«Λαϊκή Συσπείρωση» Αθήνας: Καμιά ανοχή στις πιάτσες του θανάτου — Εδώ και τώρα μέτρα ουσιαστικής στήριξης των χρηστών

«Καμία ανο­χή στην τοξι­κο­ε­ξάρ­τη­ση και στις πολι­τι­κές που την συντη­ρούν. Απέ­να­ντι μας δεν είναι ο χρή­στης, αλλά το σύστη­μα που τον θέλει και τον στρέ­φει στη χρή­ση» τονί­ζει η «Λαϊ­κή Συσπεί­ρω­ση» Αθή­νας επι­ση­μαί­νο­ντας πως «η καθη­με­ρι­νή εικό­να σε περιο­χές της Αθή­νας με εκα­το­ντά­δες ανθρώ­πους να ζουν στο περι­θώ­ριο κάτω από την επί­δρα­ση ναρ­κω­τι­κών ουσιών είναι μια εικό­να που δεν πρέ­πει να συνη­θί­σου­με ως μια καθη­με­ρι­νό­τη­τα. Αυτή η εικό­να είναι γέν­νη­μα της πολι­τι­κής δια­χεί­ρι­σης του προ­βλή­μα­τος, που δια­δο­χι­κά έχουν υπη­ρε­τή­σει όλες οι μέχρι σήμε­ρα κυβερ­νή­σεις στη χώρα μας, ακο­λου­θώ­ντας πιστά την στρα­τη­γι­κή της ΕΕ, ενι­σχύ­ο­ντας την πολι­τι­κή της “μεί­ω­σης της βλά­βης”, τορ­πι­λί­ζο­ντας ακό­μα περισ­σό­τε­ρο την Πρό­λη­ψη και τη “στε­γνή θερα­πευ­τι­κή προ­σέγ­γι­ση”» και ότι «συν­δυά­ζε­ται με την “ασυ­λία” των ναρ­κε­μπό­ρων και δια­κι­νη­τών που σε καθο­ρι­σμέ­νες πιά­τσες και σε συγκε­κρι­μέ­νες ώρες δια­κι­νούν τις δόσεις του θανά­του ανενόχλητοι».

Γι αυτό, τονί­ζει πως «χρειά­ζε­ται ενί­σχυ­ση των Κέντρων Πρό­λη­ψης, των “στε­γνών θερα­πευ­τι­κών προ­γραμ­μά­των”, της Κοι­νω­νι­κής Επα­νέ­ντα­ξης των χρη­στών, με προ­γράμ­μα­τα στο δρό­μο σχε­δια­σμέ­να όχι στη δια­χεί­ρι­ση της χρή­σης αλλά στη δια­μόρ­φω­ση κινή­τρου για έντα­ξη σε θερα­πευ­τι­κό πρό­γραμ­μα. Απαι­τεί­ται γεν­ναία στε­λέ­χω­ση με μόνι­μο προ­σω­πι­κό όλων των δομών απε­ξάρ­τη­σης, με στα­θε­ρή επαρ­κής χρη­μα­το­δό­τη­ση τους από το Υπουρ­γείο Υγείας».

Ανα­λυ­τι­κά η ανα­κοί­νω­ση της «Λαϊ­κής Συσπείρωσης»:

«Οι στρα­τιές ενερ­γών χρη­στών στις πιά­τσες της Αθή­νας, η κατευ­θυ­νό­με­νη κατά περιό­δους μετα­τό­πι­ση τους από περιο­χή σε περιο­χή: (Ομό­νοια, Αρχαιο­λο­γι­κό Μου­σείο, Προ­πύ­λαια Πανε­πι­στη­μί­ου, Μασ­σα­λί­ας, Σατω­βριάν­δου, Μενάν­δρου, Χαλ­κο­κον­δύ­λη, Κλαθ­μώ­νος, παρ­κά­κι Ευαγ­γε­λι­σμού και σε άλλα γνω­στά σημεία στο κέντρο και στις κοντι­νές γει­το­νιές), δεν πρέ­πει και δεν μπο­ρούν να γίνο­νται ανε­κτές. Ο στιγ­μα­τι­σμός, που υφί­στα­νται οι χρή­στες, δεν αντι­με­τω­πί­ζε­ται με “ευαι­σθη­σία από τα πάνω” και με επι­σκέ­ψεις της Προ­έ­δρου της Δημοκρατίας.

Η καθη­με­ρι­νή εικό­να σε περιο­χές της Αθή­νας με εκα­το­ντά­δες ανθρώ­πους να ζουν στο περι­θώ­ριο κάτω από την επί­δρα­ση ναρ­κω­τι­κών ουσιών είναι μια εικό­να που δεν πρέ­πει να συνη­θί­σου­με ως μια καθημερινότητα.

Αυτή η εικό­να είναι γέν­νη­μα της πολι­τι­κής δια­χεί­ρι­σης του προ­βλή­μα­τος, που δια­δο­χι­κά έχουν υπη­ρε­τή­σει όλες οι μέχρι σήμε­ρα κυβερ­νή­σεις στη χώρα μας, ακο­λου­θώ­ντας πιστά την στρα­τη­γι­κή της ΕΕ, ενι­σχύ­ο­ντας την πολι­τι­κή της “μεί­ω­σης της βλά­βης”, τορ­πι­λί­ζο­ντας ακό­μα περισ­σό­τε­ρο την Πρό­λη­ψη και τη “στε­γνή θερα­πευ­τι­κή προσέγγιση”.

Συν­δυά­ζε­ται με την “ασυ­λία” των ναρ­κε­μπό­ρων και δια­κι­νη­τών που σε καθο­ρι­σμέ­νες πιά­τσες και σε συγκε­κρι­μέ­νες ώρες δια­κι­νούν τις δόσεις του θανά­του ανενόχλητοι.

Τα εγκαί­νια του Χώρου Επο­πτευό­με­νης Χρή­σης (ΧΕΧ) από την Πρό­ε­δρο της Δημο­κρα­τί­ας πριν ένα έτος, η προ­βο­λή του ΧΕΧ από τον Πρω­θυ­πουρ­γό με δηλώ­σεις “περί ανά­γκης του κρά­τους να δια­σφα­λί­ζει και την ποιό­τη­τα των ναρ­κω­τι­κών που θα επι­λέ­γει ο χρή­στης” και οι ευχα­ρι­στί­ες στην κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ που νομο­θέ­τη­σε τον ΧΕΧ και το υλο­ποί­η­σε η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, δεί­χνουν ότι το “κρά­τος έχει συνέ­χεια” στην διά­λυ­ση της Πρό­λη­ψης, της Θερα­πεί­ας, της Κοι­νω­νι­κής Επα­νέ­ντα­ξης στις εξαρ­τή­σεις. Δεί­χνει ότι στό­χος είναι να απο­δε­χθού­με τις πιά­τσες, τη χρή­ση και τον κοι­νω­νι­κό θάνα­το των χρη­στών. Δεί­χνει ότι στό­χος δεν είναι να μην στρέ­φε­ται ο νέος άνθρω­πος στα ναρ­κω­τι­κά, αλλά να μην είναι ορα­τός στην “του­ρι­στι­κή βιτρί­να” της Αθήνας.

Αλή­θεια μετά από σχε­δόν ένα χρό­νο λει­τουρ­γί­ας του ΧΕΧ στην Αθή­να, πόσο έχει μειω­θεί η θνη­σι­μό­τη­τα από ναρ­κω­τι­κά; Πόσοι νέοι έχουν δια­μορ­φώ­σει κίνη­τρο για θερα­πεία; Πόσο πιο πολύ αισθά­νο­νται ασφα­λείς οι χρή­στες να κάνουν χρή­ση σε προ­στα­τευ­μέ­νο περι­βάλ­λον με την αίσθη­ση ότι το αστι­κό κρά­τος εξα­σφα­λί­ζει χώρο για τη χρή­ση απο­δε­χό­με­νο την εξάρ­τη­ση ως “φυσι­κό φαι­νό­με­νο”; Για­τί ο ΧΕΧ έχει μετα­τρα­πεί σε χώρος χρή­σης κάθε ουσί­ας και όχι μόνο της ενέ­σι­μης χρή­σης που αρχι­κά είχε σχε­δια­στεί; Που απο­σκο­πεί η τάση για διά­θε­ση ναλο­ξό­νης, ακό­μα και από τα φαρ­μα­κεία ή από την οικο­γέ­νεια του χρή­στη στο σπί­τι, απλά για και μόνο για να μην πεθαί­νει ο χρή­στης από υπερ­βο­λι­κή δόση; Πόσο τα προ­γράμ­μα­τα στο δρό­μο και στις πιά­τσες (street work) με την εμπλο­κή κάθε λογής ΜΚΟ ενι­σχύ­ουν σήμε­ρα το κίνη­τρο για θερα­πεία και έχουν συν­δέ­σει χρή­στες με θερα­πευ­τι­κά προ­γράμ­μα­τα; Για­τί δια­μορ­φώ­νο­νται προ­γράμ­μα­τα στο δρό­μο και στις πιά­τσες με μονα­δι­κό σκο­πό την ασφα­λή χρή­ση και όχι την θερα­πευ­τι­κή επα­φή με το χρήστη;

Σ’ αυτά τα ερω­τή­μα­τα δεν μπο­ρεί να απα­ντή­σει η πολι­τι­κή της δια­χεί­ρι­σης του προ­βλή­μα­τος που συνει­δη­τά υπη­ρε­τούν οι κυβερ­νή­σεις στη χώρα μας.

Η λογι­κή “παρη­γο­ριά στον άρρω­στο” δεν μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει το πολυ­πα­ρα­γο­ντι­κό κοι­νω­νι­κό φαι­νό­με­νο της τοξι­κο­μα­νί­ας που είναι σύμ­φυ­το με τις καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής και τα αδιέ­ξο­δα που γεν­νά στη ζωή του λαού και της νεο­λαί­ας. Είναι σύμ­φυ­το μ’ ένα κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κό σύστη­μα που σαπί­ζει και απο­δέ­χε­ται – προ­βάλ­λει την ύπαρ­ξη ναρ­κω­τι­κών όπως κάθε εμπό­ρευ­μα που απο­φέ­ρει κέρδος.

Εδώ και τώρα χρειά­ζε­ται ενί­σχυ­ση των Κέντρων Πρό­λη­ψης, των “στε­γνών θερα­πευ­τι­κών προ­γραμ­μά­των”, της Κοι­νω­νι­κής Επα­νέ­ντα­ξης των χρη­στών, με προ­γράμ­μα­τα στο δρό­μο σχε­δια­σμέ­να όχι στη δια­χεί­ρι­ση της χρή­σης αλλά στη δια­μόρ­φω­ση κινή­τρου για έντα­ξη σε θερα­πευ­τι­κό πρό­γραμ­μα. Απαι­τεί­ται γεν­ναία στε­λέ­χω­ση με μόνι­μο προ­σω­πι­κό όλων των δομών απε­ξάρ­τη­σης, με στα­θε­ρή επαρ­κής χρη­μα­το­δό­τη­ση τους από το Υπουρ­γείο Υγείας.

Απέ­να­ντι στην απο­τυ­χη­μέ­νη πολι­τι­κή δια­χεί­ρι­σης της “μεί­ω­σης της βλά­βης”, να προ­τά­ξου­με την πολ­τι­κή της “μεί­ω­σης της ζήτη­σης” με επί­κε­ντρο την Πρόληψη.

Καμία ανο­χή στην τοξι­κο­ε­ξάρ­τη­ση και στις πολι­τι­κές που την συντη­ρούν. Απέ­να­ντι μας δεν είναι ο χρή­στης, αλλά το σύστη­μα που τον θέλει και τον στρέ­φει στη χρήση».

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα