Μάκης Παπαδόπουλος: Καταδικάζουμε τους συνενόχους, παίρνουμε θέση μάχης δίπλα στο ΚΚΕ

Ο Μακής Παπα­δό­που­λος έθε­σε το ερώ­τη­μα τι διδά­σκει το προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο έγκλη­μα των Τεμπών.

«Για όποιον, σημεί­ω­σε, εξα­κο­λου­θεί να δια­τη­ρεί αυτα­πά­τες ότι το σημε­ρι­νό αστι­κό κρά­τος θέλει και μπο­ρεί να εκφρά­σει το «δημό­σιο συμ­φέ­ρον» και να απο­τε­λέ­σει αντί­βα­ρο στη δύνα­μη των ομί­λων, στα «μεγά­λα ιδιω­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα», το παρά­δειγ­μα της τρα­γω­δί­ας των Τεμπών είναι δυστυ­χώς πολύ διδακτικό.

Τι έγι­νε τα προη­γού­με­να χρόνια;

Το κρά­τος προ­ώ­θη­σε την απε­λευ­θέ­ρω­ση των μετα­φο­ρών και την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του ΟΣΕ, τον τεμα­χι­σμό των σιδη­ρο­δρο­μι­κών μετα­φο­ρών και το ξεπού­λη­μα των κερ­δο­φό­ρων φιλέ­των, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Ο Ιτα­λι­κός όμι­λος που εξα­γό­ρα­σε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ είναι επί­σης κρα­τι­κός, είναι η κρα­τι­κή εται­ρία σιδη­ρο­δρό­μων Ιτα­λί­ας και η 3η μεγα­λύ­τε­ρη εται­ρία στην ΕΕ στο συγκε­κρι­μέ­νο κλάδο.

Το κρά­τος επέ­τρε­ψε τη λει­τουρ­γία του Ιτα­λι­κού ομί­λου, χωρίς να έχουν δια­σφα­λι­στεί στοι­χειώ­δεις υπο­δο­μές και προ­ϋ­πο­θέ­σεις ασφαλείας.

Το κρά­τος ιεράρ­χη­σε τις επεν­δύ­σεις και επι­δο­τού­σε με επι­χο­ρη­γή­σεις τις ιδιω­τι­κές εταιρίες.

Το κρά­τος έτρε­χε να δια­σφα­λί­σει 3,5 δις κοι­νο­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση για τη σιδη­ρο­δρο­μι­κή δια­σύν­δε­ση των λιμα­νιών της Βόρειας Ελλά­δας, της Βουλ­γα­ρί­ας και της Ρου­μα­νί­ας, το σχέ­διο Sea2Sea αλλά δεν έβρι­σκε 50 εκα­τομ­μύ­ρια για την προ­λη­πτι­κή συντή­ρη­ση των γραμ­μών του ΟΣΕ.

Το κρά­τος σχε­δί­α­σε νέα έργα πολ­λών δισ. ευρώ και ετοι­μά­στη­κε να μοι­ρά­σει τη σχε­τι­κή πίτα απ’ το Ταμείο Ανά­καμ­ψης στους ομί­λους. Και την ίδια στιγ­μή συνε­χί­ζο­νταν τα τρα­γι­κά κενά σε εξει­δι­κευ­μέ­νο προ­σω­πι­κό και στην εκπαί­δευ­σή του και επι­βλή­θη­κε το 2018 η διευ­θέ­τη­ση του εργά­σι­μου χρό­νου με συνε­χή εργα­σία χωρίς ρεπό για 9 μέρες. Το 2019 απο­λύ­θη­καν 120 εργα­ζό­με­νοι και μέχρι σήμε­ρα παρα­μέ­νουν κενές 1700 ανα­γκαί­ες θέσεις εργα­σί­ας, σύμ­φω­να με το ίδιο το οργα­νό­γραμ­μα του ΟΣΕ. Και μιλά­με μόνο για το τμή­μα που έχει μεί­νει στο δημόσιο.

Τα ηλε­κτρο­νι­κά συστή­μα­τα ασφα­λεί­ας που είχαν αγο­ρα­στεί από το 2004 δε λει­τουρ­γού­σαν και σε μεγά­λο μέρος των σιδη­ρο­δρο­μι­κών γραμ­μών δεν είχαν καν εγκα­τα­στα­θεί. Στον 21ο αιώ­να όλα γίνο­νταν ακό­μα χει­ρο­κί­νη­τα και οι πλη­ρο­φο­ρί­ες δίνο­νταν από σταθ­μάρ­χη σε σταθ­μάρ­χη. Δεν λει­τουρ­γού­σε ηλε­κτρο­νι­κό σύστη­μα παρα­κο­λού­θη­σης και τηλε­διεύ­θυν­σης και σημα­το­δό­τη­σης και φωτο­σή­μαν­σης. Μια σει­ρά μικρό­τε­ρα ατυ­χή­μα­τα και βλά­βες, με νεκρούς, χτυ­πού­σαν το καμπα­νά­κι για το τι μπο­ρού­σε να συμ­βεί. Και τέτοια είχαν συμ­βεί ακό­μα και στο κέντρο της Αθήνας.

Τι φωτί­ζει το έγκλη­μα στα Τέμπη, εκτός απ’ τη συνε­νο­χή όλων των αστι­κών κομ­μά­των; Φωτί­ζει το ταξι­κό πρό­ση­μο της λει­τουρ­γί­ας του αστι­κού κρά­τους. Φωτί­ζει με ποιο κρι­τή­ριο επι­λέ­γει πολι­τι­κές και προ­τε­ραιό­τη­τες, με ποιο κρι­τή­ριο ιεραρ­χεί τα έργα και τις επεν­δύ­σεις που χρηματοδοτεί.

Η τρα­γω­δία των Τεμπών φωτί­ζει όμως και μια άλλη μεγά­λη αλή­θεια: ότι όσες κυβερ­νή­σεις και αν αλλά­ξουν, όσοι μηχα­νο­δη­γοί και να αλλά­ξουν, το τρέ­νο της αστι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης κινεί­ται και θα κινεί­ται στα­θε­ρά στις ματω­μέ­νες ράγες που καθο­ρί­ζουν η άρχου­σα τάξη και η ΕΕ.

Φωτί­ζει ότι οι ανά­γκες του κεφα­λαί­ου και οι ατσά­λι­νοι νόμοι του κέρ­δους καθο­ρί­ζουν το πρό­γραμ­μα κάθε κυβέρ­νη­σης όποια σύν­θε­ση και αν έχει. Και αυτό θα συμ­βεί και με την επό­με­νη κυβέρ­νη­ση μετά τις εκλογές.

Ολες οι κυβερ­νή­σεις και όλα τα κόμ­μα­τα του συστή­μα­τος ήταν και είναι συνέ­νο­χα για την πολι­τι­κή που οδή­γη­σε στο να θρη­νού­με σήμε­ρα δεκά­δες νεκρά παιδιά.

Ολοι στή­ρι­ξαν και προ­ώ­θη­σαν τις κοι­νο­τι­κές οδη­γί­ες της απε­λευ­θέ­ρω­σης των σιδη­ρο­δρο­μι­κών μετα­φο­ρών και της δημιουρ­γί­ας ενιαί­ας ευρω­παϊ­κής αγο­ράς που ξεκί­νη­σε από το 1991.

Ολοι προ­ώ­θη­σαν τα αλλε­πάλ­λη­λα «σιδη­ρο­δρο­μι­κά πακέ­τα της ΕΕ» για να φτά­σου­με στην πλή­ρη απε­λευ­θέ­ρω­ση της αγοράς.

Η κάθε κυβέρ­νη­ση έπαιρ­νε τη σκυ­τά­λη από την προη­γού­με­νη. Δεί­τε την αλλη­λου­χία : Η κυβέρ­νη­σης του ΠΑΣΟΚ το 2009 προ­χώ­ρη­σε στον τεμα­χι­σμό του ΟΣΕ, η κυβέρ­νη­ση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ το 2013 δια­μόρ­φω­σε το πλαί­σιο της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης, η κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ υλο­ποί­η­σε την παρα­χώ­ρη­ση και το ξεπού­λη­μα της ΤΡΕΝΟΣΕ».

«Οι δημό­σιοι υπάλ­λη­λοι απο­τε­λούν και οι ίδιοι θύμα­τα της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής του κρά­τους του κεφα­λαί­ου, που καλού­νται καθη­με­ρι­νά να υπη­ρε­τή­σουν, τόνι­σε σε άλλο σημείο της ομι­λί­ας του ο Μάκης Παπα­δό­που­λος προ­σθέ­το­ντας ότι όλο και περισ­σό­τε­ροι αντι­λαμ­βά­νο­νται αυτή την αντί­φα­ση. Υλο­ποιούν αντι­δρα­στι­κές κατευ­θύν­σεις, με τις οποί­ες πυρο­βο­λούν και τα δικά τους πόδια.

Υλο­ποιούν μια οικο­νο­μι­κή πολι­τι­κή με την οποία το κρά­τος κλι­μα­κώ­νει τη φορο­α­φαί­μα­ξη των λαϊ­κών στρω­μά­των και τις περι­κο­πές κοι­νω­νι­κών δαπα­νών για να δια­σφα­λί­ζει πακτω­λούς δισ. ευρώ για τους ομί­λους και τις επεν­δύ­σεις τους. Μέσα σ’ αυτό το πλαί­σιο οι εφο­ρια­κοί ανα­γκά­ζο­νται να κυνη­γή­σουν τις λαϊ­κές οικο­γέ­νειες και τα χρέη τους.

Οι μηχα­νι­κοί του δημο­σί­ου και οι επι­θε­ω­ρη­τές για την υγεία, την ασφά­λεια και το περι­βάλ­λον ασκούν ελά­χι­στους ψευ­δε­πί­γρα­φους ελέγ­χους και εγκρί­νουν άδειες με δια­δι­κα­σί­ες «φαστ τρακ». Καλού­νται να λει­τουρ­γή­σουν μέσα σε απο­δε­κα­τι­σμέ­νες, υπο­βαθ­μι­σμέ­νες υπη­ρε­σί­ες και μ’ ένα νομο­θε­τι­κό πλαί­σιο που τους δένει τα χέρια και μπο­ρεί να τους στεί­λει κατη­γο­ρού­με­νους, αν δυσα­ρε­στή­σουν τους μεγα­λο­με­τό­χους των εταιριών.

Οι δασο­λό­γοι δημό­σιοι υπάλ­λη­λοι, αντί να προ­στα­τεύ­ουν τα δάση, μετα­τρέ­πο­νται σε πρω­το­κολ­λη­τές μεγά­λων ενερ­γεια­κών και του­ρι­στι­κών επεν­δύ­σε­ων μέσα σε δασι­κές εκτάσεις.

Και ποιο είναι το απο­τέ­λε­σμα αυτής της οικο­νο­μι­κής πολι­τι­κής για τους ίδιους τους δημό­σιους υπαλ­λή­λους; Το πετσό­κομ­μα μισθών, συντά­ξε­ων και ασφα­λι­στι­κών δικαιω­μά­των. Οι απώ­λειες μέσα απ’ τη σφα­γή του 13ου και 14ου μισθού και το πάγω­μα των διετιών.

Η μεί­ω­ση του μόνι­μου προ­σω­πι­κού και η επέ­κτα­ση των συμ­βα­σιού­χων, των ελα­στι­κών εργα­σια­κών σχέ­σε­ων μέσα και απ’ τα προ­γράμ­μα­τα του ΟΑΕΔ.

Η απα­ξί­ω­ση και η υπο­βάθ­μι­ση του επι­στη­μο­νι­κού και γενι­κό­τε­ρα του δημιουρ­γι­κού περιε­χο­μέ­νου της εργα­σί­ας με γνώ­μο­να την ικα­νο­ποί­η­ση των ανα­γκών της κοινωνίας.

Τα εγκλή­μα­τα των εργα­τι­κών ατυ­χη­μά­των και της φθο­ράς της υγεί­ας λόγω των συν­θη­κών εργα­σί­ας, ιδιαί­τε­ρα για τους εργα­ζό­με­νους των ΟΤΑ.

Και ποιο είναι το υπο­τι­θέ­με­νο αντάλ­λαγ­μα που προ­βάλ­λουν όλες οι κυβερ­νή­σεις προς τους δημό­σιους υπαλ­λή­λους; Το αυτο­νό­η­το δικαί­ω­μα στη μόνι­μη, στα­θε­ρή, αξιο­πρε­πή εργα­σία με δημιουρ­γι­κό περιε­χό­με­νο που έπρε­πε να ισχύ­ει για όλους τους τομείς της οικονομίας.

Ταυ­τό­χρο­να το κρά­τος προ­βάλ­λει το φόβη­τρο της αξιο­λό­γη­σης, της στα­σι­μό­τη­τας, ακό­μα και της από­λυ­σης, για όποιον δε συμ­μορ­φώ­νε­ται προς τις υπο­δεί­ξεις και δεν προ­ω­θεί τη στρα­τη­γι­κή του κεφαλαίου.

Ετσι, ο εκπαι­δευ­τι­κός απει­λεί­ται με κακή αξιο­λό­γη­ση αν δε διδά­σκει με ζήλο όλο το προ­βλε­πό­με­νο αντι­δρα­στι­κό περιε­χό­με­νο, απ’ τη θεω­ρία των δύο άκρων της ΕΕ, των δύο ολο­κλη­ρω­τι­σμών, μέχρι ότι η στρα­τη­γι­κή της πρά­σι­νης μετά­βα­σης της ΕΕ είναι μονό­δρο­μος. Απει­λεί­ται αν δεν προ­ω­θεί στην πρά­ξη την πολι­τι­κή κατη­γο­ριο­ποί­η­σης των σχο­λεί­ων, που αυξά­νει τους ταξι­κούς φραγ­μούς στη μόρφωση.

Ο δικα­στι­κός αξιο­λο­γεί­ται στην ουσία για την ταχύ­τη­τα και το ταξι­κό πρό­ση­μο των απο­φά­σε­ών του. Σκε­φτεί­τε πόσες απερ­γί­ες έχουν κηρυ­χτεί παρά­νο­μες και κατα­χρη­στι­κές. Σκε­φτεί­τε την τελευ­ταία από­φα­ση του Αρεί­ου Πάγου για τους πλειστηριασμούς.

Ολα αυτά προ­σπα­θούν να τα συγκα­λύ­ψουν τα αστι­κά κόμ­μα­τα με το εμπό­ριο ελπί­δας, προ­βάλ­λο­ντας μύθους και καλ­λιερ­γώ­ντας προσ­δο­κί­ες για το φιλο­λαϊ­κό μετα­σχη­μα­τι­σμό του κρά­τους του κεφα­λαί­ου».

Ανα­φε­ρό­με­νος τέλος στη νέα εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση, τόνι­σε ότι, «όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα πρέ­πει να είναι πιο αδύ­να­μα την επό­με­νη μέρα. Να μην έχουν λυμέ­να τα χέρια να δια­πρά­ξουν νέα εγκλή­μα­τα σε βάρος μας.

Απέ­να­ντι στη δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου, το κρά­τος της και τα κόμ­μα­τα της, παίρ­νου­με θέση μάχης για να ανοί­ξου­με το δρό­μο της ανα­τρο­πής. Παίρ­νου­με θέση μάχης δίπλα στο ΚΚΕ, ψηφί­ζου­με και δυνα­μώ­νου­με το ΚΚΕ παντού.

Είναι ώρα ευθύ­νης, ώρα να ξεση­κω­θού­με, ώρα να βγού­με στο δόμο και να παλέ­ψου­με απο­φα­σι­στι­κά για τη ζωή που μας αξίζει.

Είναι ώρα αντε­πί­θε­σης απέ­να­ντι στους συνε­νό­χους που ξεζου­μί­ζουν, ματώ­νουν και φοβί­ζουν το λαό. Οι δυνά­μεις του ΚΚΕ είμα­στε μπρο­στά για να νική­σει ο λαός σε αυτή την κρί­σι­μη μάχη. Μπο­ρού­με να τα κατα­φέ­ρου­με και θα τα κατα­φέ­ρου­με».

902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα