει χάσει όλη του την πει­θώ και δεν μπο­ρεί να προ­σφέ­ρει στην ανθρω­πό­τη­τα τίπο­τα άλλο παρά φτώ­χεια, πεί­να, ανερ­γία και πολέμους.

Το εμπό­διο σε αυτήν την πορεία δεν είναι ούτε οι πολε­μι­κές μηχα­νές υψη­λής τεχνο­λο­γί­ας ούτε τα ολο­έ­να αυξα­νό­με­να εργα­λεία κατα­στο­λής, με τη μορ­φή της αστυ­νο­μί­ας ή άλλη. Αντ’ αυτού, το κύριο εμπό­διο στην πορεία μας προς τον σοσια­λι­σμό είναι το γεγο­νός ότι συνε­χί­ζουν να λένε στο λαό ότι ο σοσια­λι­σμός είναι ένα εγχεί­ρη­μα που είναι αδύ­να­το να επι­τευ­χθεί και ότι, δυστυ­χώς, εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι εξα­κο­λου­θούν να πιστεύ­ουν αυτό το ψέμα. Πρέ­πει επί­σης να αντι­με­τω­πί­σου­με το γεγο­νός ότι στο παρελ­θόν υπήρ­χαν κομ­μου­νι­στές που βοή­θη­σαν αυτό το ψέμα να δια­δο­θεί. Η ιδέα ότι η δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου μπο­ρεί να μεταρ­ρυθ­μι­στεί αντί να ανα­τρα­πεί, ότι η ειρή­νη ή η δημο­κρα­τία μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί στον καπι­τα­λι­σμό είναι μια μεγά­λη αυτα­πά­τη που μπο­ρεί να υιο­θε­τεί­ται από ορι­σμέ­να κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα κατά καιρούς.

Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Τουρ­κί­ας αφιε­ρώ­νει όλη του την ενέρ­γεια και τους πόρους του για να πάρει η εργα­τι­κή τάξη την πολι­τι­κή εξου­σία στην Τουρ­κία. Αυτή η πάλη είναι δύσκο­λη και η επι­τυ­χία δεν θα έρθει αμέ­σως. Ωστό­σο, προ­χω­ρά­με μπρο­στά με από­λυ­τη αφο­σί­ω­ση ώστε να μην ανα­βλη­θεί ο στό­χος της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης στο αόρι­στο μέλ­λον, χωρίς να ορί­ζου­με ενδιά­με­σα στά­δια πριν από αυτή. Σύντρο­φοι, να είστε σίγου­ροι ότι κάνου­με πρόοδο.

Το TKP συνε­χί­ζει να ενι­σχύ­ει και να επε­κτεί­νει την οργα­νω­τι­κή και πολι­τι­κή του παρου­σία, παρά τη συστη­μι­κή αρι­στε­ρά, τις ψεύ­τι­κες λύσεις, τον λαϊ­κι­σμό και τις διά­φο­ρες παραλ­λα­γές της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Μελε­τά­με καλά το μάθη­μά μας και μερι­μνού­με ώστε να χρη­σι­μο­ποιού­με τον μαρ­ξι­σμό — λενι­νι­σμό με τον πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κό και παρα­γω­γι­κό τρόπο.

Η από­στα­ση που έχει δια­νύ­σει το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας προς αυτή την κατεύ­θυν­ση είναι εξαι­ρε­τι­κά πολύ­τι­μη για εμάς. Οι σχέ­σεις μας, οι οποί­ες έχουν εμβα­θύ­νει τα τελευ­ταία χρό­νια, παρέ­χουν μεγά­λες δυνα­τό­τη­τες για τους λαούς μας μπρο­στά στην επερ­χό­με­νη καται­γί­δα. Θα είμα­στε υπο­μο­νε­τι­κοί αλλά και σε ετοι­μό­τη­τα, πιστοί στις αρχές μας αλλά και δημιουρ­γι­κοί, προ­σε­κτι­κοί αλλά και θαρ­ρα­λέ­οι και θα ενώ­νου­με την καρ­διά μας με το μυα­λό μας.

Σίγου­ρα θα νική­σου­με. Τις μέρες του θριάμ­βου της κόκ­κι­νης σημαί­ας μας οι νέοι μας θα χορεύ­ουν ζεϊ­μπέ­κι­κο και συρ­τά­κι και θα εγκα­θι­δρύ­σου­με μια εντε­λώς και­νούρ­για ζωή.

Ζήτω η Κομ­μου­νι­στι­κή Νεο­λαία Ελλάδας!

Ζήτω το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Τουρ­κί­ας και το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλάδας!

Ζήτω ο κομμουνισμός!».

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα