Στις 3 Οκτωβρίου 1897 γεννιέται ο Λουί Αραγκόν. Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός. Μέλος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος από το 1927 και της Κεντρικής του Επιτροπής απ’ το 1954.
Πρωτοπόρος, τόσο στην αισθητική, όσο και στην πολιτική του επιλογή, ένας από τους σπουδαιότερους λογοτέχνες του περασμένου αιώνα που έθεσε το ζήτημα της στράτευσης στην Τέχνη, ο μεγάλος Γάλλος κομμουνιστής λογοτέχνης, Λουί Αραγκόν , άφησε στις επόμενες γενιές μια βαριά πνευματική κληρονομιά και ένα έργο, πάντα επίκαιρο και ζωντανό.
Στα πρώτα στάδια της λογοτεχνικής του δημιουργίας, ακολουθεί το ρεύμα του υπερρεαλισμού με έντονο πνεύμα κριτικής του αστικού κόσμου. Στροφή προς το ρεαλισμό σηματοδοτεί το ποίημά του «Το κόκκινο μέτωπο», το 1931, όπου αναγνωρίζει τη Σοβιετική Ενωση ως το σύμβολο του νέου κόσμου. Στη συνέχεια, στα μυθιστορήματά του απεικονίζει την εργατική τάξη ως την ανερχόμενη δύναμη του έθνους. Συμμετέχει στην οργάνωση της γαλλικής Αντίστασης κατά των Γερμανών και γίνεται ο βάρδος της. Το σημαντικότερο, ίσως, έργο του, ο κύκλος μυθιστορημάτων με τίτλο «Ο πραγματικός κόσμος», ολοκληρώνεται το 1951 με το μυθιστόρημα «Οι κομμουνιστές».
Ο Λουί Αραγκόν βραβεύτηκε με το Βραβείο Λένιν το 1957.
Ο Αραγκόν ενοχλούσε και φόβιζε στη ζωή και εξακολουθεί να ενοχλεί και να φοβίζει μετά το θάνατο, με το έργο του, όσους πραγματικά πρέπει να φοβούνται. Τη ημέρα που ανακοινώθηκε ο θάνατός του, μια γαλλική νεοφασιστική οργάνωση έβγαλε την εξής ανακοίνωση: «Οι λέξεις μάς λείπουν σήμερα για να διαδηλώσουμε τη χαρά μας. Δεν είμαστε απ’ εκείνους τους φιλελεύθερους, που θα χύσουν κροκοδείλια δάκρυα για το θάνατο ενός αντιγάλλου. Μετά από τον θάνατο του Μέντες Φρανς και του Μπρέζνιεφ, προαναγγέλλεται πράγματι ένας ωραίος χειμώνας για τους εθνικόφρονες»! Το σίγουρο είναι και πως τα κόμματα της γαλλικής αστικής τάξης — και όχι μόνο της γαλλικής — έτρεφαν τα ίδια αισθήματα για τον ποιητή, έστω και αν το μέγεθος της προσφοράς του στη λογοτεχνία της πατρίδας του επέβαλλε το στοιχειώδη σεβασμό και την αναγνώριση.
Στάθηκε ενεργά στο πλευρό των Ελλήνων πολιτικών κρατουμένων την περίοδο μετά τον πόλεμο.
Όταν το 1980 επισκέφτηκε την Αθήνα ο Αραγκόν είχε δηλώσει σχετικά: «Νιώθω μεγάλη συγκίνηση γιατί αυτή τη στιγμή είμαι μαζί σας. Οταν επισκέπτομαι τις διάφορες χώρες δέχομαι εθιμοτυπικές επισκέψεις. Η δική σας όμως δεν είναι τέτοια. Ημουν και θα είμαι πάντα στο πλευρό του ΚΚΕ». Και όταν η αντιπροσωπεία της ΚΕ τον ευχαρίστησε γι’ αυτή τη συμπαράσταση στους εξόριστους αγωνιστές, ο Αραγκόν απάντησε: «Είστε οι σύντροφοί μου. Αυτό ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω απέναντί σας. Ήταν χρέος τιμής».
Μεταξύ των αγωνιστών υπέρ των οποίων πρωτοστάτησε για την απελευθέρωσή τους ο Αραγκόν, ήταν και ο Γιάννης Ρίτσος. «Ο Ρίτσος είναι ο άνθρωπος με τον οποίο συνδεόμουν μέσα από τα ποιήματά του χωρίς ακόμα να τον έχω γνωρίσει προσωπικά, την εποχή που τον καταδίωκαν. Ο Ρίτσος είναι αναμφισβήτητα ένας μεγάλος Ελληνας».
Όταν ο Λουί Αραγκόν επισκέφτηκε την Ελλάδα (Με αφορμή την επέτειο θανάτου του, 24/12/1982)