Λέων Τρότσκι – Στην υπηρεσία της παγκόσμιας αντεπανάστασης

Στις 21 Αυγού­στου συμπλη­ρώ­θη­καν 80 χρό­νια, από το θάνα­το στο Μεξι­κό, του Λεφ Ντα­βί­ντο­βιτς Μπρον­στέιν Τρό­τσκι (Лев Дави́дович Бронште́йн), από το χέρι του Ισπα­νού κομ­μου­νι­στή και μαχη­τή του Ισπα­νι­κού Εμφύ­λιου [Jaime] Ramón Mercader [del Río].

Το δια­δί­κτυο –γνω­στό αυτό βρί­θει από ψέμα­τα και ανα­κρί­βειες, εχθρών και «φίλων» του επι­στη­μο­νι­κού σοσια­λι­σμού –ειδι­κά μετά τις ανα­τρο­πές και την καπι­τα­λι­στι­κή παλι­νόρ­θω­ση στην πρώ­ην ΕΣΣΔ, που συνο­ψί­ζε­ται στο «πρά­κτο­ρας της Εν-Κα-Βε-Ντε-NKVD (НКВД), δολο­φό­νη­σε τον Ρώσο μπολ­σε­βί­κο επα­να­στά­τη (sic!!) Λέον Τρό­τσκι στην Πόλη του Μεξι­κού».

Κάπως έτσι και το telesurtv.net –σε κύριο άρθρο της σύντα­ξης μας πλη­ρο­φο­ρεί πως «ο Τρό­τσκι ‑δεύ­τε­ρος μεγά­λος ηγέ­της της Ρωσι­κής Επα­νά­στα­σης δολο­φο­νή­θη­κε, από τα χέρια ενός κατα­σκό­που του Στά­λιν. Και μάλι­στα έχει σε παρά­θε­ση –εκ του πονη­ρού, «παρά­θυ­ρο» για την κλη­ρο­νο­μιά του Μαρξ !!, που μας «εμπνέ­ει να αλλά­ξου­με τον κόσμο» (που το κεί­με­νό του καμιά σχέ­ση δεν έχει –δεν ανα­φέ­ρε­ται καν το όνο­μα του Τρό­τσκι)  El legado de Marx como inspiración para cambiar el mundo

Το κεί­με­νο, που είναι ανά­ξιο πολι­τι­κού σχο­λια­σμού αναφέρει:

Ο Τρό­τσκι δολο­φο­νή­θη­κε πριν από 80 χρό­νια στο Μεξι­κό, από τα χέρια ενός κατα­σκό­που του Στά­λιν. Ο Τρό­τσκι απο­τε­λού­σε το δεύ­τε­ρο μεγά­λο ηγέ­τη της Ρωσι­κής Επα­νά­στα­σης που –όμως, εξο­ρί­στη­κε από τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. Πριν το θάνα­τό του είχε πεθά­νει ο Λένιν το 1924.

Ο θάνα­τος στο Μεξι­κό στις 21-Αυγ-1940, του León Davidovich Bronstein, γνω­στού ως Trotsky, είναι το τέλος της περι­πλά­νη­σης του κομ­μου­νι­στή ηγέ­τη, που ήταν επι­κε­φα­λής της κατά­λη­ψης των χει­με­ρι­νών ανα­κτό­ρων το 1917, ίδρυ­σε τον Κόκ­κι­νο Στρα­τό το 1918 και νίκη­σε τα στρα­τεύ­μα­τα των 14 ιμπε­ρια­λι­στι­κών κρα­τών που εισέ­βα­λαν στη Σοβιε­τι­κή Ρωσία.

80 χρό­νια μετά την ανα­χώ­ρη­ση για τον άλλο κόσμο, η ζωή του Τρό­τσκι απο­δει­κνύ­ε­ται πλή­ρης περί­ερ­γων συμ­πτώ­σε­ων. Το σπί­τι όπου πέθα­νε βρι­σκό­ταν σε έναν δρό­μο που ονο­μα­ζό­ταν Βιέν­νη, σαν την πόλη όπου ξεκί­νη­σε η εξο­ρία του. Η ημέ­ρα που γεν­νή­θη­κε, 7 Νοέμ­βρη, θα είναι η ίδια που θριάμ­βε­συ­σε η μπολ­σε­βί­κι­κη επα­νά­στα­ση το 1917. Το έτος γέν­νη­σής του είναι το 1879 είναι το  αντί­στρο­φο του 1789, έτος της Γαλ­λι­κής Επα­νά­στα­σης. Επι­πλέ­ον, η αρχή της πρώ­της εξο­ρί­ας του, το 1902, θα είναι σύμ­βο­λο της απε­ρί­σκε­πτης ζωής του. Οι σύντρο­φοί του τον περι­μέ­νουν στην ελβε­τι­κή πόλη της Ζυρί­χης, αλλά όταν πρό­κει­ται να αγο­ρά­σει το εισι­τή­ριο, στον ίδιο τερ­μα­τι­κό σταθ­μό του τρέ­νου, ο νεα­ρός Ρώσος επα­να­στά­της συνει­δη­το­ποιεί ότι έχει μόνο χρή­μα­τα για να πάει στη Βιέννη…

Ο Τρό­τσκι, αν και ήταν ο δεύ­τε­ρος σημα­ντι­κός ηγέ­της της Μπολ­σε­βί­κι­κης Επα­νά­στα­σης, κατέ­λη­ξε να εξο­ρι­στεί από τη Σοβιε­τι­κή Ένωση.
Μετά το θάνα­το του Βλα­ντι­μίρ Ίλιτς Λένιν το 1924, κάποιος Ιωσήφ Στά­λιν (ΣΣ |> ναι! ακρι­βώς έτσι un tal Iósif Stalin –κατά λέξη τυχάρ­πα­στος!) ανέ­λα­βε την εξουσία.

Ο Στά­λιν θα συγκε­ντρώ­σει πολ­λή δύνα­μη και θα αρχί­σει να κατα­διώ­κει τους αντι­πά­λους του. Επι­πλέ­ον, σε αντί­θε­ση με τις ιδέ­ες της αυτο­διά­θε­σης των εθνών που ασκεί ο Λένιν, θα ανα­γκά­σει τη Γεωρ­γία να εντα­χθεί στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, κάτι που θα έκα­νε επί­σης το 1939 με τη Λιθουα­νία, τη Λετο­νία και την Εσθο­νία, κάνο­ντας λάθη που αργό­τε­ρα θα βοη­θή­σουν στην κατα­στρο­φή της Σοβιε­τι­κής Ένωσης.

Παρό­λο που εξο­ρί­στη­κε από τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, ο Τρό­τσκι συνέ­χι­σε να αγω­νί­ζε­ται για την Παγκό­σμια Επα­νά­στα­ση (ΣΣ |> με φωτο ‑όπως και στη συνέ­χεια, από την Izquierda Socialista «Σοσια­λι­στι­κή Αριστερά»)

Ο Λεον Μπρον­στάιν θα εξο­ρι­στεί αρχι­κά στο Καζακ­στάν, το 1927, και αργό­τε­ρα θα ανα­γκα­στεί να κατα­φύ­γει στην Τουρ­κία το 1929. Ο Τρό­τσκι δεν θα επι­στρέ­ψει ποτέ στην Ένω­ση Σοβιε­τι­κών Σοσια­λι­στι­κών Δημο­κρα­τιών που έχτι­σε μαζί με τον Λένιν. Ωστό­σο, αυτό δεν θα είναι αρκε­τό για τον Στά­λιν, ο οποί­ος θα δολο­φο­νή­σει τους δύο γιους του, τον Σερ­γκέι Σεντόφ στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση το 1937 και τον Λεόν Σεντόφ στη Γαλ­λία το 1937. Ταυ­τό­χρο­να, θα εξο­ντώ­σει ολό­κλη­ρη την οικο­γέ­νειά του, εκτός από τη σύζυ­γό του Νατα­λία Σεντό­βα και έναν εγγο­νό του, τον Βσε­βό­λοτ Βολ­κόφ, ο οποί­ος σήμε­ρα, με το όνο­μα Esteban, ζει ακό­μα στην Πόλη του Μεξικού.

Ο Τρό­τσκι δεν θα στα­μα­τή­σει να κάνει την επα­νά­στα­ση. Το 1938 ίδρυ­σε την Τέταρ­τη Κομ­μου­νι­στι­κή Διε­θνή, ανέ­πτυ­ξε τη θεω­ρία της διαρ­κούς επα­νά­στα­σης. Ταυ­τό­χρο­να, στην εξο­ρία, θα γρά­ψει τα τρία κύρια έργα του, την ιστο­ρία της ρωσι­κής επα­νά­στα­σης, τη ζωή μου και την προ­δο­σία της επα­νά­στα­σης. Αυτός ο τελευ­ταί­ος τίτλος είναι θεμε­λιώ­δης για την κατα­νό­η­ση της πτώ­σης του σοσια­λι­σμού στην Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη και τη Σοβιε­τι­κή Ένωση.

Το τελευ­ταίο σπί­τι του León Bronstein θα είναι στο Coyoacán της Πόλης του Μεξι­κού. Επει­δή και εκεί  είχαν προ­σπα­θή­σει να τον δολο­φο­νή­σουν, το είχε μετα­τρέ­ψει σε φρού­ριο. Ωστό­σο, ένας κατά­σκο­πος στην υπη­ρε­σία του Στά­λιν θα τον δολο­φο­νή­σει χτυ­πώ­ντας τον με ένα κασμά στο κεφά­λι. Σήμε­ρα, 80 χρό­νια αργό­τε­ρα, το σπί­τι μετα­τρά­πη­κε σε μου­σείο και ο Τρό­τσκι ανα­παύ­ε­ται κάτω από κόκ­κι­νη σημαία.

Όπως είπα­με παρα­πά­νω, τι να σχο­λιά­σεις σε ένα «χαζό» κεί­με­νο, όμως επει­δή κάνει καλά τη δου­λειά του… κάποια στοι­χεία, από εκεί­να που επι­με­λώς απο­κρύ­πτο­νται από τον παγκό­σμιο αστι­κό τύπο και τα ΜΚΔ, που κάθε χρό­νο τέτοια μέρα κάνουν τις «λιτα­νεί­ες» τους. Δεί­τε και την πλού­σια προ­τει­νό­με­νη βιβλιο­γρα­φία στο τέλος του σημειώματος

Ο Τρό­τσκι γεν­νη­μέ­νος το 1879 στην Ουκρα­νία και συμ­με­τεί­χε στην Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση, ως Λαϊ­κός Επί­τρο­πος Εξω­τε­ρι­κών Υπο­θέ­σε­ων στην πρώ­τη σοβιε­τι­κή κυβέρ­νη­ση (Νοε 1917 <|> Μαρτ — 1918), μέλος του ΠΓ του ΚΚΣΕ (1919–1926), πρό­ε­δρος του Επα­να­στα­τι­κού Στρα­τιω­τι­κού Συμ­βου­λί­ου (1918–1925), επι­κε­φα­λής του κόκ­κι­νου στρα­τού για ένα διά­στη­μα κά. Επει­δή η φαιά προ­πα­γάν­δα δια­δί­δει πως «τον έφα­γε ο –αιμο­στα­γής Στά­λιν» — ενώ το ουσιώ­δες είναι πως τόσο ο ίδιος όσο και η ιδε­ο­λο­γι­κή του παρα­κα­τα­θή­κη, ο «τρο­τσκι­σμός» – αξιο­ποι­ή­θη­καν παντοιο­τρό­πως από το διε­θνή ιμπε­ρια­λι­σμό για να συκο­φα­ντη­θεί και χτυ­πη­θεί το πρώ­το σοσια­λι­στι­κό κρά­τος και κυρί­ως η επα­να­στα­τι­κή ιδε­ο­λο­γία του μαρξισμού-λενινισμού, …

1. Στο ιστο­ρι­κό γράμ­μα που έστει­λε ο Λένιν προς το επι­κεί­με­νο Συνέ­δριο του Κόμ­μα­τος, καθώς ο ίδιος ήταν βαριά άρρω­στος, στα τελευ­ταία του και καθη­λω­μέ­νος στο κρε­βά­τι λέει για τον Τρό­τσκι ότι δια­κρί­νε­ται από «μη-μπολ­σε­βι­κι­σμό», «υπερ­βο­λι­κή αυτο­πε­ποί­θη­ση» και «τάση προς τις καθα­ρά διοι­κη­τι­κές μεθό­δους δου­λειάς».
2. Μιλώ­ντας για τον Τρό­τσκι ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημ. Κου­τσού­μπας (βλ. πολύ­πλευ­ρη συνέ­ντευ­ξη στην «Εφη­με­ρί­δα των Συντα­κτών», 14-Νοε-2017 που ανα­δη­μο­σί­ευ­σε ο Ριζο­σπά­στης με τίτλο «Εμπνε­ό­μα­στε και διδα­σκό­μα­στε από την Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση» και αξί­ζει να την δια­βά­σε­τε ολό­κλη­ρη), αναφέρει:

Είχε ένα ολό­κλη­ρο παρελ­θόν ουσια­στι­κών δια­φω­νιών με τους μπολ­σε­βί­κους και τον ίδιο τον Λένιν, για σημα­ντι­κά ζητή­μα­τα, πριν ακό­μη την επα­νά­στα­ση. Οι από­ψεις του, που ουσια­στι­κά υπο­τι­μού­σαν τις ανα­γκαί­ες κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες της εργα­τι­κής τάξης, ευτυ­χώς ηττή­θη­καν και δεν οδή­γη­σαν στην ήττα της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης. Το ίδιο συνέ­βη και στους πρώ­τους μήνες μετά την επα­νά­στα­ση για το περί­φη­μο ζήτη­μα της ειρή­νης, όπως και τη δεκα­ε­τία του ’20 και του ’30, σε σχέ­ση με την πορεία της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης. Υπο­νό­μευ­σε την προ­σπά­θεια του πρώ­του εργα­τι­κού κρά­τους να αξιο­ποι­ή­σει τις αντι­θέ­σεις ανά­με­σα στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα και να υπο­γρά­ψει τη συν­θή­κη ειρή­νης του Μπρεστ — Λιτόφσκ. Ουσια­στι­κά πρό­τει­νε μια ανα­μο­νή επα­να­στα­τι­κών εξε­λί­ξε­ων στις πιο ανε­πτυγ­μέ­νες χώρες του καπι­τα­λι­σμού, ως προ­ϋ­πό­θε­ση για το προ­χώ­ρη­μα της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στη Ρωσία. Αυτό πρα­κτι­κά θα σήμαι­νε η εργα­τι­κή τάξη στη Ρωσία, που είχε ήδη κατα­κτή­σει την εξου­σία, να μπει σε μια μακρο­χρό­νια περί­ο­δο ανα­μο­νής που βασι­κό της χαρα­κτη­ρι­στι­κό θα ήταν ένας αντε­πα­να­στα­τι­κός συμ­βι­βα­σμός υπο­χώ­ρη­σης στα υπο­λείμ­μα­τα του καπι­τα­λι­σμού. Δεν είναι λοι­πόν περί­ερ­γο που οι οπα­δοί αυτών των αντι­λή­ψε­ων συνέ­πλευ­σαν ή αξιο­ποι­ή­θη­καν αντι­κει­με­νι­κά από δυνά­μεις που στό­χευαν στην ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού. Μην ξεχνά­με άλλω­στε ότι τη δεκα­ε­τία του ’30 όλα τα κρά­τη προ­ε­τοι­μά­ζο­νταν για τον επερ­χό­με­νο πόλε­μο. Ούτε εκπλήσ­σει ότι, με αυτή του τη λογι­κή, ο τρο­τσκι­σμός γνώ­ρι­σε πραγ­μα­τι­κή χρε­ο­κο­πία στις γραμ­μές του κινή­μα­τος, περι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και της χώρας μας.

1. Μια προ­σπά­θεια να αντι­κρου­στεί η κατα­συ­κο­φά­ντη­ση του Στά­λιν και η ηρω­ο­ποί­η­ση του Τρό­τσκι, απο­τε­λεί το βιβλίο της «Σύγ­χρο­νης Επο­χής» ‑1997, επα­νεκ­δό­θη­κε το 2007 «Μια άλλη ματιά στον Στά­λιν» (Un autre regard sur Staline) ISBN13|> 9789602247976 του βέλ­γου κομ­μου­νι­στή Λού­ντο Μάρ­τενς (πρω­το­εκ­δό­θη­κε στο Βέλ­γιο το 1994). Το βιβλίο αυτό – παρά τις όποιες ιδε­ο­λο­γι­κές δια­φο­ρές μπο­ρεί να έχει κάποιος με τον συγ­γρα­φέα του – απο­τε­λεί ένα εγχεί­ρη­μα να καταρ­ρι­φθούν στε­ρε­ό­τυ­πα και προ­κα­τα­λή­ψεις δεκα­ε­τιών για τις επο­νο­μα­ζό­με­νες «δίκες της Μόσχας» που απο­τέ­λε­σαν ιστο­ρι­κά αφορ­μή αντι­στα­λι­νι­κών μυθευ­μά­των, την «εσω­κομ­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­σης» στο ΠΚΚ-(μπ), την πάλη κατά του οπορ­του­νι­σμού σε μια ιδιαί­τε­ρα δύσκο­λη περί­ο­δο για την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και γενι­κά ενά­ντια στα μυθεύ­μα­τα τρο­τσκι­στών και ιστο­ρι­κής ιστοριογραφίας.

Το θεω­ρη­τι­κό πλαί­σιο του Τρό­τσκι, με ανα­φο­ρές στο ίδιο το έργο του, αξί­ζει προ­σο­χής, αφού οι περισ­σό­τε­ρες από τις θέσεις του ανα­βιώ­νουν σήμε­ρα από «αρι­στε­ρούς μαρ­ξι­στές» διανοούμενους.
Η θεω­ρία για τη «διαρ­κή επα­νά­στα­ση» (την εξα­γω­γή της επα­νά­στα­σης), μέσω της οποί­ας ανα­πτύ­χθη­κε η θέση για το αδύ­να­τον της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στα πλαί­σια ενός εθνι­κού κρά­τους, η άρνη­ση του προ­λε­τα­ρια­κού σοσια­λι­στι­κού χαρα­κτή­ρα της Οχτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης και του επα­να­στα­τι­κού εργα­τι­κού χαρα­κτή­ρα της εξου­σί­ας της, η αντι­φα­τι­κό­τη­τα της θεω­ρί­ας του για το θέμα της οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού σε μια μόνο χώρα, ο ρόλος του τις παρα­μο­νές του 2^ου Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου όταν καλού­σε τον Κόκ­κι­νο Στρα­τό σε πρα­ξι­κό­πη­μα λίγο πριν την επί­θε­ση των χιτλε­ρι­κών στρα­τευ­μά­των κλπ κλπ.

Περισ­σό­τε­ρα (Ατέ­χνως) |> 80 χρό­νια από το θάνα­το του Λέο­ντα Τρό­τσκι, Τρό­τσκι – Ο επα­να­στά­της που κατέ­λη­ξε αντε­πα­να­στά­της και επίσης
Δεί­τε μια εξαι­ρε­τι­κή σει­ρά άρθρων, του Κύριλ­λου Παπα­σταύ­ρου στα ένθε­τα του Ριζο­σπά­στη 1^η Μάρ­τη – 12 Απρί­λη 2009 με τίτλο «Για την αντι­πα­ρά­θε­ση με τα οπορ­του­νι­στι­κά ρεύ­μα­τα στο ΚΚ της ΕΣΣΔ τις δεκα­ε­τί­ες 1920 και 1930» |> 2^ο μέρος,…3^ο μέρος, …4^ο μέρος, …5^ο μέρος – 6^ο μέρος

Και στην ΚΟΜΕΠ

1. Το οπορ­του­νι­στι­κό ρεύ­μα του τροτσκισμού
2. Αρχειο­μαρ­ξι­σμός — το κύριο ρεύ­μα του τρο­τσκι­σμού στην Ελλά­δα του μεσο­πό­λε­μου (του Ανα­στά­ση Γκίκα)
3. Ανα­φο­ρά στην ιστο­ρία της στρα­τη­γι­κής του κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος
4. Για την αντι­πα­ρά­θε­ση με τα οπορ­του­νι­στι­κά ρεύ­μα­τα στο ΚΚ της ΕΣΣΔ τις δεκα­ε­τί­ες 1920 — 1930
5. Οκτώ­βρης 1917: συμπε­ρά­σμα­τα για τη στρατηγική