Λασίθι, η κούπα των θεών — το απάνω δώμα της γης

Απέ­να­ντι στο μυστή­ριο του κόσμου και στη συγκί­νη­ση του απο­βρο­χά­ρη ήλιου, ένα κλα­δά­κι για­σε­μί δευ­τέ­ρω­σε τον όρκο του στο φως. Μαζί δεν θ’ αφή­σου­με τον κόσμο μας να χαλά­σει. Ούτε μου περισ­σεύ­ει η ζωή, μα μήτε και μου φτά­νει. Ό,τι μοι­ρά­ζο­μαι αγα­πώ, αυτό μετρά η καρ­διά μου στην κλε­ψύ­δρα της ευτυ­χί­ας, το «εμείς».
Ώρα που κρε­μά­στη­κε ο και­ρός της μνή­μης στην κορ­φή με λέξεις άλλες, για να ξυπνή­σει ο πηλός και να φωνά­ξει: «Κρή­τη, Λασί­θι, γη ιερή, μάνα αθάνατη…»

Δεν είναι όλες οι μικρές πατρί­δες «μητριές». Η κακο­τρά­χα­λη στρά­τα γνω­ρί­ζει το βήμα μου. Δικός μου ο τόπος κι ο και­ρός, ας σβή­σου­νε τα φώτα. Σώμα και χώμα του Λασι­θιού, μία χαρα­μά­δα φως της Δίκτης κρα­τώ ανοι­κτή για να ονει­ρεύ­ο­μαι όσα η αγά­πη ορί­ζει ως εντο­λή και ως εκπλήρωση.
Κι όσο υφαί­νει όμορ­φα, και­νούρ­για ρού­χα η μονα­ξιά στον αργα­λειό τής λασι­θιώ­τι­κης φύσης, πριν η ανά­γνω­ση της απει­ρί­ας συλ­λα­βί­σει βια­στι­κά τη χαρά, καθρέ­φτης γίνε­ται ο μικρός Μέγας τόπος, για να συνε­χί­σει να ασκεί­ται η ψυχή και να ενα­ντιώ­νε­ται σ’ εκεί­νους που λατρεύ­ουν το είδω­λό τους, δια­λα­λώ­ντας πως είναι αυτοί οι σωτή­ρες και οι φανο­στά­τες του κόσμου.

Γεώρ­γιος Πανα­γιω­τά­κης, Ανε­μό­μυ­λοι, Ελαιογραφία

Φωτογραφίζοντας την παιδική μου ηλικία και το άμεσο περιβάλλον της τότε καθημερινότητάς μου, αισθάνθηκα ότι είχα μια αξόφλητη επιταγή, ένα χρέος ν’ αναστήσω ό,τι κινδύνευε να χαθεί, να του δώσω πνοή.

Στο Ορο­πέ­διο δεν κατοί­κη­σαν και δεν θα κατοι­κή­σουν ποτέ σκο­τει­νές σκιές. Δεν τις αντέ­χει ο τόπος.
Το δικό μου Λασί­θι είναι το τελευ­ταίο ζωντα­νό τοπίο που κρα­τά την ομορ­φιά και την αξία του καλού παραμυθιού.
Στο Λασί­θι κανέ­να δάκρυ δεν πάει χαμέ­νο. Γίνε­ται άστρο και νερό και σώζει την ψυχή μας.
Χαρού­λα Α. Βερίγου

Το και­νούρ­γιο μου βιβλίο αφιερώνεται

Στον Αρι­στεί­δη Βερί­γο, τον πατέ­ρα μου,

με βαθιά εκτί­μη­ση και σεβασμό,

για­τί μ’ έμα­θε να πορεύ­ο­μαι με υπομονή

στον κακο­τρά­χα­λο ανήφορο

που βγά­ζει στο φως | και στους Βερίγηδες,

που ξέρουν να ζουν | σα να μην είναι να πεθάνουν

κι όταν μπαί­νουν στο χορό, πατούν τη φλού­δα της γης,

φωνά­ζο­ντας «Όρτσα!» | από την ψίχα της ψυχής

Έγρα­ψαν για το βιβλίο:

Φτε­ρού­γες ανοί­γει η Χαρού­λα Βερί­γου, πάνω από την Κρή­τη και το Λασί­θι, μα η πτή­ση τής γρα­φής της αγκα­λιά­ζει ολά­κε­ρη την Ελλά­δα. Τόπο γόνι­μο κάνει τη σελί­δα — χώμα, ρίζα και δεντρί που βλα­σταί­νει καρπούς.
Γεώρ­γιος Ελ. Τζιτζικάκης

Δια­κρί­βω­σα εκεί­νο το «Duente», όπως το έλε­γε  ο Federico Garcia Lorca, που δια­κα­τέ­χει τη συγ­γρα­φέα. Αυτή, δηλα­δή, την ακρι­βή ιερή πρω­τό­γο­νη ορμή της γρα­φής, που τη βλέ­πεις σπά­νια πια στους χαλε­πούς και­ρούς μας.
Νίκος Ε. Μακαρώνας

Η Χαρού­λα Βερί­γου δεν είναι συγ­γρα­φέ­ας, είναι φωνή. Είναι ο ψίθυ­ρος και η κραυ­γή αυτού του κόσμου…
Όλγα Τσούρ­τη

Η γρα­φή της Χαρού­λας σε προ(σ)καλεί να δεις το μαγι­κό πυρή­να της ζωής, όπως δια­φε­ντεύ­ε­ται στο Λασί­θι, να θυμη­θείς κι εσύ το ξεχα­σμέ­νο κομ­μά­τι του κυτ­τά­ρου σου.
Γεωρ­γία Βεληβασάκη

Είναι ένα βιβλίο που αξί­ζει να δια­βα­στεί, όχι μόνο απ’ τους Λασι­θιώ­τες, αλλά από όλους!
Αδα­μά­ντιος (Μάκης) Κρασανάκης

Το βιβλίο της Χαρού­λας Βερί­γου είναι ένα ταξί­δι στη γενέ­θλια γη, φορ­τω­μέ­νο με θύμη­σες παλιές, ανα­μνή­σεις από πρό­σω­πα και γεγο­νό­τα, νοσταλ­γία, αγά­πη, πάθος.
Δονα­τέλ­λα Κομίνη

Με εξο­μο­λο­γη­τι­κό ύφος, με λυρι­κό­τη­τα και φαντα­σία συν­θέ­τει ένα προ­σκύ­νη­μα, που δεν απε­λευ­θε­ρώ­νει μόνο την ίδια, αλλά και τον αναγνώστη.
Μανό­λης Τσιχλάκης

Βιο­γρα­φι­κό σημεί­ω­μα της Χαρού­λας Βερί­γου:
👁️‍🗨️  Γεν­νή­θη­κα στον Άγιο Νικό­λαο της Κρή­της το 1962 και μεγά­λω­σα στο Τζερ­μιά­δων του Ορο­πε­δί­ου Λασι­θί­ου. Εκεί έμα­θα τα πρώ­τα μου γράμ­μα­τα. Η ζωή με έφε­ρε στην Κέρ­κυ­ρα, όπου για πολ­λά χρό­νια εργά­στη­κα ως Διοι­κη­τι­κός Υπάλ­λη­λος στη Σχο­λή Του­ρι­στι­κής Εκπαίδευσης.
👁️‍🗨️  Με γοη­τεύ­ουν τα για­σε­μιά, τα κιτρι­νι­σμέ­να χαρ­τά­κια της θύμη­σης, οι ξεχα­σμέ­νοι δρό­μοι, τα βου­νά, τα ξέφτια από τις δαντέ­λες το παλιού και­ρού. Όπως ανα­πνέω, μιλάω, ονει­ρεύ­ο­μαι, συμ­φι­λιώ­νο­μαι με τη ζωή και τον θάνα­το, έτσι και γρά­φω. Ακου­μπώ στο παρελ­θόν κι όμως η λέξη που με ορί­ζει είναι το «Αύριο». Πιστεύω στην αγάπη.
❣️  Αγα­πώ τον πεζό λόγο κι ας επι­στρέ­φω πάντο­τε στην ποίηση.
🌈  Ως «Χαρού­λα Βερί­γου» γοη­τεύ­ο­μαι από τη μνή­μη της Όστριας και την περη­φά­νια της Κρήτης.
💧 Ως «Ζωή Δικταί­ου» επι­στρέ­φω την ευγνω­μο­σύ­νη μου στο Ιόνιο φως και στη βροχή.
🎶  Στί­χοι μου έχουν μελο­ποι­η­θεί από τον Νίκο Ανδρου­λά­κη, τον Γιώρ­γη Κοντο­γιάν­νη, τον Ανδρέα Ζιά­κα, τον Γιάν­νη Νικο­λά­ου, τον Αλέ­ξαν­δρο Χατζη­νι­κο­λι­δά­κη και τον Θοδω­ρή Καστρινό.

Εργο­γρα­φία

• Αύριο, αφή αλμύ­ρας οι λέξεις, Ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή, εκδό­σεις Φίλ­ντι­σι, Νοέμ­βριος 2020.
• Αθι­βο­λή γαρύ­φαλ­λο και θύμη­ση κανέλ­λα, Διη­γή­μα­τα, εκδό­σεις Φίλ­ντι­σι, Νοέμ­βριος 2019.
• Αύριο στά­χυα οι λέξεις, Ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή, εκδό­σεις  Φίλ­ντι­σι, Σεπτέμ­βριος 2018.
• Οι άλλες ν’ απλώ­νουν ρού­χα κι εσύ τρια­ντά­φυλ­λα, Διη­γή­μα­τα, εκδό­σεις Φίλ­ντι­σι, Φεβρουά­ριος 2018.
• Μια κούρ­σα για τη Χαρι­γέ­νεια, Μυθι­στό­ρη­μα, εκδό­σεις Φίλ­ντι­σι, Μάιος 2017.
• Αύριο, νυχτώ­νει φθι­νό­πω­ρο, Μυθι­στό­ρη­μα, Εκδό­σεις: Φίλ­ντι­σι, Ιού­νιος 2015.
• Ιστο­ρί­ες για φεγ­γά­ρια, Παι­δι­κή Λογο­τε­χνία, εκδό­σεις Έψι­λον, 1996.

Συμ­με­το­χές σε συλ­λο­γι­κά έργα

• «Γράμ­μα­τα της ποί­η­σης», Ποι­η­τι­κή ανθο­λο­γία, εκδό­σεις Ατέ­χνως, 2020.
• «Μονό­λο­γοι», Ποι­η­τι­κή ανθο­λο­γία, εκδό­σεις το βιβλίο, 2017.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Λασί­θι, τόπος Μέγας
Η κού­πα των θεών
Αφή­γη­μα
Λασί­θι, το απά­νω δώμα της γης
Ποί­η­ση

Λια­νι­κή τιμή: 15 ευρώ +ΦΠΑ
Σελ. 396
ISBN: 978–618-5456–32‑0Πίνα­κας εξω­φύλ­λου: Ρουσ­σέ­τος Παναγιωτάκης

Εκδόσεις Φίλντισι

Ξαν­θίπ­που 123, Παπάγου
Τηλ.: 210 6540170
www.filntisi.gr   [email protected]