Λούλα Αναγνωστάκη, η συγγραφική της παρουσία άφησε ισχυρό αποτύπωμα στην ελληνική θεατρική σκηνή

Στις 8 Οκτω­βρί­ου 2017 έφυ­γε από τη ζωή η Λού­λα Ανα­γνω­στά­κη. Η συγ­γρα­φι­κή της παρου­σία άφη­σε ισχυ­ρό απο­τύ­πω­μα στην ελλη­νι­κή θεα­τρι­κή σκη­νή, από τα μέσα του 20ού μέχρι τις αρχές του 21ου αιώ­να, εκφρά­ζο­ντας με ποι­η­τι­κό ρεα­λι­σμό πλευ­ρές της σύγ­χρο­νης κοι­νω­νι­κής ζωής.

Η Λού­λα Ανα­γνω­στά­κη γεν­νή­θη­κε στη Θεσ­σα­λο­νί­κη τη δεκα­ε­τία του 1930 και είναι μικρό­τε­ρη αδελ­φή του ποι­η­τή Μανώ­λη Ανα­γνω­στά­κη. Εμφα­νί­στη­κε στο θέα­τρο το 1965 με την τρι­λο­γία της Πόλης (“Η δια­νυ­κτέ­ρευ­ση”, “Η πόλη”, “Η παρέ­λα­ση”), που παρου­σί­α­σε σε ενιαία παρά­στα­ση στο Θέα­τρο Τέχνης ο Κάρο­λος Κουν. Το Φεβρουά­ριο του 1967 ανέ­βη­κε από το Εθνι­κό Θέα­τρο το τρί­πρα­κτο έργο της “Η συνα­να­στρο­φή”, σε σκη­νο­θε­σία Λεω­νί­δα Τρι­βι­ζά. Ακο­λού­θη­σαν: “Αντό­νιο ή το Μήνυ­μα” (1972), “Η νίκη” (1978), “Η κασέ­τα” (1982), “Ο ήχος του όπλου” (1987), όλα από το Θέα­τρο Τέχνης, σε σκη­νο­θε­σία Κάρο­λου Κουν. Το 1990 ο θία­σος Τζέ­νης Καρέ­ζη – Κώστα Καζά­κου παρου­σί­α­σε το έργο “Δια­μά­ντια και μπλουζ”, σε σκη­νο­θε­σία Βασί­λη Παπα­βα­σι­λεί­ου. Το 1995 ανέ­βη­κε Το “Ταξί­δι μακριά” από το Θέα­τρο Τέχνης, σε σκη­νο­θε­σία Μίμη Κου­γιουμ­τζή. Το 1998 το μονό­πρα­κτο “Ο ουρα­νός κατα­κόκ­κι­νος” από το Εθνι­κό Θέα­τρο, σε σκη­νο­θε­σία Βίκτο­ρα Αρδίτ­τη και το 2003 το έργο “Σ’ εσάς που με ακού­τε” από τη Νέα Σκη­νή, σε σκη­νο­θε­σία Λευ­τέ­ρη Βογιατζή.

Τα έργα της Λού­λας Ανα­γνω­στά­κη έχουν επί­σης παρου­σια­στεί από Αθη­ναϊ­κούς θιά­σους και Δημο­τι­κά Περι­φε­ρεια­κά Θέα­τρα, καθώς και στο εξω­τε­ρι­κό (Γαλ­λία, Ιτα­λία, Αγγλία, Γερ­μα­νία, Κύπρο, Ισπα­νία, ΗΠΑ).

Δημιουρ­γός μιας ιδιαί­τε­ρης γρα­φής, η Λού­λα Ανα­γνω­στά­κη απο­τύ­πω­σε στα έργα της το εσω­τε­ρι­κό τοπίο του σύγ­χρο­νου Έλλη­να και τις μετα­βο­λές του υπό την επί­δρα­ση της Ιστο­ρί­ας. Πραγ­μα­τεύ­τη­κε τα σημα­ντι­κό­τε­ρα θέμα­τα της μετα­πο­λε­μι­κής περιό­δου στη χώρα μας, όπως το τραύ­μα, η ενο­χή, η μονα­ξιά, η ήττα. Παρα­κο­λου­θώ­ντας την εξέ­λι­ξη της νεο­ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας και μετά τη μετα­πο­λί­τευ­ση, πραγ­μα­τεύ­ε­ται τον εγκλω­βι­σμό των ανθρώ­πων και των κοι­νω­νιών, τα αδιέ­ξο­δα του σύγ­χρο­νου κόσμου, τη μονα­ξιά, την έλλει­ψη επι­κοι­νω­νί­ας και το αίσθη­μα ασφυ­ξί­ας του ατό­μου. Βαδί­ζει το δικό της δημιουρ­γι­κό, μονα­χι­κό δρό­μο, επεν­δύ­ο­ντας ιδιαι­τέ­ρως στη μου­σι­κή διά­στα­ση του λόγου της, που ενι­σχύ­ει τη δρα­μα­τι­κό­τη­τα και την εμβέ­λειά του