Λίγα λόγια για την διάλυση των Active Member

Γρά­φει ο 2310net //

Ανα­κοι­νώ­θη­κε το τέλος των Active Member, ένα τέλος που όπως λένε στην ανα­κοί­νω­ση τους βρί­σκει στα καλύ­τε­ρά τους. Μετά από 23 χρό­νια πορεί­ας στη δισκο­γρα­φία απο­τε­λούν ένα από τα πιο σημα­ντι­κά αλλά και αμφι­λε­γό­με­να μου­σι­κά γκρουπ.

Δημιούρ­γη­σαν μια νέα μου­σι­κή παρά­δο­ση. Ένα νέο τρό­πο να κάνουν χιπ χοπ. Το ονό­μα­σαν low bap για να δια­χω­ρί­σουν τη θέση τους από αυτό που πήγαι­νε να γίνει από νωρίς το ελλη­νι­κό χιπ χοπ: μια καρι­κα­τού­ρα, μια φτη­νή απο­μί­μη­ση του αμε­ρι­κά­νι­κου χιπ χοπ. Εκεί κάπου στο 1995 σε μια στιγ­μή μεγά­λης καλ­λι­τε­χνι­κής διαύ­γειας βγά­ζουν το δικό τους μανι­φέ­στο που συνο­ψί­ζε­ται στο εξής απλό: να υπο­στη­ρί­ζεις τον λόγο σου με τη ζωή σου. Είναι όμως αυτό εύκολο;

Οι Active Member έμοια­ζαν σαν μια βάρ­κα σε ένα διαρ­κές ταξί­δι. Πέρα­σαν από καλο­και­ρία, από φουρ­τού­νες, από μπό­ρες, χρειά­στη­κε να απαλ­λα­γούν από βάρη για να συνε­χί­σουν και έμοια­ζαν σαν να ακο­λου­θούν μια πυξί­δα που μαγνη­τι­ζό­ταν και καμιά φορά έδει­χνε ό,τι να ‘ναι.

Έφτα­σαν κάπο­τε να θεω­ρού­νται το χαρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρο παρά­δειγ­μα του σύγ­χρο­νου πολι­τι­κού τρα­γου­διού, τίτλο που οι ίδιοι κάπως αυτά­ρε­σκα αρνού­νταν. Από νωρίς θέλη­σαν να δια­χω­ρί­σουν τη στά­ση τους από κόμ­μα­τα και πολι­τι­κή, επι­θυ­μώ­ντας να έχουν έναν ρόλο κρι­τή έξω από το χορό. Με εξαί­ρε­ση βέβαια ένα καλο­καί­ρι που έπαι­ξαν σε φεστι­βάλ και συναυ­λί­ες υπο­ψη­φί­ων δημάρ­χων του τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, δίνο­ντας ταυ­τό­χρο­να ομι­λί­ες στο πλευ­ρό του τότε προ­έ­δρου του ΣΥΝ Ν. Κων­στα­ντό­που­λου σε μια προ­σπά­θεια να δικαιο­λο­γή­σουν την αλλα­γή στά­σης τους. Λίγο αργό­τε­ρα επέ­λε­γαν τις Αναι­ρέ­σεις για κάποιες εμφα­νί­σεις προ­σφέ­ρο­ντας εμμέ­σως και αμέ­σως στή­ρι­ξη στο ΝΑΡ και αργό­τε­ρα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ προ­τού επι­στρέ­ψουν στο πολυ­φο­ρε­μέ­νο ακομ­μα­τίκ των και­ρών μας.

Οι στί­χοι τους έδι­ναν συχνά την εντύ­πω­ση πως πρό­κει­ται για επα­να­στα­τι­κό γκρουπ και κανείς θα περί­με­νε κάτι ανά­λο­γο και σε πολι­τι­κό επί­πε­δο. Αντ’αυτού οι ίδιοι, δια του αδιαμ­φι­σβή­τη­του ηγέ­τη τους, B.D. Foxmoor –κατά κόσμον Μιχά­λη Μυτα­κί­δη- προ­σπα­θού­σαν με κάθε τρό­πο να υπο­βαθ­μί­σουν κάθε λαϊ­κή, μαζι­κή κινη­το­ποί­η­ση, όπως οι απερ­γί­ες, οι δια­δη­λώ­σεις με αφορ­μή τη δολο­φο­νία Γρη­γο­ρό­που­λου και αργό­τε­ρα οι κινη­το­ποι­ή­σεις για την δολο­φο­νία του Παύ­λου Φύσ­σα. Ίσως ο καλ­λι­τε­χνι­κός ναρ­κισ­σι­σμός να μην επι­τρέ­πει πολ­λές επα­φές με το πόπο­λο, ίσως πάλι η επα­νά­στα­ση να είναι ωραία στα λόγια και ιδιαί­τε­ρα όταν ακού­γε­ται σε αντε­πα­να­στα­τι­κούς και­ρούς να ανα­δει­κνύ­ει και την δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα του καλ­λι­τέ­χνη. Ίσως το να μιλάς για μια επα­νά­στα­ση που κάπο­τε στο μέλ­λον θα έρθει να δικαιο­λο­γείς την δική σου αδράνεια.

Ωστό­σο όποιος αγα­πά­ει το χιπ χοπ οφεί­λει να ανα­γνω­ρί­σει το μέγε­θος και την ιστο­ρία των Active Member. Έσω­σαν πολ­λή από την αξιο­πρέ­πειά του και εμάς που τους ακού­γα­με φανα­τι­κά από τους μετέ­πει­τα φασί­στες txc, τους μετέ­πει­τα μπου­ζου­κό­βιους goin through, αλλά και από μπερ­δε­μέ­να παι­δά­κια που μπερ­δέ­ψα­νε τα Βρι­λήσ­σια με τα γκέ­το της Νέας Υόρ­κης. Συγκέ­ντρω­σαν γύρω τους παι­διά με ταλέ­ντο και ικα­νό­τη­τες, πολ­λά από τα οποία συνε­χί­ζουν και σήμε­ρα στα 30 φέυ­γα τους να κάνουν καλό χιπ χοπ. Τοτέμ, Social Waste, κάποιοι από τους πάλαι ποτέ Βαβυ­λώ­να, Rebellion Connexion και πολ­λοί άλλοι έκα­ναν τα πρώ­τα τους βήμα­τα στο μικρό­φω­νο δίπλα στους ΑΜ.

Η ανα­κοί­νω­ση του τέλους των ΑΜ δεν ήρθε σαν κεραυ­νός εν αιθρία. Για πολ­λούς ήταν η τυπι­κή ανα­κοί­νω­ση ενός προ­α­ναγ­γελ­θέ­ντους γεγο­νό­τος. Προ­σω­πι­κά θεω­ρώ πως το τέλος των Active Member είχε ήδη συντε­λε­στεί το μακρι­νό 2003, όταν απο­χώ­ρη­σε από το γκρουπ ο Xray, κατά κόσμον Νική­τας Κλιντ, δημιουρ­γώ­ντας κύμα μαζι­κής φυγής και ακό­μα μαζι­κό­τε­ρου ξενε­ρώ­μα­τος. Οι δρό­μοι των δύο μελών του γκρουπ χώρι­σαν. Ο ένας –BD. Foxmoor προ­σπά­θη­σε να ανα­συ­γκρο­τη­θεί ξανα­φτιά­χνο­ντας το γκρουπ μαζί με την Sadahzinha και ο άλλος (Xray) κινή­θη­κε σε δια­φο­ρε­τι­κές καλ­λι­τε­χνι­κές και όχι μόνο ατρα­πούς, μέχρι που τον πήρε το απο­λί­τι­κο ποτά­μι μιας νεο­χιψ­τε­ρι­κής ισο­πέ­δω­σης, φέρ­νο­ντας σε σύγκρου­ση το αστεί­ρευ­το ταλέ­ντο του με την λαϊ­κή αντι­πά­θεια των πολι­τι­κών θέσε­ων που κατά και­ρούς εξέ­φρα­ζε. Για μια δεκα­ε­τία οι δυο τους συνο­μι­λού­σαν μέσα από τα τρα­γού­δια τους, βρί­ζο­ντας ο ένας τον άλλον, μέχρι που ήρθε σαν κάθαρ­ση το επί σκη­νής σμί­ξι­μό τους πριν από περί­που ένα χρόνο.

Για εμάς που ζήσα­με την εξέ­λι­ξη του γκρουπ σχε­δόν από το ξεκί­νη­μά του, μεγα­λώ­σα­με ακού­γο­ντας φανα­τι­κά τα τρα­γού­δια τους, κάνα­με χιλιό­με­τρα για να τους δού­με όπου παί­ζαν, σχε­δόν τους λατρεύ­α­με σαν θεούς, το 2003 νιώ­σα­με ένα κενό. Ουσια­στι­κά παρα­κο­λου­θού­σα­με τη διά­λυ­ση των Active Member σαν να χάνου­με έναν δικό μας άνθρω­πο. Περά­σα­με τότε τα στά­δια του πέν­θους και τώρα δεν μας έμει­νε και πολ­λή θλίψη.

Ανα­κοι­νώ­νουν το τέλος τους ισχυ­ρι­ζό­με­νοι ότι τώρα είναι στα καλύ­τε­ρά τους. Είναι όμως έτσι; Το τέλος που ονει­ρεύ­ο­νταν θα άρμο­ζε να γίνε­ται σε μια επο­χή που απο­τε­λού­σαν την αγα­πη­μέ­νη προ­σω­πο­ποί­η­ση της αντί­στα­σης πολ­λών ιστο­σε­λί­δων όπως του popaganda, του vice ή της Athens voice; Είναι άρα­γε ευχα­ρι­στη­μέ­νοι που μαθαί­νουν από άλλους ότι τα τρα­γού­δια τους είναι το soundtrack των δια­δη­λώ­σε­ων; Ικα­νο­ποιού­νται που κατά­φε­ραν να κρα­τή­σουν τις απο­στά­σεις από τον κόσμο του αγώ­να που τους άκου­γε να λένε στα τρα­γού­δια τους όσα σκε­φτό­ταν; Αρμό­ζει το τέλος τους να συνο­δεύ­ε­ται με συνε­χείς δηλώ­σεις απο­λι­τι­κών φρο­νη­μά­των; Κλεί­νο­ντας τον κύκλο τους ως Active Member μας αφή­νουν παρα­κα­τα­θή­κη πολ­λά ωραία τρα­γού­δια. Πολ­λά από αυτά που παί­ζουν σε κάθε δια­δή­λω­ση κι ακό­μα περισ­σό­τε­ρα που εκφρά­ζουν το πάθος για αντί­στα­ση πολ­λών νέων και μεγα­λύ­τε­ρων. Κατά­φε­ραν όμως να υπο­στη­ρί­ξουν τον επα­να­στα­τι­κό τους λόγο με τη ζωή τους ή σήκω­σαν ψηλά τον πήχη και αντί να τον περά­σουν προ­σπά­θη­σαν να πεί­σουν ότι τελι­κά το παι­χνί­δι ήταν λάθος;