Κ. Παπαδάκης (ΚΚΕ): Παρέμβαση σε εκδήλωση στο Ευρωκοινοβούλιο για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μανώλη Γλέζου

«Η ζωή και δρά­ση του συν­δέ­θη­κε με τη σύγ­χρο­νη ιστο­ρία της Ελλά­δας και τους αγώ­νες του λαού μας», ανέ­φε­ρε για τον Μανώ­λη Γλέ­ζο, κατά τη διάρ­κεια της εκδή­λω­σης στο Ευρω­κοι­νω­βού­λιο, για τα 100 χρό­νια από τη γέν­νη­σή του, ο Κώστας Παπα­δά­κης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής. 

Ανα­λυ­τι­κά η ομι­λία του Κ. Παπαδάκη:

«Κυρία πρό­ε­δρε του Ευρωκοινοβουλίου,

Αγα­πη­τοί συγ­γε­νείς του Μανώ­λη Γλέζου,

Κυρί­ες και κύριοι εκπρό­σω­ποι των πολι­τι­κών κομ­μά­των και των μαζι­κών φορέων.

Στη σημε­ρι­νή εκδή­λω­ση του Ευρω­κοι­νο­βου­λί­ου, το ΚΚΕ τιμά τον Μανώ­λη Γλέ­ζο. Ο Μανώ­λης Γλέ­ζος, ο αγω­νι­στής της Αντί­στα­σης, κατα­γρά­φη­κε στην ελλη­νι­κή και παγκό­σμια ιστο­ρία, πρω­το­στα­τώ­ντας μαζί με τον Λάκη Σάντα, σε μια εμβλη­μα­τι­κή ενέρ­γεια γεν­ναί­ας αντί­στα­σης του λαού μας, κατε­βά­ζο­ντας από την Ακρό­πο­λη την απο­κρου­στι­κή και λαο­μί­ση­τη χιτλε­ρι­κή σημαία, τη νύχτα της 30ής προς 31η Μάη του 1941.

Ο Μανώ­λης Γλέ­ζος στην περί­ο­δο της Κατο­χής έδρα­σε μέσα από τις γραμ­μές του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Συνε­λή­φθη και κατα­δι­κά­στη­κε 3 φορές από τις ιτα­λι­κές και τις γερ­μα­νι­κές κατο­χι­κές δυνάμεις.

Μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση ανέ­λα­βε τη χρέ­ω­ση του αρχι­συ­ντά­κτη στον “Ριζο­σπά­στη”.

Συνε­λή­φθη και πέρα­σε από δίκη το 1948. Όπως χιλιά­δες αγω­νι­στές, θα υπο­στεί για χρό­νια φυλα­κές, εξο­ρί­ες, βασανιστήρια.

Μέσα από τη φυλα­κή, το Σεπτέμ­βρη του 1951, εκλέ­γε­ται βου­λευ­τής με την ΕΔΑ. Απο­φυ­λα­κί­ζε­ται το 1954 και το 1956 ανα­λαμ­βά­νει διευ­θυ­ντής της “Αυγής”, που ήταν τότε η εφη­με­ρί­δα της ΕΔΑ. Φυλα­κί­ζε­ται και πάλι από το 1958 έως το 1962. Το 1962 τιμή­θη­κε με το Βρα­βείο Λένιν από τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, για την αντι­στα­σια­κή, αντι­φα­σι­στι­κή του δρά­ση, την πάλη του για την ειρήνη.

Το 1961 εκλέ­χτη­κε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ από το 8ο Συνέ­δριο του Κόμ­μα­τος. Με την επι­βο­λή της χού­ντας των συνταγ­μα­ταρ­χών στις 21 Απρί­λη 1967 συλ­λαμ­βά­νε­ται και κρα­τεί­ται για 4 χρό­νια σε φυλα­κές και εξο­ρί­ες: Γου­δή, Πικέρ­μι, Γενι­κή Ασφά­λεια, Γυά­ρος, Παρ­θέ­νι Λέρου, μέχρι την απε­λευ­θέ­ρω­σή του το 1971 από τον Ωρω­πό. Συνέ­δε­σε σημα­ντι­κό μέρος της ζωής του με το ΚΚΕ. Μέχρι το 1968 ήταν μέλος του.

Από το 1981 και έπει­τα, είχε εκλε­γεί βου­λευ­τής και ευρω­βου­λευ­τής με το ΠΑΣΟΚ και αργό­τε­ρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά τα χρό­νια οι ιδε­ο­λο­γι­κές και πολι­τι­κές δια­φο­ρές μας ετί­θε­ντο πάντα με ευθύ­τη­τα και ανοικτά.

Μέχρι το τέλος της ζωής του πήρε πρω­το­βου­λί­ες για τη διεκ­δί­κη­ση των γερ­μα­νι­κών απο­ζη­μιώ­σε­ων, δρα­στη­ριο­ποι­ή­θη­κε μέσα από το Εθνι­κό Συμ­βού­λιο Διεκ­δί­κη­σής τους, όσο και με την ιδιό­τη­τα του ευρωβουλευτή.

Η ζωή και δρά­ση του συν­δέ­θη­κε με τη σύγ­χρο­νη ιστο­ρία της Ελλά­δας και τους αγώ­νες του λαού μας. Θα τον θυμό­μα­στε πάντα ως σύμ­βο­λο του αγώ­να ενά­ντια στο φασι­σμό — ναζι­σμό, για τη λευ­τε­ριά και την ειρήνη».

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα