Λάρισα: Το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα ξεχαστεί! (ΒΙΝΤΕΟ — ΦΩΤΟ)

Με την συμπλή­ρω­ση 40 ημε­ρών από το προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο έγκλη­μα στα Τέμπη, σωμα­τεία και μαζι­κοί φορείς συνε­χί­ζουν τον αγώ­να, τηρώ­ντας την υπό­σχε­ση στους αδι­κο­χα­μέ­νους ανθρώ­πους, ότι το έγκλη­μα στα Τέμπη δεν θα ξεχαστεί.

Στη Λάρι­σα, που έγι­νε το επί­κε­ντρο της ανεί­πω­της τρα­γω­δί­ας και ο λαός τίμη­σε τα θύμα­τα με μεγα­λειώ­δεις δια­δη­λώ­σεις και άλλες δρά­σεις το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, το Εργα­τι­κό Κέντρο οργά­νω­σε το βρά­δυ της Δευ­τέ­ρας συμ­βο­λι­κή εκδή­λω­ση στην πλα­τεία μπρο­στά από τον Σταθ­μό του ΟΣΕ. Αρχι­κά κρα­τή­θη­κε ενός λεπτού σιγή, ενώ στη συνέ­χεια μίλη­σε ο Γιάν­νης Σκό­κας, πρό­ε­δρος του Εργα­τι­κού Κέντρου.

Οι συγκε­ντρω­μέ­νοι άφη­σαν φανα­ρά­κια στον ουρα­νό και τρα­γού­δη­σαν το «Μη μου μιλάς για τίπο­τα» του Παύ­λου Σιδη­ρό­που­λου. Παράλ­λη­λα, στον χώρο της εκδή­λω­σης είχαν ανά­ψει καντη­λά­κια που σχη­μά­τι­ζαν το: «1/3/23 — 57» προς τιμήν των αδι­κο­χα­μέ­νων θυμάτων.

Ο Γ. Σκό­κας σημεί­ω­σε μετα­ξύ άλλων: «Ελπί­ζουν πως ο και­ρός θα περά­σει και όλοι μας θα ξεχα­στού­με. Μα η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι όμως πει­σμα­τά­ρα για­τί το έγκλη­μά τους δεν είναι ένα, είναι πολ­λά και παντού στην ζωή μας. Αλή­θεια περι­μέ­νουν να ξεχα­στεί ο λαός της πόλης όταν θα εξα­κο­λου­θή­σουν να την δια­σχί­ζουν χιλιό­με­τρα σιδη­ρο­δρο­μι­κών γραμ­μών. Όταν έχουν συμ­βεί όλα αυτά κι εξα­κο­λου­θούν να μας απα­ντούν μάλι­στα, πως το κόστος είναι μεγά­λο για ένα έργο όπως η υπο­γειο­ποί­η­ση, Να μας καλούν μάλι­στα να προ­σαρ­μό­σου­με την απαί­τη­ση μας σε μια “υλο­ποι­ή­ση­μη” λύση που θα είναι απο­δε­κτή από την εται­ρεία και προ­σαρ­μο­σμέ­νη στις ανά­γκες της δηλα­δή. Χωρίς περι­στρο­φές να προ­χω­ρή­σει άμε­σα αυτό το έργο με ευθύ­νη της Δημο­τι­κής, περι­φε­ρεια­κής αρχής και της κυβέρνησης.

Περι­μέ­νου­νε να ξεχα­στού­με όταν το έγκλη­μα διαρ­κώς ανα­πα­ρά­γε­ται όπως έγι­νε ξανά, με το πολύ σοβα­ρό δυστύ­χη­μα στην Οδό Βόλου στην συνοι­κία του Αγ. Γεωρ­γί­ου; Στην πιο επι­βα­ρυ­μέ­νη ίσως συνοι­κία της πόλης που την δια­σχί­ζουν δρό­μοι καρ­μα­νιό­λες όπως η Βόλου, η Καρα­μαν­λή και η σιδη­ρο­δρο­μι­κή γραμ­μή Λάρι­σας — Βόλου με αφύ­λα­κτες δια­βά­σεις; Εδώ και τώρα πρέ­πει να ικα­νο­ποι­η­θούν τα αιτή­μα­τα του Πολι­τι­στι­κού Συλ­λό­γου, των φορέ­ων της συνοι­κί­ας για άμε­σα μέτρα απο­φόρ­τι­σης της κατά­στα­σης και προ­στα­σί­ας της ζωής των κατοίκων.

Περι­μέ­νου­νε να ξεχα­στού­με όταν τα Νοσο­κο­μεία μας “νοσούν βαριά” από την υπο­στε­λέ­χω­ση, την υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση, την υπο­βάθ­μι­ση, την απα­ξί­ω­ση όπως συνέ­βη και με την γαστρε­ντο­ρο­λο­γι­κή κλι­νι­κή του Γενι­κού Νοσο­κο­μεί­ου Λάρι­σας; Για χάρη και την χαρά των μεγά­λων ιδιω­τι­κών δομών υγεί­ας που έχουν πνί­ξει κυριο­λε­κτι­κά την πόλη και κάνουν την υγεία μας άφθα­στο όνει­ρο; Δεν ζού­με μες στην λήθη για ξεχά­σου­με τι έγι­νε μες στην πανδημία.

Ακό­μα και σήμε­ρα συνε­χί­ζουν να προ­κα­λούν με όλες αυτές οι φιέ­στες για την επα­νεκ­κί­νη­ση του σιδη­ρο­δρό­μου. Χωρίς κανέ­να ουσια­στι­κό μέτρο ασφά­λειας, χωρίς τηλε­διοί­κη­ση, με σοβα­ρά προ­βλή­μα­τα λει­τουρ­γί­ας, αγνο­ώ­ντας επι­δει­κτι­κά τα όσα έχουν θέσει οι ίδιοι οι σιδηροδρομικοί.

Ακού­με να μιλούν όλοι για δικαί­ω­ση. Όμως η δικαί­ω­ση δεν είναι ευχή. Είναι αγώ­νας και διεκ­δί­κη­ση. Το “να μην ξανα­συμ­βεί” πρέ­πει να γίνει δέσμευ­ση για να εξα­σφα­λί­σου­με ότι σήμε­ρα χρειά­ζε­ται για να υπάρ­χει ασφά­λεια στο σιδη­ρό­δρο­μο, στην ζωή μας.

Αγώ­νας οργα­νω­μέ­νος, συνει­δη­τός για την προ­στα­σία της ανθρώ­πι­νης ζωής από την εγκλη­μα­τι­κή πολι­τι­κή που υπη­ρε­τεί το καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος. Αυτή είναι όμως και η μεγα­λύ­τε­ρη τιμή για τους 57 νεκρούς. Αυτός είναι ο δρό­μος που χρειά­ζε­ται να συνε­χι­στεί για να μη συγκα­λυ­φθεί το έγκλη­μα, να φτά­σει το μαχαί­ρι στο κόκα­λο, για να μην μεί­νουν στο σκο­τά­δι και άλλα “Τέμπη” που απει­λούν καθη­με­ρι­νά την ασφά­λεια και τη ζωή μας για χάριν του κέρ­δους».

Πηγή: 902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα