Λίγα λόγια για το ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ…

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Δημή­τρης Παπα­θα­να­σί­ου //

Η μελέ­τη της Ιστο­ρί­ας, απο­τε­λεί ατο­μι­κή διαδικασία..
Προ­σω­πι­κή υπόθεση..
Κανέ­να σχο­λείο, κανέ­νας δάσκα­λος, κανέ­να σχο­λι­κό βιβλίο, δεν διδά­σκει την από­λυ­τη αλήθεια…Την αδιαμφισβήτητη…Η εκμά­θη­ση της ”Σχο­λι­κής Ιστο­ρί­ας”, απο­τε­λεί επι­τη­δευ­μέ­νη, επι­λε­κτι­κή, διά­δο­ση πλη­ρο­φο­ριών, βασι­σμέ­νων σε πραγ­μα­τι­κά γεγο­νό­τα, εμπλου­τι­σμέ­νων με μισές αλή­θειες παραπληροφόρησης…Άλλωστε, το σημε­ρι­νό κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κό καθε­στώς, επω­φε­λεί­ται από ημι­μα­θείς σφαι­ρι­κά, όχι μόνο ιστο­ρι­κά, πολίτες..

Ήταν ξημέ­ρω­μα της 28ης Οκτω­βρί­ου του 1940,
όταν ο Εξου­σια­στής Έλλην Τύραν­νος της 4ης Αυγού­στου 1936,
απά­ντη­σε με άρνη­ση στο ιδιό­χει­ρο τελε­σί­γρα­φο του Ιτα­λού Πρό­ξε­νου, Εμα­νου­έλ­λε Γκράτσι,
σύμ­φω­να με το οποίο η Ιτα­λι­κή Φασι­στι­κή Ηγεσία
απαι­τού­σε την ελεύ­θε­ρη διέ­λευ­ση του Ιτα­λι­κού Στρατού
από την Ελλη­νο­αλ­βα­νι­κή μεθόριο,
με στό­χο την κατά­λη­ψη κάποιων στρα­τη­γι­κών σημεί­ων του Ελλη­νι­κού Βασι­λεί­ου, (λιμέ­νες, αερο­δρό­μια κλπ.),
για τις ανά­γκες ανε­φο­δια­σμού και άλλων διευ­κο­λύν­σε­ών του για τη μετέ­πει­τα προ­ώ­θη­σή του στην Αφρική.…Alors, c’est la guerre…

Κανέ­νας Δάσκα­λος, κανέ­νας παιδαγωγός,
δεν βρέ­θη­κε στο δρό­μο μας, για να μας εξι­στο­ρή­σει το γεγονός,
άλλων προη­γού­με­νων ρήσε­ων του Έλλη­νος δικτάτορα.…

Τι κι αν λοι­πόν προανέφερε :

” Ό,τι κάνο­με γίνε­ται, κατά σύστα­σιν ή παρά­κλη­σιν της Αγγλί­ας. Η Ελλάς είναι ζωτι­κό της αγγλι­κής αυτο­κρα­το­ρι­κής αμύνης..”

Ή

”Αν υπε­ρι­σχύ­σουν οι Γερ­μα­νοί, εμείς θα γίνω­μεν δού­λοι των.
Αν υπε­ρι­σχύ­σουν οι Άγγλοι, θα γίνω­μεν δού­λοι αυτωνών..”

Στη συνεί­δη­ση κάθε Έλλη­νος και Ελλη­νί­δος, της μετέ­πει­τα επο­χής, ο περή­φα­νος Ιωάν­νης Μετα­ξάς, καθιε­ρώ­θη­κε ως μέγας πατριώτης…
Τι κι αν 6 χρό­νια νωρί­τε­ρα, εξα­πέ­λυε βάναυ­σο κυνή­γι σε βάρος κομ­μου­νι­στών και λοι­πόν αντι­κα­θε­στω­τι­κών, συνο­δευό­με­νο από φυλα­κί­σεις, βασα­νι­στή­ρια, εξο­ρί­ες, εκτελέσεις…
Τι κι αν φίμω­νε με κάθε τρό­πο, την ελεύ­θε­ρη σκέψη…
Τι κι αν διέ­λυε χιλιά­δες οικο­γέ­νειες, με δήθεν χαλ­κευ­μέ­νες απο­δεί­ξεις εχθρο­πρα­ξί­ας σε βάρος του καθεστώτος…
Τι κι αν υπέ­φε­ρε ο λαός και η δικτα­το­ρι­κή ολι­γαρ­χία διαι­ρού­σε και βασί­λευε στην άνεση…Ιωάννης Μεταξάς–ΟΧΙ–ΕΠΟΣ ΤΟΥ ’40,
απέ­κτη­σαν βαρυ­σή­μα­ντη αλλη­λέν­δυ­τη πατριω­τι­κή υστεροφημία.…

Κανέ­νας Ειδή­μων, δεν βρέ­θη­κε να μας πλη­ρο­φο­ρή­σει πως από εκεί­νο το ξημέ­ρω­μα και μετά, ένας ολό­κλη­ρος Λαός , χωρίς στρα­τιω­τι­κή εκπαί­δευ­ση, χωρίς εξο­πλι­σμό, χωρίς ιδιαί­τε­ρους αριθ­μούς, μέσα σε συν­θή­κες από­κο­σμης αντι­ξο­ό­τη­τας, επρό­κει­το να στα­θεί απέ­να­ντι σε έναν από τους πιο καλά οργανωμένους
και πάνο­πλους Στρα­τούς του Άξονα…
Ενά­ντια σε έναν Στρα­τό μιας Συμμαχίας,
η οποία από το ’39 μέχρι και το ’40 έχο­ντας υποδουλώσει
τη ραχο­κοκ­κα­λιά της Ευρώ­πης, δεν γνώ­ρι­ζε ήττα και απώλεια…
Κανέ­νας Ειδι­κός πότε δεν μας είπε, πως τα υψη­λά κλι­μά­κια της Εθνι­κής Αμύ­νης δεν πίστευαν σε τίπο­τα άλλο, παρά ” σε πέντε του­φε­κιές για την τιμή των όπλων”, καθώς ήδη είχαν ομο­λο­γή­σει, πως δεν υπήρ­χε καμία προετοιμασία..

Κι όμως συμ­βαί­νει το αδύνατο…

Άνθρω­ποι, που δεν είχαν καμία σχέ­ση με την τέχνη του πολέμου,
και ”γυμνοί” σε σύγκρι­ση με άλλους εκπαι­δευ­μέ­νους στρα­τιώ­τες, σε ζητή­μα­τα εξο­πλι­σμού, μέσα στην παγω­νιά των Ελλη­νο­αλ­βα­νι­κών κορυ­φών και συνό­ρων, σφυ­ρο­κο­πούν τις μεραρ­χί­ες των Ιτα­λι­κών Στρα­τευ­μά­των, μέχρις ότου η ”Περή­φα­νη Κυβερ­νη­τι­κή , Μάχι­μη Πλευ­ρά” να συν­θη­κο­λο­γή­σει την άνοι­ξη του ’41, παρα­δί­δο­ντας τη χώρα στον Κατακτητή…
Κορυ­τσά, Χειμ­μά­ρα, Πόγρα­δετς, Καλ­πά­κι, Αργυ­ρό­κα­στρο και λοι­πές ηρω­ι­κές μάχες ακολουθούν…

Ο αγρό­της, ο κτη­νο­τρό­φος, ο στα­βλί­της, ο σιδε­ράς, ο ψαράς, ο λιμε­νερ­γά­της, ο λού­στρος, ο καπνερ­γά­της, ο ταβερ­νιά­ρης, ο παπάς, ο αθλη­τής, ο δάσκα­λος, ο μου­σι­κός, ο ηθο­ποιός και άλλοι κοι­νοί θνη­τοί, χτύ­πα­νε με Ατσά­λι­νο Σθέ­νος και Πυγ­μή, τον αρμα­τω­μέ­νο Ιτα­λό , σπρώ­χνο­ντας τον ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο στον γκρεμό…
Ολό­ε­να και περισ­σό­τε­ρο στην απελπισία..

Όλοι αυτοί οι απλοί Γεν­ναί­οι Άνθρωποι,
υπε­ρα­σπί­ζο­με­νοι συντρόφους,
φίλους, γυναί­κες, παιδιά,
θα ανα­γκά­σουν τον Μου­σο­λί­νι να παρα­δε­χτεί την ήττα του,
λέγο­ντας : ”Τίπο­τα, πια δεν μπο­ρού­με να κάνουμε..
Είναι ηλί­θιο, είναι γελοίο, αλλά πρέ­πει να ζητή­σου­με ανα­κω­χή με τη μεσο­λά­βη­ση του Χίτλερ.”.….
Σε μια παγω­μέ­νη Αλβανία,
που γνώ­ρι­ζε έναν από τους πιο παγω­μέ­νους Χειμώνες
των τελευ­ταί­ων ετών
27 Ιτα­λι­κές Μεραρ­χί­ες με συντρι­πτι­κή υπε­ρο­χή σε εφόδια,
οπλι­σμό και αερο­πλά­να κατα­διώ­κο­νται από 15 Ελλη­νι­κές Μεραρχίες
όχι μόνο ανε­παρ­κέ­στα­τα οπλισμένες,
αλλά και ανε­παρ­κέ­στα­τα ντυμένες..

Όλοι αυτοί οι απλοί Γεν­ναί­οι Άνθρωποι,
υπερ­βαί­νουν τα παρα­δε­κτά με τον πιο φυσι­κό τρόπο…

Πέφτουν ΜΕΧΡΙΣ ΕΝΟΣ,
ακό­μα και μπρο­στά στις σιδη­ρό­φρα­κτες ορδές των Ναζί στο Ρού­πελ, μαχό­με­νοι για την Ελευ­θε­ρία, για κάθε τι που αγα­πούν στη ζωή τους,
είτε πρό­κει­ται για οικο­γέ­νεια, είτε για σπίτι,
είτε για τον διπλα­νό συστρα­τιώ­τη τους,
τη στιγ­μή που η καρε­κλο­κέ­νταυ­ρη Κυβερ­νη­τι­κή Ηγεσία,
θα υπο­γρά­ψει στην Αθήνα,
”φορώ­ντας” το δακρύ­βρε­χτο ύφος πατριω­τι­κής θλίψης,
τη συν­θή­κη παράδοσης .…

Όλοι αυτοί οι απλοί Γεν­ναί­οι Άνθρωποι,
θα ενώ­σουν ξανά τα κομ­μά­τια τους
και θα συγκρο­τή­σουν την Αντίσταση,
παλεύ­ο­ντας στο Βου­νό και στις Πόλεις,
με κάθε τρό­πο, ενά­ντια στο Ναζι­στι­κό Κτήνος…

Ολοι αυτοί οι απλοί Γεν­ναί­οι Άνθρωποι…

Γυναί­κες κι Άνδρες..Μια Γροθιά.…

Η σημε­ρι­νή μέρα είναι αφιερωμένη,
σε όλους αυτούς τους απλούς, αφα­νείς ΗΡΩΕΣ με τις δώδε­κα ζωές,
που ποτέ δεν κέρ­δι­σαν τίπο­τε, ποτέ δεν τους χαρί­στη­κε τίποτε…

Αλλά όμως θα έρχε­ται κάθε χρό­νο, επί 79 συνα­πτά έτη,
κάθε πολι­τι­κός ΔΥΝΑΣΤΗΣ να μολύ­νει τη μνή­μη τους,
αφιε­ρώ­νο­ντας κάποιο υπο­κρι­τι­κό δάφ­νι­νο στεφάνι
και εκφέ­ρο­ντας κάποιον πομπώ­δη λόγο προ­σω­πι­κής προβολής…
Παράλ­λη­λα θα παρα­στεί ως επίσημος,
σε κάποια πασα­ρέ­λα μαθη­τι­κής μόδας
και νεο­ελ­λη­νι­κής ”στρα­τιω­τι­κής” φιγούρας…

Η μέρα αυτή αφιε­ρώ­νε­ται εξ’ολοκλήρου,
σε όλες αυτές και σ’ όλους αυτούς,
που έδω­σαν τα πάντα,
εισπράτ­το­ντας πριν και μετά
την ίδια δια­χρο­νι­κή αδια­φο­ρία και αναλγησία,
όταν οι ”σεβά­σμιες Κεφα­λές του Κράτους” ,
έσπευ­δαν να σώσουν τα τομά­ρια τους στο Κάιρο
κι αργό­τε­ρα όλο χαρά θα εξεδίωκαν,
απ’τη θέση του επα­να­πα­τρι­σμέ­νου εξουσιαστή,
τον κάθε­να και την καθε­μία από αυτούς,
επι­συ­νά­πτω­ντάς τους ανυ­πό­στα­τες συκοφαντίες…

Αλλά όμως θα έρχε­ται κάθε χρόνο,
επί 79 συνα­πτά έτη,
ο εκά­στο­τε παι­δα­γω­γός και ειδήμων,
να απο­κρύ­πτει τεχνιέ­ντως την αλήθεια…

Δεν είμαι εθνικιστής..
Δεν είμαι εθνικόφρονας..
Δεν είμαι πατριδολάγνος..

Ουδέ­πο­τε υπήρξα..Ούτε φιλο­δο­ξώ να καταντήσω..

Σέβο­μαι όλους εκεί­νους τους αγνώ­στους στρα­τιώ­τες, που πάλε­ψαν μέχρι τέλους, για την Πατρί­δα, όπως απο­τυ­πω­νό­ταν αυτή στα μάτια των δικών τους ανθρώπων…για τη δική τους Ελεύ­θε­ρη Πατρίδα.…

Σ’ εκεί­νη την Πατρί­δα, όπου νοι­κο­κύ­ρη­δες θα ορί­ζο­νταν εκείνοι
κι όχι οι κατ’ε­ξα­κο­λού­θη­ση ξενό­φερ­τοι και ντό­πιοι Δυνάστες.

Και δεν υπάρ­χει χει­ρό­τε­ρη προ­σβο­λή στη μνή­μη τους,
από το να ανα­λαμ­βά­νει ”τίτλους πνευ­μα­τι­κής ιδιοκτησίας”
του δικού τους Αγώνα,
της δικής τους Νίκης,
του δικού τους Θριάμβου,
της δικής τους Ηρω­ι­κής Αυτοθυσίας,
ένας Φασί­στας και κάποιος ”Γέρος της Δημοκρατίας”…