Κ. Παπασταύρου: Υποκριτική, με άλλες επιδιώξεις και όχι την ευαισθησία για το περιβάλλον η συζήτηση για την κλιματική αλλαγή

Ο Κ. Παπα­σταύ­ρου ανα­φέ­ρε­ται στην συνέ­ντευ­ξή του στο ΑΠΕ στην τοπο­θέ­τη­ση του ΚΚΕ σε ό,τι αφο­ρά στη διαρ­κή και παγκο­σμί­ου ενδια­φέ­ρο­ντος συζή­τη­ση για την κλι­μα­τι­κή αλλα­γή, τονί­ζο­ντας, ότι όσο η σχε­τι­κή συζή­τη­ση ξεκι­νά «αφή­νο­ντας απεί­ρα­χτα το κίνη­τρο του καπι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους, το σκλη­ρό μονο­πω­λια­κό αντα­γω­νι­σμό, την αναρ­χία της καπι­τα­λι­στι­κής παρα­γω­γής και τον σχε­δια­σμό που γίνε­ται με κρι­τή­ριο τα συμ­φέ­ρο­ντα των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων είναι από τη φύση της υποκρισία».

Η κλι­μα­τι­κή αλλα­γή ήταν το κύριο ζήτη­μα της φετι­νής 74ης Γενι­κής Συνέ­λευ­σης του ΟΗΕ. Πώς τοπο­θε­τεί­ται το ΚΚΕ σε αυτή τη διαρ­κή και παγκο­σμί­ου ενδια­φέ­ρο­ντος συζήτηση;

Απ.: Η επί­δρα­ση της οικο­νο­μι­κής και παρα­γω­γι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας στο περι­βάλ­λον και το πώς αυτή έχει το δικό της ρόλο στην κλι­μα­τι­κή αλλα­γή, είναι ζήτη­μα που δικαί­ως προ­κα­λεί ανη­συ­χία, προ­βλη­μα­τι­σμό και αγω­νία σε εκα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους σε όλο το πλα­νή­τη, ιδιαί­τε­ρα στους ηλι­κια­κά νεό­τε­ρους. Όμως πρέ­πει να σημειώ­σου­με ότι η όλη συζή­τη­ση που γίνε­ται από καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη, μεγά­λες μονο­πω­λια­κές επι­χει­ρή­σεις, Μη Κυβερ­νη­τι­κές Οργα­νώ­σεις, είναι υπο­κρι­τι­κή και ταυ­τό­χρο­να έχει άλλες επι­διώ­ξεις και όχι την ευαι­σθη­σία για το περι­βάλ­λον. Πρώ­τα απ» όλα αφή­νει απ» έξω το ζήτη­μα το ποια είναι η βαθύ­τε­ρη αιτία για την κατα­στρο­φή στο περι­βάλ­λον και τα οικο­συ­στή­μα­τα. Αυτή η αιτία συν­δέ­ε­ται άμε­σα με μια παρα­γω­γή που δεν μπο­ρεί να παίρ­νει σχε­δια­σμέ­να υπό­ψη της την προ­στα­σία του περι­βάλ­λο­ντος, για­τί αυτό δεν το επι­τρέ­πει το κίνη­τρο του καπι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους, ο σκλη­ρός μονο­πω­λια­κός αντα­γω­νι­σμός, η αναρ­χία της καπι­τα­λι­στι­κής παρα­γω­γής, ο σχε­δια­σμός που γίνε­ται με κρι­τή­ριο τα συμ­φέ­ρο­ντα των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Όσο αυτά μένουν απεί­ρα­χτα, είναι αδύ­να­τον να μπο­ρέ­σει να υπάρ­ξει πολι­τι­κή που θα συν­δυά­ζει στα­θε­ρά και ολο­κλη­ρω­μέ­να την οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη με την προ­στα­σία της ανθρώ­πι­νης ζωής και του περι­βάλ­λο­ντος. «Αρα λοι­πόν μια συζή­τη­ση που δεν ξεκι­νά απ» αυτό είναι από τη φύση της υποκρισία.

Όμως το ζήτη­μα δεν μένει μόνο εκεί. Ουσια­στι­κά πίσω από το όψι­μο ενδια­φέ­ρον και τις ευαι­σθη­σί­ες διά­φο­ρων ‑που δεν διστά­ζουν να αιμα­το­κυ­λούν λαούς για τα κέρ­δη τους- υπάρ­χει ο μονο­πω­λια­κός αντα­γω­νι­σμός ανά­με­σα σε κρά­τη και επι­χει­ρή­σεις που προ­τάσ­σουν τα σχέ­δια της «πρά­σι­νης ανά­πτυ­ξης», με χρή­ση δηλα­δή εναλ­λα­κτι­κών των παρα­δο­σια­κών μορ­φών ενέρ­γειας σε σχέ­ση με κρά­τη και μονο­πώ­λια που στη­ρί­ζο­νται στο πετρέ­λαιο, το λιγνί­τη κλπ. Για τους πρώ­τους η αξιο­ποί­η­ση αυτών των μορ­φών είναι αντα­γω­νι­στι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα σε βάρος των δεύ­τε­ρων. Δεν είναι από μόνη της η μορ­φή ενέρ­γειας που αντι­με­τω­πί­ζει το πρό­βλη­μα της περι­βαλ­λο­ντι­κής κατα­στρο­φής, αλλά το πλαί­σιο, το ποιο είναι το κίνη­τρο ο σκο­πός της παρα­γω­γής. Για παρά­δειγ­μα στη χώρα μας έχου­με την εμπει­ρία ότι σε καμέ­νες δασι­κές και αγρο­τι­κές εκτά­σεις ξεφυ­τρώ­νουν σαν μανι­τά­ρια ανε­μο­γεν­νή­τριες και φωτο­βολ­ταϊ­κά ‑που κατα­τάσ­σο­νται στις εναλ­λα­κτι­κές μορ­φές ενέρ­γειας- είναι αυτό άρα­γε ένας σχε­δια­σμός που περι­λαμ­βά­νει την «προ­στα­σία του περι­βάλ­λο­ντος»; Για αυτό έχει σημα­σία η ανη­συ­χία και η αγω­νία να μην αξιο­ποι­η­θεί στους μετα­ξύ τους αντα­γω­νι­σμούς και να στρα­φεί απέ­να­ντι στον πραγ­μα­τι­κό ένο­χο, στην καπι­τα­λι­στι­κή ανάπτυξη.